Northland trip - Deel 2

DEEL 2

Vanuit Paihia reed ik naar Waitangi en de Haruru Falls.

Mijn volgende stop was Kerikeri, een leuk stadje. De Rainbow Falls in Kerikeri waren erg mooi.

Ik reed vanuit Kerikeri naar Matauri Bay.

Vanuit Matauri Bay reed ik naar Tauranga Bay, maar stopte onderweg bij Taiaue Bay.

Taraunga Bayheeft een geweldige camping aan het strand!

Ik lag er lekker te chillen op een handdoek toen een visserman me ineens riep. Er wareb 3 orka’s super dichtbij! Ik kon zelfs de staart en de witte vlekken zien. Het was zo gaaf!!!

Dinsdamorgen beklom ik de St. Paul's Rock. Het laatste deel van de wandeling was zo steil dat je jezelf aan een kabel vast moest houden.

Onderweg naar Matai Bay stopte ik bij Coopers Beach. Een klein jongetje vroeg of hij met mij kon spelen. Zijn moeder zei dat dat niet kon, ik had namelijk schoenen aan een een camera bij me. De kleine Oscar antwoordde dat ik mijn schoenen toch gewoon uit kon trekken?! Zo gezegd, zo gedaan en nog geen minuut later stonden Oscar en ik over de golven heen te springen. Het was zo’n schattig kereltje!

Matai Bay ligt op de Karikari Peninsula. Het is een van de mooiste stranden in Nieuw-Zeeland!

Op de terugweg stopte ik bij het Coca Cola Lake, dat deze bijnaam heeft gekregen vanwege de kleur.

Mijn volgende stop was Pukenui. Een van de laatste dorpjes voordat je bij het noordelijkste puntje van Nieuw-Zeeland uitkomt.

Zo hoog in het noorden is het heuvelachtig, maar veel vlakker dan verwacht. Ik stopte bij RarawaBeach, dat uit prachtig wit zand bestond.

Ik reed door naar Cape Reinga, het noordelijkste puntje van het land. Het was heel erg mooi. Ik kreeg echt even een blij gevoel, want dat had ik toch maar weer in mijn eentje gedaan!

De camping, waar ik die nacht verbleef, lag direct aan het strand. Ik besloot het erop te wagen en liep met mijn surfboard de zee in. De surf bleek echter heel wild te zijn en het board vloog alle kanten op. Het miste mijn hoofd op een haar na en kwam hard tegen mijn been aan. Een dikke blauwe plek was aangelegd en het duurde weken tot deze eindelijk vervaagde…

Woensdagmorgen reed ik naar de Te Paki Sand Dunes. Dit zijn enorme zandduinen, waar je vanaf kunt glijden met een speciaal board. Natuurlijk begon ik weer met mensen te kletsen en voordat ik het wist rende ik op en neer de duinen met een 8-jarig meisje. We huurden samen een board en gleden omlaag. Ineens hoorde ik iemand roepen en zag ik een klein jongetje naar me zwaaien. Het was Oscar!! Zo toevallig dat we elkaar weer tegenkwamen!

Na mezelf moe gemaakt te hebben op de zandduinen reed ik naar Spirits Bay.

Ik stopte voor lunch in Pukenui. Hier kwam ik een Limburger tegen die ook rond aan het reizen was!

90 Miles Beachwas mijn volgende stop. Dit strand wordt als een weg gezien en je kan er dus overheen rijden. Ik twijfelde even, want je kunt natuurlijk vast komen te zitten in het zand, maar besloot toch een klein rondje te rijden. Het was veel te leuk haha.

Ik reed naar de camping in Ahipara, waar ik die nacht zou blijven slapen. Het weer was zo slecht dat een strandwandeling er niet meer in zat. Gelukkig had de camping een super grote keuken en lounge en waren er heel veel aardige backpackers!

Donderdagmorgen ging ik weer vroeg op pad. Ik had namelijk afgesproken met een surf-instructeur die me geleerd had hoe ik aan de hand van weersvoorspellingen kan beslissen of de surf goed genoeg is. Rangi is zo gepassioneerd over zijn werk, dat hij graag iedereen kennis over surfen bijbrengt. Helaas waren de weersomstandigheden niet goed genoeg om te surfen…

Na een kop thee besloot ik toch maar naar Shipwreck Bay te rijden om van het uitzicht te genieten.

De autorit naar de Wairere Boulders was erg mooi.

Aangekomen bij de Boulders begon ik aan een korte wandeling. Het is heel gaaf dat deze Boulders een natuurlijk verschijnsel zijn. Het pad was goed aangelegd en er werd informatie gegeven over de verschillende soorten bomen.

Weer terug op de weg stopte ik in Opononi. Het uitzicht was té mooi om niet even de auto langs de weg te zetten.

Mijn laatste attractie van de dag was Tane Mahuta. Deze Kauri boom is heel erg groot en heel erg oud! Vergelijk hem even met mij…

Ik reed door naar deKai Iwi Lakes om hier de nacht op de camping door te brengen. Helaas moest ik koken ik de motregen :(

Vrijdagmorgen werd ik pas goed wakker toen ik in het Kai Iwi Lake dook. Door de verschillende dieptes van het meer heeft het water verschillende kleuren!

Onderweg naar Muriwai stopte ik bij deze lookout:

Muriwai Beach ligt aan de westkust en heeft dus het ruige landschap met een zwart zandstrand.

De Gannet kolonie in Muriwai is erg indrukwekkend!

Mijn laatste stop van de dag was Piha. Hier liep ik de Lion Rock op.

Ik at in een leuke foodtruck, maar helaas begon het kei hard te regenen. Gelukkig klaarde het op en kreeg ik de mooiste zonsondergang die ik in tijden had gezien!

Zaterdagmorgen las ik een boek op het strand en liep ik een korte wandeling.

De Kitekite Falls waren de laatste watervallen van mijn trip, maar zeker niet de minste! Je kon er zelfs bovenop staan!

Vanuit de watervallen reed ik naar Auckland en stopte bij een fruitkraam waar een Nederlandse backpacker werkte. Nadat we even gekletst hadden reed ik door naar Matt in Te Awamutu. Hij had me weer een slaapplaats aangeboden en het lag perfect op de route.

Zondagmorgen reed ik terug naar Palmy. De kinderen hadden me heel erg gemist. Ben bleef maar herhalen dat ik echt niet meer voor twee weken weg mocht gaan. Ik moest het hem beloven! Hij had zelfs een hashtag bedacht toen ik op reis was: #stillwaitingforImke. Ook Lizzie was superblij om me weer te zien. Ze had me een paar keer gebeld toen ik op reis was, omdat ze even bij wilde kletsen en had een paar keer gehuild omdat ze me zo erg miste. Hoe lief zijn deze kids!

Anna gaf me een dikke knuffel, maar Andrew bleef ver van me vandaan. Hij moest nog even uitvinden of hij boos was dat ik zo lang weg was geweest of blij was dat ik weer terug was, natuurlijk met een dikke knipoog. De volgende dag had hij zijn keuze gemaakt: ik kreeg een dikke knuffel en hij had me toch echt wel heel erg gemist.

Hopelijk hebben jullie fijne feestdagen gehad en gaat alles in Nederland langzaam de goede kant op! In mijn volgende blog kunnen jullie lezen hoe de zomerse kerst hier was!

Liefs,

Imke

Northland trip - Deel 1

Hallo allemaal,

Ik heb enorm veel gedaan de afgelopen weken. Vandaar dat het weer even duurde totdat er een nieuwe post online kwam. Ik zal jullie in deze blog bijpraten over mijn Northland trip. Dit is alweer een tijdje geleden, dus er zal binnenkort ook een post over mijn meest recente avonturen online komen. Stay tuned!

Zaterdag 28 november begon mijn trip naar Northland. Ik pikte Verena op en samen reden we naar Taupo. Na een koffie en het lekkerste Afghan koekje ooit (traditioneel Nieuw-Zeelands), reden we naar de Arapuni Suspension Bridge.

Onze laatste stop van de dag wasTe Awamutu. Matt, een vriend van Verena, woont hier en bood ons een plek aan voor de nacht. Het was een hele gezellige avond!

Zondag moest ik afscheid nemen van Verena. Ze zou niet meer terug komen naar haar host-familie in de buurt van Palmerston North. Ik kreeg een heel lief boekje met allemaal foto’s van onze avonturen. Ik bof maar met zo’n lieve vriendin!

In de regen reed ik richting de Hunua ranges. Onderweg stopte ik bij Rays nest. Dit strand is bedekt met een laag schelpen. Zo mooi!

De volgende stop was Orere Point. Ook dit strand was weer erg mooi!

De Hunua Fallswas de eerste waterval die ik deze trip bezocht, maar zeker niet de laatste!

Na een regenachtig rondje rondom de waterval was het tijd om richting Auckland te gaan. Ik stopte onderweg nog even bij Maraetai Bay.

Andrews broer en schoonzus wonen in Auckland en boden me een plek aan om te slapen. Het was heel erg leuk om hen wat beter te leren kennen. Op zondag hebben ze altijd pizza-avond, dus daar kon ik lekker van meegenieten!

Maandagmorgen was het vroeg dag. Ik wilde voor de spits bij het vliegveld zijn. Uiteindelijk was ik ruim op tijd, dus moest ik een tijdje wachten. Het vliegveld bestond letterlijk uit een veld met een aantal kleine vliegtuigjes. De incheckbalie was in een kleine ruimte met twee computers, waarvan een niet eens in gebruik. Zo anders dan alle mega grote Europese vliegvelden!

Er pasten tien mensen in het vliegtuig, inclusief de piloot. Het was dus echt mini! De piloot vroeg of ik voorin wilde zitten en daar zei ik natuurlijk geen nee tegen! Het was een hele gave vlucht!! Voordat we landden, vlogen we over de hele breedte van het eiland. Het was een ruige, maar oh zo mooie daling!

Na de landing op Great Barrier Island geeft de piloot je je tassen aan en kun je gaan en staan waar je wilt. Ik liep naar de motor verhuur. Mijn vervoer op het eiland was namelijk een soort van elektrische scooter / motor:

Bepakt en bezakt begon mijn Great Barrier Island avontuur. Ik reed naar het hostel, althans dat was het plan… Het duurde ongeveer driekwartier voordat ik het hostel had gevonden. Het lag verscholen in de bomen en er was geen bord te bekennen. Ik maakte kennis met de eigenaren en kreeg meteen een kop thee aangeboden. Mijn kamer had 6 bedden, maar sliep er alleen. Ik had dus alle keuze!

Nadat ik mijn spullen naar de kamer had gebracht, stapte ik weer op de scooter en reed ik naar Thea en Aart. Deze lieve Nederlandse mensen wonen op Great Barrier en een vriend van mij had ons in contact gebracht. De weg naar hun huis was fantastisch! Ze wonen in de middle of nowhere en op loopafstand van een afgelegen strand.

Thea en Aart zijn echt enorm lieve mensen! Na een kop thee en pepernoten liepen Thea en ik de tuin in. Deze tuin is meer een bos dan een tuin. Ze hebben zelfs een rivier en waterval in hun ‘tuin’! Het water in het riviertje was te hoog, dus we konden helaas niet naar de waterval lopen, maar wat een waanzinnige stuk land was dit!

We liepen vanuit de tuin naar een Lodge in de buurt. Bijna iedereen op het eiland kent elkaar en zwaait als ze iemand anders onderweg tegenkomen. We konden dus best even van het uitzicht van de Lodge genieten zonder dat iemand daar een probleem van zou maken.

Thea en ik liepen terug via het strand. Er was niemand anders daar. De stilte en kalmte van het eiland deden me erg goed!

De laatste activiteit van de dag was deSocial Club. Locals koken hier drie keer per week voor elkaar en organiseren activiteiten om het sociale leven op het kleine eiland gaande te houden. Het eten was heel erg lekker! Na een geslaagde dag reed ik terug naar het hostel.

Dinsdagmorgen regende het. Ingepakt in regenkleding stapte ik op de scooter. Via kronkelige zandwegen reed ik naar Cape Barrier, dit is het zuidelijkste puntje van het eiland. Helaas moest ik net voor het einde van de weg stoppen en omdraaien… De weg was niet geschikt voor mijn scooter.

Onderweg terug stopte ik bij een paar lookouts en stranden. Great Barrier geeft je alleen maar goede uitzichten!

Het kleine centrum van het eiland heeft onder andere een art Gallery en winkel met lokaal geproduceerde producten. Heel leuk om de projecten van de locals te zien.

Nadat ik snel geluncht had in het hostel, reed ik naar een van de vele stranden. Er waren geen enkele voetstappen te zien in het zand. Great Barrier voelt alsof je op het randje van de wereld bent.

Vanuit het strand reed ik naar de Hot Springs. De wandeling was heel erg mooi en de hot springs waren zelfs nóg beter.

Er was niemand in de springs en het water was heerlijk warm. Heel gek dat dit door de geothermie wordt opgewarmd!

Ik liep terug naar mijn scooter en reed naar Port Fitzroy.

Er was een wandeling in het midden van een vogelreservaat. Ik liep naar Sunset Rock. Onderweg kwam ik een paar koeien tegen die me nieuwsgierig aankeken. Ik was minder op mijn gemak dus probeerde ze niet in de ogen te kijken en liep snel door.

De uitzichten vanuit Sunset Rock waren fantastisch!

Op de terugweg waren er geen koeien meer te bekennen… Hopelijk had ik het hek toch echt goed dichtgedaan…

Ik raakte in gesprek met een aardige meid die woonde en werkte in het reservaat. Uit het niets vloog er een kaka langs onze hoofden en ze landde op de arm van het meisje. Blijkbaar waren deze vogel een een andere wees geworden en hadden de mensen in het reservaat ze geholpen te overleven. Nu had een andere kaka deze taak op zich genomen en wisten de twee weesjes waar ze eten konden vinden. Blijkbaar was de kaka op de arm van het meisje in de puberteit en gedroeg ze zich vaak als een echte puber. Ze poseerde voor de foto’s en bleef me volgen tot ik bijna bij het hek van het reservaat was.

Terug op de scooter begon ik aan mijn weg terug. Het zou niet heel lang meer duren voordat het donker werd en ik wist niet of de batterij van mijn elektrische scooter het zou halen… Gelukkig kwam het allemaal goed! De eigenaren van het hostel boden me een heerlijke roast aan. Ze hadden zoveel over dat ik best een hapje mee kon eten. Hoe lief!

Ik wilde vroeg naar bed, maar dat mislukte toen ik de prachtige sterrenhemel zag. Het is heel erg donker op Great Barrier omdat er geen elektriciteitsnet is. Ieder huishouden zorgt voor zijn eigen stroom met behulp van zonnepanelen of een generator. Er zijn dus ook geen straatlantaarns. Dit maakte de sterren en de maan heel erg goed zichtbaar. Natuurlijk moest ik dat proberen op camera vast te leggen!

Woensdagmorgen werd ik opgehaald door Thea. Samen zouden we Mount Hobsdenbeklimmen: de hoogste berg van het eiland. We liepen door de Wind Canyon en zagen hele unieke rotsformaties. De uitzichten waren prachtig, de traptreden iets minder ;)

Aangekomen op de top was het uitzicht zelfs nog veel mooier. Het was echt waanzinnig!!! De kalmte en stilte daarboven waren heerlijk. Alleen de natuur maakte geluid en voor de rest was het doodstil.

Thea en ik liepen weer terug naar beneden. Onderweg naar het hostel stopten we nog even bij een van de stranden. Ook hier was geen mens te bekennen en hoorde ik alleen de zee en de wind.

Terug in het hostel nam ik een snelle douche en bond ik mijn koffer weer op de scooter. Nadat ik bij de locale supermarkt was geweest, reed ik nog een laatste rondje. Het was zo heerlijk dat ik met de wind in mijn haar en een frisse neus het hele eiland had kunnen verkennen!

