Hallo allemaal,

Ja, het heeft even geduurd… De kinderen hadden vakantie, dus ik had minder tijd om mijn verhalen te schrijven en alle foto’s uit te zoeken. Het leven hier is echt heel zwaar ;)

Helaas zijn er technische mankementen met deze website... Er zijn heel wat meer foto's te vinden onder 'Foto's en '6 Januari t/m 17 februari'. Check deze dus ook even!

Maandagmorgen 6 januari werden alle koffers in de auto geladen. We gingen op vakantie! Allereerst reden we naar de ouders van Andrew in Kapiti. Hier wandelden Anna en ik in het Queen Elizabeth Park. Het was prachtig! Heuvels en weilanden aan de ene kant & het strand aan de andere kant.

Vanuit Kapiti reden we naar het vliegveld inWellington. Hier kregen de kinderen geen genoeg van de gigantische draak die ons op stond te wachten bij de bagageband. Ook de roofvogels aan het plafond van de vertrekhal vielen in de smaak. Wat iets minder gunstig was, was dat net voordat we gingen boarden omgeroepen werd dat het kon zijn dat we niet landen in Dunedin. Mocht het weer zo slecht zijn dat landen geen optie was, dan zouden we terugvliegen naar Wellington. Na nagedacht te hebben, besloten we toch het vliegtuig in te stappen. Met vertraging en een baby op schoot kwamen we gelukkig veilig aan in Dunedin. De passagier naast mij had zo’n schattig kindje dat ik het niet kon laten haar te vragen het even vast te mogen houden. Zij was alleen maar dankbaar, aangezien een draagzak omdoen en tegelijkertijd een baby in je handen hebben niet helemaal werkt.

Vanuit het vliegveld reden we in onze huurauto naar het AirBnB in Dunedin.

Dinsdag reden we naar Kakanui om familie van Andrew te ontmoeten. Het waren allemaal super lieve mensen! We kregen een lekkere lunch voorgeschoteld. Wij hadden natuurlijk ook eten meegenomen. Zo hoort dat in de Nieuw-Zeelandse cultuur! Ik houd wel van lekker eten dus ik kan me zeker vinden in deze traditie ;) De familieleden hadden allemaal jonge kinderen, dus toen ik (opnieuw) twee baby’s vast mocht houden, was mijn dag al geslaagd.

Na de lunch gingen we op weg naar de zus van Anna. Zij woont op een prachtige plaats op het Zuidereiland! Onderweg stopten we bij de Moeraki Boulders. Een van de toeristische attracties hier in Nieuw-Zeeland.

Aangekomen bij Nikki, was het tijd om uit te rusten én om kennis te maken met Louis & Frank. Dit zijn de huisdieren: een alpaca en een schaap. Op een of andere manier vond ik het lastig een band op te bouwen met Louis… Hij begon elke keer te spugen.

Woensdagmorgen maakten Andrew, de kinderen en ik een korte wandeling in Waipiata. De uitzichten waren (opnieuw) prachtig! De kinderen vonden het echter geen succes… Zij wilden zo snel mogelijk terug de auto in.

Tegen de middag begonnen Andrew en ik aan een wandeling. Vanwege de blaar die maar dooretterde (opgelopen de zaterdag voor de vakantie), dachten we maar een klein stukje te gaan. Vanuit het uitzichtpunt zagen we de groene heuvels en het weidse landschap. Het was zo mooi dat ik niet al terug wilde lopen en we gingen verder. Op een begeven moment kwamen we een hek tegen: onbevoegd terrein. Andrew en ik besloten de gok te wagen en we klommen over het hek. Dit was de beste keuze van die dag! Het landschap was zo ongelooflijk mooi en er was zoveel variatie!

Andrew en ik maakten ons rondje af en reden terug naar Nikki’s huis. Vervolgens reden Lizzie, Andrew en ik naar Ranfurly om op het schoolplein van Nikki’s school te spelen. Nadat we naar de supermarkt waren geweest, reden we terug.

Donderdag zetten Anna, de kinderen en ik Andrew af voor zijn hike. Wij reden door naar Alexandra. Hier gingen we naar het museum. Dit was het meest random wat ik tot dan toe in Nieuw-Zeeland gezien had. Het bestond uit voorwerpen die mensen uit de buurt geschonken hadden, wat voor een eigenaardige combinatie zorgde.

