Hallo allemaal,

Een nieuw verhaal om de tijd te doden!

Bij verveling kunnen jullie natuurlijk ook mijn oude blogposts lezen ;)

Donderdag was het zover: mijn Zuidereiland-trip ging van start. ‘s Morgens was ik heel erg zenuwachtig. Het was misschien nog wel erger dan voordat ik in het vliegtuig naar Nieuw-Zeeland stapte. 12 dagen helemaal alleen reizen, kon ik dat wel?

Ik reed naar Wellington, om vanuit daar met de veerboot naar Picton te gaan. Na een mooie en zonnige oversteek, stapte ik rond een uur of vier van de boot.

Nadat ik een paar boodschappen had gehaald en een rondje had gelopen, reed ik de Queen Charlotte Drive.

De uitzichten op deze kronkelige weg zijn heel erg mooi!

Vanuit de Queen Charlotte Drive, reed ik naar Mistletoe Bay Camping. Ook de weg hiernaartoe was prachtig.

De camping lag aan een mooi baaitje. Terwijl ik mijn avondeten aan het klaarmaken was, raakte ik aan de praat met een Nieuw-Zeelander die ook op de camping verbleef. Het grappige was dat hij in Palmerston North geboren was.

Na een leuk gesprek was het tijd voor de eerste nacht in mijn auto. Het was ruim genoeg om in te slapen.

Na een ietwat oncomfortabel nachtje, was het tijd voor het ontbijt. Vervolgens ging ik een hike doen. De start van de track grensde aan de camping en de eigenaar was zo lief dat ik de auto nog even kon laten staan.

De track startte in een bebost gebied. De wortels van de dikke bomen maakten een soort van natuurlijke trap treden, waardoor het niet al te moeilijk was de heuvels op te lopen.

Door de bomen heen kon ik een stukje van de fjorden zien. Deze hike beloofde wat!

Ik liep uit het beboste gedeelte en kreeg een prachtig uitzicht. Als een kind dat bij elke stap meer van de wereld ontdekt, liep ik de berg op.

Het uitzicht was adembenemend. Zeker een van de mooiste die ik hier in Nieuw-Zeeland heb gezien! Ik videobelde mijn host-familie, zodat die ook even konden meegenieten.

Terwijl ik dit deed, bereikte een andere wandelaar het uitzichtpunt. Nadat we foto’s hadden gemaakt, liepen we samen naar beneden. Het was erg gezellig om even met iemand te kunnen wandelen.

Terug bij de auto, kleedde ik me om en liep ik naar de baai. Hier nam ik een snelle duik in het koude water. Vervolgens sprong ik in de douche, om het zoute water van me af te wassen. Niet veel later was ik klaar om te vertrekken.

Ik reed in ongeveer 2 uurtjes naar Nelson. Onderweg kwam ik het uitkijkpunt van de Queen Charlotte Drive tegen. Dit was zeker even de moeite waard om te stoppen.

In Nelson aangekomen parkeerde ik de auto aan de rand van een park. Het zogenaamde ‘centrum van Nieuw-Zeeland’ zou zich op een van de heuvels in het park bevinden. Ik liep de heuvel op en keek uit over de stad en de zee.

Na dit mooie uitzicht liep ik naar beneden en stapte in de auto. Ik had enorme trek in sushi en dat zou het dan ook worden. Met een gevulde maag reed ik naar een freedom camping. Helaas was deze al vol en moest ik een andere camping zoeken. Uiteindelijk vond ik er een net buiten Nelson. Ik checkte in en maakte me klaar voor mijn tweede nacht in de auto.

De volgende morgen waren de weersvoorspellingen voor de middag erg slecht. Ik besloot dan ook zo snel mogelijk te vertrekken, zodat ik mijn hike rondom de Nelson Lakes nog met mooi weer kon doen. De route was erg mooi en mysterieus.

Aangekomen bij het informatiecentrum gaf de man achter de toonbank mij routeaanwijzingen om aan het begin van een mooie wandeling te komen. Voordat ik bij de start kwam, kon ik het niet laten een selfie te maken met dit prachtige uitzicht.