Op het mini vliegveld raakte ik aan de praat met een aardige hiker. Niet lang daarna was het tijd om terug naar het vasteland te vliegen. Het was een super mooie dag, dus de uitzichten waren enorm helder. Het leek wel alsof je over een green screen heen vloog waarop bergen geprojecteerd waren, zo mooi! Great Barrier is echt een heel bijzonder eiland. Het is net alsof het hele eiland een National Park is waarin een paar wegen aangelegd zijn. Ben zo blij dat ik dit heb mogen zien!

Nadat we geland waren, reed ik naar de Tawharanui Campsite. Dit is een camping in het midden van een vogelreservaat. Er lopen dus heel wat bijzondere vogels rondom je tent of auto!

Ik parkeerde de auto naast een groep studenten en we raakten aan de praat. Samen met een paar van de jongens ging ik op zoek naar kiwi. Met onze rode lampen liepen we naar het einde van de camping en het begin van het bos. We probeerden de kiwi te lokken met het kiwi-geroep van YouTube. Een van de jongens had dat niet in de gaten en werd super enthousiast. Hij was erg teleurgesteld toen het niet echt bleek te zijn. Wij konden daar heel erg om lachen. We hebben wel een paar keer een echte kiwi gehoord, maar konden deze helaas niet zien.

Eenmaal in bed hoorde ik opnieuw een kiwi, maar heel erg dichtbij deze keer. Ik dacht dat de jongens als grapje langs de auto waren gelopen met het geluid op hun telefoon, maar toen ik ze het de volgende morgen vroeg, bleek dat zij het ook gehoord hadden, maar te lui waren geweest om op te staan. Hopelijk ga ik een kiwi zien op Stewart Island!

Donderdagmorgen ging ik na een lekker campingontbijtje op weg naar Te Arai. Hier woont een vriend van Andrew (Ihi) samen met zijn gezin. Ik werd hartelijk ontvangen door Ihi en zijn dochter Kaea. Het was duidelijk dat ik in een echt Nieuw-Zeelands gezin terecht was gekomen, want de hechtingen van de hond werden er door de man des huizes zelf uitgeknipt. Er kwam geen dierenarts meer aan te pas.

Samen met Kaea reed ik naar het Goat Island Marine Reserve. We trokken onze wetsuits aan en begonnen ons snorkel-avontuur. In het Marine Reserve mag niet gevist worden, dus is er veel te zien onder water. Het was vrij troebel, maar goed genoeg om een paar vissen te spotten. We zwommen naar het eiland en terug. Kaea pakte een zee-egel op, om de vissen te lokken. Er kwam een enorme vis op af. Kaea had deze niet aan zien komen en stond opeens oog in oog met de vis. Ze schreeuwde het uit! Ik moest zo hard lachen dat ik niet onder water kon blijven en naar adem snakte haha.

Na het snorkelen reden aten we lunch en reden we naar de school waar Kaea’s moeder Rachel werkt.

Voor die middag stond eenpersonal training op de planning. De trainster was enorm aardig en gaf me zelfs wat dingen mee om thuis te gebruiken. Ze was zelf ooit een nanny geweest in het buitenland en herkende heel erg van haar ervaringen in die van mij.

De laatste stop van de dag was Forestry Beach. Een heel mooi en rustig strand!

’s Avonds hadden we een barbecue met de hele familie. Er was zelfs nog een Nederlandse vriend van Ihi op bezoek. De familie is gemixt Maori en Pakeha en de gesprekken over de Maori cultuur waren hierdoor heel erg leerzaam.

Vrijdagmorgen waren Kaea en ik op een missie: we wilden gaan surfen. Ik had immers niet voor niks een surfboard gehuurd in Palmy. Helaas waren er amper golven en was het niet meer dan een beetje peddelen.

We reden naar Mangawhai voor lunch en stopten onderweg bij een chocolaterie.

Later op de middag reden we terug naar het strand om de Mangawhai Cliff Walk te doen. Deze wandeling was heel erg mooi. Omdat het eb was, kon ik via het strand teruglopen. Onderweg kwam ik een dode walvis tegen…

De familie had me gevraagd of ik nog een nachtje wilde blijven slapen. Dat wilde ik wel!

Zaterdagmorgen ging ik kajakken met Ihi. Hij heeft een echte waka, zo gaaf! Ihi probeert mensen actief te maken met behulp van de Maori cultuur. Hij stelt de belangrijkste kernen van de cultuur centraal (water, lucht en land) en brengt mensen iets bij over deze dingen. Dit gaat altijd gepaard met een activiteit, waardoor er kennis en fitness verkregen wordt op hetzelfde moment.

Na deze gave activiteit was het tijd om deze lieve familie te verlaten. Ik ging op weg naar Whangarei en stopte bij Langs Beach.

De camping in Whangarei Heads was fantastisch! Zo dicht bij de zee. Ik raakte aan de praat met een Engelsman en samen beklommen we Mount Manaia.

We reden door naar Ocean Beach.

Zelfs de weg terug naar de camping was mooi!

Ik begon met het koken van mijn avondeten. De zonsondergang over de zee was te zien vanuit de keuken! Ik was vergeten olie te kopen en vroeg een paar mannen in de keuken of ik toevallig een beetje olie van hen kon lenen. Zij hadden geen olie, maar hun vrienden waren op dat moment in de supermarkt en konden wel wat olie voor mij meenemen. Hoe lief?! De Maleisische mannen wilden er geen geld voor, maar toen bedachten ze zich. Blijkbaar mag je cultureel gezien geen olie weggeven, maar moet je het verhandelen of verkopen. Ik gaf ze wat geld en wat pepernoten. Ze vonden dat perfect!

Na het ontbijt op zondagmorgen reed ik naar de Whangarei Falls. Hier kwam ik de Maleisische mannen weer tegen!

Onderweg naar mijn volgende stop kwam ik langs een mooi strand en fantastische lookout.

Mijn volgende stop was Whale Bay. Alle uitzichten rondom de baai waren prachtig. Ik besloot even lekker in het zonnetje op het strand te gaan liggen.

Na een frisse duik liep ik weer terug naar de auto en ging ik op weg naar Russell. De weg was zo lang dat ik echt even een pauze nodig had. Maar goed ook, want ik kwam bij een super leuk cafeetje en galerie terecht!

Aangekomen in Russell checkte ik in bij de camping, maakte avondeten en ging op weg naar de pub. Ik was wat aan mijn blog aan het schrijven toen de bandleden van Six60 ineens voor mijn neus stonden. Deze band is de populairste, Nieuw-Zeelandse band. Lizzie en ik zijn er allebei helemaal weg van. Na een kort gesprek met een van de gitaristen moesten ze er helaas alweer vandoor. Lizzie was zo jaloers toen ik haar vertelde dat ik Six60 had gezien.

Ik vervolgde mij weg naar de veerboot. Deze ging naar Paihia.

Vanuit Paihia reed ik naar Waitangi en de Haruru Falls.

DEEL 2 STAAT ONLINE

Waikaremoana & meer!

Hallo allemaal,

Even een update voordat ik op vakantie ga!

Vrijdag 13 november vetrok ik naar de camping, vanwaar ik de tweedaagse hike zou gaan beginnen. Ik stopte in Napier. Het weer was heerlijk en ik besloot op een terrasje te gaan zitten!

Na een klein rondje in de stad, was het weer tijd om op pad te gaan. De weg naar de camping was deels een zandpad en de uitzichten waren prachtig!

Op een begeven moment dacht ik een uitzichtpunt te zien, maar ik was er al voorbij. Ik zette mijn auto in de achteruit en keek naar het bordje. Omdat het geen uitzichtpunt bleek te zijn, wilde ik doorrijden, maar de auto zat vast in het zand… Ik kreeg het enorm benauwd. Toen ik de motor afzette en de auto daarna weer startte, kwam ik gelukkig wel weer vooruit! Vrijdag de dertiende bracht dus wel wat stress met zich mee…

De camping lag aan het meer en de uitzichten waren opnieuw heel erg mooi. Ik besloot een duik te nemen in mijn wetsuit, maar het was echt mega koud!

Na een warme douche was het tijd voor avondeten. Er was geen bereik op de camping of tijdens de hike. Ik had een satelliettelefoon meegenomen, zodat Anna en Andrew wisten waar ik was en of alles goed ging. Toen ik ze een berichtje wilde sturen dat ik veilig op de camping aangekomen was, bleek de telefoon nog verbonden te zijn met Andrews telefoon… Ik had geen wachtwoord om het met die van mij te verbinden en had geen bereik om het wachtwoord op te vragen. Zonder de satelliettelefoon wist niemand waar ik was en of alles goed ging… Uiteindelijk kreeg ik het via bluetooth voor elkaar en was mijn telefoon verbonden. En ja, het was nog steeds vrijdag de dertiende ;(

Gelukkig werd het al snel zaterdagmorgen! Ik stond om 5 uur ’s morgens op, maakte me klaar en reed naar de start van de hike. Het was een drie tot vier dagen tramp: overdag wandelen en ’s nachts slapen in hutten. Ik had echter besloten om het in twee dagen te doen...

Om 6 uur begon ik met lopen en rond 9 uur kwam ik al bij de eerste hut aan. Het was het moeilijkste stuk van de hele tramp, maar ik had het veel sneller gedaan dan de website voorspeld had. Er waren zelfs nog mensen bij de hut, die daar de vorige nacht geslapen hadden. Na een pauze was het tijd om weer te gaan lopen. Bergaf deze keer!

Ik denk dat ik nog nooit zo’n groen bos heb gezien. Het was prachtig! Overal waar je keek zag je varens en andere planten. Het was echt genieten!

De tweede hut bereikte ik zo’n twee uur later. Het waren twee hele relaxte uren geweest. Muziekje op en genieten van de omgeving en de rust. Het was echt alsof ik in een andere wereld was.

Voordat ik bij de derde en tevens de laatste hut voor die dag aankwam, liep ik naar een waterval. Dit leek echter iets gemakkelijker dan gedacht. Ik moest namelijk een rivier oversteken… Er lagen grote rotsen in het water en tussen de bomen was een koord gespannen. Hier kon ik me dan aan vast houden. Na wat klimmen en klauteren kwam ik bij de waterval aan. De foto's zeggen genoeg denk ik ;)

Het was al wat later op de dag. Ik besloot flink tempo te maken om niet in het donker te hoeven lopen. Het pad was meer klimmen en dalen dan ik had verwacht. Onderweg kwam ik een ouder echtpaar tegen. Ze zeiden dat het nog anderhalf uur lopen was totdat ik bij de hut aan zou komen. Zijzelf moesten nog helemaal naar een andere hut. Ik twijfelde aan hun inschatting en vroeg of ze er zeker van waren dat ze voor het donker bij hun hut zouden zijn. Ze verzekerden me dat dat wel goed kwam en liepen door.

Een uur later kwam ik bij de hut aan waarin ik zou slapen. In totaal was ik 11,5 uur onderweg geweest. Een super aardige, Engelse meid begon direct tegen me te praten. Iedereen was verbaasd dat ik zoveel had gelopen die dag. Zij hadden drie dagen gedaan over het stuk dat ik in een dag had gedaan.

Er sliepen ongeveer 25 mensen in de hut. Het was één groot stapelbed met 25 matrassen… Erg gezellig dus ;)

De hut lag aan het meer en na een echte backpackers maaltijd (gedroogd eten met kokend water) nam ik nog snel een duik in het koude water. Er waren geen douches en gaspitten etc. Alleen het stapelbed, wat tafels en bankjes, een kraan en twee longdrops. Dit zijn toiletten met een gat onderin plaats van een spoelbak. Het was dus niet echt luxe, maar gelukkig wel erg gezellig!

Om 6 uur ’s morgens begon iedereen wakker te worden en zich klaar te maken voor het laatste stuk. Ik wist dat ik de watertaxi zelfs makkelijk zou halen als ik pas om half 10 zou vertrekken. Toch begon ook ik me klaar te maken en nam ik de tijd voor ontbijt (een proteïne mueslibar). De groep van het Engelse meisje vertrok rond een uur of 7 en de groep jongens om half 8. Rond kwart over 8 besloot ik ook te vertrekken.

Het duurde maar anderhalf uur totdat ik bij de volgende hut aankwam. De jongens waren daar ook net aangekomen. Ik was dus bijna drie kwartier sneller geweest! Uit een gesprek met de beheerder van de hut bleek dat het echtpaar nooit bij hun hut aangekomen was… Niemand wist waar ze waren en de beheerders waren niet gaan kijken. Er was tussen de hutten wel nog een soort camping. Hopelijk hebben ze daar de nacht doorgebracht.

Na een korte pauze ging iedereen weer op pad. Ik vertrok ietsje later dan de groep jongens, maar het duurde niet lang totdat ik ze weer inhaalde. Ze stonden te praten met de groep van het Engelse meisje en ik besloot met hen naar de watertaxi te lopen. Na zo lang alleen te hebben gelopen, was het wel gezellig om met iemand te kunnen kletsen.

We kwamen veel te vroeg bij de taxi aan. Het was erg warm en ik besloot even te gaan zwemmen in het ijskoude water. Ik had bijna 50 kilometer gelopen in twee dagen met een enorm zware rugzak. Het was pittig, maar oh zo mooi! Afgelegen van de rest van de wereld en prachtige uitzichten… Waikaremoana!

De boottocht terug naar de parkeerplaats was ook mega gaaf! Je zag alle heuvels boven het meer uittorenen!

Terug bij mijn auto besloot ik toch nog naar Taupo te rijden. De weg was een zandpad en het duurde ongeveer 3 uur voordat het weer verhard was. Ik had prachtige uitzichten over het meer en reed door de mooiste groene bossen.

Ook reed ik door een paar hele kleine dorpjes heen. De paarden stonden hier gewoon op de weg in plaats van in een weiland en de bewoners bereden ze zonder zadel. Er was nog steeds geen bereik, waardoor het leek alsof ik in een andere tijd terecht was gekomen. De hele sfeer van de dorpen was alsof je 50 jaar terug in de tijd was.

Rond 7 uur kwam ik eindelijk in Taupo aan. Ik had een kamer in het hostel geboekt, waar ik al een keer eerder had geslapen. Na een heerlijke douche was het tijd om wat in een bar te gaan eten. Ook al was het maar voor twee dagen, ik had een fatsoenlijke maaltijd en douche wel gemist!

Maandagmorgen was het stralend weer. Ik besloot mijn ontbijtje aan de rand van het meer op te eten. Het uitzicht was prachtig!

Na nog wat gelezen te hebben, was het tijd terug naar huis te rijden. De kinderen hadden me weer heel erg gemist. Altijd fijn als je weet dat ze je aanwezigheid waarderen!

Afgelopen vrijdag ben ik met Jule naar de Farmers market in Feilding geweest. Dit is een typisch Nieuw-Zeelandse markt met allemaal leuke kraampjes. Daarna zijn we naar de koeienveiling geweest. Ik heb echt nog nooit zoiets gezien. De boeren staan aan de ene kant en de veilingmeesters aan de andere kant. De koeien worden binnengebracht en de boeren kunnen gaan bieden. De boer met het hoogste bod koopt de koeien. Het was duidelijk dat Jule en ik geen boerinnen waren, dus we hadden heel wat bekijks

’s Avonds gingen we uit in de pub in Feilding en bleef ik bij Coral slapen. Zaterdag haalde ik Verena op en reden we naar Foxton. Jule, Wessel, Verena en ik aten wat in het Nederlandse restaurant en gingen natuurlijk naar de molen. Hier hadden ze pepernoten!!

Daarna was het Nederlandse museum aan de beurt. Het lijkt toch net alsof we een ansichtkaart gemaakt hebben ;)

Zaterdagavond gingen we uiteten bij Brew Union. Liv en James waren er ook bij. Ze vroegen ons of we na het eten wat in hun nieuwe huis wilden komen drinken. Dat was echt super gezellig!

