Zuidereiland met Guusje en kerst met de fam
Hallo allemaal,
Hopelijk hebben jullie allemaal genoten van de kerst! Ik heb in ieder geval wel enorm genoten van mijn weekje Zuidereiland met Guusje!
Dinsdagmorgen bracht mijn host-vader me naar het vliegveld in Palmy. Omdat het een binnenlandse vlucht naar Christchurch was, hoefde ik geen paspoort te laten zien en stegen we een kwartiertje nadat het boarden was begonnen op. Het uitzicht tijdens de vlucht was prachtig! Het leek alsof je in een atlas aan het kijken was. Onderweg gingen de stewardessen rond met wat te drinken en wat lekkers. Een jongetje vroeg verlegen of hij hen mocht helpen en ze zeiden enthousiast ‘ja’. De dag van de jongen kon in ieder geval niet meer stuk!
Aangekomen in Christchurch moest ik wachten totdat Lobke en Guusje er waren. Zij hadden voor drie weken met z’n tweeën gereisd en Lobke zou die dag terugvliegen naar Nederland. Nadat we afscheid van haar hadden genomen, gingen Guusje en ik op het vliegveld het plan voor de week maken. Ook moesten we de boot boeken, die ons van het Zuidereiland terug zou brengen naar het Noordereiland. We hadden alleen niet bedacht dat de normale tickets uitverkocht zouden zijn en we dus een veel te duur flexibel ticket moesten boeken om nog op tijd thuis te zijn voor kerst… Dat was toch even een tegenvaller.
Het weer in Christchurch viel ook tegen: het was winderig en regende heel hard. We zijn een klein rondje gelopen door de stad. We zagen hele grote gravity flessen en een monument voor de slachtoffers van de aardbeving van 2011. Alle 185 doden hebben een eigen witte stoel gekregen.
Ook zagen we een kerk die gemaakt was van karton. Deze kerk staat symbool voor het doorgaan met leven na de aardbeving.
Om op te warmen zijn we lekker gaan eten bij Dux Central. Zeker een aanrader!
Toen we klaar waren met eten, was het al zo laat dat we de parkeergarage bijna niet meer in konden. Gelukkig waren we nog op tijd en we reden net voordat de receptie zou sluiten naar onze camping. DitTop 10 Holiday Park was de Center Parcs van Nieuw-Zeeland. Het was super luxe voor een camping hier. We sliepen in de bus van Guusje terwijl het buiten maar bleef regenen. Er waren zelfs wegen afgesloten door het slechte weer...
‘s Morgens besloten we nog een nachtje op deze fijne camping te verblijven en namen een duik in het zwembad. We maakten een uitgebreid ontbijt in de keuken en gingen op weg naar Akaroa. We namen de tourist drive en hadden een prachtig uitzicht. Gelukkig scheen de zon ook even en konden we volop genieten. Guusje was een perfecte chauffeur, want op alle mooie plekjes zette ze de bus snel aan de kant zodat we foto’s konden maken.
Aangekomen in Akaroa parkeerden de bus. We slenterden door het Franse dorpje en aten een lekker dik ijs. Nadat we de vuurtoren van dichtbij hadden gezien, zijn we omgedraaid en liepen weer langs het water terug.
Guusje wilde heel graag hét roze huis van Akaroa zien, dus dat probeerden we te vinden. Onderweg kwamen een wit met paarse kerk tegen en dit gekke kersthuis, maar het roze huis liet zich niet zien.
Omdat we een super gezellig restaurantje tegenkwamen en het al laat begon te worden, trakteerden we onszelf op een mix tussen Indisch en Aziatisch eten. Het was heerlijk en tijdens het eten wisselden we verhalen uit met een Duits stel dat met hun baby in een camper door Nieuw-Zeeland reisde.
Na het eten dachten Guusje en ik nog snel naar een waterval in de buurt te rijden. Het was ondertussen 21.00 uur en het begon al te schemeren. We moesten op een hele smalle, kronkelige weg omhoog en sommige bomen langs de weg waren omgevallen. In de hoop dat er niet toevallig een op onze bus zou vallen, reden we naar waar de waterval zich zou bevinden. We parkeerden de bus en liepen snel naar de waterval. Dit was de teleurstelling van de dag… Er was slechts een klein stroompje water te zien… Dat we daarvoor naar boven waren gereden op die enge weg! Ik kan er nu trouwens wel erg om lachen: weer een leuk verhaal ;)
Guusje en ik reden na het zien van deze ‘enorme’ waterval terug naar de camping en gingen al snel slapen.