Na deze bijzondere ervaring ;) was het tijd voor lunch en de ‘shaky bridge’. Vervolgens reden we terug naar St Bathans, waar de kinderen stenen in Blue Lake gooiden. Toen Andrew terugkwam van zijn hike, plonsde hij in het water. Ook ik besloot in nummer 1 van de meren te zwemmen. Andrew had mij uitgedaagd: als ik in 5 van de 6 'lakes' op vakantie zwom, kreeg ik nieuwe renschoenen. Het water in alle meren was ijskoud, omdat het vanuit de gletsjers komt.

Terug in Nikki’s huis, vroeg Mark (man van Nikki) of ik de daaropvolgende avond in zijn pub mee wilde helpen. Ze kwamen een persoon tekort. Natuurlijk kon ik geen nee zeggen en de deal was gemaakt.

Vrijdagmorgen gingen we curlen. Ook dit was een van die random dingen hier in NZ. Na een vage instructievideo en een veel te lange uitleg van een van de medewerkers konden we eindelijk beginnen. De kinderen waren het op dat moment al moe. Andrew en ik besloten wel nog een potje te spelen. Natuurlijk won ik ;)

‘s Middags reden Andrew en ik naar een andere mountainrange. De berg die we op wilden klimmen, lukte qua tijd niet. We besloten daarom maar gewoon omhoog te gaan. Dit ging vrij goed totdat we bij een stuk kwamen waar een klif achter zat. Ik wilde verder omhoog lopen, maar Andrew zei dat hij niet zou kijken en het echt niet aanraadde. Toen ik zijn ongeruste gezicht zag, besloot ik niet verder te gaan en we daalden af. Ik zocht steun bij een steen die ongeveer twee keer zo groot was als mijn hoofd. Deze rolde echter weg en viel ver naar beneden… Op dat moment begreep ik waarom Andrew me niet verder had laten lopen en dat er een grote slip was...

Gelukkig kwamen we veilig beneden en we haasten ons naar de pub, zodat ik mijn ‘shift’ kon beginnen. Het was vanaf moment één super druk en chaotisch. Mijn taak was het doen van de afwas, maar ineens moest ik ook eten wegbrengen. Daar liep ik dan in een pub waar ik één keer eerder was geweest met eten in mijn hand waarvan ik geen idee had wat het was en waar het heen moest. Als je in NZ iets besteld, krijg je een nummer mee, dat je op jouw tafel zet. De tafelnummers veranderen continu… Niet echt handig dus.

Het was de drukste avond die de pub ooit had gehad: 6 vaten bier waren erdoorheen gegaan en 300 maaltijden uitgeserveerd. Nadat ook het personeel wat gegeten had, werd ik bij het huis van Nikki afgezet. Moe stapte ik mijn bed in. Daar lag het liefste briefje ooit: ‘I love you’ ~ Lizzie

Zaterdagmorgen pakten we onze spullen en reden we naar Wanaka. Onderweg stopten we in Clyde. Daarna hadden we lunch met vrienden van mijn host-ouders in Bennockburn. Natuurlijk moest ik ook even op de foto met het fruit in Cromwell.

In Wanaka hadden we een prachtig AirBnB. Ik zou er zo in kunnen wonen! Nadat de kinderen gesetteld waren, pakte ik mijn camera en liep ik naar het meer met de bekende boom (Wanaka Tree). Er was een storm op komst, waardoor er een mysterieus landschap ontstond.

Terug in het AirBnB vroeg Andrew of ik Royce Peak wilde gaan beklimmen. Hij kon niet met me mee vanwege de tijd, maar het zou goed te doen zijn in mijn eentje. Ik kon deze kans niet laten gaan. Opnieuw tapeten we die eeuwige blaar in en ik zette mijn wekker om 4:30 uur…

Om 5 uur ‘s morgens bracht Andrew me naar het begin van de track. Het was nog donker en ik liep het eerste stuk dan ook met een lamp op mijn hoofd. Het was een prachtige hike! De zonsopgang boven het meer was spectaculair. Ik had echter niet goed gepauzeerd en gegeten en gedronken, waardoor het vrij pittig was, maar zo de moeite waard! Na twee uur kwam ik bij het bekende viewpoint. Toch wilde ik verder naar de top. Vanuit hier had ik een 360 graden uitzicht dat aan alle kanten even speciaal was!

