Hallo allemaal,

Terwijl jullie lekker Vastelaovend aan het vieren waren, zat ik hier toch wel met heimwee… Het was een lastige week, waarin ‘overleven’ op de planning stond in plaats van ‘genieten’. Maar… dat ik dit nu online zet, betekent dat ik nog leef! En ik weer verder kan met het genieten.

Vrijdagavond ben ik met Jule en Cecilie uitgegaan, zodat ik mijn gedachten even kon verzetten.

Mijn host-familie wist dat ik het moeilijk zou hebben in de ‘Vastelaovestiéd’. Andrew had daarom een flinke hike gepland voor zaterdag. Deze zou zo steil zijn, dat ik niet eens aan de Vastelaovend kon denken.

We reden naar het begin van de track, waar we de auto parkeerden. We moesten tien keer een rivercrossing doen, voordat de hike echt begon. Dit betekende: natte schoenen! Nadat we alle tien de crossingen gedaan hadden, trokken we een paar droge sokken en schoenen aan en gingen op pad. Het was een pittige klim naar boven.

Aangekomen bij de hut, moest ik naar het toilet. Het was een van de smerigste dingen die ik ooit gezien had. Andrew vond het zo grappig dat hij het niet kon laten even een foto te maken. Deze laat ik voor iedereen toch maar achterwege ;)

Net voor de top werd de grond heel modderig. We moesten dan ook erg voorzichtig zijn en continu opletten waar we onze voeten plaatsten. Er waren zelfs stukken waar kleine watervalletjes over het pad naar beneden stroomden. Het landschap werd mysterieus en magisch.

De top had een mooi uitzicht over Kapiti Island aan de ene kant en de bergen aan de andere kant. De lucht was niet heel erg helder, maar het uitzicht was toch erg mooi.

De weg naar beneden was erg steil. Ik was voorzichtig, maar slipte en gleed van het pad af. Ik viel in een soort van klif, maar kon me nog op tijd ergens aan vastgrijpen. Omdat het geen gevaarlijke situatie was, begon Andrew keihard te lachen. Pas toen hij uitgelachen was, hielp hij me overeind. Buiten een paar schaafwondjes, was ik helemaal oké en ik kon er zelf ook om lachen.

Terug beneden stonden er nog vier rivercrossings op ons te wachten. Ongeveer 5 uur nadat we begonnen waren, stapten we in de auto en reden terug naar huis.

‘s Avond was ik ergens uitgenodigd voor een BBQ. Vervolgens was het tijd voor een ‘toga-party’. Ik trok een witte playsuit aan (ik dacht dat ik niet zou gaan, dus had geen toga gemaakt) en fietste naar de club. Het was een speciaal feest, georganiseerd voor de eerstejaars studenten. Gelukkig konden wij ook naar binnen. Het was gezellig!

Maandag begon mijn host-vader weer met het geven van colleges. Ik vond het wel leuk om te komen kijken, dus reed naar de universiteit. Omdat het het eerste college van het nieuwe schooljaar was, stelde Andrew zich voor aan zijn studenten. Ook liet hij een familiefoto zien. Hij zei: ‘this is my wife and these are my kids. Those two are my own and she is my daughter from another father’. Ik moest stiekem erg lachen, maar voelde me ook wel opgelaten in een collegezaal te zitten, waar iedereen naar jou foto aan het kijken is.

Een collega van Andrew had mij uitgenodigd zijn colleges bij te wonen, aangezien deze heel erg goed aansluiten op mijn studiekeuze. Maandagmiddag had ik het eerste college en woensdag het tweede. Vanaf nu ga ik proberen enkele woensdagmiddag colleges te volgen. En ik weet het… ik heb niet voor niets een tussenjaar, maar jullie kennen mij… ik laat dit soort kansen niet gauw schieten ;)

Woensdagmiddag rond een uur of twaalf was de Vastelaovend eindelijk voorbij. Ik ben nog nooit zo blij geweest dat het afgelopen was. Omdat ik nogal moeite heb met het verschil in de uitspraak van de woorden hat en head, dacht Andrew dat ik zei dat het hoofd van de prins om twaalf uur af wordt gehakt. In plaats van: de hoed wordt afgenomen.

Toen we om één uur klaar waren met boksen, vroeg Andrew: ‘so it’s over now? The head is taken off? The prince is dead?’ Ik wist precies wat hij bedoelde en begon te lachen: Vastelaovend was eindelijk voorbij!

Donderdag hadden de kinderen een zwemsportdag met school. Deze werd gehouden in het zwembad van het militaire kamp. Ik moest heel officieel mijn rijbewijs laten zien, voordat we naar binnen konden. Voor Ben zijn dit soort activiteiten best moeilijk, omdat het heel erg rumoerig en ongestructureerd is. Hij deed erg zijn best zich groot te houden en toen het zijn beurt was, zwom hij erg goed. Ook Lizzie deed een ‘good job’. Als Au Pair ben je dan stiekem toch wel erg trots op ‘jouw’ kinderen.

