Hallo allemaal,

Het heeft even geduurd... Na het lange (Labour)weekend moest ik best even bijkomen. Bovendien had ik gisteren het hele verhaal getypt, maar besloot mijn laptop dat die er geen zin meer in had. Gelukkig heb ik sinds mijn laatste blogpost weer wat verhalen opgespaard, die ik met jullie kan delen!

Het eerste weekend van november heb ik heerlijk een boek gelezen in het zonnetje: een echt vakantiegevoel! Vrijdagavond ben ik wat gaan drinken met een paar locals. Natuurlijk kon het kijken van de rugbywedstrijd daarin niet ontbreken. Zaterdag heb ik met een Duitse reiziger de (korte) Manawatu Gorge Track gelopen. Deze ligt net buiten Palmerston North.

Zondag 3 november moesten er nieuwe ‘Dutch chippies’ (zoals Lizzie ze noemt) gehaald worden in Foxton. Paprikachips kun je hier namelijk niet in de supermarkten kopen. Het was een zonnige dag en we reden in een kar, getrokken door paarden, door Foxton. Dit was hét moment om de eerste ‘Dickson-familie-foto’ te maken met het nieuwste familielid… ik dus!

Omdat het weer heel erg goed was, hebben we ook nog een duik genomen in de zee. We genoten volop. Het is heel fijn om te zien dat ik (als Au Pair) een activiteit als deze veel relaxter kan maken voor de familie.

Vrijdag 8 november gingen een paar andere Au Pairs en ik uit in de pub in Feilding, dé place to be… Zaterdagnacht was Palmerston North zelf aan de beurt. Ik moet toegeven dat in het nachtleven (met name de muziek) hier toch vaak het boerse van veel Nieuw-Zeelanders naar voren komt. Ik mis de Locomotief dan toch wel ;)

Maandag 11 november kreeg ik via mijn organisatie te horen dat ik Au Pair van de maand was! Mijn hostvader had om mij te nomineren een heel lief stukje geschreven.

Jullie hebben 11 november natuurlijk het inschieten van de Vastelaovend gevierd. Ik moet zeggen dat alle foto's op instagram en Facebook toch wel een beetje pijn doen. Maar dat zal er met de Vastelaovend zelf zeker niet minder op worden...

Via social media kwam ik erachter dat een zus van een bekende ook in Nieuw-Zeeland was. Ik stuurde haar een berichtje en al snel maakten we plannen voor het weekend. Ivet, een Au Pair uit Auckland en ik zouden de Tongariro Crossing gaan lopen en Guusje zou met ons meegaan. Vrijdag kwam ze vanuit Hastings naar Palmy en nadat we een uur hadden gedaan over het uitzoeken van de goede kleren voor de hike, vertrokken we in de campervan naar Taihape. We reden via het Stormy Lookout Point. Dit was zeker even de moeite waard om te stoppen.

Omdat in Taihape het restaurant aan het sluiten was, konden we het eten alleen nog maar meenemen. We aten het op het bankje voor de bibliotheek. Lekker in de zon!

Vervolgens liepen we terug naar de auto en probeerden we op weg te gaan naar de boerderij waar Ivet woont. Het busje startte echter niet… We hadden de lichten aan laten staan en de accu was leeg gelopen. We liepen een rondje door Taihape om iemand te vinden die ons kon helpen. Gelukkig waren er twee aardige jongens die ons de campervan hielpen starten.

In het donker reden we de kronkelige weg naar Ivet. Daar aangekomen diende zich een nieuw probleem aan… De weersvoorspellingen voor de Tongariro Crossing leken niet zo goed. En een hike van 8 uur zonder een mooi uitzicht, zagen we niet zitten. We besloten de shuttle naar de Crossing te cancellen. We hadden dus voor niks een uur lang kleren uit staan zoeken...

Guusje en ik sliepen die nacht voor de eerste keer in ons leven in een campervan. Dit was niet zo comfortabel als gehoopt... We hadden hem namelijk scheef geparkeerd. Guusje lag daarom de hele nacht bijna bovenop me. Tip voor iedereen die ooit in een auto wil slapen: parkeer op een recht stuk grond!

Zaterdagmorgen besloten we een wandeling over de mega grote boerderij te maken. We liepen een steile heuvel op om te genieten van het prachtige uitzicht, vanwaar we ook de berg bij de Tongariro Crossing konden zien.

Na dit uitzicht liepen we naar de rivier, om daar in het zonnetje onze lunch te kunnen eten. Terug bij het woonhuis hadden we meer dan 10 kilometer bergop en -af gelopen.

Aan het einde van de middag reden Guusje en ik (gelukkig zonder autoproblemen) naar Tangimoana. Daar liepen we nog even het winderige strand op.

We zouden overnachten op het Tangimoana Motor Camp. Deze camping had geen receptie… Je moest jezelf inschrijven en de beheerders vertrouwden erop dat je het geld in een kluisje zou stoppen. Zoiets zie je in Nederland niet vaak. Super leuk om te zien hoe dat hier wel kan!

Na de tweede nacht in de campervan reden we terug naar Palmerston North. Guusje bleef nog een paar dagen en ze kon dus ook niet onder de boksles uitkomen.

Dinsdagmorgen reden we samen naar Emma, een oude Nederlandse vrouw die ook in Palmerston North woont. Guusje had haar onderweg ontmoet en beloofd dat ze haar op zou komen zoeken. Het was leuk om te zien hoe Emma en haar man in Nieuw-Zeeland terecht zijn gekomen en om te horen wat ze hier allemaal hebben meegemaakt. Na deze leuke ontmoeting vertrok Guusje terug naar Hastings.

Nu zijn jullie weer bijna helemaal bij… Ik heb nog ander leuk nieuws! 17 December vlieg ik naar Christchurch, om daar met Guusje een stuk van het Zuidereiland te zien. Ook de tickets voor de vakantie met mijn hostfamilie naar het (zuiden van het) Zuidereiland zijn geboekt. Hier blijven we dan 12 dagen om familie op te zoeken en wat rond te reizen. Genoeg dingen om naar uit te kijken dus!

Tot snel en heel veel liefs,

Imke