Zondag zetten we de kerstboom op. Het is een beetje vroeg, maar Lizzie kon echt niet meer wachten!

Deze week kwam er een pakketje vanuit Venlo! Iedereen was blij met de cadeautjes. Met name de klompen sloffen vielen enorm in de smaak!

Dinsdagavond hadden we een Secret Santa met alle au pairs. We hadden lootjes getrokken en cadeautjes gekocht. De kerstsfeer in de zomer blijft toch wel raar hoor!

Gisterenavond ben ik naar een balletvoorstelling van de Sleeping Beautygeweest. Ik had nog nooit een balletvoorstelling gezien. Het was echt prachtig! De kostuums, de dansers: het hele plaatje klopte.

Ben en Lizzie hadden een email van Sinterklaas gekregen dat ze hun schoendit jaar weer mochten zetten. Er waren namelijk drie Pieten in Nieuw-Zeeland. Ze waren door het dolle heen en vulden de schoenen met wortels en hadden koekjes klaargelegd om de Pieten te verwennen. De Engelse versie van Sinterklaas Kapoentje klonk erg bijzonder, laten we het daar op houden haha. Vanmorgen hadden ze allebei een cadeautje in hun schoen! Ze waren zo blij!

Ik vertrek zaterdag naar Northland en Great Barrier Island! Het is tijd voor een lekkere vakantie. Hopelijk wordt het weer ook fijn. Ik heb namelijk een surfboard gehuurd! Benieuwd hoe dat zal gaan...

Liefs,

Imke

New Plymouth, Coromandel & Races!

Hallo allemaal,

Het is weer een tijdje geleden dat ik een blog heb geschreven. Ik zal jullie bijpraten, want ik heb weer hele leuke dingen gedaan!

De vrijdagmiddag van 9 oktober stapte ik in de auto om naar New Plymouth te gaan. Verena had een week vrij gehad en we zouden elkaar in New Plymouth weer zien. De camping lag aan het strand en nadat ik ingecheckt had, gingen Verena en ik naar de pub om wat te eten. We raakten aan de praat met een stel Nieuw-Zeelandse mannen die ons een plek in hun huurhuis aanboden. Wij wisten wel beter en bedankten vriendelijk. In onze auto’s zouden we vast ook wel heel comfortabel slapen ;)

Zaterdagmorgen was het enorm bewolkt en regenachtig. We hadden een grote hike op de planning staan, maar het weer was niet goed genoeg. We konden Mt Taranaki zelfs niet zien door alle wolken. Na het ontbijt liepen we een rondje over het strand. Ondanks het weer wilden we wel graag even gaan zwemmen om onze nieuwe wetsuits uit te testen. Ons plan was om surfboards te huren, maar geen enkele winkel deed dit die zaterdag. Toen we in het water waren, dat helemaal niet zo koud was als dat we dachten, bood een vriendelijke man een surfboard aan. Zijn dochter vond het te koud, dus die gebruikte het toch niet. Nadat ook dochter nummer twee het goed genoeg vond, kregen we nog een board te leen. Wij vermaakten ons wel! Ik had pas een keer eerder gesurft, maar het is zo leuk!

Nadat we boodschappen hadden gedaan, was het tijd om te koken. Ook hier raakten we weer aan de praat met mensen. Het was een gezin met twee kinderen. Toen de vader vroeg waar we vandaan kwamen en ik Nederland antwoordde, zei hij iets terug in het Nederlands. Het is grappig dat je overal Nederlanders tegenkomt.

Na het eten liepen we naar de Te Rewa Rewa Bridge.

Zaterdagmorgen was het weer ook niet zo goed als gehoopt. We besloten een paar kleine wandelingen te doen in plaats van de grote hike die voor het weekend op de planning stond. De eerste wandeling was de top van de Paritutu Rock. Deze klim heb ik een jaar geleden ook al gedaan, maar de uitzichten blijven prachtig! Het waaide enorm. Op handen en voeten kwamen we weer veilig beneden aan.

Daarna reden we via de Surf Highway naar Opunake. We stopten in verschillende plaatsen om even van het uitzicht te genieten.

Na een koffie en een typisch Nieuw-Zeelandse ‘pie’ reden we naar Kaupokanui Heads. Dit strand was erg ruig, zoals de meeste stranden aan de Westkust.

Onze volgende stop was de Dawson Falls. Op het moment dat we bij Mount Taranaki aankwamen, begon het enorm te regenen. Toch besloten we de 10 minuten-wandeling te doen. Met al die regen moest de waterval wel spectaculair zijn. In de regen liepen we het pad af. We hadden echter het bordje met ‘uitzichtspunt’ gemist. Waardoor we weer terug bij de weg kwamen… In de stromende regen liepen we terug en vonden we het uitzichtpunt.

We begonnen aan de terugreis naar huis. In Whanganui stopten we bij een Japans restaurant. Het eten was heerlijk! Een goede afsluiter voor een gezellig weekend!

De week die daarop volgde was iets minder leuk. Ik moest naar de dokter voor mijn keel en zij besloot ook een covid-test te doen. Gelukkig was deze negatief! Toen mijn keelpijn op zondag nog steeds niet weg was, moest ik weer terug. Ik kreeg nieuwe pillen en gelukkig voelde ik me de week daarna stukken beter!

Dat was ook wel nodig, want donderdagavond vertrokken Coral, Verena, Amelia en ik (allemaal au pairs) naar Coromandel. Maandag 26 oktober was Labour Day en we hadden dus genoeg tijd om vanalles te zien! Rond 1 uur ‘s nachts kwamen we in het hostel in Tauranga aan. De nachtwaker liet ons binnen en vertelde dat het hostel nog geen week open was. Gloednieuw dus!

Vrijdagmorgen ontbeten we op het balkon, dat een prachtig uitzicht had op het water. De eigenaar kwam ook nog even een praatje maken, om te zien of er nog suggesties waren die het hostel nóg beter konden maken. Na een leuk gesprek en een lekker ontbijt was het tijd om te vertrekken.

We reden naar Mount Maunganui. Hierliepen we de heuvel op en genoten van de prachtige uitzichten! Ik denk dat de foto’s wel genoeg zeggen.

Na een warme wandeling was het tijd om af te koelen in de zee. Ik genoot met volle teugen van de zon en het water. Verena en ik zwommen wat verder en kwamen terecht in kleine, aan elkaar verbonden baaitjes. Ik voelde me intens gelukkig!

Van het zwemmen hadden we honger gekregen. Het was tijd voor ijs! Heerlijk deze vroege zomerdagen!!

Onze volgende stop was Waihi Beach. Ook dit strand was erg mooi!

We gingen de weg weer op en kwamen bij een mooi uitzichtpunt.

Vervolgens reden we naar Paku, waar Verena en ik de berg op klommen. Ook deze uitzichten waren weer fantastisch!

We hadden honger gekregen en reden naar een brouwerij. De pizza hier was heerlijk en de bartender liet ons vanalles uit de brouwerij proeven. Hij had zoveel gasten uit zoveel verschillende landen gezien, dat hij wel wist hoe hij tegen een Engelse, Duitse, Amerikaanse en Nederlandse moest praten. De grappen over onze thuislanden bleven maar komen!

De laatste stop van die dag was de camping bij Hot Water Beach. In het donker zetten we de tent op.

Zaterdagmorgen braken we de tent weer af en liepen we naar het strand. We ontbeten in het zonnetje. Na het ontbijt liepen we een stukje de zee in. Door de geothermische activiteit is het water onder het zand (bij eb) warm. We groeven onze voeten in waardoor onze tenen erg warm werden en onze benen ondertussen in het koude water stonden.

Onze volgende stop was er eentje die hoog op de bucketlist stond: Cathedral Cove. We parkeerden de auto en namen een shuttle naar de start van de wandeling. De uitzichten waren nu al waanzinnig!

Ook het uitzicht op de eerste baai was super mooi!

Na ongeveer een half uurtje kwamen we bij Cathedral Cove aan. Het water was enorm helder en de uitzichten waren ook hier weer fantastisch! Het is normaal een vrij toeristische plek, maar ondanks het lange weekend, viel de drukte nog best mee.

Het was warm genoeg om zonder wetsuit in de zee te zwemmen! Coral, Verena en ik zwommen een grot in. Het had een soort van strand, waardoor je dus ook in de grot kon staan.

De uitzichten waren echt heel erg mooi. Zelfs toiletten waren zo gemaakt dat je een prachtig uitzicht had op zee.

Na een chille morgen was het tijd om weer verder te gaan. We namen nog snel een kijkje bij Hahei Beach en stapten opnieuw de auto in.

Een local raadde ons Lonely Bay aan, dus we besloten daar ook even te stoppen.

Vanuit Lonely Bay reden we naar Coromandel Town. Onderweg stopten we bij een uitzichtpunt. Een motorrijder stopte ook en besloot een biertje open te trekken. Ondertussen was er een vrouw in een rokende auto aangekomen en ook zij besloot een pilsje te drinken. Ze wist dat haar auto rookte, maar het leek haar niet zoveel te schelen. Soms snap ik helemaal niks van de Nieuw-Zeelanders…

Eenmaal aangekomen in Coromandel Town was het tijd voor avondeten en natuurlijk kan dat het beste bij een typisch Nieuw-Zeelandse ‘fish and chip shop’.We moesten nog een flink stuk rijden en het werd al laat. Toen we Coromandel Town uit reden, zagen we het bordje: ‘gravel road, next 26km’. Ik heb al heel wat zandpaden gereden in Nieuw-Zeeland, maar 26 kilometer was toch wel echt de langste…

We stopten in Amodeo en Fantail Bay. Vanuit Fantail Bay was het nog een half uur rijden naar de camping en de zon was al onder… De weg was nog steeds onverhard en de cliffs aan de zijkanten waren heel erg hoog. Bovendien hebben ze hier negen van de tien keer ook geen vangrails. We besloten 20 in plaats van 30 minuten te rijden en op de camping in Port Jackson de tent op te zetten. Dit was een goede keuze, want de volgende dag bleken die laatste 10 minuten nog best een tocht te zijn…

Mijn zondagmorgen begon met een duik in het frisse water. De zee voelde aan de Westkust een stuk kouder aan dan de dag ervoor aan de Oostkust.

Na een ontbijt op het strand, reden we de laatste 10 minuten naar Fletchers Bay.Er stonden borden met ‘fjord’ langs de weg. Het bleek dat we door water moesten rijden. Verena liep er voor de zekerheid doorheen en toen het er niet al te diep uitzag, reden we voorzichtig door het water. Nieuw-Zeelandse wegen zijn soms best wel ruig!

In Fletchers Bay besloten Verena en ik een kleine heuvel op te lopen. We hadden een prachtig uitzicht op de volgende baai en ook Great en Little Barrier Island waren goed te zien.

Verena was op haar slippers en besloot terug te gaan naar de anderen. Ik wilde nog wel even verder en zei dat ik na de volgende heuvel ook terug zou lopen. Helaas bleek de track helemaal niet die heuvel op te gaan. Maar ik wilde natuurlijk nog meer zien en bleef doorlopen. De uitzichten waren echt onbeschrijfelijk mooi! Ik dacht dat ik wel ongeveer alle soorten landschappen in Nieuw-Zeeland had gezien, maar toch was het weer anders. Ik genoot met volle teugen!

Een Frans meisje, dat ik onderweg tegenkwam, zei dat de volgende baai maar een halfuurtje verder was en ook weer een ander soort baai was dan de voorgaanden. Ik kon het niet laten om snel een kijkje te nemen. De track veranderde naar bosachtig en ik was blij dat ik even in de schaduw kon lopen. Ik dacht dat ik maar een half uurtje weg zou blijven en had daarom geen water meegenomen… Niet zo slim aangezien het heel erg warm was.

Het Franse meisje kreeg gelijk. De baai was veel rotsachtiger dan de anderen. Ik raakte aan de praat met een Engelse jongen en de tijd vloog voorbij. Verena, Coral en Amelia wisten niet dat ik een heel stuk verder gelopen was en zij hadden geen bereik. Ik moest maar snel maken dat ik terugkwam, voordat ze ongerust werden.

Aan het einde van de track, toen ik nog snel een stukje van het pad af ging om een foto van de baai te maken, haalde een meisje me in. Ze had mij geprobeerd bij te benen vanaf de rotsachtige baai, maar ik was haar net te snel af. Samen liepen we het laatste stukje.

Verena, Coral en Amelia waren blij dat ik eindelijk terug was. Ze vonden het wel goed geweest op het strand. Ik was ondertussen super blij dat ik wel was gaan lopen, want deze uitzichten had ik echt niet willen missen!!!

Vanuit Fletchers Bay reden we naar Thames. Onderweg stopten we bij een uitzichtpunt, vanwaar we zelfs de Sky Tower in Auckland konden zien.

Die avond zouden we weer in de tent slapen en we hadden dan ook een soort van camping geboekt. ‘Een soort van’ inderdaad… Aan de telefoon had de eigenaar gezegd dat er wel plek zou zijn voor onze tent. Toen we de ‘camping’ op reden, zagen we alleen campers en geen gras om de tent op te zetten. De jongen die er werkte, zei dat er plek was naast de boekwinkel. We liepen door de poort en keken elkaar stomverbaasd aan. Er was geen schutting tussen het gras en de weg. We zouden dus min of meer op de stoep kamperen. We konden ons lachen niet meer inhouden. Wat voor types zouden er wel niet even langskomen in onze tent als we dat deden?

We liepen terug naar de jongen van de ‘camping’ en Coral nam het woord. Ze zei dat de tent te groot was. Het zou echt niet passen, sorry. We beten op onze lip om het lachen in te houden. Natuurlijk zou de tent wel passen, maar wij waren niet van plan om op een oprit van een of andere boekenwinkel te gaan kamperen.

Coral was de eerste die hardop zei dat we toch maar beter een hostel konden gaan zoeken. We waren doodmoe en niemand wilde voor een tweede keer een oprit aangeboden krijgen. Iedereen stemde daarmee in en we kwamen uit bij een super lieve vrouw die ons een hele fijne kamer gaf.

Nadat iedereen eindelijk gedouched was (we hadden al een paar dagen geen douche meer gezien), liepen we naar een Thais restaurant. Het eten was erg lekker en voldaan liepen we terug naar het hotel.

Maandagmorgen: de laatste dag van onze roadtrip was aangebroken. We liepen door Thames om een ontbijtje te scoren, maar dit was moeilijker gezegd dan gedaan. Het was namelijk Labour Day en de meeste cafeetjes waren gesloten. We kwamen uit bij een onaantrekkelijke eettent en besloten toch maar naar binnen te gaan, we hadden immers trek. Achteraf gezien hadden we dat beter niet kunnen doen. Ik ben geen moeilijke eter, maar dit roerei was echt heel vies. Gelukkig was de koffie wel goed!

De film ‘Falling Inn Love’ is grotendeels opgenomen in Thames. We spotten dan ook de gebouwen die terugkwamen in de film.

Dit uitzichtpunt was onze laatste stop in Thames, waarna we onze weg vervolgden naar Paeroa.

Hier staat een grote L&P fles. Deze frisdrank is typisch Nieuw-Zeelands en heel erg lekker!

Matamata staat bekend om Hobbiton: de filmset van Lord of the Rings. Het informatiecentrum van het stadje heeft dan ook de vorm van een hobbithuisje. Het lag op de route naar huis, dus we stopten even voor een foto.

Ook de Blue Springs lagen op de route. Het water is enorm helder en de kleuren van de planten zijn hierdoor super goed te zien.

Vanuit de Blue Springs reden we terug naar Palmerston North. We waren allemaal doodmoe, maar het was een geslaagde trip!

Jule heeft weer een baantje als au pair in de buurt van Palmy en vrijdag 30 oktober zagen we elkaar eindelijk weer! Zij en haar vriend Wessel blijven tot en met de kerst hier. Zogezellig!!