Anna was vanaf donderdag tot en met zondag in Sydney, dus ik hielp extra veel met de kinderen en het huishouden. Zaterdag nam Andrew deel aan de Race to the Brewery. Twee teams van de Fightshop deden hier aan mee en de deelnemers moesten stukken rennen, wandelen of fietsen. Nadat Andrew zijn stuk gerend had, haalden de kinderen en ik hem op en reden we naar de brouwerij. Hier kwamen allebei de teams heen, om te finishen en een lekker biertje te drinken.

‘s Avonds kwamen een paar mensen van de Fightshop naar ons huis voor een BBQ. Het barbecueën houdt niet op hier haha.

Zondag was het een relaxte dag. Ik bakte brownie met Lizzie en speelde met haar en Ben. Na de zwemles downloade ik Pokémon Go op mijn telefoon. De kinderen vonden dit geweldig!

De donderdag in de week daarop, hielp ik in de morgen mee op een basisschool. Ik kende een van de leerkrachten en deze was erg enthousiast om mij een handje te laten helpen. Het is heel erg interessant om de verschillen te zien tussen Nederlandse en Nieuw-Zeelandse scholen. De kinderen lopen hier bijvoorbeeld op hun blote voeten naar de bibliotheek, die eigendom van de school is. Ook hebben bijna alle basisscholen een eigen zwembad om zwemlessen in te geven.

Deze donderdag 5 maart waren Anna en Andrew 20 jaar getrouwd. Daarom bakten Andrew en ik een lekkere taart en kregen we heerlijk eten van een Mexicaans restaurant.

Vrijdagavond was de laatste mogelijkheid om uit te gaan met Jule, voordat ze naar het Zuidereiland vertrok. Dat moest natuurlijk gebeuren in de Irish pub in Feilding!

Zaterdag gingen Andrew en ik op pad voor een korte hike. Het was ongeveer 5 kilometer in totaal, maar best steil. Het uitzicht was het zeker waard!

De laatste dag van Jule in Feilding was aangebroken en Andrew en ik reden die zondag naar haar huis. Hier kwamen al haar vrienden bijeen om afscheid te nemen. Dat was toch wel een beetje emotioneel: Jule stond vanaf mijn eerste week altijd voor mij klaar, dan is afscheid nemen niet makkelijk…

Omdat ik twee weekenden in korte tijd werkte, kreeg ik dinsdag en woensdag vrij om de Forgotten Highway te rijden. Dit is een prachtige rit vanuit Stratford naar Taumarunui. Onderweg zijn we regelmatig gestopt om foto’s te maken.

In de Republiek van Whangamomona kreeg ik een stempel in mijn paspoort. Na een leuk gesprek met twee Duitse reizigers, reden we naar een waterval, die helaas helemaal opgedroogd was…

Vanuit Taumaranui reden we naar een camping in de buurt van Tongariro National Park. We wilden de Tongariro Crossing de dag erna doen. Na een nachtje geslapen te hebben in de auto, bleken de weersvoorspellingen voor de woensdagmiddag te slecht te zijn. We besloten een andere hike te doen, die niet gevaarlijk was met slecht weer.

Na een korte autorit met een prachtig uitzicht op het National Park, begonnen we aan de hike.

Het koste ons in totaal een dikke 4 en een half uur. Helemaal natgeregend kwamen we terug bij de auto. Nadat we ons omgetrokken hadden, reden we naar huis. Onderweg kwamen we een waterval tegen, zo gaat dat in Nieuw-Zeeland!

Bij thuiskomst, zei Lizzie wel tien keer hoeveel ze van me hield: ze had me gemist :)

Vrijdag stond er weer iets leuks op de planning: Napier! Er was een paardenevenement aan de gang en Anna wilde hier graag naartoe.

We verbleven twee nachtjes in een mooi Airbnb. Zaterdagmorgen liep ik een kort rondje in de buurt en genoot van prachtige uitzichten.

Daarna zetten we Anna af en reden Andrew, de kinderen en ik naar het strand! Ik genoot van de zon, het zwemmen en het zand in mijn haar.

‘s Middags gingen Lizzie, Andrew en ik naar de speeltuin.

Daarna kon ik mijn plannen voor mijn Zuidereiland-trip afmaken. Na een geslaagd weekend, reden we zondagmorgen terug naar huis.

En ja, jullie lezen het goed: mijn Zuidereiland-trip! Komende donderdag rijd ik met onze nieuwe (speciaal voor het Zuidereiland aangeschafte) auto naar Wellington en stap ik op de boot naar Picton. Vanuit daar ga ik hopelijk een hele mooie reis maken langs de Westkust. De auto is groot genoeg om in te slapen, dus in de avonden ben ik op campings te vinden.

De komende dagen ga ik me goed voorbereiden op deze 12-daagse trip!

Ik hoop dat mijn blogpost deze keer lang genoeg is om wat tijd te doden met alle restricties in Nederland. Het virus veroorzaakt hier vooral angst, maar gelukkig nog niet veel schade. Toch kan dat uit het niets omslaan. Hoe en wat er hier allemaal gaat gebeuren, weet ik dus allemaal ook niet.

Hopelijk houden jullie het uit daar!

Liefs,

Imke