imkefrijsinger.reismee.nl

Mijn laatste weken in Nieuw-Zeeland

Hallo allemaal,



Ik ben sinds een paar weken terug in Nederland, maar ik wil nog één blog plaatsen over mijn laatste avonturen in Nieuw-Zeeland (voor nu)!



De woensdag na mijn vakantie was het tijd voor mijn eerste coronavaccinatie. In het weekend ging ik lunchen met Liv, James en Liv’s moeder, die vanuit Auckland naar Palmy gevlogen was. Liv had die vrijdag daarvoor een echo, want ze is zwanger! Zo leuk!



De week daarop nam Lizzie deel aan het Kapa Haka festival, dat gehouden werd om Tamariki (het Maori nieuwjaar) te vieren. De kinderen zongen liedjes in Te Reo Maori, dansten en voerden zelfs de haka op!


Tegen de avond gingen Andrew en ik een stuk wandelen bij de Gorge.



Die avond kwam Lizzie bij mij in de sleep-out slapen. Voordat we naar bed gingen, moesten we natuurlijk een kussengevecht houden en door de kamer heen dansen. Het was heel gezellig!




Zaterdagmorgen begon onze ‘girls-day’. Lizzie en ik hadden een hele lijst gemaakt met alle dingen die we nog samen wilden doen. We begonnen met het laten lakken van onze nagels. Anna en een vriendinnetje van Lizzie waren ook mee. We gingen shoppen en lunchten in een café. Lizzie en ik vonden het een heerlijke dag!



’s Avonds gingen Andrew en ik samen stappen. Hij had dat niet meer gedaan sinds Ben geboren was en dacht dat het wel leuk was om dat een keer te doen, voordat ik terug naar Nederland zou gaan. Het was heel gezellig! Andrew kende alle liedjes die de countryband speelde en genoot er stiekem enorm van.



Als afscheidscadeautje had ik trouwens een matchende (iconische kiwi) jas gekregen. Hoe grappig is dat!




De zondag moest ik afscheid nemen van Andrews ouders. Zijn moeder werd heel emotioneel. De daaropvolgende week werd er ook veel afscheid genomen: ouders op de school van de kinderen, leraren en mensen bij de Fightshop.





De daaropvolgende donderdag reed ik naar Wellington om een doos met spullen af te leveren. Deze wordt door een containerschip naar Nederland vervoert. ’s Avonds was ik uitgenodigd om bij Sam (van de Fightshop) en zijn vrouw Ashleigh te komen eten. Zij hebben een paar maanden geleden een dochtertje gekregen, dus het was meteen ook een kraambezoek om de super schattige baby te zien!



Vrijdagmorgen heel vroeg belde ik met drie meiden in Nijmegen om te kijken of ik in hun studentenhuis zou passen. Na een kwartiertje belden ze me terug en vroegen ze of ik bij hen wilde komen wonen. Dat was een goede start van mijn dag! Daarna ging ik met Lizzie naar de speeltuin om de hoek, die eindelijk verbouwd en weer open was! Lizzie vond het heerlijk om nog voor een laatste keer gek te doen en door de speeltuin heen te rennen.





In mijn laatste weekend in Nieuw-Zeeland, reden Liv, James en ik naar Mount Ruapehu om te gaan snowboarden. We vertrokken om 4:30 uur en kwamen rond een uur of 8 aan. Het bleef de hele dag sneeuwen, dus we konden op verse sneeuw snowboarden! Het was echt super gaaf! ’s Morgens had ik een les en ’s middags hielp James me een beetje mee. Het lukte best aardig! Toen ik de wat hogere skilift in ging, werd het wel iets moeilijker, maar door de verse sneeuw was het niet al te pijnlijk als je viel ;)








Zondag organiseerde ik een brunch voor vrienden als afscheid. Het was heel erg dubbel, want afscheid nemen is natuurlijk nooit leuk… Vooral het afscheid van Liv en James was heel erg moeilijk. Zij hebben altijd voor me klaargestaan en we hebben zoveel mooie herinneringen samen gemaakt. Hopelijk kan deze vriendschap ook op afstand blijven bestaan!




Maandagmiddag stapten de kinderen, Anna, Andrew en ik de auto in om naar Ohakune te gaan. Vanuit daar reden we op dinsdag naar Mount Ruapehu om in de sneeuw te gaan spelen. Het sleeën was heel erg leuk! Een fijne laatste trip met de kinderen.








’s Middags gingen Andrew en ik nog een stuk wandelen. Het was zo prachtig en zo fijn dat we dat nog een keer konden doen. We moesten trouwens ook nog een paar rivieren oversteken. 'Even een stukje wandelen' blijkt met Andrew altijd een avontuur!








Woensdag reden we naar Auckland. Hier verbleven we in het huis van Marc en Shona. Bijna twee jaar geleden haalden Anna, Andrew en de kinderen me op van het vliegveld in Palmerston North. We kregen die avond Indiaas te eten en zover ik wist, had ik dat toen nog nooit gehad. Deze laatste avond in Nieuw-Zeeland aten we ook Indiaas om de cirkel rond te maken.



Donderdagmorgen 15 juli was het dan zo ver. Anna, Andrew en de kinderen zetten mij af op Auckland Airport. Ben wilde de auto niet uit en verstopte zich onder zijn dekentje. Het leek alsof hij het allemaal al een beetje verwerkt had en was dan ook de enige die niet huilde. Nadat ik afscheid van hem had genomen, nam ik de huilende Lizzie in mijn armen. Het was zo ongelofelijk moeilijk om gedag te zeggen tegen de kinderen, waar je het afgelopen jaar en 10 maanden lief en leed mee hebt gedeeld. Gedag zeggen tegen Anna was ook niet makkelijk. Zij had zich de dagen daarvoor heel erg groot gehouden, maar besefte op dat moment dat ik echt weg zou gaan. Andrew hielp mij met mijn koffers. Zijn schouders schokten toen we gedag zeiden. Ik had niet gedacht dat het zo moeilijk zou worden. Ik had bijna twee jaar geleden al een keer gedag gezegd tegen alles wat ik tot dan toe kende. Het viel echter enorm tegen. Nadat Andrew weggelopen was, liep ik de vertrekhal in. Ik zou dan echt naar Nederland gaan vliegen. Zelfs als ik dit aan het typen ben, pink ik nog een traantje weg. Ik ben enorm veel van de Dicksons gaan houden en ben hen enorm dankbaar voor alles wat ze voor mij gedaan hebben.



Ik was erg vroeg, dus wachtte ik buiten tot ik in kon checken. Toen de incheckbalie open was, was de rij enorm. Mensen zouden vanuit Singapore naar verschillende landen vliegen. Ieder land heeft eigen corona-regels, wat betekent dat je verschillende dingen (zoals een testafname of het invullen van een gezondheidsverklaring) gedaan moet hebben, voordat je het vliegtuig in mag. Helaas wisten sommige mensen dit niet en duurde het eeuwen voordat iedereen dan eindelijk ingecheckt was.


Na het boarden, stegen we op. Ik had drie stoelen voor mezelf, waardoor ik lekker de hele vlucht kon liggen. Na meer dan 10 uur vliegen, kwam ik in Singapore aan. Hier liepen we vanuit het vliegtuig een hal in. Deze hal mochten we niet uit en alle winkels waren gesloten. Na 2 uur stond er dat ik mocht gaan boarden. De in corona-pakken ingepakte medewerkers gaven me een paars bandje en ik liep naar mijn gate. Aangezien dit bijna een kwartier duurde, begon het boarden bijna meteen toen ik aankwam. Nadat alle mensen met paarse bandjes het vliegtuig in waren gelopen, mochten ook de mensen, die wel een corona risico met zich meebrachten, boarden. Dat is vrij raar, aangezien je in het vliegtuig dus wel ziet wie er corona kan hebben, maar je niet op veilige afstand met deze mensen kunt blijven. Gelukkig had ik wel weer drie stoelen voor mezelf, dus kon ik lekker (met een mondkapje op) proberen wat te slapen. Na 13 uur landden we in Amsterdam. Toen ik op mijn bagage aan het wachten was, zag ik pap, mam, Juulke en Stan al staan. Het was zo’n onwerkelijk moment. Er gingen zoveel verschillende emoties door me heen. Nadat ik mijn bagage had opgehaald, mocht ik eindelijk naar ze toe. Niet veel later zag ik ook mijn lieve vriendinnen staan.



Toen we langzaam naar de uitgang wilden lopen, kwam er ineens rook bij het treinstation vandaan. We liepen maar snel naar buiten, want de brandweer zette een gebied in het vliegveld af. Een lekker begin van de dag haha. Toen we thuis kwamen, bleek er ook nog eens hoogwater te zijn. Een betere dag om thuis te komen, had het echt niet kunnen zijn. Gelukkig bleek het allemaal mee te vallen!



De dagen daarna vierden we mama’s verjaardag en heb ik vooral heel veel mensen gezien en gesproken. Ik moest echt echt even landen toen ik terugkwam. Nederland is zo anders dan Nieuw-Zeeland! Gelukkig ben ik mijn draai weer aan het vinden. Natuurlijk zijn er dagen dat ik Nieuw-Zeeland en mijn familie en vrienden daar heel erg mis, maar ik heb ook heel veel leuke dingen hier om naar uit te kijken!