Vrijdagavond gingen we met bijna alle au pairs uit in Feilding. Wanneer ik in de kroeg sta, moet ik toch wel aan jullie denken. Hopelijk gaat het met het coronavirus in Nederland snel de goede kant op!

Zaterdag waren de paardenraces! Dit is een event waar bijna alle jonge mensen uit Palmerston North en omstreken heen gaan. Iedereen doet enorm zijn best om er leuk uit te zien. We zouden om 11 uur bij mij verzamelen, maar omdat het nogal laat geworden was de avond daarvoor, werd dat een beetje later...

Uiteindelijk kwamen we om 3 uur bij de races aan. We konden wel nog op een paard wedden. Ik vond dat ik dat toch één keer in mijn leven gedaan moest hebben, dus wedde ik op een van de paarden. Natuurlijk won het paard niet, maar het was wel leuk om ernaar te kijken.

Na de races namen we een taxi naar het Indiaas restaurant. Sam (een Engelse au pair) en ik gingen daarna naar huis. De rest ging de stad nog in en zou later bij ons in bed ploffen.

Afgelopen vrijdag ben ik naar de film geweest. Gisterenmorgen had ik met Jule, James en Liv afgesproken om te brunchen. Nu blijkt dat Liv en James een straat verderop een huis hebben gekocht! Altijd leuk om vrienden dichtbij te hebben wonen.

‘s Avonds kwamen Jule en Wessel barbecuen. Hier komen we namelijk langzaam in het BBQ-seizoen! Kan niet wachten tot het echt zomer is. Lizzie was ook helemaal in de zomerstemming vandaag en vulde haar regenlaarzen met water om er vervolgens in te gaan dansen. Het water klotste alle kanten uit en lol dat ze had!

Volgende week heb ik een lang weekend vrij en ga ik 46 kilometer lopen in 2 dagen… Het is een van de Great Walks! Ik ben heel benieuwd hoe dat gaat zijn!

Hopelijk gaat met jullie alles z’n gangetje en blijft de gezondheid ook goed!

Liefs,

Imke

Wellington, zon, zee & strand!

Hallo allemaal,

Geen Zuidereiland deze keer, maar wel heel veel andere leuke dingen om jullie over te vertellen!

Vrijdagmorgen 18 september gingen Verena en ik weer op pad. Wellington stond op de planning! Ik ben al een paar keer in deze hoofdstad geweest, maar had het “Museum of New Zealand Te Papa Tongarewa” nog nooit bezocht. Het is echt een aanrader! Het museum heeft een heel indrukwekkende tentoonstelling over de rol van Nieuw-Zeeland in de Eerste Wereldoorlog.

Aan het einde van de tentoonstelling over de oorlog stond er water om jezelf te reinigen. Blijkbaar is dit een Maorisch gebruik en het museum wil dit respecteren. Interessant om via deze kleine dingen wat mee te krijgen van de Maorische cultuur.

Te Papa heeft nog veel meer! Van een marae (Maori ontmoetingshuis) tot opgezette vogels tot een simulatie van een aardbeving! We keken onze ogen uit.

Na een interessante middag besloten we vanaf Mount Victorianaar de zonsopgang te kijken.

Nadat we in ons super luxe hostel (The Dwellington) ingecheckt waren, was het tijd om te gaan stappen. We aten bij de Arborist en klommen vervolgens alle trappen op om bij de rooftop bar aan te komen. Het was er zo knus en gezellig en de bediening was ook erg leuk! Een of andere jongeman vroeg of de andere stoelen aan onze tafel bezet waren… Hij had natuurlijk al lang gezien dat dat niet het geval was, dus we konden geen nee zeggen. Zijn naam was Tom en hij kwam uit Gore. Nieuw-Zeeland heeft niet veel verschillende accenten, maar deze jongen had én het boerse én het ‘Southland’ accent. Tel daar een paar biertjes bij op en je verstaat er maar weinig van… Verena en ik konden daar natuurlijk wel erg hard om lachen!

Onze volgende stop was Courtenay Place. Aan deze straat liggen de meeste bars en clubs. Omdat we nog in level 2 zaten, moesten we zitten, maar dat maakte het niet minder leuk. Ik was al zo lang niet meer echt uitgegaan. Het was heerlijk om weer eens op stap te zijn!

Zaterdagmorgen hadden we een hike op de planning staan, maar niet voordat we hadden ontbeten. Er stond een jongen omeletten te bakken in de keuken van het hostel en vroeg of ik er ook een wilde. Ik dacht dat hij ook in het hostel logeerde en was dan ook erg verbaasd maar vond het heel lief en zei ja. Toen Verena ook de keuken binnenkwam, vroeg hij ook aan haar of ze een omelet wilde. Pas toen iemand anders een omelet bij hem ophaalde, begreep ik dat hij aan het werk was en gewoon betaald kreeg om omeletten voor ons te bakken... Oeps!

Na een lekker ontbijtje gingen we de weg op. We stopten bij de Stuart Macaskill Lakes.

Daarna was de Rimutaka Crossing aan de beurt. Bijna een jaar geleden stond ik hier ook te genieten van deze prachtige uitzichten!

We moesten lachen om het bordje: 'Do not walk this track'

We kwamen aan bij de start van de Pinnacles Walk. Het was super druk en pas later begrepen we waarom: het is een Lord of the Rings filmlocatie.

De rivercrossingen maakte de wandeling wat avontuurlijker. De uitzichten waren super indrukwekkend!

Op de terugweg kwam ik vast te zitten in de modder. In plaats van terug te lopen dacht ik dat het een stukje verderop wel beter zou zijn… Niet dus. Ik heb heel wat modder gezien hier in Nieuw-Zeeland, maar ik denk dat deze modderpoel echt de kroon spande...

Verena en ik besloten de weg te vervolgen en we kwamen uit in Cape Palliser. In deze baai wonen enorm veel zeehonden.

Ook de vuurtoren levert prachtige plaatjes op.

Op de terugweg aten we fish and chips in de achterbak van de auto met uitzicht op zee. Het bleek een gratis camping te zijn en een groep jongens had hun tentenkamp vlak naast onze auto staan. Nadat ik hallo had gezegd, kwam er een meisje naar ons toe. Ze zei dat alle andere meiden afgezegd hadden en dat ze nu met alleen maar die jongens opgescheept zat. Ze vroeg aan ons of we wat wilde komen drinken. Daar konden we natuurlijk geen nee tegen zeggen! Het was super gezellig! Ze bleken allemaal in Palmerston North te wonen en (zoals bijna alle jongens hier) in het leger te werken. Een van hen had een vuurkorf meegenomen en we genoten van de ondergaande zon en de zee. Helaas moesten Verena en ik allebei werken de daaropvolgende dag, dus besloten we rond een uur of zeven dat we toch echt naar huis moesten gaan.

Het was echt een heerlijk weekend! Verena en ik waren onze volgende trip al op de terugreis aan het plannen!

Woensdag was Coral jarig en ze had de au pairs uitgenodigd voor een brunch bij haar thuis. Het was heel erg lekker en gezellig. De donderdag daarop vond het foodtruckfestival weer plaats in Palmerston North. Daarna hadden Verena, Coral en ik afgesproken met James. Ik heb James bijna een jaar geleden ontmoet, maar tijdens de lockdown is ons contact een beetje verwaterd. We besloten daar verandering in te brengen en spraken af wat te gaan drinken. Hij had zijn vriendin meegenomen. Ik had Liv nog nooit ontmoet, maar het klikte meteen. Het was zo gezellig!

Een deel van de groep besloot uit te gaan. We zijn namelijk naar level 1 gegaan en hoeven dus niet meer te zitten in de bars en clubs. Verena sliep die nacht bij mij, we hadden namelijk grote camping plannen voor de dag erna!

Onze eerste stop op deze campingtrip was de plek met langste plaatsnaam van de wereld. En nee, ik kan het niet uitspreken ;)

Daarna gingen we naar een cafeetje in Porangahau. Hier werkte een super aardige Maorische meid, die ons vertelde dat de Maori cultuur een belangrijke rol speelt in het dorp en dat hun eerste taal Te Reo Maori is. Super interessant!

De laatste stop voor de dag was onze camping in Akitio. We hadden uitzicht op zee!

De zon was onder aan het gaan en we zaten middenin een leuke film, maar we besloten toch even de auto uit te komen. En dit was het meer dan waard! De zonsondergang was magisch!!

En ja hoor, ook de zonsopgang was heel erg mooi! Om 6 uur ’s morgens stonden we met volle teugen te genieten op het strand.

Na deze goede start en een lekker makkelijk camping ontbijtje, liepen we een rondje over de camping. We raakten aan de praat met een man die op de camping woont. Hij had een quad staan en Verena en ik waren daar erg in geïnteresseerd. Hij merkte dat natuurlijk ook op en vroeg of we een rondje wilde gaan rijden. Een enthousiast ‘JA’ kreeg hij als antwoord en voordat we het wisten zaten we op de quad. We reden rondjes over het strand, zo hard als we konden. Het was zo gaaf!

Helaas moesten we toch echt aan onze terugweg naar huis beginnen en leverden we de quad weer netjes af. Onderweg naar Palmy stopte we bij een mooie waterval.

Na een lekkere lunch stapten we weer in de auto en reden we naar huis. Hier kleedden we ons snel om, want er stond nóg een activiteit op de planning: een BBQ voor Corals verjaardag. Het was heerlijk om buiten in het zonnetje te eten. Kan niet wachten tot het zomer is!

Afgelopen donderdag (1 oktober) zijn Andrew en ik weer gaan hiken. We hadden deze hike al een paar keer gedaan, maar deze keer zouden we wat verder gaan. Het was een hele mooie, zonnige dag en in 45 minuten hadden we het uitzichtpunt al bereikt. Vanuit daar was het pad slecht onderhouden en moesten we ons dus echt een weg banen tussen alle planten.

Op een begeven moment kwam er een hond uit de bosjes vandaan. We hadden hem en zijn baasje bij de start gezien, maar konden de eigenaresse nu niet vinden… De hond besloot met ons mee te gaan en klom helemaal naar de top!

Op de terugweg hoorde ik iemand roepen. Uiteindelijk vonden we de persoon die bij de stem hoorde en konden we de hond teruggeven. De eigenaresse was al bang dat ze haar hond niet meer terug zou vinden en was dan ook erg blij dat hij terecht was. Met z’n drieën liepen we terug naar onze auto’s. Het was een geslaagde hike!

Vrijdag kwam Verena naar mij toe. Na een relaxte namiddag in de spapool, maakten we ons klaar om uit te gaan eten. We hadden besloten op de fiets te gaan, maar twee jonge meiden in uitgaanskleren op de fiets zijn ze hier niet gewend. Fietsen is niet echt een deel van de Nieuw-Zeelandse cultuur, dat werd ons wel duidelijk. Mensen keken ons na en lachten.

Het restaurantje was erg knus en het eten smaakte heel erg goed. We hadden alleen veel te veel… Verena en ik besloten het mee naar huis te nemen, maar pizza in een papieren zak op de fiets werkt niet zo goed. Misschien is fietsen daarom geen onderdeel van de Nieuw-Zeelandse cultuur ;)

We besloten nog wat te gaan drinken en na een leuke avond stappen reden we terug naar huis.

De kinderen hebben voorjaarsvakantie. Dit betekent heel veel tijd om leuke dingen te doen! Lizzie schreef een liedje voor me <3

Vanmorgen ben ik naar de Esplanade gegaan. Dit is een groot park met planten, bloemen een een speeltuin. Lizzie en ik vermaakten ons wel! Het voorjaar is volop aan de gang en dat kun je wel zien!

Voor de komende weken staan er weer genoeg leuke dingen op de planning! Ik houd jullie op de hoogte!

Liefs,

Imke

Winter in het Zuidereiland & meer!

Hallo allemaal,

Ja, het is weer veel te lang geleden... Tijd om even bij te kletsen!

Vrijdagavond 7 augustus zijn Coral, Anna en ik naar Sister Act gegaan. Deze musical werd opgevoerd door een groep mensen uit Palmerston North. Het was heel erg goed, dus genieten was niet zo moeilijk!

Zaterdagmiddag 8 augustus ben ik samen met Verena (een Duitse au pair) naar Wellington gereden. Na een klein stukje gewandeld te hebben, was het tijd voor het avondeten.

Coral en Jess (twee andere au pairs) aten gezellig met ons mee. Daarna was het tijd om naar mijn eerste echte rugbywedstrijd te gaan. De nationale sport van Nieuw-Zeeland is natuurlijk rugby en het kon echt niet dat ik nog geen wedstrijd had gezien. Het spel zelf is best traag, maar de sfeer in het stadion was heel indrukwekkend. De Hurricanes (Wellington) wonnen en na afloop namen de spelers de tijd om met iedereen op de foto te gaan.

Dinsdagavond werd er ineens een persconferentie aangekondigd. Minister-president Jacinda Adern maakte bekend dat er nieuwe Covid besmettingen in de gemeenschap gevonden waren. De regering reageerde snel en streng (zoals al eerder) en dwong Auckland in lockdown (level 3) te gaan. De rest van het land moet zich aan de regels van level 2 houden.

Ik zou die zondag naar het Zuidereiland vertrekken met de auto en een week later zou mijn familie ook naar het zuiden gaan, maar of dat nog doorging, wisten we niet… We moesten de persconferentie van vrijdag afwachten.

Ondertussen keek ik met Lizzie ‘Dolfje Weerwolfje’. De film heeft helaas geen Engelse audio of ondertiteling dus de vertaling moest ik er zelf bij geven. Lizzie vindt het geweldig!

Vrijdagavond hoorden we dat alle nieuwe besmettingen gelinkt konden worden aan het cluster uit Auckland. Dit betekent dat Auckland in level 3 lockdown bleef en de rest van het land in level 2. De reis kon dus toch doorgaan!

Zaterdag 15 augustus gingen we met de hele familie naar Andrews ouders in Kapiti. Zij wilden graag ons oude tuinhuisje overnemen, dus dat was een goed project voor een zaterdag. Nadat ik Andrew geholpen had het huisje weer in elkaar te zetten en Lizzie en ik ons moe hadden gemaakt met buitenspelen, liep ik naar het strand. Het uitzicht op Kapiti Island blijft bijzonder.

Toen ik terug was, was het tijd om de spa pool in de aanhangwagen te laden. Deze zouden wij namelijk in ruil voor het huisje krijgen. Geen slechte deal als je het mij vraagt ;)

Rond een uur of zes waren we eindelijk thuis. In het donker haalden Andrew en ik de spa pool van de aanhanger af en zetten we het op de juiste plek in de tuin. Vervolgens moest ik alles voor mijn trip nog inpakken…

Zondagmorgen was het tijd om naar Wellington te gaan en de veerboot naar het Zuidereiland te nemen. Om kwart voor zes moest ik de deur uit… Het weer op de boot was heel fijn, dus buiten zitten was geen probleem. Opnieuw had ik het geluk dat ik dolfijnen zag zwemmen!

Rond een uur of twaalf kwam ik in Picton aan. Onder het genot van een koffie to-go ging ik de weg op. Ik stopte bij Paparoa Point. Het uitzicht was erg mooi!

De rest van mijn route die dag bestond uit allemaal andere mooie uitzichten.

Rond vijf uur kwam ik aan in Waiau. Hier sliep ik in een cabin op een camping. Dit is een soort van hutje met een bed en een verwarming (erg belangrijk!) Na het avondeten, was het tijd om te gaan slapen.

Maandagmorgen startte ik aan de Lewis Pass. Deze weg gaat van kust naar kust.

Ik wilde de Lewis Tops Tracks gaan bewandelen. Deze zou beginnen aan de andere kant van de weg van de St James Walkway. Nadat ik de parkeerplaats had gevonden, ging ik op pad. Althans… Dat was mijn plan. Ik kon de start van de hike niet vinden…

Na een kwartier rondgekeken te hebben, besloot ik een of ander jeugd-kamp op te lopen. Na daar nog eens10 minuten rondgevraagd te hebben, kon iemand mij eindelijk vertellen dat de start van de hike wel aan de overkant van de St James Walkway was, maar wel het andere uiteinde van die Walkway… Ik moest dus een stukje verder rijden.