Het was een van de hoogtepunten (letterlijk en figuurlijk) in Nieuw-Zeeland tot nu toe. Check dus zeker even de foto's!

Om 10 uur (precies 5 uur later) was ik weer beneden en mijn liefste Nieuw-Zeelandse familie stond me op te wachten. Snel kleedde ik me om en doken Andrew en ik in Lake Wanaka. Het was ijskoud! Snel reden we door naar Hawea, waar het tijd was voor meer nummer 3. Het was woester dan de zee vanwege een sterke wind. Ik werd dan ook flink onderuit gehaald, maar: nummer 3 was in de pocket!

We reden naar Queenstown. Onderweg hadden we lunch bij het Cardrona Hotel. De route was opnieuw prachtig. Anna en Andrew stopten regelmatig, zodat ik foto’s kon maken en van de uitzichten kon genieten.

Bens iPad had het in Central Otago begeven. Onze eerste stop in Queenstown was dan ook het kopen van een nieuwe tablet. Lizzie en ik bleven in de auto wachten. Dan heb je wat: ik zette Lizzie achter het stuur. Zij vond het geweldig haha.

Ik wilde heel graag in de gondola in Queenstown. De rest van de familie was echter niet zo enthousiast. Toch wilden ze mij de kans geven en zetten me af bij de kassa. Op het allerlaatste moment besloot Lizzie toch mee te gaan. Met z’n tweeën stapten we in een karretje. Lizzie vond het geweldig! Ze keek haar ogen uit. Boven aangekomen was het uitzicht nóg veel mooier!

Vanuit Queenstown reden we naar Kingston: het was weer tijd voor een duik in een meer. Ook Lake Wakatipu was super koud! En het aantrekken van een nog natte bikini helpt daar niet echt bij ;)

We reden door naar de boerderij van een vriendin van Anna. Toen we eindelijk aankwamen, bleek er geen wifi te zijn… Hier hadden de kinderen het toch wel heel moeilijk mee.

De volgende morgen reden we dan ook naar het dorp, zodat de kinderen wat dingen konden downloaden. Vervolgens bekeken we het prachtige meer bij Te Anau. Ik weet zeker dat dit een van de mooiste plekken op aarde is!

Terug op de boerderij, was het tijd voor een ritje op de tractor. Ik mocht zelf rijden! Daarna kregen we een rondleiding over de boerderij. We gingen een weiland in en opeens stonden er 600 koeien om ons heen. Dat had ik nog niet meegemaakt ;)

Dinsdagmorgen zette Andrew mij af in Te Anau. Hier nam ik een watertaxi naar de andere kant van het meer.

Daar startte ik met mijn wandeling naar de Luxmore Hut (dit is een deel van de bekende Kepler Track). Andrew zou de auto bij het begin van de track (6km verder) parkeren en naar de top van Luxmore rennen. Onderweg naar boven haalde hij mij in.

Ongeveer twee uur nadat ik gestart was, kwam ik aan bij de hut. Daar zag ik een prachtige Kea.

Ik liep door naar de grotten, maar ik durfde er niet te ver in te gaan in mijn eentje.

Vervolgens begon ik aan mijn tocht naar beneden. Andrew haalde mij opnieuw in en vanuit toen liepen / renden we samen naar de parkeerplaats.

Voordat we daar aankwamen was het tijd voor duik nummer 5! We hadden het zo warm van het rennen dat we niet zo veel moeite hadden met het koude water.

‘s Avonds hadden we een BBQ in het huis van Anna’s vriendin. Nadat ik de kinderen in bed had gelegd, was het tijd om te gaan slapen.

‘s Morgens gingen we op weg naar Bluff: het zuidelijkste puntje van het Zuidereiland. Onderweg stopten we bij een oude brug en enkele uitzichtpunten.

In Bluff had ik de tijd zelf een rondje te lopen. Ik was nog zo moe van de Kepler dat ik een korte wandeling uitzocht. Mijn blaar was nog steeds niet geheeld en ik besloot op de slippers (hier noemen ze het ‘jandals’) te gaan.

Nadat ik de vuurtoren en het zuidelijkste punt had gezien, liep ik de heuvel op.

Het pad ging door een mooi bos en ondanks de vermoeidheid was het de moeite waard.

De terugweg was echter geen succes… Het was veel verder dan gepland en ik moest aan de kant van de weg lopen. De bochten waren erg scherp en onvoorzichtige automobilisten zouden mij misschien over het hoofd zien. Toch was het de snelste optie en besloot ik door te lopen. Gelukkig kwam ik veilig beneden en liep ik terug naar het AirBnB.