Dit zijn alle plaatsen die ik bezocht heb in het afgelopen jaar en 10 maanden!


Ik wil jullie heel graag bedanken voor het volgen van al mijn avonturen! Het heeft me enorm goed gedaan al jullie lieve reacties te lezen en te weten dat ik gemist werd door zoveel van jullie. Dan weet je ook waar je voor terugkomt Tot snel (in het echt)!


Heel veel liefs,

Imke


Taranaki & het Zuidereiland

Hallo allemaal,


Lekker van de zon aan het genieten? Hier is het iets minder warm…

Gelukkig heb ik ook met deze winterse temperaturen weer genoeg avonturen beleefd!



Vrijdag 21 mei reden Liv en ik naar New Plymouth om daar familie van haar te bezoeken. Ik was hier al een keer eerder geweest, dus het was erg leuk om iedereen weer te zien!


Zaterdagmorgen begon ik aan mijn klim naar de Pouakai Tarns. Het was een fantastische dag en de uitzichten waren waanzinnig! Helaas kon ik de spiegeling van de berg niet in het meertje zien, maar dat maakte niet zoveel uit, want wat waren de uitzichten mooi!






’s Middags bezochten we Livs nichtje, zo’n lieve meid!


Zondag reden Liv, haar vader en ik naar het café waarvan Livs stiefmoeder de eigenaar is. Na een korte wandeling was het alweer tijd voor lunch. Jaja, we doen hier niets anders dan eten ;) Er kwamen vrienden van de familie langs, waarvan er een zelfs een verslaggever bij het journaal is. Zo ontmoet je nog eens mensen haha. Na de lunch was het tijd om weer naar huis te gaan!



De woensdag daarop was het vroeg dag. Ik moest namelijk rond acht uur in Wellington zijn om de veerboot te halen. Het was mijn laatste Zuidereiland vakantie voordat ik weer naar Nederland kom! Dat bracht een heel dubbel gevoel met zich mee… Het was zo fijn om voor een laatste keer van dit prachtige Zuidereiland te genieten, maar dat het de laatste keer is (voor nu), maakt het ook verdrietig. Gelukkig zorgen de prachtige landschappen er wel voor dat je niet anders kunt dan genieten!



Nadat ik in Picton aangekomen was en een kersenflap bij de Nederlandse bakkerij geschoord had, was het tijd om naar Okiwi Bay te rijden. Deze plek ligt echt in de middle of nowhere! Ik sliep in mijn autoop een camping, maar kwam er al snel achter dat dat niet het beste idee van de vakantie was geweest… Het was zo enorm koud!! Toen ik wakker werd was het amper 3 graden! Dat werd dus in hostels slapen in het vervolg.



Ik reed naar de French Pass. Dit is een hele lange weg die naar het noordelijkste puntje van de Marlborough Sounds gaat. Het was prachtig! De weg zelf is op een begeven moment super smal en onverhard, maar met wat geduld kom je er wel. Er moest een stel schapen naar een ander weiland geleid worden, dus ik moest even wachten tot die weer van de weg waren. De boer maakte nog een praatje met me en hup daar gingen ze!




Aangekomen bij de French Pass lookout, zie je precies waar de twee wateren met kracht tegen elkaar opbotsen.



Ik liep naar een verlaten strandje. Het voelt dan echt even alsof je helemaal alleen op de wereld bent.




Daarna vervolgde ik mijn weg naar Nelson. Al bij het inchecken in het hostel voelde ik me niet helemaal super, maar dit werd erger naarmate de dag vorderde. Ik besloot maar naar bed te gaan en af te wachten wat de volgende dag zou brengen.


De volgende dag was niet veel beter… Ik besloot toch maar even langs een dokter te gaan en deze vroeg me in zelfisolatie te gaan vanwege de covid-test. Dat was niet fijn aangezien ik dan niet in een hostel kon verblijven en mijn vakantieplannen op hold moest zetten, maar het was voor een goed doel.


Gelukkig voelde ik me na een paar dagen niks doen een stuk beter en kon ik zondagmorgen weer op pad. Uiteraard met een negatieve coronatest-uitslag op zak! Ik reed naar Wharariki Beach, waar ik een paar zeehonden, pauwen en hele mooie uitzichten te zien kreeg.






Daarna reed ik naar het noordelijkste puntje van het Zuidereiland: Farewell Spit. Het was echt even een besef momentje dat ik dit weer in mijn eentje bereikt had!

Ik reed een stukje terug en wandelde over het strand. Vanuit hier kun je het einde van het eiland zien!




Het airbnb dat ik voor die avond had geboekt, was een beetje anders dan verwacht. De eigenaren woonden namelijk in hetzelfde huis als waar de gasten verbleven. Gelukkig bleken ze heel aardig te zijn!


Maandagmorgen was het tijd om kilometers te maken. Ik reed naar Mapua voor een koffie en een kijkje in de haven.



Vervolgens reed ik naar Stillwater, aan de westkust. Toen ik bij het airbnb aankwam, zag het er best griezelig uit. De westkust heeft bijna altijd grijze wolken en een donkere sfeer, dus dat hielp niet echt mee. Na wat zoeken vond ik waar ik moest zijn. Ik zag de motoren in de woonkamer staan en vroeg me af waar ik beland was… Gelukkig waren de eigenaren lieve mensen en was het uiteindelijk een fijn verblijf!


Dinsdag was de dag dat ik Verena weer zou zien! Daar moest ik wel nog heel wat uren voor in de auto zitten. Ik had heel erg geluk met het weer en de uitzichten aan de westkust waren geweldig. Ik stopte een paar keer om de prachtige natuur vast te leggen in foto’s.




Aangekomen bij de Franz Josef Glacier, was het tijd voor een korte wandeling. De vorige keer dat ik hier was, regende het pijpenstelen. Nu scheen de zon en had ik een geweldig uitzicht op de gletsjer!



Om vanuit de westkust in Wanaka uit te komen, moet je over de Haast Pass rijden. Ook deze weg bestaat uit prachtige uitzichten. Ik liep de Haast Pass Lookout Track en genoot van al het moois om me heen.




Nadat ik alle wegwerkzaamheden gepasseerd had (en geloof me, dat zijn er een heleboel in Nieuw-Zeeland), kwam ik eindelijk in Wanaka aan. Verena begon te huilen toen ik het hostel in liep. Het was zo fijn om elkaar weer te zien!


Die avond speelden we wat spellen en maakte ik kennis met een heleboel andere mensen in het hostel. Ik kende er al een paar en het was dan ook erg leuk om iedereen weer te zien!


Woensdagmorgen gingen Verena en ik naar een café om lekker uitgebreid te ontbijten.




Daarna klommen we een deel van een berg op om van de uitzichten over het meer te kunnen genieten.





’s Middags en ’s avonds was het tijd om te relaxen en nog meer spellen te spelen.


Donderdag had Verena een brunch georganiseerd met de andere mensen van het hostel. Het was echt super gezellig om met z’n allen in de keuken te staan. Na de brunch liepen Verena en ik naar het meer om te chillen. Daarna had ik met Guus afgesproken. ’s Avonds kookten we met wat mensen van het hostel en was het tijd om te gaan stappen. Er was niet veel te doen, maar het was toch gezellig! Met de zin ‘your mom is your dad’ (uitgesproken door een random guy in een van de bars) sloten we de avond af en was het overduidelijk tijd om naar bed te gaan.



Vrijdagmorgen reden Verena en ik naar Queenstown, vanwaar Verena op vakantie zou gaan op het Noordereiland. Ik besloot naar Moke Lake te rijden. Dit was een geweldige beslissing, want wat waren de uitzichten mooi! De weerspiegeling van de bergen in het water leverde prachtige plaatjes op!






Na deze wandeling checkte ik in bij het hostel. Hier heeft iedereen zijn eigen pod, dat met een gordijntje wordt afgeschermd van de rest van de kamer. Een meisje kwam binnen en stelde zich voor als Amy. Zij was een student in Dunedin en kwam hier ook voor het weekend. Na een leuk gesprek was het tijd om wat eten klaar te maken. Toen ik alleen aan een tafel zat, vroegen een paar mensen waarom ik niet bij hen kwam zitten. Het was een gezellige groep bij elkaar. Een van de jongens had zijn zinnen op mij gezet en binnen 10 minuten was zijn hand al door mijn haar gegaan… Het was wel duidelijk wat voor type het was, maar helaas voor hem had ik geen interesse. De andere jongens in de groep lagen dubbel van het lachen. Ik was de zoveelste die hij probeerde geïnteresseerd te krijgen.


Zaterdag stond mijn trip naar Doubtful Soundop de planning!! Ik had al zo vaak geprobeerd deze plek te bezoeken, maar de tour werd iedere keer gecanceld. Deze vakantie ging het eindelijk door! Om 7 uur verzamelden iedereen zich bij de bus en we reden naar Lake Manapouri. Hier stapten we op een boot en voeren we naar de andere kant van het meer.



Daarna stapten opnieuw op de bus, om over een van de meest afgelegen wegen van Nieuw-Zeeland te rijden. De natuur langs de weg was erg mooi!



Na een rit van ongeveer driekwartier waren we er dan eindelijk! Hier begon Doubtful Sound. In een boot voeren we over het fjord. Het regende pijpenstelen, maar dat is geen verrassing hier. De grijze, mistige en regenachtige sfeer draagt bij aan hoe bijzonder deze plek is. Zo ongerept en magisch!







