imkefrijsinger.reismee.nl

Mijn avonturen van de afgelopen weken

Hallo allemaal,

Het is even geleden, maar daar ben ik weer met een nieuw verhaal!

Er is veel gebeurd sinds mijn laatste blog... Dus ik zal jullie even bijpraten.

Maandag 23 september ben ik met mijn hostmoeder via Kapiti naar Wellington gereden. De autorit was prachtig! Omdat mijn hostmoeder een paar afspraken had, kon ik rondlopen op het strand van Kapiti en in Wellington.

Dinsdag ben ik naar een au pair meeting gegaan. Deze wordt iedere dinsdag georganiseerd en is een goede manier om andere mensen te leren kennen!

Woensdag 25 september zijn we met het hele gezin (opnieuw) naar Kapiti gereden. Hier wonen de opa en oma van mijn hostkinderen. Samen met de opa en met Lizzie ben ik nog even op het strand gaan kijken.

De donderdag hadden de kinderen hun 'wearable arts performance'. Hier lieten ze hun zelfgemaakte kostuums zien. Een goede inspiratie voor onze Vastelaovend . Het daaropvolgende weekend was wat saai, omdat veel van de au pairs al een trip gepland hadden en dus niet in de buurt waren. Na dit weekend begonnen de kinderen aan hun vakantie van twee weken. Voor een Au Pair betekent dit het tegenovergestelde. De kinderen zijn immers de hele dag thuis, maar dat is zeker ook heel gezellig! Het weer de afgelopen weken was wat minder, dus veel buitenspelen zat er niet in. Lizzie en ik zijn zelfs een keer in de auto gestapt om naar de speeltuin te gaan, toen het begon te regenen. Weer terug thuis was het droog en Lizzie wilde het heel graag nog een keer proberen. De speeltuin lag op 5 minuten rijden, dus we begonnen weer aan de autorit naar de speeltuin. We waren de straat nog niet uit en het begon weer te regenen. Lachend zijn we toen maar omgedraaid en naar huis gegaan (en gebleven ;).

Woensdag 2 september werd ik uitgenodigd door een andere Au Pair om naar een bijeenkomst van 'young professionals' te komen . We hadden beide geen idee wat we daar precies moesten, maar een kennis van de Au Pair had gevraagd langs te komen om wat mensen te leren kennen. Het werd een super gezellige avond met locals die nieuwe contacten op wilden doen. Ondanks dat wij niet in de categorie young professionals vielen, konden we aardig meekomen. Zo zie je maar, de spontante dingen zijn meestal de leukste!

Donderdagmiddag kwam Ivet naar Palmy. We gingen namelijk op weekendtrip! Ivet is een andere Nederlandse Au Pair, die twee uurtjes bij mij vandaan woont.

We gingen naar de supermarkt om wat lekkers te halen voor het weekend. Natuurlijk kwamen we er tijdens het afrekenen achter dat we onze tassen waren vergeten. Geheel in Nieuw-Zeelandse stijl hebben we toen maar besloten het boodschappenmandje mee naar huis te nemen. Niemand hier kijkt daar raar van op haha.

Het plan was om vrijdag een hike te doen en dan naar Wellington te rijden, waar we twee nachten in een B&B zouden verblijven. Nadat we met mijn hostvader gepraat hadden, bleek dat we totaal onvoorbereid waren op de wandeling. We hadden niet eens naar het weerbericht gekeken. Omdat het weer rond een uur of twaalf best slecht zou worden, moesten we zorgen dat we dan van de top van de berg af waren. We besloten dat we om half zes 's morgens op moesten staan... Ivet en ik lagen dus vroeg in bed, die donderdagavond...