Vanuit Bluff reden we op donderdag naar Dunedin via de Catlins Forest. Hier stopten we bij de Niagra Falls. Deze naam is een grap, omdat de waterval de kleinste van NZ is.

We stopten bij een leuk café, waarna we doorreden naar een uitzichtpunt in de Catlins.

Vervolgens was het tijd voor een echte waterval.

Aangekomen in Dunedin bleek het AirBnB heel dicht bij het strand te liggen. Het was dan ook tijd voor een korte wandeling. De zee was erg wild en de golven hoog. Op momenten scheen de zon er zo op dat er een regenboog te zien was. Dit was magisch!

De volgende morgen liepen Andrew, Ben en ik een rondje over het strand.

Vervolgens werd ik afgezet om de ‘highlights’ van het centrum van Dunedin te kunnen bekijken. Dit waren er (zoals in de meeste steden hier) niet zo veel.

Andrew en de kinderen pikten mij weer op en het was tijd voor een ijsje op het strand.

Daarna zetten ze mij af bij Tunnel Beach. Dit was heel mooi, maar als je door de tunnel liep nog veel mooier! Na een lang gesprek met twee Nederlanders die ik op het strand ontmoette, liep ik snel de berg weer op.

‘s Avonds kwamen kennissen van Andrew en Anna bij ons eten. Dat was erg gezellig!

Zaterdagmorgen reden we naar het vliegveld en vlogen we terug naar Wellington. Daar aangekomen wilden mensen op de foto met een paar andere passagiers uit ons vliegtuig. Ik vraag me nog steeds af wie het waren en waarom mensen met hen op de foto wilden.

Vanuit Wellington reden we naar Kapiti om Andrews ouders hallo te zeggen en we vervolgden onze weg naar huis.

De vakantie was voorbij en het uitpakken en de was en boodschappen doen, kon beginnen.

Zondag en maandag was ik vrij. Ik hielp Andrew met het opzetten van het zwembad. Dit is vrij groot, omdat er allemaal regels van de regering aan verbonden zitten. Het moet heel ondiep of juist zo hoog dat peuters er niet zomaar in kunnen klimmen. Ze controleren dat zelfs met drones…

Twee Nederlanders die ook in Palmy wonen, kwamen naar mijn huis voor een BBQ. Dat was heel gezellig! Maandag kon ik eindelijk weer naar de Fightshop om te boksen. ‘s Middags ging ik met wat andere Au Pairs naar het strand.

Op woensdag gingen we naar Kapiti Island. Andrews ouders en Jule gingen ook mee. Vroeg in de morgen reden we naar Kapiti, waar we in een boot stapten en vanwaar we naar het eiland werden gebracht.

Eerst kregen we een uitleg over de vogels en dieren op het eiland. Vervolgens begonnen we de wandeling naar de voederplaats. De kinderen klaagden de hele weg, maar hebben het wel gedaan!

Jule en ik liepen door naar de top, waar we totaal geen uitzicht hadden… We konden niet eens zien hoe hoog we waren.

Nadat we ons naar beneden hadden gehaast en ik ook nog op mijn billen was gevallen (door die haast), lieten Andrews ouders mij een Takahe zien. Deze is heel zeldzaam!

Na deze bijzondere ervaring, stapten we op de boot en vaarden we terug naar het vasteland. Vanuit daar reden we terug naar huis.

Donderdag 23 januari verzamelden een paar andere Au Pairs en ik in Feilding om de verjaardag van een van ons te vieren. Dat was super gezellig!

Zaterdag was het eindelijk zover: het concert van Six60! Deze Nieuw-Zeelandse band heeft heel wat hits hier. Tegen de middag reden Jule, Pauline, Leonie en ik naar Wellington. We dropten onze spullen in het hostel en zochten een restaurantje om snel iets te eten. Daarna stapten we in de auto en wilden we naar Lower Hutt rijden, waar het concert plaatsvond. Het duurde echter een kwartier om de auto uit de parkeerplaats te krijgen…

Toen het eindelijk gelukt was, gingen we op weg. Aangekomen in Lower Hutt konden we geen parkeerplaats vinden… Het was zo druk dat we zelfs aan mensen vroegen of we de auto op hun oprit konden zetten. Helaas ging dat feest niet door. Uiteindelijk vonden we een gratis plek, die ook nog eens heel dichtbij het concertterrein was. Win-win dus!