Toen ik het eindelijk gevonden had, bleek het langer te zijn dan ik dacht. Het bord zei namelijk 1,5 uur tot de bosrand, terwijl de website 1,5 uur tot de top zei… Na een paar ‘false summits’ kwam ik aan tot waar ik wilde komen. De track liep blijkbaar nog véél verder door. Het uitzicht was prachtig!!

Toen ik uiteindelijk ruim 3 en een half uur later weer terug bij de auto was, was ik moe maar voldaan. Ik moest nog ongeveer 2 uur rijden tot de camping waar ik die avond zou slapen. Ook deze keer had ik een cabin geboekt.

De zon was al bijna onder toen ik aankwam in Moana, maar gelukkig kon ik het laatste beetje nog op camera krijgen.

De volgende morgen was magisch. Ik werd wakker met een verassend mooi uitzicht!

Ik deed twee korte wandelingen.

Met name de tweede maakte me intens gelukkig. De reflectie van de bergen in het water, het zonnetje en het typische Nieuw-Zeelandse bos maakten dat ik niet kon stoppen met glimlachen. Moana is echt een magische plek.

Vervolgens reed ik naar de andere kant van Lake Brunner.

Ik liep naar de Carew Falls. Er was niemand anders te bekennen dus ik had deze waterval voor mij alleen!

Daarna begon ik aan de Arthurs Pass. Ook deze weg gaat van kust naar kust. Het is echt een prachige route!

Het tweede uitzichtpunt staat bekend om de Kea, die het rubber van auto’s afhalen. Toen ik aankwam bij de parkeerplaats, wilde er net een auto met een Kea op de motorkap weg rijden. De Kea probeerde het rubber van de ruitenwissers te pakken te krijgen en pas toen de auto al bijna van de parkeerplaats af was, besloot de Kea dat hij toch echt van de auto af moest gaan… Ondertussen had ik ook al een Kea op mijn auto rondlopen. Ik durfde bijna niet uit te stappen: Kea zijn best wel grote vogels! De twee andere vermaakten zich ondertussen ergens onder mijn auto… Nadat ik snel een foto van het prachtige uitzicht had gemaakt, sprong ik de auto weer in. In mijn spiegel zag ik dat het rubber van het dak half los hing… En de Kea liep ondertussen nog steeds over mijn dak heen. Ik wilde wegrijden, in de hoop dat de vogel het wel goed geweest vond, maar de Kea had het voor elkaar gekregen het meter lange stuk rubber helemaal los te krijgen. Ik rende de auto uit en pakte het stuk rubber (dat bewaakt werd door de twee andere Kea). Ondertussen zat Kea nummer 3 nog steeds op het dak. Met het rubber probeerde ik hem weg te jagen (ik heb het beest niet geslagen, ben maar niet bang). De Kea gaf natuurlijk geen kik. Opnieuw stapte ik mijn auto in en begon te toeteren. Ook dit was echt totaal oninteressant voor de vogel die nóg steeds op mijn dak zat. Ik besloot weg te rijden met het stuk rubber veilig in de stoel naast me. Eindelijk kreeg de Kea er genoeg van en het liet mijn auto met rust. Toen ik dit verhaal thuis vertelde, werd ik flink uitgelachen. Een toerist die met een stuk rubber een Kea weg probeert te jagen. Zien jullie het ook al voor je? ;)

Nadat mijn hartslag weer een beetje gedaald was, besloot ik naar de Devils Punchbowl Waterfall te lopen. Deze waterval is heel erg hoog!

Vervolgens was de Avalanche Creek Waterfall aan de beurt. Deze wandeling was een stuk korter en de waterval was ook een stuk kleiner.

Ik verbleef in het Alpine Motel. Hier had ik een soort huisje met badkamer en keuken helemaal voor mezelf. Ik hoefde dus niet eerst naar buiten om de badkamer te gebruiken of avondeten te maken. Dat voelde zo luxe!

Woensdagmorgen was er een flinke storm aan de gang. Ik besloot Arthurs Pass Village zo snel mogelijk te verlaten. Een mooie ochtendwandeling zat er toch niet in.

Ondertussen was het een beetje opgeklaard. Dit betekende dat ik de Castle Hill Walkkon doen!

Mijn volgende stop was Methven. Hier was ik al een keer geweest en het hostel daar is echt super fijn. Ik bestelde een late lunch op het zonnige terras van de pub. Daarna checkte ik in in het hostel. Hier ontmoette ik een super aardig koppel. Altijd leuk om mensen te hebben om mee te kunnen praten!

Donderdag was de dag dat ik Jule eindelijk weer zou zien! Zij moest echter wel de hele dag werken, dus ik besloot een hike te doen. Het weer was prachtig en met goede moed begon ik aan de Peak Hill Track (Lake Coleridge). De wandeling was best zwaar, maar oh zo mooi!

Vervolgens dacht ik de top bereikt te hebben, maar dat bleek niet zo te zijn. Er waren nog een paar ‘false summits’ te gaan. Geen strafmet deze mooie uitzichten hoor!

Toen ik uiteindelijk bij de echte top aankwam, zat er een andere wandelaar van het uitzicht te genieten. Ik groette haar, maar ze leek me niet te horen. Toen ze me zag, gebaarde ze dat ze doof was. Mijn gebarentaal is echt heel erg slecht, maar op een of andere manier begrepen we elkaar best goed. Ze was heel erg grappig en toen ik de berg weer af wilde lopen, gebaarde ze of ze met me mee kon lopen. Natuurlijk kon dat! Het leverde een heel interessante situatie op. Ik hield haar goed in de gaten, want doordat ze doof was kon ze ook niet praten en vragen of ik mijn tempo aan kon passen.

We kwamen veilig terug bij onze auto’s. We typten op onze telefoons om wat dingen over elkaar te weten te komen en namen afscheid. Ik glimlachte toen ik in de auto stapte: wat een bijzondere ervaring.

Een klein uur later kwam ik aan bij de boerderij waar Jule werkt. Met een ‘Imke you are smaller than I remembered’ werd ik begroet en ik wist dat het tussen ons nog als vanouds was. We kletsten, aten en dronken. Ik ben heel blij met haar als vriendin hier in Nieuw-Zeeland!

Vrijdagmorgen namen Jule en ik afscheid en begon ik aan een lange en saaie autorit. Maar met een goed doel: ik zou mijn host-familieophalen van het vliegveld in Dunedin!

Met hun mondkapjes nog op, kwamen de kinderen op mij afgestormd. Het was maar een week, maar ik had ze erg gemist. We reden naar een cafeetje in Mosgiel.

Vervolgens gingen we onderweg naar Waipiata, om Anna’s zus te zien. Ons Airbnb lag op maar een halfuurtje rijden van de pub, zodat we wat tijd met Nikki konden doorbrengen.

De zonsopgang de volgende morgen was erg mooi!

We reden we naar Naseby om te gaan schaatsen. Helaas was de schaatsbaan dicht en moesten we een andere activiteit verzinnen. We besloten een korte wandeling te gaan maken. Daarna was het tijd voor lunch in de pub. Het werd ineens heel erg druk, dus Anna en ik hielpen uit. Zo houd ik die horecaskills toch nog een beetje op peil ;)

Zondag stond er een lange autorit op de planning. We gingen namelijk naar Wanaka. De plek tussen de kinderzitjes in is erg smal, dus ik was blij toen we eindelijk bij de Snow Farm aankwamen. Hier gleden we met banden van een besneeuwde heuvel af. Ben en ik maakten een sneeuwpop en zonder een sneeuwballen gevecht konden we natuurlijk niet naar huis gaan. De kinderen vonden het geweldig en ik vond het misschien zelfs nóg leuker.

We lunchten in het Cardrona Hotel. Daarna was het tijd om te relaxen in ons nieuwe Airbnb.

Maandagmorgen liepen Andrew en ik de Isthmus Track.

’s Middags namen we de kinderen mee naar de speeltuin. Rond een uur of vijf kwamen vrienden van Anna en Andrew langs. We besloten met z’n allen uit te gaan eten. Dit was super gezellig!

Dinsdag gingen Anna en ik op weg naar het Cardrona Hotel. We hadden namelijk ‘horse trekking’ geboekt. Dit is paardrijden in een groep en met gids. Nadat de nodige voorbereidingen waren getroffen, stapten we de paarden op en gingen we op pad. We reden in het prachtige, bergachtige landschap. Ik had weleens op Anna’s paard gereden, maar was nog nooit op een paard heuvels op en af gegaan en had ook nog nooit rivieren overgestoken. Het was echt heel erg gaaf!

Op de weg terug moest ik natuurlijk even een foto maken van het oh zo bekende bh-hek. Hoe deze bh’s hier in de eerste plaats zijn gekomen, is niet helemaal duidelijk, maar vandaag de dag wordt er geld mee opgehaald voor het goede doel.

’s Middags was het tijd voor ‘een korte wandeling’. Ik was even vergeten dat een korte wandeling voor Andrew nooit een rondje in het park betekent… Uiteindelijk waren we ongeveer 2 uur weg. Het was het wel zeker waard, want wat een uitzichten!

De weg terug was veel modderiger dan gedacht en op sommige stukken ook heel erg steil. Maar dan komt het echte klimmen aan bod en dat vind ik altijd wel leuk.

De woensdagmorgen startte voor Anna, de kinderen en mij in de speeltuin en aan het water. Voor Andrew was dat niet het begin van zijn dag. Hij had namelijk al een 16km hike erop zitten...

Na de speeltuin was het tijd voor lunch. En na de lunch was het tijd voor mini-golf. We dachten dat de kinderen dat wel leuk zouden vinden, maar de competitieve Lizzie dacht daar iets anders over… Het duurde dan ook niet lang tot we weer in de auto zaten.

Onze volgende stop was Tarras. Dit kleine plaatsje ligt aan het begin van de Lindis Pass. Deze Pass is prachtig!

De laatste bestemming van de dag was Omarama. Dit kleine plaatsje bestaat uit niet veel meer dan een paar huizen, een tankstation, een supermarkt, een klein winkeltje en natuurlijk een pub. Het was dan ook de pub, waar we uiteindelijk wat te eten vonden.

Donderdag was het weer tijd om naar een andere plaats te gaan. Dunedin stond op de planning, maar niet zonder een paar leuke stops onderweg.

De eerste stop waren de Clay Cliffs. Deze rotsformatie ziet er heel erg bijzonder uit.

De volgende stop wasLake Benmore.

De derde stop waren Maori rotstekeningen. Helaas is het bijna helemaal vergaan en hebben mensen veel later eigen teksten over de tekeningen heen gekrast.

Vervolgens reden we naar Oamaru. Hier hadden we een lekkere lunch en speelden we nog even in de speeltuin.

Onze laatste stop was Shag Point. De zeehonden lagen hier te chillen op de rotsen.

Na een lange dag kwamen we in Dunedin aan. Het huis was ijskoud, maar we probeerden er het beste van te maken.

Vrijdagmorgen namen Andrew en ik de kinderen mee naar de steilste straat van de wereld.

Boven aangekomen, stond Jacinda Adern met haar motto (let's keep moving) op ons te wachten. De kinderen waren het daar niet mee eens, die waren blij dat ze boven waren en zetten geen stap verder ;)

Tussen de middag gingen we naar een cafeetje en na een lekkere lunch maakten we een korte wandeling over het strand.

Tegen de avond haastten we ons naar de peninsula, waar het Royal Albatross Centre zich bevindt. We gingen namelijk naar pinguïns kijken. Ik had dit de vorige keer dat ik in Dunedin was al gedaan, maar de kinderen hadden nog nooit pinguïns in het wild gezien.

Zaterdag was het tijd om afscheid te nemen. Ik zwaaide mijn familie uit op het vliegveld en ging op weg naar Jule. We hadden afgesproken in Ashburton. Jule’s Nederlandse vriend Wessel was er ook bij.

Na het eten reden we terug naar de boerderij en gingen we vroeg naar bed. Ik moest de dag erna namelijk om half zeven ’s morgens naar Methven vertrekken…

Ik ging namelijk snowboarden op Mount Hutt!! Om kwart voor acht stapte ik in de bus en een half uurtje later stond ik in een ski gebied. Ik had twee lessen gepland die dag. Het snowboarden was super moeilijk, maar echt heel erg leuk! En de uitzichten waren ook echt genieten!

Na een geslaagde dag op de berg reed ik (opnieuw) naar het leuke hostel. Toen ik aan het koken was, kwam er een koppel binnen. Ik begroette ze en wilde al verder gaan met koken, toen de jongen ineens zei: ‘Wait, you are the nanny, right?’ Ik herkende hem totaal niet en het duurde even totdat ik besefte dat ik deze mensen op een camping in Havelock had leren kennen, toen ik halsoverkop terug naar het Noordereiland moest vanwege het coronavirus. Nieuw-Zeeland is echt een dorp wat dat betreft ;)

Maandag stond er een lange auto-rit op de planning. Mijn eerste stop was een Franse bakkerij in Amberley. Vervolgens reed ik tot aan Kaikoura. De wegen en de omgeving rondom Kaikoura zijn heel erg mooi.

Ik overnachtte in een hostel in Picton, waar ik aan de praat raakte met een Franse reiziger.

De volgende ochtend reed ik naar de Nederlandse bakkerij om een kersen- en appelflap te kopen. Niet veel later wachtte ik in de rij om de veerboot op te gaan. Mijn vakantie zat er helaas op.

Woensdag 2 september startte Bens schoolkamp. Andrew ging met hem mee en dat betekende dat de meiden het huis voor zichzelf hadden. Ik had Lizzie beloofd bij haar in het stapelbed te slapen. Donderdagmorgen was ze goed uitgeslapen. Ik daarentegen had geen oog dichtgedaan door haar gesnurk. Het au pair-leven is niet altijd even makkelijk ;)

Mijn weekend begon goed: de spa pool kon gebruikt worden! Daarna was het tijd voor een koffie met de andere au pairs. Verena en ik reden die middag naar Foxton. Er is daar een heel leuk Nederlands museum dat laat zien hoe verschillende Nederlanders in Nieuw-Zeeland terecht zijn gekomen. Het sjoelen was het hoogtepunt van mijn dag ;)

Na het bezoekje aan het museum moesten er natuurlijk inkopen gedaan worden in de Nederlandse winkel en geluncht worden in het Nederlandse restaurant. Via het strand reden we terug naar huis.

Zondag was een chill-dag. De spa pool werd goed gebruikt!

Maandagmorgen had ik mijn Nieuw-Zeelandse praktische toets voor de auto. Na een jaar mag je namelijk niet meer op een internationaal rijbewijs rijden… Gelukkig was het lang niet zo moeilijk als in Nederland en haalde ik het in één keer!

Woensdag had ik mijn eerste Kick-boks les. Tot nu toe heb ik alleen 'normaal' boksen gedaan en het werd tijd om eens iets nieuws te proberen. Dit leverde meteen de nodige verwondingen op... Gelukkig ziet het er erger uit dan het is!

Donderdagavond was ik uitgenodigd voor een etentje bij iemand van de Fightshop. Een van zijn vrienden was acht jaar geleden ook als au pair naar NZ gekomen en is nog steeds hier...

Zaterdag hebben Verena en ik de Manawatu Scenic Drive gereden. Deze weg is niet erg bekend, maar absoluut de moeite waard!

's Middags zijn we met de andere au pairs naar de film geweest en hebben we gezellig samen pizza gegeten.

Vandaag zijn we met de hele familie naar het museum in Foxton geweest. Het is leuk om de kinderen een beetje van mijn cultuur mee te geven. Natuurlijk was het sjoelen opnieuw het hoogtepunt!