We dronken water van een waterval, zo schoon! Het had ondertussen zoveel geregend dat ik door en door nat was, maar dat mocht de pret niet drukken. Het voordeel van al deze regen was dat er op de terugweg tientallen watervallen te zien waren! Waar je ook keek, er was wel een waterval te vinden! Zo magisch dat de natuur dit allemaal voor elkaar krijgt!






Rond een uur of acht was ik, nog steeds doorweekt, terug in het hostel. Ik was zo moe dat ik niet van plan was nog iets te doen, maar de mensen in het hostel haalden me over om mee te gaan stappen. De jongen, die met zijn hand door mijn haar was gegaan, had zich voor de hele groep voor schut gezet en excuus brieven geschreven. Ik maakte een grapje over hem en een van de andere jongens werd zogenaamd jaloers en zei dat we dan maar moesten trouwen. Lachend stemde ik in. Toen we in de rij stonden te wachten tot we de bar in mochten, begon een meisje mijn ‘man’ bijna te knuffelen. Toen ze mij zag zei ze sorry dat ze mijn vriend een knuffel gaf. Ik dacht: dan speel ik het maar mee en antwoordde dat hij mijn man was. De jongen kwam amper bij van het lachen.



Zondag reed ik naar Waipiata, waar Anna’s zus en schoonbroer wonen. ’s Avonds kwamen Anna, Andrew en de kinderen daar ook aan. Ze waren die dag vanuit het Noordereiland naar het zuiden gevlogen.



Maandagmorgen beklommen Andrew en ik een berg in het Hawkdun gebergte. Het was een steile klim, maar oh zo mooi!






's Avonds zag ik de mooiste sterrenhemel die ik ooit heb gezien!



Dinsdag was het Bens verjaardag. ’s Avonds kwamen Nikki en vrienden van Anna en Andrew langs om dat te vieren. Ik heb Bill en Jenny al een paar keer gezien toen we weer eens op het Zuidereiland waren, dus dat was heel gezellig!





Woensdag was het tijd om te relaxen en een kort wandelingetje te maken.




Donderdagmorgen vertrokken Anna, Andrew en de kinderen naar het vliegveld. Ik laadde de spullen in de auto’s wilde terug de Lodge in lopen, maar ik liep tegen het houten standbeeld aan… Het viel om en ik moest Anna bellen om te vertellen dat het beeld op de grond lag… Goed begin van de dag (not!)...


Ik reed naar Queenstown en startte aan de Ben Lomond Track. Deze klim was pittig, maar absoluut de moeite waard! Op de terugweg gleed ik uit in de modder… Ongelukje nummer twee van vandaag!





Toen ik weer in mijn auto zat en naar het hostel wilde gaan, reed ik achteruit tegen een paal aan… Ik weet niet waarom deze dag nóg meer ongelukken nodig had!


Aangekomen in het hostel was het gelukkig wel gezellig om iedereen (inclusief mijn ‘man’ haha) weer te zien!


Vrijdag begon ik richting het noorden te rijden, zodat ik op zondag weer thuis zou zijn. Het was een lange rit, maar gelukkig sleepten de mooie uitzichten mij erdoorheen!



Ik verbleef in het fijne hostel in Methven, waar ik al meerdere keren was geweest. De eigenaren hadden in de tussentijd zelfs een baby gekregen! Heel grappig om dit soort dingen mee te krijgen als je vaker terugkomt in dezelfde plaats.


Zaterdag stopte ik in Kaikoura en ik vervolgde mijn weg naar Picton.



Hier verbleef ik de nacht en op zondag stapte ik op de veerboot. De zee was best ruw en er gingen allerlei alarmbellen af omdat de medewerkers een brandoefening moesten doen… Niet zo’n fijne terugreis dus! Gelukkig was er geen echte brand en kwamen we veilig aan in Wellington. Vanaf hier reed ik naar huis. Dat was dan echt mijn laatste keer in het Zuidereiland voor nu.



Woensdag 16 juni heb ik mijn eerste coronavaccinatie gekregen. Dat is super fijn gezien het feit dat ik door verschillende landen heen moet reizen om terug naar huis te kunnen komen.


Afgelopen weekend ben ik vooral veel bij Liv en James geweest en zaterdagavond ben ik gaan stappen met de andere au pairs. Langzaam maar zeker moet ik spullen gaan sorteren en een koffer in gaan pakken… 15 juli stap ik in Auckland op het vliegtuig en 16 juli zal ik in Amsterdam aankomen. De tijd begint nu echt te tikken, maar ik probeer vooral heel erg te genieten van de weken die ik nu nog heb!


Heel veel liefs,

Imke


Auckland, Mt Ruapehu, Napier & Dannevirke

Hallo allemaal,



De afgelopen weken is het aardig druk geweest met werk en tripjes! Ik zal jullie weer op de hoogte brengen van al mijn avonturen!




Vrijdagavond 16 april reden Liv, James en ik naar Auckland. Rond middernacht kwamen we bij het huis van Livs moeder aan.


Zaterdagmorgen wilde ik snel een douche nemen, maar ik had me nog niet aan iedereen voorgesteld de avond daarvoor… Het is best ongemakkelijk om je in een pyjama aan wildvreemden voor te stellen haha. Ik werd opgehaald door Jess, die ik in Queenstown had ontmoet en we reden naar een leuk restaurantje voor ontbijt. Daarna gingen we naar Devonport, waar we een van de heuvels beklommen.





Na een lekkere wandeling werd ik afgezet bij het huis van Livs moeder. Niet veel later was het alweer tijd om de deur uit te gaan, want we hadden een drukke planning. We gingen namelijk lunchen, ja: nog meer eten, met Livs vriendinnen. Het was heel leuk om deze meiden te leren kennen! Na een korte wandeling over het strand, was het tijd om afscheid te nemen. James haalde ons op en we reden naar zijn ouderlijk huis. Ook hier bleven we niet lang hangen. Er was namelijk een feestje voor James zijn verjaardag gepland bij een van zijn vrienden thuis. Het was erg gezellig en heel leuk om al zijn vrienden te ontmoeten!



Zondagmorgen zetten Liv en James me af bij het treinstation. Ik reed met de trein het centrum van Auckland in, om vanuit daar met de veerboot naar Rangitoto te gaan. Rangitoto is een vulkaan die zich in de zee bij Auckland bevindt. De wandeling naar de top van het eiland was interessant vanwege al het vulkanische gesteente.




Niet veel later was ik alweer op de weg terug naar Auckland. Liv haalde me op van het treinstation en we reden terug naar het huis van James’ ouders. Toen ik binnenkwam liep James’ vader bijna direct naar me toe en vroeg of hij me even kon spreken. Ik werd er heel zenuwachtig van. Hij klonk namelijk heel erg serieus. Ik liep met hem mee naar het deel van het huis waar zijn vrienden zaten. Hij stelde me aan hen voor en vertelde dat een deel van hen in Nederland gewerkt heeft. Ze begonnen allemaal wat Nederlandse woorden door elkaar te roepen en ik haalde opgelucht adem. Ik had dus niets verkeerd gedaan ;)


Het was al laat in de middag toen een van James’ vrienden met het idee kwam om te gaan bowlen. Zo gezegd, zo gedaan. Nadat de meiden overduidelijk van de jongens hadden verloren, was het tijd om ergens wat te gaan eten. We besloten voor ramen te gaan. Dit is een traditioneel Aziatisch gerecht. Daarna was het natuurlijk tijd voor een toetje: ijs! Helaas viel er iets wat ik die dag gegeten had niet helemaal goed, dus konden de anderen om mijn ijsje vechten.



Maandagmorgen werden we door James’ ouders meegnomen voor een traditioneel Chinese brunch: Dim Sum. De verschillende gerechten hadden interessante smaken en texturen.



Nadat we afscheid hadden genomen van James’ ouders, reden we terug naar Palmy.




Woensdag 28 april reden we naar Kapiti om Andrews ouders te bezoeken. De zee voelde heerlijk en de zonsondergang was fantastisch.



’s Avonds sliep ik met Lizzie in de auto. Ze wilde al heel erg lang eens kamperen. Helaas was het om tien uur toch niet zo heel comfortabel en besloot ze in het huis te gaan slapen.




De volgende morgen gingen Lizzie en ik naar het zwembad. Ik vroeg haar om een schone onderbroek klaar te leggen, zodat ik die in mijn tas kon stoppen. Toen we eenmaal aan het zwemmen waren, zag ik opeens dat ze haar onderbroek onder haar zwemkleding aan had gelaten. Ik vroeg haar waarom ze dat gedaan had. Lizzie keek me met grote ogen aan. Ze was vergeten de onderbroek uit te trekken, maar ook om een schone klaar te leggen. Natuurlijk had ik ook in de gaten dat ze geen nieuwe klaar had gelegd, dus had ik er eentje in mijn tas gestopt. Opgelucht begon ze te lachen om hoe vergeetachtig ze was.



Nadat we meer dan vijf keer van de glijbaan af waren gegaan, besloten we dat het tijd was om terug naar het huis van haar opa en oma te gaan. Vanuit daar reden we terug naar Palmy.