De wandeling was niet erg heuvelachtig en zou uitkomen bij een enorme waterval. Ik begon met goede moed te lopen. Dit vogeltje bleef achter me aan vliegen voor een hele tijd. Alsof het me gezelschap wilde houden.

Het uitzicht was erg mooi: de bergen weerspiegelden in het water. Na een tijd kreeg ik een sms dat ik een gemiste oproep had van mijn host-vader. Ik had echter geen bereik meer en kon hem dus niet terugbellen. Een beetje bezorgd liep ik door. Ik was ook nog niemand tegengekomen in het volle uur dat ik aan het lopen was, ook dat zat me niet helemaal lekker.

Aangekomen bij de waterval zag ik gelukkig wel een paar mensen. Ik klom over de kleine watervalletjes om de grote waterval beter in zicht te krijgen. Het was prachtig!

De weg terug was een beetje saai zo in m'n eentje, totdat ik bereik kreeg en het appje van mijn host-vader zag… De Nieuw-Zeelandse regering wilde niet meer dat er binnenlands gereisd werd. De kans dat mijn vlucht de volgende week door zou gaan, was erg klein. Ik belde Anna en Andrew op en ze vertelden me dat ik zo snel mogelijk naar huis moest komen, voordat alle verbindingen tussen de eilanden verbroken werden. Ze boekten me op de eerste beschikbare boot terug. Deze ging op maandagavond. Mijn trip zou veel eerder ten einde komen dan gepland. De hele weg terug naar de auto stroomden de tranen over mijn wangen. Ik realiseerde me dat ik het risico van vastzitten op het Zuidereiland niet kon lopen, maar teruggaan vond ik ook helemaal niet leuk!

Terug bij de auto belde ik opnieuw naar huis. Andrew en ik maakte een plan voor de dagen tot en met maandag. Ik reed naar het tweede meer, maar van een mooi uitzicht kon ik niet echt spreken. Het weer was te slecht.

Vervolgens reed ik naar een camping, via de Saddle Hope Lookout. Ook hier was niet veel te zien door het slechte weer.

Op de camping leerde ik een aardig meisje uit Engeland kennen. Na een simpele maaltijd ging ik naar bed, doodmoe van de teleurstelling dat ik terug naar Palmerston North moest.

Zondagmorgen ging ik op weg naar Abel Tasman National Park. Ik zou eigenlijk naar de Westkust rijden, maar dit ging helaas niet door. De route naar Marahau was erg mooi.

Vanuit Marahau startte ik de track. Mijn plan was om naar Apple Tree Bay en terug te lopen. Het zonnetje scheen en de wandeling was prachtig: baaitjes, varens & zee, wat wil je nog meer?

Na een snelle duik in de zee bijApple Tree Bay, ging ik op weg terug naar de auto. Vanuit de parkeerplaats reed ik (via Nelson) naar een camping in Havelock. Dat was een lange, maar noodzakelijke rit. De dag daarna moest ik immers in Picton zijn voor de boot. Ik kon niet overnachten in een plaats die heel ver van Picton af lag.

De mensen op de camping waren super lief. Tijdens het maken van avondeten raakte iedereen met elkaar aan de praat, super gezellig!

Maandagmorgen reed ik via de Queen Charlotte Drive naar Picton.

In Picton parkeerde ik de auto aan het begin van de Snout Track. Deze track duurde ongeveer twee uur en had mooie uitzichtpunten.

Toen ik terugkwam bij de auto zag ik dat ik een appje van mijn host-ouders had. Ze zeiden dat Nieuw-Zeeland binnen 48 uur in een lockdown zou gaan en ik zo snel mogelijk naar de boot moest. Dit deed ik dan ook en zo vroeg mogelijk stond ik in de rij voor de check-in. Blijkbaar was er sprake dat de boot helemaal niet meer zou varen… Andrew had het bedrijf wel vijf keer gebeld om er zeker van te zijn dat ik thuis zou komen. Gelukkig had hij mij niet verteld dat er een kans was dat de boot niet zou varen, want dan was het stresslevel wel omhoog geschoten.

Na een paar lange uren wachten, mocht ik eindelijk de boot op. Rond een uur of 7 vaarden we richting het Noordereiland. Om 10 uur kwam ik dan eindelijk aan land. Het was nog twee uur rijden naar huis. Best wel lang, zo laat op de avond, maar ik wilde niets liever dan thuis komen.