Toen we wakker werden hebben we ons snel klaargemaakt en vertrokken we naar Kaikoura. Alle stukken die je van de ene naar de andere plaats rijdt op het Zuidereiland zijn prachtig! Zwemmen met dolfijnen kon helaas niet meer, maar voor een whale watching tour waren we nog niet te laat. Om 15.00 uur werden we bij de start van de tour verwacht en Guusje en ik besloten nog heel snel een wandeling te maken over de Peninsula Banks. Omdat het veel te mooi was en alle zeehonden wel heel erg leuk waren, liepen we veel te ver door en moesten we terug rennen om nog op tijd te zijn voor de tour. In de haast rende ik veel te dichtbij een zeehond die ik helemaal niet gezien had. De zeehond begon tegen me te grommen en alle andere wandelaars keken me boos aan, omdat ik zo dichtbij de zeehond was. Gelukkig bleef het bij een luide grom en Guusje en ik maakten ons gauw uit de voeten.
Precies op tijd kwamen we aan bij de whale watching tour en op de borden stond een ‘strong sailing sickness’. Voor de zekerheid hebben we toen toch pilletjes gekocht en omdat we na het ontbijt niets meer gegeten hadden, leek het ons goed wat te eten voordat we aan boord gingen. Na een korte busrit kwamen we aan bij de boot en gingen we aan boord. De golven waren enorm! We zagen vanuit de verte al twee dolfijnen zwemmen. Ondanks de pilletjes werd ik enorm misselijk en was ik blij toen we eindelijk naar buiten mochten. Het was een leuke tour, maar genieten is erg moeilijk als je met een kotszakje over de reling hangt… Gelukkig ging het steeds net goed en werd er een walvis (Sperm whale) gespot. De schipper ging met een meetinstrument in het water en bepaalde aan de hand van het geluid waar we heen moesten varen om het dier te zien. Een deel van de walvis stak boven het wateroppervlak uit. De vin en de gerimpelde huid waren te zien. De walvis ademde een of twee keer per minuut uit en het water spoot omhoog. Een leuk weetje over walvissen is dat je aan de hand van hun tanden kunt bepalen hoe oud ze zijn.
Het moment waar iedereen op wachtte, was dat waar de staart te zien zou zijn. We werden op tijd gewaarschuwd en hielden onze camera's in de aanslag. Hier het resultaat:
Onderweg zijn we waarschijnlijk ook nog een haai tegengekomen (we zagen slechts een vin). Toen we naar de kust vaarden, sprongen er opeens allemaal dolfijnen uit het water. Ook de baby’s zwommen en sprongen mee.
We vaarden nog naar wat rotsen waar een paar zeehonden lagen te chillen. Hoe ze zo hoog kwamen, is voor mij nog steeds een raadsel. De terugweg was prachtig: de zon ging onder achter de heuvels en reflecteerde in de zee.
Toen we weer veilig op het land waren, allebei nog steeds niet helemaal bijgetrokken van de heftige golven, stapten we in de bus. We wilden die avond in Nelson aankomen en hadden nog heel wat kilometers voor de boeg. De route was echter niet vervelend om te rijden. Sommige stukken leken bijna een landschap gemaakt van lichtgroene watten.
We stopten in Blenheim om bij de Mac te eten en reden door naar Cable Bay, waar onze camping was. Het zou in Kaikoura gaan stormen en we dachten hieraan te ontkomen, maar opeens brak het los. In het donker en met mega harde wind en regen reden we het laatste stuk. Rond 00.00 kwamen we aan bij de camping zonder te kunnen zien waar we ergens terecht waren gekomen. Guusje zei onderweg steeds: ‘ooh Imke het zal hier vast zo mooi zijn en wij rijden hier in het donker’. Hoe mooi het was, dat zagen we pas toen we wakker werden…
Toen we opstonden scheen de zon en bij het openen van de deur van de bus hoorde je een riviertje stromen. Ik liep naar buiten… Een prachtig uitzichtstond op ons te wachten!
Na een lekkere douche liepen we naar het strand, waar het uitzicht nog veel mooierwas. We ontbeten in een super knus cafeetje.
Toen we terugkwamen op de camping zeiden twee Nederlanders dat we die dag maar daar moesten blijven en dat we wel met hen mee konden eten. Ons eten was namelijk zo goed als op. Guusje en ik besloten naar de top van een heuvel te wandelen en na te denken over dit toch wel aantrekkelijke voorstel. Het uitzicht vanuit boven was nóg mooier dan dat van beneden en we genoten enorm.
Na deze onverwacht mooie overnachtingsplaats, besloten we toch door te rijden naar Nelson. Daar hebben we een kerkje bezocht waar zestig kerstbomen stonden. Deze waren allemaal op een andere manier versierd en je kon stemmen op je favorieten.