Zondag 2 mei gingen Andrew en ik eindelijk Mt Ruapehu beklimmen! Dit stond al een hele lange tijd om mijn to-do lijst. Gewapend met ice-axes and cleats, zoals we dat hier noemen, gingen we op pad. Het eerste stuk van onze hike was gemarkeerd.






Toen we bij het einde van de kabelbaan aankwamen, werd het helaas iets lastiger… Gelukkig waren er genoeg voetstappen die we konden volgen. Totdat… we geen voetstappen meer zagen. We besloten nog een stukje omhoog te gaan en niet veel later hadden we de ijsbijlen nodig om niet naar beneden te glijden. We hadden ze eigenlijk alleen meegenomen voor de zekerheid en gingen er niet vanuit dat we ze moesten gebruiken. We probeerden nog wat hogerop te komen, maar Andrew trok het niet meer. Hij heeft hele erge hoogtevrees en we bleken op een hele steile klif terecht te zijn gekomen. Nadat ik hem uit paniekmodus had gekregen, besloten we voorzichtig naar beneden te gaan. Dat was het moment dat ik in paniek schoot, want wat als ik slipte en weggleed. Ik besloot op het ijs te gaan zitten en mijn voeten in Andrews voetstappen, die bijna als traptreden dienden, te zetten. Dit zorgde voor een kunstwerk aan blauwe plekken op mijn billen. Op een begeven moment moest ik wel rechtop lopen om aan de overkant van een paar steile stukken te komen. Iedere keer dat ik een stap zette, schoot mijn linkervoet weg in de sneeuw. Ik moest maar hopen dat mijn cleats op een begeven moment grip zouden krijgen en ik niet helemaal naar beneden zou vallen. Gelukkig gebeurde dat en kwamen we veilig in het vlakkere gedeelte terecht.






We kwamen heelhuids terug bij de kabelbaan en besloten dat we het laatste stuk niet meer wilde lopen. De mannen die er werkten, waren super lief en lieten ons gratis naar beneden gaan. De inspanning en paniek had een grote impact op ons lichaam gehad en doodmoe kwamen we weer bij de auto aan. Of ik hier in Nieuw-Zeeland af en toe iets spannends meemaak? Nee… helemaal niet! ;)





Woensdag 5 mei was het Lizzies verjaardag! Nadat ze cadeautjes op bed had gekregen, moest ze helaas naar school. Na school was het tijd voor leuke dingen. Ze had een cadeaubon van een winkel met knutselspullen gekregen. Ik denk dat we bijna een uur op en neer in de winkel hebben gelopen, voordat Lizzie eindelijk iets had uitgekozen. Wel grappig dat ze dat deed, want ik was en ben nog steeds geen haar beter wat dat betreft ;) ’s Avonds kwamen Liv en James langs om Lizzie te feliciteren en aten we fish & chips met z’n allen.




De vrijdag daarop haalden Liv en James mij om om naar Napier te gaan. Hier wonen Livs grootouders. Haar opa en oma stonden ons al met een warme knuffel en heerlijk eten op te wachten. Zo lief!



Zaterdagmorgen hadden we afgesproken met een van James’ vrienden. Hij is een van de zonen van het Nederlandse stel dat ik op Great Barrier Island heb ontmoet.


Lizzie en ik waren een tijd terug een boek aan het lezen en het standbeeld van een van de figuren in het boek staat in Napier. Natuurlijk moest ik even een foto maken voor Lizzie!



We reden Bluff Hillop en genoten van de uitzichten.






Daarna was het tijd om NZ made honing te proeven en een hele schattige snoepwinkel te bezoeken.



’s Avonds was er een typische kiwi-avond gepland: een roast en een rugby wedstrijd! Het was zo gezellig! Net voordat ik naar bed ging, kwam Livs oma nog even naar mij toe. Ze vond het zo leuk dat ik meegekomen was om hen te ontmoeten en ze gaf me een hele dikke knuffel.



Zondagmorgen liepen we naar een heuvel achter het huis en gleden we op stuk karton naar beneden. Het was echt super grappig om te doen. Na een lekkere lunch reden we naar een cider brouwerij om een proeverij te doen. Daarna was het tijd om weer naar huis te gaan.






Afgelopen weekend zijn Liv, James en ik naar Dannevirke gereden. De Nederlanders die op Great Barrier Island woonden, zijn daarheen verhuisd. Een van hun zonen was op vakantie in Nieuw-Zeeland (vanuit Australië) en aangezien hij een goede vriend van James is, was het een goede gelegenheid om eens naar Dannevirke te gaan. Na een lekkere lunch met verse erwtensoep, reden we naar de Waihi Falls.



Terug in Dannevirke begonnen de jongens op een doelwit te schieten. Dat wilde ik ook weleens proberen!




Later op de avond leek het ons een goed idee om een kijkje te gaan nemen in de pub in Dannevirke… Natuurlijk namen we de afkorting door de weilanden en over het spoor, want zo gaat dat blijkbaar op het platteland. We hadden al vrij snel in de gaten dat we niet helemaal thuishoorden in de pub en besloten weer terug naar huis te gaan.



Zondagmorgen genoten we van een warme herfstdag. We gingen ergens lunchen en reden daarna terug naar huis.




Bedankt voor alle lieve reacties op mijn vorige blog!


Ik hoop dat alles goed gaat daar!


Liefs,

Imke


Wanaka, Queenstown & Paas-trip!

Hallo allemaal,



Yes! Het is weer tijd voor een nieuwe blogpost!



Zoals ik in de vorige blog al snel even benoemde, ben ik naar Queenstown gevlogen om Verena te zien. De weg naar het vliegveld was verschrikkelijk druk en ik dacht dat ik het nooit op tijd zou halen. Na ook nog wat parkeermoeilijkheden te hebben gehad, was ik gelukkig nog op tijd om te boarden. Ik kon niet wachten om Verena te zien!


Aangekomen in Queenstown haalde ze me op van het vliegveld. Natuurlijk moest er lekker geluncht worden in het zonnetje en hadden we alle tijd om bij te kletsen.



Daarna reden we over deCrown Range naar Wanaka. De uitzichten waren prachtig!



Nadat ik Verena’s host-family had ontmoet, gingen we voor een duik in het meer. Toen ik naar de handdoeken liep, stond er een man met een hond me op te wachten. Hij vroeg of ik wist dat ze vergif in het water hadden gedaan om de algen tegen te gaan. Je mocht voor 24 uur niet het water in… Oeps! Dat wisten Verena en ik dus niet. We besloten snel naar huis te gaan en het ‘vergif’ van ons af te douchen.




Woensdag moest Verena werken. Ik besloot met mijn laptop bij een cafeetje te gaan zitten. Daarna liep ik naar de speeltuin waar Verena was met haar host-kids. ’s Avonds dronken we wat met Guus en zijn vrienden in het hostel. Het is grappig dat ik nu verschillende mensen in verschillende plaatsen ken.



Donderdagmorgen ging ik met Guus ontbijten. We bleven nog wat rond het meer hangen in het heerlijke weer. Daarna kwam Verena met een picknick lunch. Als ik op vakantie ben, is eten de állerbelangrijkste activiteit van de dag ;)



We zwommen in het meer (dit mocht nu wel weer haha) en klommen Mount Ion op.



’s Avonds gingen we uiteten bij Urban Grind, Verena’s tweede werkplek. We kozen voor het menu van de chef. Dit betekent eigenlijk dat je bijna alles van de kaart in hele kleine porties krijgt. Perfect om alles te proeven ;)




Vrijdagmorgen namen Verena en ik Max (haar host-kid) mee naar het museum en de speeltuin. Hij had de tijd van zijn leven aangezien zijn jongere broertjes er niet bij waren. Ik moet eerlijk bekennen dat ik het ook heerlijk vond om met hem in de speeltuin te spelen alsof ik zelf nog een kind was. ’s Middags gingen we op weg naar Queenstown en stopte we bij Coronet Peak.



Daarna was het tijd om helemaal te ontspannen: the Onsen Pools. Deze spa heeft een geweldig uitzicht, kijk zelf maar!



Nadat we helemaal zen waren, reden we het laatste stukje naar Queenstown en checkten in in het hostel. We konden dé bekende Fergburger natuurlijk niet overslaan. Het was heerlijk! Een jongen en een meisje vroegen of ze bij ons aan konden schuiven, aangezien alle andere plekken bezet waren. We raakten aan de praat. Het bleek dat ze uit Auckland kwamen en aan een televisieserie aan het werken waren. Hij acteerde en zij werkte op de achtergrond mee. Het was echt een super leuk gesprek! Zo zie je maar weer dat het vaak goed uitpakt als ik weer eens tegen een vreemde begin te praten ;) Nadat we nog even waren gaan stappen, was het tijd om naar bed te gaan.



Zaterdagmorgen ontbeten we in een super leuk café.



Daarna reden we naar de Remarkables Market, die dicht bij het vliegtuig lag. Helaas was het daarna tijd om afscheid te nemen. Het was echt heerlijk om in alle rust even bij te kunnen praten. Hopelijk zien we elkaar snel weer!




Vrijdag 2 april was het wéér tijd voor een reisje. Het was namelijk Pasen en dat kon ik niet zomaar voorbij laten gaan. Tegen de middag reed ik naar Rotorua. Nadat ik ingecheckt had op de camping, ging ik op weg naar Lake Rotoiti.