Vandaag is het precies een jaar geleden dat ik bij de Dicksons aankwam. Ik ben nog steeds super blij dat ik voor dit gezin heb gekozen! Ze zijn echt mijn tweede familie geworden. En dat ik zoveel van ze zou gaan houden, had ik alleen maar durven dromen.

Wij zitten hier nu midden in het voorjaar. Hebben jullie een fijne zomer gehad?

Liefs,

Imke

Auckland, Hawke's Bay & Taupo

Hallo allemaal,

Sorry dat ik jullie zo lang heb laten wachten… Ik heb het vrij druk gehad de afgelopen periode. Er is namelijk veel gebeurd…

Woensdag 17 juni ben ik met de familie richting Auckland gereden. Ben had twee doktersafspraken en we besloten er een week durende trip van te maken.

Onze eerste stop was Taihape. Het was namelijk tijd voor een vroege lunch. Vervolgens reden we naar Ohakune, dat dicht bij het prachtige National Park ligt. We stopten bij de speeltuin, want je kan natuurlijk niet in Ohakune zijn geweest zonder op de foto te zijn gegaan met de enorme wortel.

Naast de enorme wortel staat Ohakune bekend om de chocolate eclair. Anna en Andrew vonden dat ik dit echt moest proberen en geloof me, dat was geen straf ;) We kochten het gebakje dat op een met slagroom gevulde croissant leek. Bovenop was een laag chocolade aangebracht. Het smaakte een beetje als een Bossche bol. Helemaal niet verkeerd dus!

Het plan was om met wat sneeuw op de berg in National Park te gaan spelen, maar het weer zat helaas niet mee. We besloten door te rijden naar Waitomo.

Hier zouden we voor een nachtje in een mooi Airbnb verblijven. Nadat Lizzie en ik schooltje hadden gespeeld, was het tijd voor het avondeten.

Toen het donker was, namen Andrew en ik Ben mee voor een korte wandeling. Waitomo staat namelijk bekend om de glow wormenen Ben had deze nog nooit gezien. Gewapend met hoofdlampen gingen we op pad.

Het duurde niet lang tot we de eerste glow wormen zagen. Ben was erg onder de indruk.

We liepen nog een stukje verder en kwamen uit bij een enorme grot. Het was erg gaaf om hierin rond te lopen in het donker.

Lizzie had de foto’s gezien en wilde toch ook wel heel erg graag naar de glow wormen gaan kijken. We besloten donderdagmorgen voor de zonsopgang op pad te gaan. Ook Lizzie was erg onder de indruk.

Daarna was het tijd om naar Auckland te gaan. Ben had zijn eerste afspraak in het ziekenhuis. Na ons enorm gehaast te hebben, waren we gelukkig nog op tijd. Ik zou met Lizzie in de auto blijven wachten. Zij moest echter heel nodig plassen. Ik zocht op mijn telefoon naar het dichtstbijzijnde restaurant. Het was maar twee minuten lopen. Dat was te doen! We maakten ons al klaar om de stromende regen in te stappen, toen Andrew belde. Ze bleken bij het verkeerde ziekenhuis te staan… Hij zou de auto komen halen en dan zouden we Ben en Anna ophalen en naar de juiste kliniek rijden. Lizzie kon het echt niet zo lang ophouden, dus ik besloot haar op de parkeerplaats te laten plassen. Helaas ging het allemaal niet zo soepel als gehoopt en al haar kleren zaten onder… Gehaast probeerde ik schone kleren uit haar koffer te halen, maar dit was makkelijker gezegd dan gedaan aangezien er nog 4 koffers in de auto gepropt waren. Andrew kreeg het gelukkig wel voor elkaar en nadat Lizzie schone kleren had aangetrokken en Anna en Ben opgehaald waren, kwamen we nog net op tijd aan bij de juiste kliniek. Eind goed al goed.

‘s Avonds gingen we naar Andrews broer en schoonzus. Het was erg leuk om wat tijd met hen door te brengen! De laatste keer dat ik hen had gezien was met kerstmis.

Vrijdagmorgen liep ik een rondje in one tree hill park. Het zonnetje scheen en het uitzicht was erg mooi.

Aan het einde van de morgen reden we naar de haven en namen we een veerboot naar Devonport. Dit stadje ligt op een schiereiland.

Na de lunch besloten Ben, Andrew en ik een van de vulkanen op te lopen. Rondom Auckland bevinden zich ongeveer 50 vulkanen. Het was een korte wandeling en het uitzicht was mooi. Helaas had deze vulkaan niet echt een krater. Het had echter wel een wat overblijfselen van een militaire basis.

Na deze fijne wandeling was het tijd om terug te gaan naar het Airbnb. ‘s Avonds kwamen Andrews broer en schoonzus met de kinderen langs.

Zaterdag was het tijd voor Bens tweede doktersafspraak. Lizzie en ik bleven in het huis. ‘s Middags beklommen Ben, Andrew en ik opnieuw een vulkaan. Deze keer was er wel een krater te zien.

‘s Avonds gingen Anna en Andrew uiteten met Andrews broer en schoonzus. Ik paste op alle vier de kinderen op.

Zondagmorgen verlieten we Auckland en gingen we op weg naar Rotorua. Hier bezochten we enkele ‘hot pools’. Dit zijn wateren die door geothermie verwarmd worden. Hierdoor kan het water of de modder gaan bubbelen.

Vervolgens gingen we naar de red woods. Dit is een bos waar je over hangbruggen heen door de bomen loopt.

De kinderen vonden het heel spannend, maar ook heel erg leuk!

We vervolgden onze weg naar het zuiden en stopten in Taupo. Hier bezochten we de prachtige Huka Falls.

Na een kort momentje te genoten hebben van het meer, was het tijd om naar National Park te rijden. De Airbnb was heel erg mooi en het uitzicht van de besneeuwde bergen is adembenemend.

Maandagmorgen was het dan eindelijk zo ver. Al sinds ik in Nieuw-Zeeland ben, wil ik heel graag de Tongariro Alpine Crossing doen. Al meerdere keren heb ik zelfs een shuttle geboekt, die dan weer gecanceld werd vanwege de weersomstandigheden. Het weer deze maandag was echter fantastisch! Ik denk dat er maar enkele dagen in het jaar zijn dat het weer net zo goed is.

Anna en de kinderen zetten Andrew en mij af bij de start van de crossing. National Park heeft een ‘alpine climate’. Dit maakt het heel erg bijzonder, het is net alsof je op een andere planeet rondloopt.

We probeerden Mount Tongariro op te klimmen, maar dit was helaas te gevaarlijk. We besloten terug te gaan naar de originele track.

Na 5 uur en 20 minuten hadden we de hele crossing gedaan. Het was absoluut de moeite waard!

Dinsdag reden we terug naar Palmy. Het uitzicht op Vinegar Hill was prachtig. Het was een geslaagde trip!

Zaterdag 27 juni ging ik met Cecilie op pad. We reden naar de Waihi Falls. Deze waterval is 25 meter hoog!

Het weekend daarna ging ik opnieuw met Cecilie de weg op. Deze keer stond Hastings (oostkust) en omgeving op de planning.

Onze eerste stop was Te Mata Peak. Deze berg geeft een prachtig uitzicht over Hawke’s Bay.

Vervolgens was het tijd voor lunch in Havelock North. Daarna reden we naar Cape Kidnappers. Door erosie is het te gevaarlijk om bovenlangs te lopen. Wij besloten dan ook alleen het veilige stuk onderlangs te lopen.

We zaten van het zonnetje te genieten, toen er ineens een enorme golf aankwam. Ik kon nog net op tijd opspringen en weglopen, maar Cecilie was iets te laat. Zij viel dan ook aan de achterkant van de boomstam af. Het was een grappig gezicht. En dat vonden de vissers ook… Gelukkig waren we allebei nog droog, alleen een beetje beschaamd ;)

We reden naar ons Airbnb op de Berry Farm. De eigenaren waren super lief en gaven ons allerlei tips om te doen rondom Hastings. Daarna was het tijd voor avondeten. We kwamen uit bij een super leuk Italiaans restaurantje in Havelock North.

Na een heerlijke maaltijd was het tijd om terug te gaan naar naar het Airbnb.

Zondagmorgen gingen Cecilie en ik naar de Farmers market. Het was een erg leuke markt waar lokale ondernemers hun producten verkochten. Mijn favoriete kraam was (natuurlijk) de bakkerskraam, die allemaal Europese broodproducten verkocht. Het brood in NZ is kwalitatief minder goed dan dat in Nederland en de producten in deze kraam hadden wel die Nederlandse kwaliteit. Mij kun je op een zondagmorgen echt niet gelukkiger maken!

Onze volgende stop waren de Maraetotara Falls.

Tenslotte maakten we een korte wandeling over Ocean Beach. Het is midwinter hier, maar in Hawke’s Bay lijkt het alsof de zon altijd schijnt.

De terugweg was ook weer om over naar huis te schrijven. Het Ruahine gebergte was besneeuwd!

Maandagavond 6 juli had ik eindelijk de knoop doorgehakt: ik wilde langer blijven. De afgelopen maanden heb ik hier enorm veel over nagedacht en eigenlijk was het al voor iedereen duidelijk, maar durfde ik het nog niet met 100% zekerheid te zeggen. Dinsdagmorgen heb ik dit briefje geschreven. En natuurlijk mag ik nog wat langer blijven! Ik kon me dan ook eindelijk gaan voorbereiden op de visumaanvraag. Hiervoor moest ik een uitgebreide medische test ondergaan en moesten we aantonen dat er geen Nieuw-Zeelander is die de baan zou willen hebben.

De vakantie van de kinderen was volop aan de gang. Donderdag gingen we bowlen. Ik werd dik ingemaakt en deed dat niet eens om de kinderen te laten winnen...

Zaterdag 11 juli ging ik met Andrew op pad in de Tararuas. We hoopten wat sneeuw te vinden en dat lukte! Af en toe klaarde het op en genoten we van de mooie uitzichten. De hike zou ongeveer 20km zijn… Althans dat dachten wij. Uiteindelijk bleek het meer dan 27km te zijn en de laatste twee uur liepen we dan ook in het donker. Het is de modderigste track in NZ en het was dan ook flink aanpoten. Gelukkig kwamen we na meer dan negen uur wandelen heelhuids terug bij de auto.

Onderweg stopten we bij de dairy shop. Onze schoenen waren echter zo vies dat we het in de ‘kiwi way’ deden: we gingen naar binnen op blote voeten… Ik ben al helemaal ingeburgerd ;)

Zondagmiddag ging ik lunchen met Cecilie. Haar laatste week in NZ was helaas ingegaan…

Woensdag 15 juli gingen we met z’n vijven een nachtje bij Andrews ouders in Kapiti slapen. Overdag gingen Andrew en ik met de kinderen naar het zwembad. De glijbaan was de favoriet en Lizzie wilde wel er wel tien keer met mij vanaf. Ze had een theorie bedacht: het duurde 19 seconden tot het stoplicht van de glijbaan groen werd en ik ben 19 jaar oud, dus dat zorgt ervoor dat we extra snel gaan. Ik hou van deze kinderlogica

Vrijdagavond keek ik een film met Cecilie en zaterdagavond gingen we uiteten met alle au pairs. Zondagmorgen moest er helaas afscheid genomen worden… We zwaaiden Cecilie uit op het vliegveld. ‘s Avonds ben ik met Coral naar de film gegaan. Zij is de enige au pair die er al was toen ik in september aan kwam. De rest van de groep is er allemaal pas later bijgekomen.

Maandagmorgen 20 juli gingen de kinderen weer naar school. Anna en ik gingen eindelijk op pad om gebak te eten voor Anna’s verjaardag. Ik had haar dit in oktober cadeau gedaan, maar het was er steeds niet van gekomen. Stiekem stelde ze het steeds uit, zodat ik wel langer moest blijven ;)

In het weekend ging ik weer eens alleen op pad. Op de terugweg van Auckland waren we naar Taupo geweest, maar er waren daar nog een hele hoop dingen die ik nog graag wilde zien. Zaterdagmorgen reed ik (via het prachtig, besneeuwde National Park) naar Taupo. Het was heerlijk weer!

Voor de middag had ik een tour naar deMaori Carvings geboekt. We gingen in een zeilboot over het meer. Het waaide flink, maar het was genieten!!

Na het eten ging ik naar de hot pools. Dit is een soort van spa. Door de geothermische activiteit worden de baden opgewarmd. Het was heerlijk ontspannen.

Ik sliep in een hostel, waar iedereen een soort van bedstee had.

Zondagmorgen reed ik een stukje verder naar het noorden. Hier lag het Rainbow Mountain Scenic Reserve. Het uitzicht was erg mooi.

Ik besloot om naar Waiotapu Thermal Wonderland te gaan. Dit is een park met verschillen geothermische wateren.

Na genoten te hebben van deze uitzichten, reed ik terug naarPalmerston North.

Afgelopen dinsdag heb ik te horen gekregen dat mijn visumaanvraag is geaccepteerd! Dit betekent dat ik hier officieel langer mag blijven en ook mag blijven werken voor de Dicksons. Super fijn nieuws dus!

De keerzijde daarvan is wel dat een groot deel van mijn vriendinnen hier terug in Europa is… Ik probeer vanalles om mijn sociale leven gaande te houden, maar dat is soms moeilijker dan gedacht. Ik mis iedereen thuis dan toch wel hoor! Dus ben maar niet bang dat ik jullie vergeet ;)

Zijn jullie lekker aan het genieten van de zomervakantie?

Liefs,

Imke

Mijn solo-reis avontuur in het zuiden

Hallo allemaal,

Ik ben terug van vakantie! En heb genoeg te vertellen, want er is veel gebeurd de afgelopen weken.

Op dinsdag 19 mei kon ik eindelijk weer naar de Fightshop om lekker te boksen. Het had maanden geduurd voordat die weer open was en het was dan ook erg fijn om terug te zijn. Ook al was het maar voor één keer. Ik zou die avond namelijk op vakantie vertrekken en dus een paar weken niet kunnen boksen.

De avond was emotioneler dan gedacht. Omdat de weken met de familie in de lockdown heel intens waren geweest, was het moeilijk om ze voor een paar weken gedag te zeggen. Het coronavirus was nog niet helemaal verdwenen uit Nieuw-Zeeland en het voelde alsof ik uit de veilige familie-bubbel stapte en de wijde wereld in zou gaan. Wat het ook wel een soort van was. Ik zou namelijk twee en een halve week in mijn eentje rond gaan reizen op het Zuidereiland.

Ik zeg altijd tegen Lizzie dat er een ding is dat ze nooit meer mag vergeten: dat ik heel veel van haar hou. Toen ik afscheid nam en klaar stond om te vertrekken, zei Lizzie: ‘Ooh and Imke, I am gonna say something and you can never forget that. I love you’.

Mijn eerste stop was Kapiti. Hier wonen Andrews ouders. Omdat ik woensdagmorgen heel vroeg op de boot zou moeten stappen, was het handiger om bij hen te slapen.

’s Morgens vroeg reed ik het laatste stukje naar Wellington en checkte ik in voor de ferry. Ik parkeerde mijn auto in de rij en dacht nog even snel boterhammen te smeren voor onderweg. Wat ik echter niet gezien had, waren de auto’s die al begonnen te rijden. Pas toen de auto achter mij toeterde, begreep ik dat ik snel alles uit mijn handen moest laten vallen en moest gaan rijden. Oeps…

Eenmaal op de boot ging het allemaal iets gesmeerder. Het was wel heel erg koud, maar dat mocht de pret niet drukken. Pas toen ik de fjorden van het Zuidereiland en de dolfijnen die vrolijk rondzwommen, zag, kon ik eindelijk ontspannen. Ik beloofde mezelf te gaan genieten en wel te zien hoe alles zou lopen. Aan het alleen reizen moest ik toch nog even wennen.

