Hallo allemaal,

Ik heb weer veel gedaan de afgelopen weken en wil jullie hier graag over vertellen!

Mijn host-moeder ging voor werk naar Sydney. Dit betekende dat ik de kinderen af en toe in bad moest doen en in bed moest leggen. Dit zijn geen vervelende klusjes: heerlijk hoe die twee kids moe tegen je aankruipen en in slaap vallen. In bad hebben Lizzie en ik altijd question-time. Om de beurt stellen we elkaar de leukste en gekste vragen. Vandaag vroeg ze of als ik terug in Nederland ben we elkaar ooit wel nog gaan zien. Ook al is ze 15 of 16 jaar of nóg veel ouder. Want als ze oud is mag ik dan wel zeker ook op bezoek komen! Ik smolt natuurlijk. Meestal wordt er na het badderen ook nog even gedanst in bad / de badkamer. Als ze er dan uitkomt en de pyjama aan heeft, wil ze dat ik een pizza van haar maak. Schaterlachend ligt ze dan op de grond. Nadat de pizza 'opgegeten' was deze avond, zei ze: 'I love you as much as I love Mum and Dad'.

Zaterdagavond 19 oktober gingen Jule en ik wat drinken in een pub. We waren net op tijd, want het werd super druk. Er was een rugbywedstrijd gaande en in Nieuw-Zeeland betekent dit dat bijna iedereen dit thuis of in de pubs kijkt. Volgens mij ben ik in een van de weinige gast-families terecht gekomen, waar rugby geen ding is. In het hele land wordt er gepraat over de wedstrijden en dan met name die van het nationale team: de All Blacks.

Zondag 20 oktober zijn mijn host-vader, de kinderen en ik naar Foxton gereden. Hier is een Nederlandse windmolen, een winkel met allerlei Nederlandse producten en een restaurant met Nederlandse dingen op de menukaart. We beklommen de steile trappen in de molen. Zelfs Ben, die door zijn brain-injury moeite heeft met het op- en afgaan van trappen, ging mee naar boven! We keken wat rond en terug beneden kwamen we in de winkel. Hier kochten we heel wat producten die ik niet in de Nieuw-Zeelandse supermarkt kan krijgen: boerenkool (boeremoos ;) , drop, hela curry, croky paprika chips, Wilhelmina pepermunt, speculaaskruiden, Napoleons en natuurlijk... hagelslag! Mijn host-vader vond het zo'n raar idee om chocolade op je brood te doen dat hij melk en puur kocht om uit te proberen. Hoe blij je iemand (mij dus ) kunt maken met hagelslag hahaha, maar ik had het zo erg gemist. Daarna liepen we naar het restaurant en at ik kroketten op brood. Heerlijk! Toen we uitgegeten waren, reden we naar Foxton Beach. Daar liepen we over het strand en waaiden lekker uit.

Donderdag was het weer tijd om te gaan boksen. Jule en ik proberen dit iedere donderdag te doen als we de kinderen naar school hebben gebracht. Ook deze les was weer een flinke inspanning.

Laat in de middag ben ik naar Ivet in Taihape gereden. Maandag 28 oktober was Labourday (een nationale feestdag) dus had iedereen vrij. We konden een lang weekend op pad om nieuwe delen van het land te zien.

Vrijdag vetrokken Ivet en ik om half negen richting Hamilton. Onderweg stopten we bij een supermarkt en smeerden broodjes met de hand... Fatsoenlijk bestek hadden we natuurlijk niet meegenomen. We reden door en stopten bij de Hamilton Gardens.

Na de tuinen gingen we Hamilton zelf bekijken. Dit viel een beetje tegen... De stad was leuk om te shoppen, maar wat betreft bezienswaardigheden was er weinig. Ivet en ik zijn wat winkels in en uit gelopen en hebben het meer bekeken. Ook dit was niet 'je van het', dus hebben we wat gegeten en zijn we naar onze slaapplaats in Ohaupo vertrokken.

In Ohaupo konden we 2 nachten verblijven op een boerderij met melkkoeien. De eigenaar (John) is familie van een oud-collega van mij en was heel enthousiast door met een slaapplek bij te kunnen dragen aan ons weekend. We kregen het helft van het huis tot onze beschikking. Echt super lief! John liet ons ook zien welke route mooi was zaterdag te rijden. Moe van de lange rit naar Hamilton en Ohaupo namen we een lekker warm bad en gingen slapen.