Daarna was het tijd om mijn nieuwe hiking-schoenen uit te testen in de Red Woods. Het werd al donker, dus halverwege besloot ik toch maar terug te gaan…




Zaterdagmorgen was het tijd voor de Tarawera Trail. De wandeling was prachtig! Alle varens die boven me uitstaken, het was echt heel mooi!



Na drie uur en 40 minuten kwam ik aan bij het strand, vanwaar de watertaxi me weer terug zou brengen naar mijn auto. Het strand had de naam Hot Water Beach en dat niet voor niets te zijn. Het water werd opgewarmd door natuurlijke warmtebronnen en je moest uitkijken dat je jezelf niet verbrandde tijdens het zwemmen.



Een snelle douche en hup, weer op pad! Ik zou namelijk een Maori village gaan bezoeken. Een van de familieleden stond ons al op te wachten. Nadat we onder begeleiding van een prachtig lied naar binnen liepen, werden we in Maori stijl hartelijk verwelkomd. Het was heel bijzonder. Daarna was het tijd om ons avondeten klaar te maken. We kregen een homp deeg, die we rondom een burger moesten wikkelen. Deze zou later het frituur in gaan. Voordat dat gebeurde, liepen we naar een nagebootst Maori dorp. De familie liet aan ons zien hoe het er vroeger aan toe ging en er waren allemaal hapjes voor ons klaargemaakt.



Na het eten begonnen de culturele uitvoeringen. Het was heel erg mooi en indrukwekkend om te zien. Zelf mochten we ook nog dansen met de poi, een voorwerp dat in de Maori cultuur door vrouwen tijdens het dansen wordt gebruikt. Het was moeilijk, maar zeker leuk om te proberen! Aan de mannen werd de Haka (oorlogsdans) geleerd. Dat leverde interessante beelden op.



De gefrituurde burgers waren klaar! Het was heel erg gezellig om met allemaal mensen die je niet kent aan een grote tafel te eten. Na het eten verzamelden we ons rondom het kampvuur en zong de Maori familie ons een goede reis terug toe. Het was een hele bijzondere ervaring!



Zondag was een hele speciale dag! Voor mijn achttiende verjaardag had ik gekregen ik dat ik met dolfijnen mocht zwemmen. Dat had ik helaas nog niet kunnen doen, maar deze zondag werd dé dag! Om half acht vertrok de boot en begon de zoektocht naar de dolfijnen. Ze zeiden dat ze er normaal gesproken voor tien uur geen zien. Maar… om negen uur was het raak! Een groep dolfijnen zwom rondom de boot. Niet veel later sloot een andere groep zich bij hen aan. Je mag niet met ze zwemmen als ze baby’s hebben. Deze groep bestond alleen uit oudere dolfijnen en het was dan ook tijd om het water in te gaan. De boot blijft varen om de dolfijnen bij te kunnen houden. Je houdt jezelf vast aan stangen aan de zijkant van de boot. De dolfijnen zwemmen langs je heen en onder je door! Het was echt een mega gave ervaring!



Zelfs toen we allemaal weer de boot in waren geklommen bleven de dolfijnen rondom de boot zwemmen.



Niet veel later voeren we naar een eiland. Hier kregen we de tijd om te snorkelen. Het was een hele mooie plek. We zwommen door grotten en een zeehond kwam ook nog even hallo zeggen. Zo gaaf!



Na een lekker barbecue op de boot was het tijd om terug te varen. Het was een geweldige ervaring!



Nadat ik weer met beide benen op het land stond, reed ik terug naar Coral en Sam. Hier had ik de avond van tevoren geslapen. We kletsten wat en toen was het tijd om de auto weer in te stappen.



Toen ik op maandagmorgen wakker was geworden op de camping in Thames, reed ik naar de start van de Pinnacles Walk. Deze staat al heel lang op mijn bucketlist! Het was een mooie wandeling. Ik was veel sneller dan de geschatte tijd en was best trots. In 4 uur en 40 minuten had ik de hele wandeling gedaan, terwijl er minstens 6 uur voor staat. De uitzichten waren prachtig!



Na deze mooie wandeling reed ik helemaal naar Turangi, zodat ik op dinsdag niet zoveel hoefde te rijden.



Dinsdag was het tijd om weer naar huis te gaan. Iedereen had me weer enorm gemist!



Afgelopen zaterdagmorgen werd er een boom omgezaagd bij Liv en James. Liv werd helemaal gek van het geluid en vluchtte naar mij. Dat vond ik natuurlijk helemaal niet erg want het gaf ons de tijd eens goed bij te kletsen. We brunchten in een van mijn favoriete koffiezaken hier in Palmy en hadden een heerlijk relaxte middag. ’s Avonds kwamen gemeenschappelijke vrienden van ons langs en aten we fish and chips.



Op zondag was het tijd voor een meiden-middag. Lizzie, Liv en ik gingen lunchen in het Nederlandse café in Foxton en speelden spelletjes in de windmolen. Lizzie vond het geweldig om met ons op stap te zijn en kletste honderduit!




De afgelopen week heb ik veel gewerkt, dat moet natuurlijk ook gebeuren ;)



Ik ben aan het genieten van een relaxed weekend. De kinderen hebben net vakantie gekregen, dus volgende week weer hard aan de bak! Hopelijk gaat het met jullie allemaal goed!



Veel liefs,


Imke

Taupo, Turangi, stranden en meer!

Hallo allemaal,


Ik weet dat ik een paar dagen geleden mijn Zuidereiland-trip online heb gezet, maar ik heb nóg meer dingen om jullie over bij te praten! Daarna zal ik er weer een paar weken tussen laten zitten, zodat jullie op adem kunnen komen ;)



Na mijn vakantie brak er een nieuwe weekaan en kwam ik weer terug in het ritme. Op dinsdag 16 februari zag ik eindelijk de andere au pairs weer!


Woensdagmorgen kregen we slecht nieuws. Anna’s vader zou ieder moment kunnen overlijden. Nikki was gelukkig al in Palmy en zij, Anna en Andrew raceten naar het verpleegtehuis. Niet veel later kreeg ik een appje dat John overleden was. Ze waren nog op tijd geweest en hadden gelukkig wel afscheid kunnen nemen. De week die daarop volgde was hectisch. Er moest vanalles geregeld worden en er was natuurlijk veel verdriet. Ik probeerde zoveel mogelijk taken op mij te nemen, zodat er tijd voor de familie was om met hun verdriet proberen om te gaan. Maandagmorgen werd John begraven.


De rest van de week waren er veel ups en downs, maar iedereen deed zijn best er voor elkaar te zijn. Gelukkig had ik een paar leuke plannen voor het weekend, zodat ik alles even kon vergeten.


Vrijdagavond kwamen Sam en Coral langs voor een BBQ. Zaterdag liepen Andrew en ik de kleine route van de Gorge Walk. ’s Avonds ging ik uiteten met Liv en James. Heel gezellig om met hen bij te kunnen kletsen!


Zondag ging ik met alle andere au pairs naar het strand. De zonsondergang was niet helemaal wat we gehoopt hadden, maar het leverde alsnog mooie plaatjes op ;)




De daaropvolgende woensdag reden we met de hele familie naar Taupo. Ben had de dag daarna twee afspraken met een psychiater. Andrew en ik sloten de dag af met een duik in het meer!




Donderdag was Ben met Anna op pad. Andrew, Lizzie en ik besloten naar de speeltuin te gaan. Het begon te regenen en we moesten terug rennen. We besloten een film te kijken, maar zoals dat met Lizzie gaat, duurt het drie keer langer om de film te kiezen dan hoeveel je er uiteindelijk van kijkt ;)


Toen het opgehouden was met regenen, gingen we opnieuw op weg naar de speeltuin. Ondanks de kou, namen we ook nog een snelle duik in het meer.




Vrijdagmorgen beklommen Andrew en ik een berg. Zoals jullie kunnen zien waren de uitzichten echt adembenemend… Not! Het regende enorm! Pas toen we alweer bijna beneden waren, klaarde het een beetje op. We reden vanuit Taupo weer naar huis.




Het weekend was relaxed. Liv, James, Steven en zijn vriendin Nathalie kwamen langs voor brunch. Liv bleef nog even hangen en uiteindelijk werd dat de hele dag. Tegen het einde van de middag gingen Anna, Liv en ik naar de bioscoop. De film ging over een Maori familie en het was heel erg mooi om wat meer te leren over deze cultuur door middel van deze prachtige film.



De week ging snel voorbij. Afgelopen zaterdag reden Liv en ik naar Whanganui. Er was een markt gaande en de sfeer was gezellig. Daarna gingen we naar het strand. ’s Avonds was het tijd om te gaan stappen met Coral en Sam.



Woensdag was het St. Patricks Day. Waar kun je dat beter vieren dan in een Irish pub? Zo gezegd zo gedaan, de au pair meeting van deze week in de pub in Feilding plaats. Het was heel erg gezellig!


Zaterdag reed ik naar Turangi om een nachtje te gaan kamperen!


Zondagmorgen kwamen ook de andere au pairs naar Turangi om te gaan raften op de Tongariro River. Dit was heel gaaf! Natuurlijk was ik weer degene die uit de boot viel, maar dat was niet zo erg ;)



Gisteren ben ik naar Queenstown gevlogen om Verena te bezoeken!! Maar hier zal ik jullie de volgende keer alles over vertellen!