Nadat Guusje en ik wat gedronken hadden bij een café, gingen we op weg naar de camping net onder het Abel Tasman National Park. Ook de route hier naartoe was weer prachtig! Aangekomen bij Fernwood (in Motueka) maakten we couscous en gingen naar bed.
‘s Morgens was het tijd voor een echt campingontbijt onder een strakblauwe lucht.
Vervolgens reden we naar Abel Tasman. Onderweg stopten we bij de Te Waikoropup? Springs. Het water was super helder!
De rest van de route duurde veel langer dan gepland. Het was zo mooi dat we continu wilden stoppen. Chauffeur Guusje is ondertussen heel handig geworden in het plotseling aan de kant zetten van de bus als ik riep: ‘hier is het ZO mooi!’.
De kerstmuziek onderweg kwam niet helemaal overeen met onze werkelijkheid: ‘baby it’s cold outside’ in de zon.
We reden zo ver mogelijk in het National Park en kwamen uit bij Totaranui. Het strand met het gouden zand was prachtig.
Na een tijdje daar gelegen te hebben, wilden Guusje en ik naar Awaroa rijden. Dit lag net een andere kant op in Abel Tasman. Halverwege stond er echter een bord dat de weg te smal was voor campervans. We wilden geen risico lopen met het busje en reden terug. Vanuit Totaranui liepen we deCoast Track zo ver mogelijk. Helaas konden we niet verder dan Goat Bay vanwege de tijd, maar het was een prachtige wandeling.
Het begon alweer laat te worden en Guusje en ik reden Abel Tasman uit. De weg naar de camping was opnieuw zo mooi dat de bus gestopt werd op de meest onmogelijke plekken.
In de buurt van Pohara Beach stond een bord met ‘pas op voor pinguïns’. We wilden het strand op lopen, maar mensen die al 25 jaar in deze plaats kwamen, hadden nog nooit een pinguïn gezien. Guusje en ik besloten door te rijden naar The Barn (onze camping). Hier aangekomen zetten we snel wat eten in elkaar en op het laatste moment vielen de boterhammen van Guusje op de grond. Natuurlijk met de chocoladepasta kant naar beneden… Ze besloot de test te doen hoe schoon de campingkeuken was en de boterhammen werden gewoon gegeten.
‘s Morgens stonden we vroeg op: we zouden gaan kayakken. We reden naar Kaiteriteri, waar onze gids ons al op stond te wachten. De tour ging naar de Split Apple Rock, waar de gids ons de mythe die de ‘split’ van de rots zou kunnen verklaren, vertelde. We hielden pauze op een strandje en gingen daar ook de kleine grotten in.
Teruggekomen van een leuke kayak trip gingen we wat drinken bij een strandtentje. Uit het niets wees een man naar mij en zei tegen ons: ‘doe de groeten aan Limburg’. Zijn vrouw zwaaide nog even en ze fietsten weg zonder nog iets anders te zeggen. Stomverbaasd begonnen Guusje en ik te lachen.
Na nog een dik ijs reden we naar Kina Beach. Een vriendin van Guusje was al anderhalf jaar aan het reizen en toevallig in de buurt. We dronken thee en kletsten honderduit. Nadat we afscheid hadden genomen, reden we via Nelson naar Picton. De zonsondergang was prachtig. Veel te laat kwamen we op de camping aan. Gelukkig was de eigenaar net zijn laatste ronde aan het doen en konden we het terrein nog op.
Om 5 uur ‘s morgens ging de wekker: we wilden de zonsopgang zien. Helaas was het super bewolkt. Het uitzicht was gelukkig wel mooi en na wat foto’s reden we Picton in. Hier hebben we een oliebol en appelflap gekocht in een Nederlandse bakkerij.
Om 7 uur checkten we in voor de veerboot en om 8 begonnen we te varen. Ondanks de kou en de wind bleven we buiten om foto’s maken. Het was heerlijk uitwaaien met zo’n uitzicht! Ineens stootte iemand mij aan en zei: ‘look a whale!’. De walvis dook super snel weer naar beneden. Later zagen we ook wat dolfijnen en een zeehond.
Helaas werd de stroming wat heviger en werd iedereen een beetje misselijk. Guusje en ik waren opgelucht toen we in Wellington aankwamen. Nadat we eindelijk een parkeerplaats hadden gevonden, moesten we afscheid nemen. Guusje bleef nog een nachtje in Wellington en ik werd opgehaald door mijn host-moeder en Lizzie. Het was echt een supergave week met heel wat schoonheid van Nieuw-Zeeland!