Zaterdagmorgen kregen we ontbijt en vertrokken we vroeg naar het surfstadje Raglan. Het was erg gezellig en knus en had leuke winkels en cafeetjes. We liepen naar de zee en genoten van het prachtige uitzicht.

Ivet en ik stapten weer in de auto en reden naar de Bridail Veil Falls. Deze kon je van bovenaf, vanuit het midden en vanuit beneden bekijken. Na een flink aantal traptreden kwamen we twee Nederlandse mannen tegen. Eentje van hen kwam oorspronkelijk uit Venlo. Het was heerlijk om even Venloos te kunnen praten. Ze vroegen hoe lang we bleven en toen ik zei dat ik in juli terug naar huis ga, zeiden ze meteen: 'Maar dan moet je de Vastelaovend missen!' Ja... die moet ik inderdaad missen. Ik vertelde hen dat ik dat ook bijna het ergste van alles vond. Ze lachten en zeiden dat ze heel blij waren zelf wel thuis te zijn met Vastelaovend. Pratend liepen we met z'n vieren alle traptreden ook weer omhoog. Boven aangekomen zeiden we ze gedag en liepen naar de auto.

Hobbelend reden we 25 kilometer over een zandpad. Uiteindelijk kwamen we in Kawhia terecht en volgden de bordjes 'Ocean Beach'. Hier waren namelijk de Te Puia Springs (een hot water beach). Dit betekent dat je een gat kunt graven in het zand en dat dit zich vanzelf vult met warm water, terwijl het zeewater koud is. We picknickten eerst bovenop de duinen en genoten van een 'amazing view'. Vervolgens liepen we het strand op, maar we waren nog niet zeker of we een gat wilden graven. Het waaide flink en omdat het best fris was, hadden we onze zwemspullen in de auto laten liggen. Een meisje en haar moeder begonnen tegen ons te praten en vroegen of we erbij wilden komen liggen in hun gegraven gat. Het was best een klus om zelf zo'n gat te graven, dus besloten we er in ons ondergoed bij te gaan liggen. De moeder en het meisje gingen weg en we hadden alle ruimte om zelf te liggen. Het water was heerlijk en hoe dieper we het gat maakten, hoe heter het werd. Ik rende de zee in om daarna lekker op te kunnen warmen in het gat. De zee was een stuk kouder! Ivet en ik bleven nog een tijdje liggen.

We hadden nog een kleine hike op de planning staan, maar omdat het zo lekker was op het strand, waren we de tijd uit het oog verloren. Ivet en ik besloten deze walk dan ook niet meer te doen en reden terug naar de boerderij van John. Deze had ons uitgenodigd voor een diner met zijn vrienden. Om half zeven kwamen de eerste gasten. Ze hadden allemaal Nederlandse roots en waren een lange tijd terug naar Nieuw-Zeeland verhuisd en een boerderij begonnen. Aan hun Engels kon je echter niet horen dat dit een lange tijd terug was... Ivet en ik begrepen plotseling waarom John ons bij aankomst verbaasd had gezegd dat je weinig Nederlands accent in ons Engels kon horen. Na een heerlijk diner (een mix van Nederlands en Nieuw-Zeelands) liet John ons de boerderij zien. Na de rondleiding stond het toetje op ons te wachten... zelfgemaakte botervlaai! Dat was nog eens een verrassing.

Zondagmorgen stonden we opnieuw vroeg op. Om zes uur ging de wekker en maakten we ons klaar om naar Waitomo te rijden, waar de Glowworm Caves zich bevinden. Ivet en ik bedankten John en gingen op weg. Het adres op de reserveringsbevestiging bleek verkeerd... Na twee keer gestopt te zijn om te vragen waar we heen moesten, kwamen we (gelukkig nog ruim op tijd) op de juiste bestemming. Om negen uur werden we door twee spontane meiden opgehaald en kregen we natte wetsuits, lekker koud dus. We reden in een busje naar een riviertje en kregen daar een lesje 'hoe spring je met je zwemband van een waterval af'. We sprongen een voor een met de 'tubes' achterover van een vlonder af. Hierna stapten we opnieuw in het busje en kwamen we aan bij de ingang van de grot. Het werd een avontuurlijke, spannende en unieke ervaring. We klommen, sprongen van watervallen, peddelden rond in onze banden en keken in het donker naar de glowworms. Er waren zelfs plaatsen waar we 65 meter onder de grond zaten. Na het spelletje 'try to find the end without using your lights' kwamen we allemaal veilig uit de cave. Terug bij het Black Water Rafting bezoekerscentrum stapten we onder een warme douche en stonden er soep en bagels klaar.