Wel heb ik nog een nieuwtje... Als het met het corona-virus allemaal de goede kant op gaat, kom ik in juli terug naar Nederland!



Veel liefs,


Imke





Zuidereiland met de familie en solo - Deel 2

VERVOLG


Voordat ik me helemaal op het frisbee-golf kon storten, moest ik afscheid nemen van de familie. Zij gingen op weg naar Christchurch om terug naar Palmy te vliegen en ik zou anderhalve week later met de veerboot terugkomen. Nadat ook ik uitcheckte bij het airbnb, werd ik opgepikt door Guus. Twee van zijn Amerikaanse vrienden waren met hem meegekomen en konden niet wachten om te beginnen met het frisbee-golfen. De spelregels zijn simpel en het is eigenlijk gewoon golf maar met een frisbee in plaats van een bal en een club. Na nummer 5 vond ik het wel goed geweest, maar de anderen waren iets enthousiaster dan ik… Uiteindelijk speelden we 18 rondes frisbee-golf… Echt een aanrader, not ;)



Guus en ik gingen lunchen bij het meer en de uitzichten waren echt prachtig. We liepen naar een afgelegen strandje en namen een duik in het heerlijke water!



Dinsdagmorgen stond er iets heel gaafs op de planning: een waterfall climb!!! Voordat we begonnen met klimmen kregen we allerlei instructies. Daarna mochten we dan echt langs de waterval op klimmen! Sommige stukken waren heel erg steil. Op de bruggen mochten we ons zelfs loslaten en hingen we boven een denderende waterval. Het was echt magisch!!!



Aangekomen bij het stuk vanwaar we terug naar beneden zouden lopen, mocht je een duik nemen in de waterval. Dat liet ik me geen twee keer zeggen!




Ook voor de woensdag stond er iets heel leuks op de planning. Ik reed naar Mount Aspiring National Park. De weg ernaartoe was al een heel avontuur. Er lagen enorme zandhopen op de onderverhuurde weg en ik moest door diepe plassen heen rijden. Gelukkig kwam ik veilig bij de start van de hike aan. Het was een mooie en vlakke wandeling in een vallei. Er was helaas geen schaduw te bekennen. Na 2,5 uur kwam ik bij de hut aan, vanwaar ik weer terug zou lopen.



Ik denk dat de foto’s genoeg zeggen over de uitzichten, want wat was dit fantastisch!




Donderdagmorgen zei ik Guus gedag en was het tijd om Wanaka te verlaten. Ik reed via de Lindis Pass naar Mount Cook en startte daar met de Tasman Glacier Walk.



Nadat ik mijn auto geparkeerd had op de camping in het Mount Cook gebied, begon ik aan de Hooker Valley Track. Ik had veel verhalen over deze wandeling gehoord, dus de verwachtingen waren hoog. Het was een mooie track met verschillende soorten uitzichten.



Op de camping raakte ik aan de praat met een jongen die al jaren in Nieuw-Zeeland woont. Oorspronkelijk komt hij uit een plaats in de buurt van Venlo. Zo zie je maar weer: de wereld is kleiner dan je denkt. De sandflies maakten ons het heel moeilijk om een gesprek gaande te houden, dus ik vluchtte snel mijn auto in. Toen ik bijna in slaap viel, hoorde ik een gek geluid in de buurt van de auto. Ik was een beetje geïrriteerd, want wie was er om 11 uur ’s avonds nog aan het koken? Opeens bedacht ik me dat het ook een kea kon zijn en dat ik een plastic voorraaddoos buiten had laten staan… Gewapend met een hoofdlantaarn, stapte ik de auto uit. Ja hoor: een grote kea schrok van het licht en keek me recht in mijn gezicht aan. De vogel ging er snel vandoor en ik legde de doos in de auto. Die kea blijven me maar achtervolgen hier haha.




De volgende morgen kwam de kea nog even gedag zeggen. Ik gaf hem een geïrriteerdde blik, maar het dier leek zich er niet veel van aan te trekken ;)



Ik had een lange autorit voor de boeg. Ik zou Verena namelijk in Christchurch gaan zien.



Laat in de middag kwamen we allebei aan in het hostel. We liepen naar onze kamer en probeerden de stank die er hong niet te veel in te ademen. Gelukkig hadden we een privé-kamer, want de gedeelde kamers zagen er heel oncomfortabel uit…


We besloten ons snel om te kleden en naar het centrum te gaan om wat te eten. Vanuit een terras klonk er vrolijke muziek. Het zag er enorm gezellig uit! Een dj draaide oude vinyl platen en ondertussen genoten we van een lekkere burger. Mensen dansten en zongen, echt een goede sfeer! Toen het feestje op zijn einde liep, besloten we nog naar een andere bar te gaan. Het was echt een hele leuke avond!



En dat bleek de daaropvolgende morgen ook wel… We sliepen enorm uit en het ontbijt werd een late lunch. We maakten ons klaar voor een tweede avond uit. Verena en ik hadden namelijk kaartjes voor het Six60 concert! Een van mijn favoriete Nieuw-Zeelandse bands (Drax Project) speelde in het voorprogramma. Ze waren echt geweldig! Six60 was daarna aan de beurt en ook zij speelden heel erg goed! Bijna alle Nieuw-Zeelanders houden van deze band, dus de sfeer zat er lekker in!



Zondagmorgen checkten we uit en ontbeten we met een vriendin van Verena. Daarna moest ik helaas afscheid nemen van Verena, want zij ging op weg naar haar nieuwe baan in Wanaka. Ik reed naar Westport en stopte onderweg bij Springs Junction en een mooie waterval.




Maandag reed ik naar Karamea en de start van de Heaphy track. Dit is het meest noordelijke puntje dat je kunt gaan vanuit de westkust. Ik deed een deel van de track en dat was echt waanzinnig!!!



Op het strand bleef ik even stilstaan. Het liep heel steil af, dus ik was al een beetje bang dat ik naar beneden zou glijden en ineens zag ik een vin… Een haai?! Er doken twee orca’s omhoog! Wat een prachtige dieren zijn dit toch en hoeveel geluk was het dat ik net op dat moment op het strand was!



Ik liep terug naar de auto. Het was een avontuur op zich om bij mijn volgende stop aan te komen. De zandweg was heel erg hobbelig en stijl. Gelukkig kwam ik zonder problemen bij de hike die ik wilde gaan lopen. Het was een enorme door de natuur gevormde boog.



Ik besloot toch ook nog naar de tweede ‘arch’ te lopen. Je moest door een grot opening heen klimmen en dan stond je ineens onder de boog. Het zag er echt heel gaaf uit!



Mijn laatste stop was de nummer 3 beste camping in Nieuw-Zeeland. Het had een heel mooi uitzicht!




Dinsdag zou het de hele dag gaan regenen, dus ik reed helemaal naar Picton. Woensdag was het weer een stuk beter. Ik liep naar een strandje, waar bijna niemand anders te bekennen was. Hier heb ik bijna de hele dag gechilld. Heerlijk om na zoveel gereisd en gezien te hebben even een relax-dag te hebben.




Mijn laatste vakantiedag was aangebroken. Ik nam de veerboot terug naar Wellington. Vanuit daar reed ik aan een stuk door naar de school van de kinderen, om ze als verrassing op de te halen. Ze waren zo blij om me weer te zien!



Hoe is het met jullie? Hopelijk gaat alles goed!


Ik heb de afgelopen weken nog meer gedaan, maar wilde dit alvast online zetten. Genoeg leesmateriaal om even mee vooruit te kunnen ;)


Veel liefs,


Imke

Zuidereiland met de familie en solo - deel 1

Hallo allemaal,


Ik ben terug met een nieuwe blogpost! Er is weer een hoop om jullie over bij te praten! Deze blog zal alleen over de vakantie gaan. De volgende zal al het laatste nieuws bevatten :)



Maandag 18 januari vertrok Andrew heel vroeg met de auto naar het Zuidereiland. Anna, de kinderen en ik zouden die woensdag ook naar het zuiden gaan en Andrew zou ons dan op het vliegveld ophalen. De dag bestond vooral uit inpakken, de was doen etc. Alle typische vakantievoorbereidingen. ’s Avonds legde ik Ben in bed, maar hij kon niet slapen… Hij vond me namelijk veel te lief en wilde me liever knuffelen en met me kletsen dan naar dromenland te vertrekken. Zo schattig :)



Woensdag waren we er helemaal klaar voor! Met onze mondkapjes op, stapten we in het vliegtuig. Lizzie zat naast me en was best bang tijdens de vlucht. Ondertussen voelde ik me ook niet helemaal top, aangezien het erg hobbelig was… Super combi, not! Het uitzicht, daarentegen, was wel echt heel erg mooi!


Andrew haalde ons op van het vliegveld en we reden naar Timaru. Hier gingen we op bezoek bij de oom en tante van Andrew. Een paar van zijn nichten waren ook gekomen en hadden de kinderen meegenomen. We hebben dit deel van de familie vorig jaar ook gezien, maar kinderen groeien snel! De baby van vorig jaar, liep nu vrolijk door de kamer rond.



De volgende dag ontbeet ik op het balkon van het airbnb. Daarna gingen we op bezoek bij Andrews neef en zijn kinderen. Een van zijn dochters heeft (net als Ben) een brain injury. Het is heel interessant om te zien hoe dit op verschillende manieren tot uiting komt.