Dinsdagmorgen liep ik het huis in. De kinderen knuffelden me bijna dood. Ze hadden mij heel erg gemist. Anna en Andrew waren ook super blij om mij te zien. Ze hadden zich heel erge zorgen gemaakt of ik wel thuis zou komen.

Vanaf deze dinsdag begon mijn lockdown eigenlijk al. We hadden nog anderhalve dag voordat de officiële lockdown inging, maar we wilden geen risico lopen en bleven thuis.

We zitten op level 4. De regels die hieraan verbonden zitten zijn de volgende:

• Je moet zoveel mogelijk thuis blijven, uitzonderingen zijn naar de supermarkt gaan en een frisse neus halen in de buurt. Dit mag alleen met mensen van je eigen huishouden. Als je onderweg mensen tegenkomt, moet je 2 meter afstand houden. Je mag niet naar het strand gaan of de bergen in.

• Scholen en bedrijven zijn gesloten.

• Reizen wordt geminimaliseerd.

• Er moet zo min mogelijk aanspraak gemaakt worden op de gezondheidszorg voor andere dingen dan het Coronavirus. Dit betekent dat ik bijvoorbeeld niet mag gaan mountainbiken, omdat dit voor ongelukken kan zorgen. Hetzelfde geldt voor autorijden, dit wordt tot een minimum beperkt.

Lizzie riep op dinsdag al dat ze zich verveelde. Het was dag 1 van mijn lockdown en ik zou het niet volhouden als ik de komende vier weken (op z’n minst) met een verveeld kind thuis zou zitten. Daarom maakte ik een schema voor de dag. De kinderen kunnen zelf kiezen wat ze wanneer willen doen. Het is niet dat ze gedwongen worden alles te doen, maar als ze zich vervelen, kunnen we naar het schema wijzen. Dan is er altijd wel iets om te doen.

Tot nu toe werkt dit heel erg goed! We zijn iedere dag met yoga begonnen. Lizzie lag er al helemaal klaar voor in haar onesie :)

Af en toe worden er wat school taakjes gedaan. Ben en ik hebben vrijdag een experiment gedaan. Via een app stuurde hij de resultaten, inclusief foto’s, naar zijn lerares. Deze was super enthousiast!

Andrew heeft een bokszak gekocht net voor de lockdown, zodat we onze training thuis kunnen voortzetten.

Een blokje rondom het huis rennen mag gelukkig wel. Dit hebben we gisteren gedaan.

Tot nu toe is de sfeer thuis goed. De kinderen zijn redelijk ontspannen en vermaken zich over het algemeen wel. Hoe dit over vier weken is, zien we dan wel weer.

Ik heb besloten om nog niet terug te komen naar Nederland. Naar het vliegveld gaan en in een vliegtuig stappen, brengt heel wat risico's met zich mee. Om nog maar niet te spreken over de overstap. Daarnaast kunnen ze me hier goed gebruiken. In Nederland heb ik geen school en werk, dus zou ik me alleen maar vervelen.

Ik weet niet of ik in juli al naar huis kan en wil komen. De vluchten zijn momenteel (naast risicovol) onbetaalbaar. De hele wereld staat op de kop en niemand weet hoe snel de ontwikkelingen zullen gaan en wat dit betekent voor het reizen.

Nieuw-Zeeland heeft minder besmettingen dan Nederland, maar forceert toch iedereen om thuis te blijven. Ik hoop dat dit de verspreiding van het virus tegengaat en dat we snel ons normale leven terughebben.

Hopelijk gaat het met jullie allemaal goed! Het zijn geen leuke tijden, maar we moeten er allemaal even doorheen bijten. Blijf zoveel mogelijk bij anderen uit de buurt en let allemaal een beetje extra op jezelf én elkaar.

Facetimen, Skypen en bellen via Whatsapp kan natuurlijk wel. Dat is net zoveel contact als ik het afgelopen half jaar met jullie kon hebben. De heimwee wordt hierdoor wel minder erg. Bovendien heb ik meer werk dan normaal hier. Dus ik blijf wel bezig ;)

Stay Safe!

Liefs,

Imke