Rond een uur of twaalf kwamen we in Picton aan. Ik stapte meteen in de auto en reed met een paar korte stops naar de Buller Gorge Swing Bridge. Het uitzicht onderweg was prachtig! Met name de wijngaarden, met gele bladeren en de bergen op de achtergrond, waren mooi om doorheen te rijden.

Omdat het een lange rit was, kwam ik pas rond 4 uur bij de Buller Gorge Swing Bridge aan. De mensen achter de kassa vertelde mij dat ze eigenlijk aan het sluiten waren. Maar… Ik kon wel de korte routelopen en dan via het hek naar buiten gaan. Ze zouden dit voor mij open laten.

Zo gezegd, zo gedaan. Ik liep over de enorme lange hangbrug en deed de 15 minuten durende track. Het was een mooi stukje bos en de ondergaande zon zocht zijn weg door de bladeren.

Toen ik terug kwam bij de ingang, moest ik door het hek dat de beheerder voor mij open had gelaten. Ik wist alleen niet zeker of ik het ook weer op slot moest doen. Voor de zekerheid heb ik dat maar niet gedaan. Stel de beheerder was ook nog in het park en had de sleutel nog in het kantoor liggen… Dan zou ik hem opgesloten hebben.

Na dit avontuur zocht ik een camping in Murchison. Er was helemaal niemand om even mee te kletsen en het was ijskoud. Ik dacht dat een warme douche net voor het naar bed gaan wel zou helpen. Ik stond klaar om de douche in te stappen en gooide het muntje in het (typische) camping apparaat. De douche bleef echter koud en nadat ik ook de andere douche geprobeerd had, besloot ik dan maar, trillend van de kou, terug te gaan naar mijn auto. Hier zou ik namelijk in slapen. Ik appte naar mijn host-familie dat als het de rest van de week zo zou zijn, ik snel weer terug naar huis zou komen. Zij zeiden dat het wel goed zou komen, maar ik was niet erg overtuigd.

Donderdagmorgen besloot ik er weer positief in te gaan staan en maakte ik mij klaar om op weg te gaan naar de westkust. Deze had ik proberen te bereiken in de trip voor de lockdown, maar dat was niet gelukt vanwege het Coronavirus. Ik kon dan ook niet wachten om deze kust eindelijk te zien! De weg naar Westport was erg mooi en heel mysterieus.

Ik kwam aan inCarters Beach: mijn eerste bestemming aan de westkust. Het was een mooi strand, maar nog niet heel veel ruiger dan de stranden in de buurt van Palmerston North.

Ik reed verder en stopte in Cape Foulwind. Hier begon ik aan de track naar de vuurtoren. Veel mensen beschrijven de westkust als ruig en ik zag eindelijk waarom!

Ik ontmoette twee Nieuw-Zeelanders op de track en samen liepen we de weg terug. Vervolgens stapte ik in de auto en ging ik op weg naar de zeehonden kolonie, die 10 minuten verderop zou zitten.

Er waren heel veel zeehonden en vooral ook veel baby’s. Ze speelden in het water, afgeschermd door de rotsen. Hierdoor leek het alsof ze een soort zwembadje hadden. Té schattig.

Na dit schattige tafereel gezien te hebben, liep ik terug naar mijn auto. Ik reed naar Punakaiki. De uitzichten onderweg waren weer waanzinnig! Aangekomen bij de Pancake Rocks werden die uitzichten alleen maar beter. Het was een korte wandeling, die je de interessante vormen van de rotsen liet zien.

Ik raakte aan de praat met twee Amerikanen. Ze hadden dezelfde route in het vooruitzicht, dus we wisselden contactgegevens uit. Als je alleen reist, is het erg leuk om af en toe iemand hebben om mee te kletsen ;)

Mijn volgende stop was Hokitika. Dit kleine en gezellige stadje staat bekend om het strand en de mooie zonsondergangen. Ik was nog net op tijd om dit te zien. De zon ging namelijk al snel onder. Het was helaas erg bewolkt, maar dat was niet zo erg.

Ik had er een mooie dag op zitten. Althans, bijna… Toen ik incheckte bij de camping, zei de medewerkster dat er 5 minuten verderop glowwormen te zien waren. Ik reed hier dan ook in het donker naartoe en ja hoor: honderden glowwormen gaven licht. Het was magisch!

Ik raakte aan de praat met een Engels meisje, dat ook alleen reisde. We hadden dezelfde route, dus zouden elkaar vast nog tegenkomen. Hopelijk herkenden we elkaar dan… Want het was natuurlijk donker bij de glowwormen. Ik reed terug naar de camping en na een leuk gesprek met een Amerikaans meisje en een lekkere maaltijd, was het tijd om naar bed te gaan.

Vrijdagmorgen ging ik op weg naar de Hokitika Gorge. Het water was erg grijs (op de foto’s is het altijd super blauw) vanwege de regen. Toch was het een mooie wandeling.

Vervolgens reed ik naar Franz Josef. De weg hiernaartoe was ook weer erg mysterieus. De bergen met hun watervallen werden zichtbaar toen de wolken een stukje opschoven. Het was regenachtig en bewolkt, maar dat is blijkbaar een van de kenmerken van de westkust en ik begreep dat ik dat dan maar ook moest inzien.

Nadat ik informatie op had gevraagd bij het bezoekerscentrum, maakte ik een paar kleine wandelingen rondom de gletsjer.

Het was tijd om naar Fox Glacier te gaan. Ik besloot in een hostel te slapen, omdat ik fit wilde zijn voor de volgende dag. Er stond namelijk een helikopter hike op de planning! Tijdens het koken raakte ik aan de praat met de zoon van de eigenaren van het hostel (Sam) en een andere reiziger. Sam zei dat er ook in Fox Glacier glowwormen te vinden waren en nam mij en de andere jongen mee op pad. We liepen een stukje het bos in en ja hoor! De kleine lichtpuntjes waren duidelijk te zien. Het is en blijft iets heel bijzonders.

Zaterdagmorgen was ik best zenuwachtig voor de heli hike. Het is weersafhankelijk, maar gelukkig scheen de zon en was er geen slecht weer voorspeld: we konden vliegen! Terwijl ik stond te wachten bij de balie van het bezoekerscentrum, kwam er een meisje binnen. Ze schreef haar naam op de lijst (dit moet vanwege contact tracing) en zag mijn naam staan. Ze keek op en zei dat ik de Imke van de glowwormen in Hokitika moest zijn. Ik lachte: dit was het Engelse meisje waar ik in het donker mee had gepraat. Het was toevallig dat we elkaar weer tegenkwamen.

Opeens stonden de twee Amerikanen voor mijn neus: nog meer mensen die je opnieuw tegenkomt. Ze hadden besloten ook de helihike te doen die morgen.

Het duurde een uur voordat alles geregeld was en we eindelijk de helikopter in konden klimmen. We werden in drie verschillende groepen verdeeld. Om de beurt zouden we naar de gletsjer vliegen. Ik mocht als eerste, samen met twee van de gidsen. Ze vertelden dat er in de afgelopen twee dagen niemand op de gletsjer was geweest, omdat er maar weinig toeristen waren. Dit betekende dat ze zelf moesten zoeken naar wat de makkelijkste stukken waren om te lopen etc. Daar stond ik dan, na een fantastische helikopter vlucht, op een gletsjer. Met maar twee andere personen. Op dat moment voelde ik mij het gelukkigste meisje op de wereld. Het was prachtig!

Nadat ook de andere groepen aangekomen waren, begonnen we in twee groepen te lopen. Onze gids nam ons mee naar de mooiste plekken van de gletsjer. We dronken gletsjerwater, zagen watervallen en liepen een grot in. Het was echt fantastisch!!!

Ook de terugreis was erg gaaf! Vliegen in een helikopter bevalt me wel. Zeker met die uitzichten ;)

Aan het begin van de middag waren we weer allemaal terug in het dorpje en na een snelle lunch, haalde ik Sam op. Samen liepen we rondom Lake Matheson, waarin de besneeuwde bergtoppen weerspiegelden.

Vervolgens zei Sam dat hij het mooiste uitzichtpunt van het dorp wilde laten zien. Hij kreeg gelijk: de bergen en gletsjer waren prachtig.

Ik besloot nog een nachtje in het hostel te blijven en na een lekkere maaltijd, sliep ik als een roosje. Het was een geweldige dag geweest.

Zondag was het tijd weg te gaan uit Fox Glacier en daarmee ook de westkust achter me te laten. Ik ging op weg naar de Haast Pass. De route hier naartoe was al erg mooi en op een paar plekken stopte ik om even een foto te maken.

De Haast Pass zelf was erg gaaf! Er waren een aantal hele mooie watervallen en ook de Blue Poolswaren erg mooi. Bij een van de watervallen vroeg ik een jongen of hij een foto van mij wilde maken. Hij keek me aan en zei dat hij dat geen probleem vond en vroeg vervolgens waar hij mij eerder was tegengekomen. Verbaasd keek ik hem aan en samen kwamen we erachter dat we elkaar in het bezoekerscentrum van Franz Josef hadden gezien. Zo zie je maar weer dat je steeds dezelfde mensen tegenkomt tijdens het reizen!

Na de Haast Pass wilde ik een hike gaan doen, maar het was al later dan gepland en de track zou ook langer duren dan dat ik in gedachten had. Ik besloot naar Wanaka te rijden en daar wat te gaan eten. Ik was vergeten hoe mooi Wanaka is. Met de familie ben ik hier in de zomer al geweest, maar ook het winterse uitzicht met de besneeuwde bergtoppen is adembenemend mooi. Nadat ik een restaurantje gevonden had en het eten ook al voor me had staan, kleurde de lucht ineens roze. Deze zonsondergang moest ik vast leggen, dus ik vroeg een van de medewerkers even op mijn eten en tas te letten. Vervolgens liep ik naar buiten en zag dit perfecte plaatje recht voor me. Het leek op een hele goede gefotoshopte foto, die heel groot opgehangen was. Wanaka blijkt niet alleen heel mooi, maar magisch te zijn.

Nadat ik mijn (al bijna koude) eten had opgegeten, reed ik naar de camping waar ik die nacht zou slapen. De Argentijnse jongen (van de waterval) zou daar ook zijn, dus dan hadden we beiden in ieder geval iemand om mee te praten. De eigenaresse van de camping was super aardig en beloofde mij dat het uitzicht van de camping erg mooi zou zijn, die volgende morgen.

Het was maandagmorgen 25 mei. De zonsopkomst viel tegen door alle wolken, maar het beloofde uitzicht was wel erg mooi. Nadat ik had ontbeten, was het tijd voor een wandeling op Mount Iron. En zoals een echte Nieuw-Zeelander, heb ik ook tussen de struiken geplast. Voor mij was dat een hele uitdaging. Als ik wist dat ik de volgende dag zou gaan hiken, dronk ik veel te weinig, zodat ik niet in de struiken hoefde te plassen. Er zijn namelijk niet veel toiletten te vinden op de Nieuw-Zeelandse tracks. Anna en Andrew lachten me altijd een beetje uit als ik zei dat ik niet kon plassen in het bos. Iedere Nieuw-Zeelander kan dat vanaf kinds af aan, was hun reactie dan. Ze hebben me uiteindelijk zover gekregen dat ik het mezelf aan moest leren en toen ik geplast had op deze track in Wanaka, appte ik hen lachend dat het was gelukt :)

Na deze ‘overwinning’ stond Queenstown op de planning. Onderweg stopte ik bij een paar mooie uitzichtpunten en in Arrowtown. Het had een hele herfstachtige uitstraling met bomen in verschillende kleuren.

Aangekomen in Queenstown liep ik naar het water en genoot van het mooie, bergachtige landschap. De Fergburger is dé hamburger van Nieuw-Zeeland en je kunt hier niet zijn geweest zonder deze te hebben geproefd. Ik besloot er dan ook een te halen en bij het water op te eten. En eerlijk is eerlijk: de burger was echt heel lekker.

Toen de burger op was, was het tijd om naar Glenorchy te rijden. Deze route was prachtig, zeker met de ondergaande zon.

Na een paar stops, reed ik naar een DOC camping. Deze camping wordt beheerd door de regering en heeft alleen maar toiletten en geen andere faciliteiten. Er was niemand anders op de camping en het lag in de middle of nowhere. Ik vond dat ik mezelf moest overwinnen en er toch moest gaan slapen, want wat zou mij hier kunnen gebeuren (ik sloot de auto af als ik ging slapen)? Bovendien lag de camping heel dicht bij de start van de track die ik de dag daarna wilde gaan doen.

Na de nacht op de afgelegen camping, stond ik vroeg op om aan de Routeburn track te beginnen. Het zou een flinke wandeling worden en ik wilde niet terug hoeven te lopen in het donker. Nadat de zandvliegen mij het leven even moeilijk hadden gemaakt, ging ik op pad. Het was een mooie, maar soms ook pittige track. In de eerste 2 uur ben ik helemaal niemand tegengekomen. Bij de hut kwam ik een Nederlandse jongen tegen. Hij liep het laatste stuk me naar boven. Het was heel gaaf (met name het laatste uur), maar opeens werd het heel erg bewolkt. Het uitzicht werd bijna onzichtbaar. Aangekomen bij Harris Saddle besloten we in de shelter te wachten. Hier probeerden we op te warmen en hoopten we dat het weer zou verbeteren. Helaas gebeurde dit niet en moest ik toch echt weer terug naar beneden. Als ik te lang zou wachten zou het namelijk donker worden. Na 7 uur en 45 minuten was ik terug bij de auto. Doodmoe, maar voldaan.

Ik reed naar Queenstown om daar in een hostel te slapen. Dit zou goedkoper zijn dan een camping dus ik dacht dat dat een goede optie was. De gedeelde kamer stonk enorm naar rook en degene waar ik de kamer mee deelde, had al op alle bedden gezeten… Ik draaide me om en liep terug naar de receptie. Moe van het lange wandelen, vroeg ik voor een privé kamer. Die rekende ik af en nadat ik mijn spullen uit de auto had gehaald kon ik eindelijk ontspannen.

Woensdagmorgen had ik spierpijn in mijn hele lijf… Dat krijg je, als je voor bijna 8 uur aan de wandel gaat. Ik stond op en ging in bad. Dit had ik al maanden niet gedaan, dus kun je nagaan hoe blij ik was dat ik een bad in deze kamer had! Na een relaxte morgen liep ik terug naar mijn auto. Met een paar pauzes bij de mooie uitzichten reed ik naar Te Anau.

Daar liep ik op mijn dooie gemak een rondje bij het water. Ook hier waren de uitzichten prachtig.

Ik vervolgende mijn weg naar de boerderij van een vriendin van Anna. Zij en haar man hebben een Airbnb en boden deze slaapplek aan mij aan. Het is een fijn huisje dat van alles voorzien is. Ze hadden me uitgenodigd voor het avondeten en rond een uur of zes reed (ja, hun landgoed is vrij groot) ik naar de boerderij. Het was erg gezellig en na een lekkere maaltijd was het tijd om naar bed te gaan.

Donderdagmorgen was het dan eindelijk tijd om naar Milford Sound te gaan. Dit is een gebied in Fjordland met hoge bergen en mooie wateren. Het was super mistig en vanwege de overstromingen in februari waren bijna alle wandelroutes gesloten. Ik baalde een beetje maar reed door. Opeens ging ik een heuvel over en was het super helder met een strakblauwe lucht. De rest van de route was prachtig!

Ik kwam aan bij de camping, die super luxe en schoon was. Ik nam de tijd om wat foto’s uit te zoeken en op mijn gemak te koken. Na een leuk gesprek met twee reizigers, was het tijd om naar bed te gaan.