Eenmaal op het terrein, zochten we een super chille plek uit. Het voorprogramma begon rond zes uur. Paige en Mitch James waren leuk, maar Drax Project was nog veel beter! Ik heb deze band ook al met oud op nieuw gezien en ik ben nog steeds verliefd. De sfeer was heel goed en relaxed! Alsof we op een festival stonden in plaats van op een concert. Rond negen uur begon Six60. Ook zij waren erg goed!

Terug in het hostel bleek dat we een aardbeving gemist hadden. Dat gebeurd hier wel vaker en ik heb er nog nooit een gevoeld. Leonie en ik besloten naar bed te gaan terwijl de twee andere nog uit gingen. ‘s Morgens gingen we naar een pub voor een lekker English Breakfast. Daarna reden we Mount Victoria op en genoten we van het uitzicht.

Terug in Feilding aten we een dik ijs en zette ik iedereen af. Het was weer heerlijk om thuis te zijn.

Dinsdag bakte ik samen met Anna een taart voor mijn verjaardag. Het was een hele klus!

Woensdag 29 januari was het zover: mijn verjaardag in Nieuw-Zeeland. ‘s Nachts was ik al gebeld door pap en mam en ‘s morgens kreeg ik hele lieve cadeautjes van mijn familie hier. Ook hadden ze een speciaal ontbijt voor mij gehaald, zo lief!

Om 12 uur ging ik boksen met Andrew. Na de lunch (de heerlijke, zelfgemaakte chocoladetaart) gingen we met z’n allen naar het strand. Het is heel bijzonder om mijn verjaardag hier in de zomer te vieren met mensen waar ik heel veel van ben gaan houden!

Op het strand vonden we een gewonde vogel. We probeerden het diertje te redden en reden naar de dierenarts, maar het overleed in de auto.

Thuis aangekomen, maakten we ons klaar om uit te gaan eten bij Brew Union. Andrew liet een speciale verjaardagscocktail voor me maken en het eten was heerlijk!

Ik ben in Nieuw-Zeeland en had nog nooit Lord of the Rings gekeken. Daar moest verandering in komen… Mijn verjaardag was een goede dag om dit te doen.

Het was een hele fijne dag!

Donderdag gingen de kinderen weer naar school. Natuurlijk waren ze een beetje gespannen voor het nieuwe schooljaar, maar uiteindelijk hadden ze een fijne dag. Ik ben gaan lunchen met iemand van de Fightshop. ‘s Avonds nam ik afscheid van het Nederlandse meisje hier in Palmy. Ze is klaar met het deel van haar studie dat ze hier deed en is op het moment aan het reizen door dit prachtige land!

Vrijdagavond was het tijd om uit te gaan in Feilding samen met de andere Au Pairs.

Zaterdag was het ‘matchday’. Er waren bokswedstrijden en twee mensen van de Fightshop namen deel. Andrew en ik besloten te gaan kijken en reden rond een uur of twaalf naar Hastings. Het was heel warm: meer dan 30 graden! We kwamen uit op een of ander afgelegen industrieterrein aan de rand van de stad. Andrew zei dat hij nog nooit een wedstrijd had gezien die zo afgelegen en vaag was. Ook waarschuwde hij mij dat ik niemand in de ogen kon kijken als ik in mijn eentje was. Er komen blijkbaar nog wel eens wat types op deze wedstrijden af…

Allereerst waren de kinderen aan de buurt. Toen een jongetje van 7 een bloedneus had opgelopen door een flinke klap, wilde ik het liefst weglopen. Het was niet helemaal mijn ding, maar daarentegen wel een hele ervaring om te zien hoe zo iets gaat. Naarmate de tijd verstreek, werden de boksers ouder. Beide leden van de Fightshop wonnen hun gevecht. Iedereen was super blij! Het is echt een hechte club mensen in de Fightshop en bij zo’n wedstrijd komt dat zeker naar voren.

Na de wedstrijd gingen Andrew en ik richting huis. Omdat het zo warm was, stopten we onderweg bij het strand. In het eerste deel konden we niet zwemmen, dus reden we door. Na een nieuwe poging, namen we een snelle duik. Vervolgens haalden we wat te eten en reden we naar huis.