We gingen weer op pad en stopten bij Kaitiki om de zeehonden te zien. Ben vond het geweldig!



Daarna reden we naar de Lodge waar Anna’s zus Nikki de eigenaresse van is. Het is altijd gezellig om haar en haar man Mark een bezoekje te brengen!



Vrijdag was het tijd voor een relax-dagje. Ik liep een rondje over de Rail Trail. Dit is een wandel- en fietsroute die door Central Otago loopt. ’s Avonds liepen Lizzie en ik naar de pub om haar ‘hot chips’ te halen.



Zaterdagmorgen liepen Andrew en ik Little Mount Ida op. Het was een hele fijne en mooie wandeling!



Daarna was het tijd voor lunch in de pub! We gingen nog even bij Nikki thuis op bezoek en natuurlijk konden we niet in Waipiata en Ranfurly zijn geweest, zonder even in de speeltuin van de school waar Nikki werkt te hebben gespeeld.



Zondag namen we afscheid van Nikki en Mark en reden we door naar Blue Lake. Vorige zomer hebben we daar heerlijk in gezwommen, maar dit jaar was het echt veel te koud!



We reden naar Alexandra en stopten voor lunch. Anna en Andrew willen misschien naar het Zuidereiland verhuizen, dus reden we een rondje om wat land te bekijken. Nu is de omgeving van Alexandra heel erg mooi, dus dat was zeker geen straf!



Onze laatste stop van de dag was Clyde. Hier gingen we uiteten met vrienden van Anna en Andrew. Bill en Jenny zijn echt hele leuke mensen, dus het was heel erg gezellig!




Maandagmorgen gingen Anna en ik paardrijden. Anna was echter net voor de vakantie van haar paard af gevallen, dus het liep allemaal iets minder goed als gehoopt. Ik besloot de tocht wel af te maken, ondanks dat het natuurlijk leuker zou zijn geweest met z’n tweeën.



Na het paardrijden reden we naar Queenstown. Lizzie, Andrew en ik hadden wel zin in een wandeling en toevallig kende ik een hele goede ijssalon ;)




De volgende dag gingen we met de gondola naar boven. Vanuit daar kwamen we met een skilift bij de luge terecht. Dit kun je vergelijken met rodelen, maar de baan is een stuk breder. De kinderen kregen er geen genoeg van en ik moet zeggen dat ik het ook echt heel erg leuk vond!



Na de lunch was het tijd om op de bekende Earnslaw te gaan. Deze stoomboot vaart over Lake Wakatipu. De uitzichten waren heel erg mooi. Ben en ik konden het niet laten om ook even een Titanic scene na te spelen op het dek van de boot.




Woensdagmorgen gingen Anna, de kinderen en ik naar een onder water-bioscoop. De film ging over Queenstown door de jaren heen en een Maori legende. Het was heel mooi gemaakt en erg interessant. Nadat de film afgelopen was, gingen de schermen omhoog en konden we de vissen in het meer bekijken.



Onze volgende stop wasTe Anau, waar op de boerderij van een vriendin van Anna zouden verblijven. Ik had een hele leuke activiteit op de planning staan voor de donderdag, maar helaas ging het kajakken in Doubtful Sound niet door…



Daarom besloot ik op donderdag om naar de Divide in Milford te rijden. Vanuit hier start de Key Summit Track. Toen ik deze het afgelopen jaar wilde doen, was de track gesloten vanwege overstromingen. De track was nu wel geopend en het was absoluut de moeite waard! De uitzichten waren prachtig!




Vrijdag 29 januari was eindelijk aangebroken… Mijn verjaardag!!! Ik keek hier al heel lang naar uit. We zouden namelijk naar Stewart Island vliegen! En een bezoek aan dit eiland staat al heel lang op mijn bucketlist!!


Nadat ik wakker was geworden, mocht ik de cadeautjes openmaken. Lizzie was nog veel enthousiaster voor mijn verjaardag dan ikzelf en ik had door de week heen al cadeautjes van haar gekregen, die ze met haar eigen zakgeld had gekocht. Hoe lief!! Ze kon telkens niet wachten op de 29ste, dus kreeg ik ze meteen maar. Echt heel schattig! Donderdagavond lagen er ook ingepakte cadeaus op mijn bed, met een briefje dat ik die pas op de 29ste mocht openmaken. Lizzie verbaasde zich erover dat ze nog ingepakt waren toen ik op vrijdag de woonkamer inliep. Zijzelf kon zich amper inhouden ;)



De cadeaus waren super lief en grappig! Voor het meest spectaculaire cadeau moesten we snel alle spullen bij elkaar zoeken en in de auto stappen, want het was nog best even rijden naar het vliegveld. Lizzies schoenen waren te vies geworden om nog te dragen, dus onderweg werd er in drie minuten nog een nieuw paar aangeschaft. Echt typisch de Dicksons haha.


Gelukkig waren we ruim op tijd voor de vlucht! Ik mocht naast de piloot zitten. De uitzichten waren echt fantastisch!!! Door de koptelefoon hoorde ik alle gesprekken tussen de piloot en de grond en ik wist niet zo goed of ik kon praten of beter stil kon blijven zitten. De piloot (Jeremy) begon een gesprek en ik was blij dat ik niet door een of andere belangrijke boodschap heen zou praten ;)



De landingsbaan opStewart Island was heel erg kort, maar Jeremy wist waar hij mee bezig was en zette ons zonder problemen op de grond. We namen een shuttle naar het enige stadje op het eiland, vanwaar we opgepikt werden door Peter. Peter nam ons mee op een watertaxi en leidde ons rond op Ulva Island (eiland dicht bij Stewart Island). Dit eiland staat bekend om de natuur en vogelsoorten. De rondleiding zou vier uur duren, maar de kinderen waren het al moe na een half uur… We konden een watertaxi eerder nemen, maar ook die zou niet eerder dan anderhalf uur later komen. Peter bleef bij elke stap staan om iets nieuws te vertellen en ondertussen probeerden Anna, Andrew en ik de kinderen blij genoeg te houden, zodat er niemand sneuvelde voordat de watertaxi zou komen.. Achteraf gezien stond Peter bekend als de dorpsgek en was het misschien niet zo’n goed idee geweest dat hij ons rond zou leiden, maar dat konden wij natuurlijk niet weten...



Andrew en ik reden nog een rondje met Peter over een deel van het eiland, terwijl de kinderen en Anna even op adem kwamen in het motel. Vanuit het motel liepen er trappen naar het strand. Ik liep een rondje en kwam verschillende stranden en afgelegen baaitjes tegen.



We konden mijn verjaardag natuurlijk niet afsluiten zonder lekker gegeten te hebben. Er was één restaurant op het eiland. Ze serveerden verse kabeljauw, die rondom het eiland gevangen was. De versheid was zeker te proeven, zo heerlijk!!! Een echt Nieuw-Zeelands diner kan natuurlijk niet beëindigd worden zonder pavlova, dus deze stond als toetje op het menu!


De eigenaresse van het motel had ons verteld dat er kiwi te vinden waren, rondom de appartementen. Ik wilde perse gaan kijken of ik er een kon vinden, dus helemaal ingepakt ging ik op pad met een rode lamp. Er was geen kiwi geluid te horen en zo alleen in het donker voelde ik me toch niet helemaal op mijn gemak. Drie minuten later stond ik weer binnen haha. Alle voorbereiding voor niks ;)



Zaterdagmorgen stond er iets heel gaafs op de planning: Andrew en ik zouden de Rakiura Great Walk gaan lopen. Deze track is rond de 32 kilometer lang en wordt vaak in meerdere dagen gelopen. Andrew en ik waren natuurlijk zo gek om het in één dag te doen. Om zeven uur werden we opgehaald door een shuttle en startten we de hike. Het eerste stuk was echt ongelofelijk mooi. Omdat het eb was, konden we over de stranden lopen. Echt zo zo zo mooi!!!



Vanuit het strand, liepen we het bos weer in. Ik hoorde geritsel en bleef staan. Het klonk alsof er iets over de grond liep, maar ik hield mezelf voor dat het wel een weka (lijkt op een kwi, maar is het niet) moest zijn om teleurstelling te voorkomen. Toch bleef ik kijken in de richting van het geluid. Ineens zag ik het: een echte kiwi!!! Ik kreeg de tranen in mijn ogen, want een kiwi spotten in het wild en ook nog eens in het daglicht is heel erg bijzonder.


Toen de kiwi weer weg gerend was, liepen Andrew en ik verder. We hadden nog heel wat kilometers voor de boeg. Het middelste stuk van de track was echt enorm modderig. Andrew en ik dachten dat het niet erger kon zijn dan de modder in het Tararua gebergte, maar we hadden ons vergist. Gelukkig konden we er enorm om lachen.



In totaal waren we iets minder dan 7,5 uur aan de wandel geweest. We hadden 2100 hoogtemeters gedaan en meer dan 32 kilometer gelopen!


Terug bij het motel liepen Lizzie en ik de trappen af richting de zee. Mijn benen waren echt doodmoe en mijn voeten konden amper nog een stap zetten.