De volgende ochtend reed ik naar Milford Sound en liep ik een korte track. Ik denk dat ik een Kea zag en een Weka. In eerste instantie twijfelde ik of het geen kiwi was, maar dat was het dus echt niet, helaas ;)

Vervolgens liep ik de korte Lookout track. Het meisje bij het informatiecentrum zei dat als ik iets verder door zou lopen, er een mooier uitzicht zou zijn. Het was echter wel modderig. Aangezien het een hele korte track was, dacht ik dat het wel oké was in normale kleren. Ik liep naar het eerste uitzichtpunt en vanuit daar een stukje verder. Het was inderdaad heel modderig, maar ook niet echt duidelijk waar het pad was. Ik dacht dat het een beter idee was om terug te lopen en dat deed ik dus ook. Echter, er waren opeens 3 verschillende routes… oeps. Ik koos gelukkig de goede weg terug naar het uitzichtpunt. Dat heb ik weer. Ik kan wel 8 uur wandelen zonder problemen, maar ik verdwaal bijna als ik maar 10 minuten hoef te lopen…

’s Middags was het tijd voor de cruise. Het was super zonnig en onbewolkt, waardoor we de bergtoppen heel goed konden zien. Er waren minder watervallen dan normaal, aangezien het 200 dagen per jaar regent in Milford en het al een paar dagen droog was geweest, maar dat maakte het landschap niet minder mooi.

Met een mooie zonsondergang reed ik na de boottocht terug naar de boerderij. Pas toen had ik weer bereik. Anna en Andrew wisten wel waar ik was, maar ik was vergeten te vertellen aan pap en mam dat ik anderhalve dag geen bereik zou hebben… Dat was niet zo’n slimme zet. Gelukkig waren ze er via Andrew achtergekomen dat er niks aan de hand was. Zo zie je maar, ik leer mijn lesjes wel, door het alleen reizen ;)

Zaterdagmorgen ging ik op weg naar de Catlins. Toen ik in het plaatsje Gore kwam, werd ik gestopt door de politie. Ik moest een alcoholtest doen. In plaats van te blazen, moest ik in een apparaat tot 10 tellen. Ik werd een beetje zenuwachtig en dacht dat ik de nummers in het Engels door de war zou halen, maar dit gebeurde gelukkig niet. Met een ‘it’s that easy mate’ was ik geslaagd en mocht ik doorrijden.

Curio Bay was mijn eerstvolgende stop. Het was erg wild en mooi.

De volgende stop was een korte wandeling naar een hele mooie waterval.

Vervolgens reed ik naar een meertje, om daar een rondje omheen te lopen.

Daarna was Nugget Point aan de beurt. Dit stond al heel lang op mijn To Do list en eindelijk was ik er. En het was ook wel echt heel erg mooi.

Op de terugweg ging de zon langzaam onder en de hele lucht kleurde roze en paars. Nieuw-Zeeland is echt magisch!

De camping waar ik verbleef, lag in Kaka Point. Er was een hele lieve vrouw die me een kruik aanbood en me haar telefoonnummer wilde geven, voor het geval van nood, aangezien zij op het Zuidereiland woonde. Nadat ik lekker gekookt had, was het tijd om te gaan slapen.

Vanuit Kaka Point reed ik naar Dunedin. Hier ben ik direct de Peninsula opgegaan. Mijn eerste stop, Sandfly Bay, was heel erg mooi. Ik ontmoette twee Nieuw-Zeelanders en al pratend liepen we samen het strand op. Hier lagen de zeeleeuwen te chillen in de zon. Ze waren echt gigantisch.

Terug bij mijn auto raakte ik aan de praat met een Engelse jongen in de auto naast me. Het is grappig om te zien met hoeveel vreemden ik heb gepraat in deze afgelopen weken.

Sandymount was mijn tweede stop. Het was een leuke wandeling met hele mooie uitzichten.

Om half 6 stonden de pinguïns op de planning. Ik had wat tijd over en besloot met een boekje op het strand te gaan zitten. Het is hier natuurlijk laat in de herfst / begin winter, dus het was absoluut niet zo warm als dat het klinkt, maar de frisse wind deed me goed. Even voor 5 reed ik naar het Royal Albatross Centre. Om half zes liepen we naar de vlonder en wachtten we tot de pinguïns uit de zee zouden komen. De nesten lagen namelijk onder en rondom de vlonder. Daar kwamen ze, in een grote groep het water uit gelopen. Het was echt een van de schattigste dingen die ik ooit gezien heb.

Ik raakte aan de praat met een stel en hun schattige dochtertje. Nadat de meeste pinguïns veilig in hun nest lagen, liepen we samen terug naar de parkeerplaats. Ik zat al in de auto toen de vrouw (Kate) aanklopte. Ze vond het maar niks als ik op een camping in de koude auto zou gaan slapen en zei ze een slaapplek over hadden. Ik zei dat ik daar heel blij mee zou zijn en reed achter hen aan naar hun huis.

We dronken thee en aten een Turks ontbijt. Dit is een combinatie van borrelhapjes. In Turkije eten ze dit blijkbaar als ontbijt. Hakan is van Turkse afkomst en nadat hij Kate ontmoette, is hij naar Dunedin verhuisd. Het was erg gezellig en ik was heel erg dankbaar dat ze een bed voor mij hadden.

Om een uur of half 8 's morgens klopte het schattige dochtertje op de deur van de kamer. Ze kwam een boekje voorlezen terwijl ik me klaarmaakte. We liepen naar de keuken en maakten ons ontbijt. Nadat ik afscheid had genomen, was het tijd om naar Lake Benmore te gaan. Dit was een flinke rit, maar het was het zeker waard. In Benmore had ik namelijk afgesproken met Jule! Eindelijk waren we herenigd. Jule is namelijk naar het Zuidereiland verhuisd. We kletsen en wandelden.

Helaas moesten we allebei een andere kant op en was het tijd om afscheid te nemen. Ik reed naar Lake Ohau. Het was zo mistig dat ik me bijna om wilde draaien, maar ik dacht dat ik beter toch nog maar even door kon rijden. Opnieuw was de mist uit het niks verdwenen en was het enorm helder. De uitzichten rondom het meer waren erg mooi.

Ik reed naar een camping Twizel, waar ik de nacht zou verblijven. Een Nederlandse kennis van Jule werkt in Twizel en hij vroeg dan ook of ik het gezellig vond om wat te gaan drinken. In de bar waar we afgesproken hadden, bleek een andere Nederlander te werken. Het was stiekem toch wel fijn om even Nederlands te praten. Guus, jongen achter de bar, hoefde de dag erna pas om half 6 te werken. Hij was enthousiast om de hike die op mijn planning stond, mee te doen. We spraken af dat ik hem rond 8 uur op zou halen.

Het zou die nacht -3 graden worden. Ik had me op en top voorbereid: de dekens lagen klaar en mijn 2 kruiken waren beide gevuld met warm water. Tot mijn verbazing heb ik best lekker geslapen die nacht. Alleen de morgen was een beetje koud, maar voor de rest was het prima te doen.

Dinsdagmorgen was het vroeg dag. Ik maakte me klaar en haalde Guus op. De weg naar de Mount Cook Village was erg mooi. Opnieuw was het heel mistig en ineens super helder. We startten de Mueller Hut track.

Tot aan het eerste uitzichtpunt waren dit alleen maar trappen. En geloof me, het waren een heleboel traptreden. Maar het uitzicht was het meer dan waard.

Na het eerste uitzichtpunt begon het echte klimmen. Op een begeven moment waren we zo hoog dat er ook ijs op de track lag. Ik had spikes voor onder mijn schoenen, zodat ik meer grip had, maar Guus had deze helaas niet. Hij besloot dat ik door zou lopen naar de hut en hij op mij zou wachten. Zijn schoenen hadden te weinig grip en hij wilde het risico niet nemen. Ik ging op weg naar de hut. Het was echt een hele gave klim. Het ijs werd sneeuw en het landschap veranderde. Het was echt prachtig! De bergen waren bedekt met sneeuw en er was zelfs een gletsjer te zien. Het was echt een van de mooiste dingen die ik hier heb gezien. Ik weet dat ik dat vaker zeg, maar het was echt heel erg mooi!

Aangekomen bij de hut at ik snel een boterham en besloot ik weer naar beneden te gaan. Guus was aan het wachten en een grote grijze wolk kwam richting de hut. Het duurde niet lang voordat we weer samen op pad waren. Ik verzwikte echter mijn enkel tijdens de afdaling. Gelukkig viel het mee en kon ik nog lopen. Na 6 uur en een kwartier waren we weer bij de auto.

Het meer dat die morgen niet te zien was door de mist, was super helder en een mooie zonsondergang was de bonus van de dag. Een paar jongens die we onderweg tegen waren gekomen, vertelden ons dat een Ranger naar de hut was gelopen om iedereen mee naar beneden te nemen. Er zou de volgende dag namelijk een storm op komst zijn, waardoor mensen de hut niet meer konden verlaten. Guus en ik waren maar wat blij dat we de track die dag gepland hadden en niet een dag later. Ik zette hem af bij zijn werk en ging zelf terug naar de camping. Na het eten dronk ik nog iets in de bar waar ik de dag daarvoor ook was geweest.

Ik had een relaxte woensdagmorgen en haalde Guus weer op. Hij zou meegaan naar Tekapo en vanuit daar teruggaan naar Twizel. Tekapo was erg mooi en het was weer een zonnige dag.

Ik liet Guus achter en reed via Fairlie naar Geraldine. Het waren geen bijzondere plaatsjes, maar Geraldine had wel een leuk café, met een hele gave wc.

Vanuit Geraldine reed ik naar Mount Somers en vanuit daar naar Mount Hutt. Onderweg stopte ik om een paar foto’s te maken.

Uiteindelijk kwam ik uit in Methven, waar ik in een super mooi hostel sliep. De eigenaren waren super aardig! Ze hadden het hostel pas 3 jaar geleden helemaal verbouwd en dat was zeker ook te zien.

Donderdagmorgen reed ik naar de Rakaia Gorge. Het weer was niet heel erg goed, dus ik besloot niet verder dan naar het uitzichtpunt te lopen.

Vervolgens ging ik naar Hamner Springs, waar ik had afgesproken met twee mensen uit Christchurch. Ik had deze Nieuw-Zeelanders kort gesproken in de Haast Pass en ze zeiden dat ik altijd welkom was bij hen in Christchurch. Aangezien ik graag naar de Hot Pools in Hamner wilde gaan en zij daar ook graag kwamen, spraken we daar af. De spa baden waren heerlijk, maar met de mensen werd het steeds ongemakkelijker. Toen zij terug in hun campervan waren en ik met mijn auto naar dezelfde camping zou rijden, besloot ik dat ik beter met een smoesje ervandoor kon gaan. Ik voelde me zo ongemakkelijk dat de avond niet erg gezellig kon worden. Ik vertelde dat ik er ineens vandoor moest, vanwege familie omstandigheden en nam de benen.

Aangezien het al laat was en ik niet ver wilde rijden, kwam ik uit in Rotherham. Een van de meest random plaatsen waar ik in Nieuw-Zeeland ben geweest. Ik sliep in een heel typisch, ouderwets hotel.

Donderdagmorgen reed ik naar Kaikoura. De weg daarnaartoe was erg kronkelig en ik voelde me niet helemaal lekker toen ik aankwam. Ook was het weer te slecht om de hike te doen die ik op de planning had staan. Ik besloot naar de zeehonden kolonie te lopen. Het was veel verder dan gedacht, maar de wandeling deed me goed. Er waren enorm veel zeehonden. Eentje zat in het gras verstopt. Als je verder wilde lopen, kwam je tussen hem en de zee in te staan. Hierdoor werd hij een beetje boos, maar gelukkig bleef hij op afstand.

Terug bij de auto besloot ik een late lunch te hebben verdiend. Ik reed naar een leuk cafeetje. Daarna was ik zo moe dat ik besloot boodschappen te doen en dan naar de camping te gaan. De camping bleek een hottub te hebben, dus daar heb ik zeker even gebruik van gemaakt. Ik maakte pizza als avondeten en ging vroeg naar bed. Het uitzicht van de camping was trouwens ook erg mooi!

Zaterdag besloot ik de Fyffe Hut track te doen, die ik de dag daarvoor niet had gedaan. Het was veel steiler dan gedacht en het schoot niet echt op. Om 2 uur zou er een soort van storm komen. Ik besloot dat als ik om 1 uur nog niet bij de hut zou zijn, ik terug zou lopen. Gelukkig was ik er op tijd en een mooi uitzicht was mijn beloning. Ik voelde de wind harder worden en besloot naar beneden te gaan. Uiteindelijk ging dat veel sneller dan gedacht en heb ik er 3 uur en 40 minuten over gedaan. Op internet stond ongeveer 5 uur, dus ik had het, ondanks de langzame start, best snel gedaan.

Terug bij de auto begon het te regenen. Ik was net op tijd! Ik stapte in en reed naar Picton. Onderweg stopte ik in Ohau. Hier stonden veel auto’s geparkeerd, dus de nieuwsgierigheid won en ook ik zette mijn auto aan de kant van de weg. Ik keek richting de zee en ineens zag ik allemaal zeehonden op de rotsen liggen. Dat is nog eens een leuke verassing.

Ik ging op weg naar Blenheim, at wat en reed door naar Picton. Hier vond ik een camping en na een lekker warme douche, ging ik naar bed.

Zondag was het tijd om terug naar huis te gaan. Ik stond rustig op, maakte ontbijt en parkeerde de auto in het centrum. Ik besloot in een cafeetje wat te gaan drinken. Nadat ik op een bankje in de zon een boekje gelezen had, werd het tijd om een broodje te halen en richting de boot te gaan.

Met heel veel vertraging mochten we eindelijk de boot op. De zonsondergang was prachtig.

Nadat we bijna anderhalf uur later aankwamen dan gepland, reed ik naar huis. Rond 9 uur liep ik het huis in. Ben was nog wakker en schreeuwde van blijdschap zo hard mijn naam dat ook Lizzie wakker werd. Met kleine oogjes kwam ze naar me toe om me ook een flinke knuffel te geven. ‘Imke, you are back’, zei ze met een grote glimlach op haar kleine gezichtje.

In de tijd dat ik weg was, had Lizzie een familiefoto uitgeprint en erbij geschreven: this is Imke - family! Een keer vroeg ze of ze mij kon bellen. Ze was zo verdrietig. Ik vroeg haar waarom zo ineens zo verdrietig was: ze miste mij heel erg. Ook Ben had mij enorm gemist. Ik zou een dag voor zijn verjaardag terugkomen en daar keek hij meer naar uit dan naar zijn verjaardag.

Het was een reis waarin ik heel veel heb gezien, maar ook mezelf heb overwonnen. Ik ben voor twee en een halve week echt alleen op pad geweest en heb er ook nog eens van genoten.

Maandag was het de tiende verjaardag van Ben. Het was een gezellige dag. De kinderen gingen naar school en ik moet zeggen dat dat wel gek was. Ik ging natuurlijk weg toen de kinderen nog niet naar school waren en de ‘bubbel’ er nog was.

Dinsdag ben ik eindelijk weer gaan boksen. Het was heel fijn om weer terug te zijn in de Fightshop. ’s Avonds was er een au pair meeting. Gezellig om iedereen weer te zien. Helaas kreeg ik ook een iets minder leuk telefoontje die avond, waardoor ik thuis toch wel miste.

Dit weekend heb ik rustig aan gedaan. Zaterdagavond ben ik met een paar andere au pairs gaan uiteten. Dat was heel gezellig! Woensdag ga ik op een familie-tripnaar Auckland! Daar heb ik echt zin in!

En ja, jullie lezen het goed! We zijn sinds maandag op dinsdagnacht (van vorige week) naar level 1 gegaan. Dit betekent dat het normale leven zo goed als terug is. De grenzen zijn nog gesloten, maar er zijn op dit moment geen actieve Covid-19 besmettingen! Heel goed nieuws dus!

Ik hoop dat het met jullie allemaal goed gaat. Laat zeker een reactie achter! Vind ik altijd leuk om te lezen.

Liefs,

Imke