Na een autorit van ongeveer anderhalf uur kwamen we aan in New Plymouth. We reden door naar Mount Taranaki: een slapende vulkaan. Aangekomen bij het visitor centre, namen we de route naar de lookout. Onderweg kwamen we een bord met 'danger' tegen. Ivet en ik besloten door te lopen en kwamen uit bij een prachtig uitzichtpunt. Het lag net iets boven de bomen, dus we konden de vulkaan goed zien.

We liepen terug naar beneden en reden naar een restaurant, waar we een kipburger op een zwart gekleurd broodje aten. De zoete aardappelfrietjes die erbij hoorden, waren (net als de burger) heerlijk! Met volle magen reden we naar het B&B van Collin en zijn vrouw. Collin liet ons de kamer zien en vroeg ons of we nog wat eten wilden komen proeven. Zijn vrouw had namelijk de door hem vers gevangen vis op Maleisische wijze klaargemaakt. Tot een uur of negen bleven we het eten proeven en kletsten we wat af.

Maandagmorgen stond om half negen de gastvrouw op ons te wachten in haar masagesalon. Ze gaf ons een heerlijke massage, maar liet ons helaas te veel afrekenen... We dachten dat we haar duidelijk hadden gemaakt dat we ons de prijs van een kwartiertje konden veroorloven en niet die van een half uur, maar toch had ze zich bedacht ons 30 minuten te laten betalen. Na deze domper en een ontbijtje gingen Ivet en ik met een iets minder goed humeur op pad.

We reden naar de Te Rewa Rewa Bridge, vanwaar je Mount Taranaki heel mooi zou moeten kunnen zien. Het was erg bewolkt, waardoor wij natuurlijk geen mooi uitzicht hadden op de vulkaan. We besloten in de middag terug te komen, hopend dat de lucht dan strak blauw zou zijn. Ivet en gingen op weg naar de Paritutu Rock. Het werd een pittige klim naar boven, maar het uitzicht was het zeker waard. Na een nóg moeilijkere afdaling (zie foto) reden we naar het Pukekura Park.

Hier zagen we een mooie rode brug en een waterval. We liepen een rondje en besloten richting de uitgang te gaan.

Vanuit hier liepen we naar een kerkje en terug naar de auto. Voor een tweede keer reden we naar de Te Rewa Rewa Bridge. Ook deze keer was het uitzicht niet goed... Het was nog bewolkter dan het was die morgen. Een beetje teleurgesteld en moe van de vele indrukken reden we terug naar Taihape. Onderweg stopten we in Whanganui.

Rond half acht kwamen we aan bij het huis van de hostfamily van Ivet. We gingen vroeg slapen en dinsdagmorgen reed ik terug naar huis. In totaal hebben Ivet en ik meer dan 1200 kilometer gereden het afgelopen weekend.

Ben was die dinsdagmorgen opgestaan en het eerste wat hij had gezegd was: 'Imke is coming back today!'. Ook Lizzie was blij me weer te zien toen ik ze van school ophaalde.

Vanavond zijn Lizzie en ik naar de Dairy gelopen. Dit is een soort van supermarkt die je om de paar straten kunt vinden. Lizzie liep in haar onesie en ik op mijn slippers. Niemand kijkt je raar aan als je er zo bij loopt als wij deden. Ik ben zelfs een keer op de Crocs van Ben gegaan... Op het moment dat ik er bijna was, zag ik iemand op zijn blote voeten naar binnen gaan. Het kan hier dus nog altijd gekker. Zingend kwamen Lizzie en ik deze avond terug thuis. Ik ben echt gek op mijn familie hier!

Tot snel!

Liefs Imke