Zo gezegd, zo gedaan: om half zes ging de wekker en een uurtje later zaten we (meeblèrend met de Nederlandse hits) in de auto op weg naar de Otaki Forks. Omdat we de eerste afslag gemist hadden en er wegwerkzaamheden waren, duurde alles langer dan gedacht. Ook was het vinden van de goede parkeerplaats een hele klus. Uiteindelijk vonden we de start van de klim naar de Field Hut en begonnen we onze hike met 0 graden Celcius op de thermometer. Het werden 6,7 zware kilometers naar boven. Het hoogteverschil was 900 meter; een flinke klim dus. Het uitzicht boven was mooi, maar minder spectaculair dan gehoopt en een beetje teleurgesteld begonnen we aan de terugweg. Toen een hiker ons vertelde dat die ook nog wel anderhalf tot twee uur duurde, zakte de moed in onze modderige gymschoenen. Maar... we zijn natuurlijk wel weer beneden gekomen. We konden geen stap meer verzetten toen we in de vallei aankwamen. Ivet en ik reden terug naar de bewoonde wereld (de weg naar de hike was dat absoluut niet) en moesten nog twee uurtjes verder om in Wellington te komen.


Doodmoe en vies van de modder kwamen we aan bij onze host van dat weekend: Bev. Deze lieve vrouw had een B&B in haar huis en ontving ons super hartelijk. Nadat we onze kamer hadden gezien, gingen Ivet en ik uitgehongerd op zoek naar eten. We vonden een kebabzaak die gerund werd door super aardige, Turkse mensen. Na een kort gesprek kwam de baas aan met Turkse appelthee. Na deze gedronken te hebben, reden we snel terug naar het B&B. Daar stonden een heerlijke warme douche en een lekker bed op ons te wachten. Doodmoe van de hike vielen we in slaap.

Zaterdagmorgen om half negen stond er een heerlijk ontbij voor ons klaar. Anderhalf uur later liepen we vanuit Karori (het deel van Wellington waar het B&B zich bevond) naar Mount Victoria. Boven aangekomen vergaten we onze verzuurde spieren en genoten we van het prachtige uitzicht over de stad. Nadat we onze foto's gemaakt hadden begon het te regenen en te waaien. Snel liepen we de berg af in de hoop op beter weer beneden in de stad. Helaas was dat niet het geval en in de stromende regen liepen we door de winkelstraten en de havens. Onderweg kwamen we een ondergrondse markt tegen waar zelfs petticoats verkocht werden. Aan ideeën voor Vastelaovend ontkom je hier dus echt niet...

Ivet en ik gingen op weg naar de Botanische garden. Natuurlijk is dit geen succes als je doorweekt bent. We zijn nog even gaan kijken bij de cable car (dé toeristische plektreister van Wellington) en hebben toen een Uber naar het B&B genomen. 14 kilometer wandelen op dag twee was wel weer voldoende. Opnieuw stond er een lekker warme douche klaar en nadat we allebei fris in bed lagen, sliepen we om half negen. De zondag zou namelijk weer vroeg beginnen...

Omdat we nog niet moe genoeg waren van de vele activiteiten, hadden we bedacht dat het leuk zou zijn om de zonsopgang op de Mount Victoria te bekijken. Omtien over zeszondagmorgen reden we naar het topje van de berg. Er heen lopen voordat de zon op kwam vonden we nét iets te ver ;) Daar stonden we dan, in de kou toen er twee jongens aan kwamen lopen. Ook zij wilden foto's maken van de zonsopgang. Het was prachtig! Vervolgens zijn we met z'n vieren naar het Wellington Sign gereden. Nadat we de jongens afgezet hadden bij hun hostel, reden Ivet en ik terug voor ons ontbijt bij Bev.

Na het ontbijt gingen we op weg naar Cape Palliser. Dit is het zuidelijkste punt van het Noordereiland. We reden over de prachtige Rimutaki Range, waar we natuurlijk even moesten stoppen en van het uitzicht moesten genieten.

De rest van de weg naar Cape Palliser was ook ongelooflijk mooi! We moesten zelfs een watervalletje over en stoppen voor de koeien en schapen (inclusief lammetjes) op de weg. Aangekomen bij de vuurtoren parkeerden we de auto en liep Ivet naar het water. Opeens riep ze dat ik direct moest komen... Ik liep zo snel als ik kon en zag waarom ze mij riep... Er lagen zeehonden op en bij de rotsen. We konden heel dichtbij komen en bleken zelfs middenin de groep te staan. Er lagen namelijk kleine zeehondjes achter ons die we pas opmerkten toen ze begonnen te bewegen. Het was prachtig om deze dieren van zo dichtbij in het wild te kunnen zien.