Het was een hele ervaring dit boksevenement mee te maken en ik ben blij dat ik het een keer heb kunnen zien. Hoewel pap en mam nu bang zijn dat ik zelf de boksring in wil…

Zondagavond was het tijd voor mijn verjaardags-BBQ! Nadat ik aan de kassa in de winkel had gestaan zonder portemonnee en Andrew me moest komen redden, was alles klaar voor onze gasten. Rond een uur of zes kwam iedereen binnen. Het eten was heerlijk en het was heel gezellig! Andrew had als nagerecht een carrot cake gebakken, zo lief!

Maandagavond ben ik met Anna naar dogtraining geweest. Dat was leuk om eens te zien, maar niet helemaal mijn ding… Dinsdag ben ik met haar gaan paardrijden. Dit ging heel goed! ‘s Avonds was het weer tijd voor de wekelijks Au Pair-meeting, erg gezellig!

Donderdag was het een nationale feestdag. Dat betekende dat ik vrij was. Samen met iemand van de Fightshop heb ik de Sledge Track gelopen. Dit was heel mooi!

Zaterdag zouden we de Tongariro Crossing gaan lopen, maar het weer was (opnieuw) te slecht. Ik besloot daarom ‘s morgens naar de Fightshop te gaan en voor de eerste keer in mijn leven te gaan sparren. Dat was een hele ervaring. Ik werd een paar keer flink geslagen, maar wist niet zo goed hoe ik mezelf kon verdedigen...

‘s Middags gingen Jule, een vriendin van haar en ik op zoek naar glowworms. We liepen een stuk en dachten bij een grot uit te komen, maar helaas was dit niet het geval. Geen glowworms voor ons dus. We besloten lekker uit te gaan eten bij de Thai in Feilding.

Sinds het weekend is iedereen in huis heel erg verkouden. Alsof het midden in de winter is in plaats van zomer… Hopelijk gaat het snel over. Leuker nieuws is dat ik weer een trip naar het Zuidereiland aan het plannen ben! 19 maart ga ik met de veerboot naar het andere eiland en daar ga ik de westkust zien in twaalf dagen. 30 maart vlieg ik terug vanuit Queenstown. Ik kan al bijna niet meer wachten, ook al vind ik het mega spannend in mijn eentje op pad te gaan.

Dinsdag waren Jule en ik uitgenodigd bij Cecilie (een Deense Au Pair) en haar host-familie te komen eten voor haar verjaardag. Het was heel erg lekker en gezellig!

Woensdagavond was het tijd voor een nieuwe poging: de glowworms. Ik reed met een leuke groep Au Pairs naar de plek waar het zou moeten zijn en waar we al eerder waren geweest. Na een korte wandeling stokte onze adem: glowworms bevonden zich overal om ons heen. Het was magisch!

Toen we terug bij de auto waren, zagen we de prachtige en extreem heldere sterrenhemel. Ook dit was waanzinnig!

Vrijdagavond hadden we met een groep Au Pairs bij Jule afgesproken. Het was tijd voor een lekkere BBQ met gezellige mensen!

Zaterdag reden Cecilie, Jule en ik naar Opunake. Daar checkten we in in ons AirBnB en liepen we een rondje in het dorpje en over het strand. Om een uur of negen wilden we gaan eten, maar alles was al dicht… We konden nog net op tijd een kleine supermarkt inrennen en kochten frietjes, die al de hele dag in de bak hadden gelegen… Nadat we gegeten hadden, was het tijd voor een potje pool.

Zondagmorgen reden we naar het Cape Egmont Lighthouse. Het waaide zo hard dat we amper rechtop konden staan. Na een ander uitzichtpunt, een lekkere lunch en een laatste potje pool, reden we naar het strand.

Hier wachtte onze surfinstructeur ons op. Nadat we wat uitleg hadden gekregen op het strand was het tijd om het water in te gaan. Het is veel moeilijker dan het eruit ziet, maar wel heel erg leuk! Ik heb een paar keer op het bord kunnen staan. Om er daarna natuurlijk af te vallen ;)

Na deze vette ervaring reden we terug naar huis. Het was een geslaagd weekend!

Ik hoop dat mijn volgende verhaal iets minder lang op zich laat wachten!

Hopelijk gaat met jullie alles goed en genieten jullie van alle voorbereidingen op de Vastelaovend. Have fun in ut stedje van lol en plezeer!

Liefs,

Imke