Na het eten (fish & chips op de blote voeten gehaald), was het tijd voor een dutje. Om kwart voor tien ging de wekker namelijk weer. Ik had een kiwi spotting tourgeboekt, omdat ik niet zeker wist of ik een kiwi zou gaan zien zonder een tour. De gids reed ons naar de landingsstrip van het vliegveld. Hier kwamen de kiwi ’s nachts om eten te vinden. We spotten een paar kiwi, allemaal een stuk kleiner dan de kiwi die Andrew en ik die morgen hadden gezien. Wel kwam er eentje enorm dichtbij. In een straal van een meter bij ons vandaan, probeerde de kiwi voedsel te vinden in het gras. Dat was heel gaaf!




Zondag was het tijd om weer alles in te pakken. We reden met z’n allen een rondje over het eiland en bezochten het museum.



Daarna vlogen we terug naar het Zuidereiland. De uitzichten waren (opnieuw) erg mooi. We landden op een grasveld. Blijkbaar is dit beter voor de banden van het vliegtuig. Meet een see yah later en knipoog van de piloot liepen we het vliegveld uit.



We gingen onderweg naar Wanaka en stopten in Roxborough om snel de speeltuin uit te testen. Een vriend van me woont in Wanaka en het was heel leuk om hem weer even te zien! We spraken af om op maandag te gaan frisbee-golfen.



DEEL 2 staat ook online!!!

Kerst, nieuwjaar, New Plymouth en meer!

Hallo allemaal,



Zoals beloofd nóg een blogpost. Deze gaat over mijn avonturen na mijn Northland trip (die blogpost bestaat uit twee delen) en voor onze familie-vakantie.




Maandag 14 december begon ik weer met werken. De kinderen hebben zomervakantie, dus ik mocht flink aan de bak. Gelukkig is dat ook heel erg gezellig!


Een Nederlandse backpacker die ik via Facebook had ontmoet was die maandag in Palmy en samen liepen we de Gorge Walk en gingen we lekker ergens een hapje eten.




Ook de rest van de week was ik aan het werk. Het zwembad werd opgezet, dus dat was wel heel erg leuk werken ;)




Vrijdagavond was er een feestje voor Amelias verjaardag. We gingen daarna lekker stappen. Zo gek dat dat hier allemaal gewoon kan…




De rest van het weekend was ik in Kapiti met de Dicksons. Andrews ouders waren 50 jaar getrouwd en we vierden dat met de hele familie. Ook de broer en schoonzus uit Auckland waren er met de kinderen.




Die zondag liep ik de Escarpment track. Het was bewolkt, maar erg mooi!



Ik wilde de trein terug naar mijn auto nemen en was gelukkig nog net op tijd. Toen ik aan iemand vroeg waar ik een kaartje kon kopen, keek hij me heel vreemd aan. Blijkbaar doet Nieuw-Zeeland het nog op de ouderwetse manier: contant geld geven aan de conducteur. Dat zie je in Nederland echt niet meer!


De rest van de familie was alweer terug in Palmy, dus ik ging ook weer de auto in. ’s Avonds was er een BBQ voor Amelia als verrassing van haar host-ouders.




Donderdag 24 december waren de kinderen door het dolle heen: het was bijna kerst. We legden de kerstcadeaus onder de boom en bakten koekjes voor Santa. Anna’s zus Nikki en haar man Mark werden van het vliegveld opgehaald. Wij waren er klaar voor!



Eerste kerstdag begon vroeg. De kinderen stonden te trappelen om te zien wat Santa in hun stockings had gedaan!



Er werden cadeaus uitgedeeld door de hele dag heen, zoveel waren het er! Andrews ouders en broer, schoonzus en de kinderen kwamen tegen de middag. Niet veel later kwamen ook Wessel en Jule. De barbecue kon aangestoken worden!



Kerst in de zomer blijft natuurlijk heel erg gek!



Boxingday, zoals we tweede kerstdag hier noemen, was niet heel bijzonder. Het was een puinruim-dag. ’s Avonds ben ik wel nog met de andere au pairs gaan stappen, dat was heel leuk!



Zondag kwam Verena op bezoek en was het tijd om te ontspannen en lekker bij te kletsen.




De maandag en dinsdag voor nieuwjaar was ik aan het werk en dinsdagavond laat reed ik naar Napier. Vanuit daar zou ik naar Gisborne rijden voor het beruchte Rhythm & Vines Festival, waar ik vorig jaar ook ben geweest.


Woensdagmorgen had ik een mooi uitzicht om mee wakker te worden!



Ik ging op weg naar Mahia. Toen ik een heuvel opklom, had ik (ondanks het weer) hele mooie uitzichten over zee!



Vanuit de heuvel reed ik naar enkele stranden in de buurt.



Mijn volgende stop was Mahanga. Omdat Mahia en Mahanga op een schiereiland liggen, kreeg ik echt een beetje de Great Barrier vibe. Het was heel erg mooi!



Ik reed naar Gisborne en liep een rondje door de stad en langs het strand. Daarna ging ik naar de camping waar Jule en Wessel waren.



31 December 2020: oudjaarsdag. Ik reed naar de camping waar ik die nacht zou slapen. Het was er een bende. Geen normale wc’s, alleen maar chemische toiletten en van een badkamer was er ook niet echt sprake. Precies wat je kunt verwachten van een camping waar festivalgangers massaal naartoe gaan... Er waren wel hele mooie zonnebloemen, dus dat maakte alles goed ;)



Rond een uur of 3 liep ik met een Belgische backpacker naar het festivalterrein, waar ik met Jule en Wessel af had gesproken.



Om 12 uur stond iedereen voor het hoofdpodium af te tellen… Happy New Year!!!


Toen ik terug naar de camping wilde lopen, bleek er een tractor met aanhanger als shuttle te dienen. Mijn 2021 begon dus met een ritje achterop een tractor, lekker Nieuw-Zeelands. Het jaar kan dan toch al niet meer stuk!



De morgen na het festival besloot ik de hele weg diezelfde dag nog terug te rijden. Ik stopte onderweg een paar keer en kwam veilig thuis aan. Andrew had het eten al voor me klaarstaan, zo lief!





Vrijdag 8 januari gingen we met z’n vijven naar het strand. Het was heerlijk!




Die avond werd ik opgehaald door Liv en James, Ze hadden me uitgenodigd voor een concert in New Plymouth. Liv heeft daar familie, dus konden we bij hen overnachten. Nadat we aangekomen waren, gingen we naar hetFestival of Lights. Dat was echt heel erg leuk!




Zaterdagmorgen beklommen we de Paritutu Rock.



Daarna reden we naar een Nederlands pannenkoekenrestaurant. Ze hadden buiten pannenkoeken ook zelfgemaakte bitterbalen en die kon ik niet weerstaan!



Nadat we lekker gegeten hadden, reden we naar het strand. Het was heerlijk!



Na het avondeten parkeerden we de auto bij Liv’s tante en liepen we naar het park waar het concert plaatsvond. De band L.A.B. was zo goed!! We genoten enorm!



Zondagmorgen gingen we op visite bij Liv’s opa en oma en na de lunch gingen we ook nog even op bezoek bij haar tante. We reden terug naar Palmy na een super geslaagdweekend!




De kinderen en ik vermaakten ons wel in de vakantie: zwemmen, watergevechten, nieuwe spelletjes uitproberen etc. Lizzie en ik gingen een paar keer met z’n tweeën in het zwembad, omdat de rest van de familie geen zin of tijd had. We hebben alleen maar gelachen. Altijd leuk om zo’n geniet-momentjes met de kinderen te hebben.


Zo’n ander geniet-momentje was toen Lizzie en ik een auto-karaoke hadden in de parkeergarage van het winkelcentrum. De langslopende mensen keken ons best vreemd aan haha. Iets minder leuk was de roltrap. Lizzie verloor haar balans en ik probeerde haar op te vangen, maar dat mislukte. We vielen allebei hard op onze kont. Lizzie zweert dat ze nooit meer een roltrap gaat gebruiken.


Ben is begonnen met het zien van een ergotherapeut om hem te helpen met dagelijkse struggles. Het is heel interessant om te zien wat voor dingen (die hem in spelvorm aan worden geboden) zullen gaan helpen.




Zaterdag 16 februari had ik een pre-birthday party. We zijn namelijk op vakantie rondom de 29ste. Ik spendeerde bijna de hele dag aan het maken van een chocolade-merengue taart. Rond een uur of 5 kwamen mijn vriendinnen en hadden we een hele gezellig barbecue. Nog een voordeel van zomer in januari! De taart viel bij iedereen in de smaak. Na het eten besloten we nog even te gaan stappen. Ik kende veel te veel mensen in de pub… Ben al veel te lang in Palmy blijkbaar ;)




Een paar van de meiden waren bij mij blijven slapen. Liv en James kwamen die zondag ook nog even langs om een frisse duik in het zwembad te nemen. We sloten een geslaagd weekend af in Brew Union.




Ik heb een hele korte tijd drie verschillende posts gedaan... Ik had wat bij te werken haha. Hopelijk konden jullie er alsnog van genieten en zijn jullie niet in slaap gevallen! Als de kinderen vakantie hebben, duurt het altijd langer voordat ik weer iets kan posten en gebeuren er ook veel te veel leuke dingen ;)



Momenteel ben ik met mijn familie op vakantie. De blog daarover zal ik niet morgen posten, beloofd

Ik zal jullie wat tijd geven om alles te lezen haha.


Hopelijk hebben jullie een fijne kerst en oud-op-nieuw gehad!




Liefs,

Imke


Deze reis is mede mogelijk gemaakt door:

Travel Active