Na ons avontuur met de zeehonden liepen we de steile trap op naar de vuurtoren. Het uitzicht was adembenemend: aan de ene kant zag je de bergen en aan de andere kant de zee. Na enorm genoten te hebben, liepen we de trap weer af. Beneden stapten we in de auto en zetten de navigatie aan. Het gaf aan dat we nog vier en een half uur moesten rijden... Het plan om een walk naar de Putangirua Pinnacles te doen, moesten we uitstellen. Onze benen deden het trouwens ook niet meer.

De terugweg ging opnieuw door de middle of nowhere en we kwamen de mooiste landschappen tegen. Het duurde uiteindelijk maar twee en een half uur dus dat was een meevaller. De tegenvaller kwam pas later die avond... Mijn hostvader vertelde namelijk dat we bij onze hike van vrijdagmorgen maar 10 minuten verder omhoog hadden gemoeten voor een prachtig uitzicht boven de bomen. Wij waren bij de Field Hut blijven staan en hadden niet boven de bomen uit kunnen kijken. Ook zei hij dat we een deel van een van de moeilijkste tracks in Nieuw-Zeeland hadden gedaan. Ivet en ik waren toch wel een beetje trots dat we dat klaar hadden gekregen op onze gymschoenen.

Die nacht schrok Ivet wakker van een 7 cm lange kakkerlak die bij ons in bed was komen te liggen. Ik heb hem maar naar buiten gegooid. Dit was al de derde sinds ik hier ben...

Met veel te veel op de planning voor dit weekend, hebben we toch aardig wat dingen gezien. Hopelijk komen er nog veel meer weekenden zoals deze! Dan kan ik jullie ook weer bezighouden met verhalen en foto's .

Liefs en groetjes vanuit hier,

Imke

Ps. Ik lees al jullie reacties en vind het super leuk om af en toe wat van jullie te horen, dus reageren op mijn blog wordt zeker gewaardeerd!!

Reacties

Reacties

Marij

Ha Imke , wat een weekend en wat een verhaal! Super om te lezen wat jij daar allemaal meemaakt en onderneemt ?
De dingen die toevallig op je pad komen zijn vaak ‘t leukst!
Imke , geniet maar lekker van deze bijzondere maanden ?

Albert

Hé Imke. Wat een joekel van een verhaal!! Wat superleuk om te lezen wat je allemaal meemaakt daar! Geweldig al die nieuwe ervaringen en de leuke mensen die je ontmoet!

Simone

Wauw, zoe vuul moeie foto’s! Klinkt as un hiel gezellig en drök weekend, echt wat veur dich! Geneet d’r van sies xxx

Boukje

Ha Imke, dit klinkt super! Juist door de spierpijn en het missen van het het beste uitzicht ga je dit nog meer herinneren en het levert weer goed blogmateriaal op?!!!
Het klinkt als werkelijk een prachtig land en dat hadden we ook verwacht! Hoe gaaf dat je dit meemaakt!
We kijken uit naar de volgende avonturen!!! Geniet ervan!!!!

Claudia

Tof! Ik kiek al oet naor dien volgend verhaol. Geneet maar zoevuul asse kins.

Bram maud Ties en pim

Waat heerlik um dien foto’s te zeen en dien verhaol te laeze. Fijn desse volop geneets. Dieke knoevel van ós. En beej de volgende kakkerlak mosse ff vraoge of det Oggy en de kakkerlakke zien?
???

Dianne

Ha Imke ik lees nu pas dit verhaal en je nieuwe verhaal. Super eat je allemaal kunt ondernemen in de weekenden. Dat maakt het wel dubbel tof. Fijn gezin en zoveel beleven. Ook leuk dat er toch een andere au pair in de buurt zit. Wel zo gezellig om dingen samen te doen. Hier is het nu herfstvakantie. Hans en ik zijn aan ons trappenhuis begonnen. Texen en trappen verven. Wat een klus!!!! Maar goed, iedere dag een stuk. Koen en Sophie een weekje in huis is ook wel erg leuk.
Verder is het hier nu heel regenachtig maar goed dat maakt voor trappen schilderen niet echt uit.
Lieve imke leuk om weer van je te horen. Groetjes Dianne

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!

Deze reis is mede mogelijk gemaakt door:

Travel Active