Maandagavond bleef Lizzie in de sleep-out slapen. Ze had de avond van haar leven: na een 'danceparty', het passen van mijn kleren en een kussengevecht viel ze heerlijk in slaap.
Dinsdag liepen Lizzie en ik een rondje over de square. Op de foto staat Lizzie naast een 'New-Zealand Christmas Tree'.
Kerstavond hebben wij hier niet gevierd, maar eerste kerstdag zeker wel! Om 7 uur mochten de stockings worden geopend. De kinderen konden niet langer wachten. Ook het pakket van pap en mam mocht eindelijk open worden gemaakt. Hiervoor werd natuurlijk even naar huis gebeld, zodat ze daar ook konden horen of ze er blij mee waren. En dat waren ze zeker! Gedurende de hele dag werden er cadeautjes opengemaakt.
Het mooiste cadeau dat ik kreeg was een ketting die symbool stond voor de binding tussen verschillende culturen. Heel toepasselijk!
De familie (opa’s en oma, tantes en ooms, neefje en nichtje) kwam in de middag en er werd (zoals dat hier gaat) gebarbecued. Een kerst met een zonnetje en twintig graden heb ik nog nooit meegemaakt! Als toetje hadden we Pavlova, Brandy Snaps en Christmas Trifle,allemaal erg lekker!
Tweede kerstdag is hier ‘Boxing Day’. Buiten dat er een enorme sale is in alle winkels, is er niet veel speciaals aan deze dag. Dit was dan ook wel de dag waarop iedereen in Nederland nog kerst heeft en ik mijn familie en vrienden toch wel erg miste… Dat hoort er natuurlijk ook bij en kun je niet voorkomen! Gelukkig was ik 's avonds door een paar andere Au Pairs uitgenodigd voor het avondeten. Dat was erg gezellig!
Ik hoop dat jullie allemaal een hele fijne kerst hebben gehad en wens jullie alvast een heel mooi 2020. Maak er een jaar van om niet snel te vergeten! Dat heb ik met 2019 gedaan en is zeker aan te raden! Hopelijk wordt 2020 er ook eentje om te onthouden!
Heel veel liefs,
Imke
Reacties
Reacties
Ha Imke
Jaloersss, ik wil ook daar heen!
Wat is het mooi en wat maak je allemaal mee! Echt super!!!!!
Leuk je hele trip zo te lezen en mee te beleven!
Liz zou kerst in korte broek ook zien zitten!!!!
En af en toe ja familie missen is ook heel logisch! Je wilt al je avonturen ook graag samen delen. Gelukkig lopen zij niet weg!!!
En zijn denk ik net zo trots op je?
Wat weer een geweldig verslag Imke!! Zo mooi om te lezen! Alvast de allerbeste wensen voor 2020!
Maar Imke,
Waat ein avonture allemaol! Neemand pk dich dit mier aaf. Geneet verder en ein gooje jaorwisseling. Dich bis en ierder in 2020 as weej ???
Imke, de hebs un behuurlikke trip gemak op ut Zuidereiland met prachtige foto's.
Guusje en dich zien good sportief bezig gewaes. Weer 'n prachtig verhaol, leuk geschreve. Veur dich nog vuuel fijne daag in 2020.
Kalde groetjes óet Venlo ?
Maar Imke, waat ein prachtig verhaol weer ! Ik bin dr stil van, waat ein indrökke allemaol, det zien herinneringe veur ut laeve! det duisse maar eine kier !
Ik wins dich ein gooije jaorwisseling met vuuel gezelligheid met de femilie dao en ik haop det 2020 veur dich auk un fantastisch jaor wuuert , net wie 2019. Wies gauw, vanoet un kald Venlo xxx Hald dich !
Imke wat leuke foto s we wense jou een mooi 2020 Zallig nieuwjaar Groetjes OPA enJO
Ha Imke , wat ein belaevenisse allemaol !
Geweldig umdet allemaol te laeze ....
Mot neet gekker waere, gans nao nieuw Zeeland um dao 2 tegelse maedjes te ontmoeten ?
Ich wins dich ein geweldige jaorwisseling ? en nag vuule fijne genietmomenten
Een gelukkig, gezond en liefdevol ❤️ 2020 gewenst! Blijf genieten.
Liefs Anouk
hallo Imke wat is het mooi in dat land.Heb je verhaal gelezen,wat een avondturen.Volgens ons heb je het geweldig getroffen geniet van de komende tijd,is de kaart aangekomen.veel groeten van ons
bedankt voor je mooie verhalen
veel liefs van oma Renie en opa Joep
Reageer
Laat een reactie achter!
- {{ error }}