imkefrijsinger.reismee.nl

Mijn solo-reis avontuur in het zuiden

Hallo allemaal,

Ik ben terug van vakantie! En heb genoeg te vertellen, want er is veel gebeurd de afgelopen weken.

Op dinsdag 19 mei kon ik eindelijk weer naar de Fightshop om lekker te boksen. Het had maanden geduurd voordat die weer open was en het was dan ook erg fijn om terug te zijn. Ook al was het maar voor één keer. Ik zou die avond namelijk op vakantie vertrekken en dus een paar weken niet kunnen boksen.

De avond was emotioneler dan gedacht. Omdat de weken met de familie in de lockdown heel intens waren geweest, was het moeilijk om ze voor een paar weken gedag te zeggen. Het coronavirus was nog niet helemaal verdwenen uit Nieuw-Zeeland en het voelde alsof ik uit de veilige familie-bubbel stapte en de wijde wereld in zou gaan. Wat het ook wel een soort van was. Ik zou namelijk twee en een halve week in mijn eentje rond gaan reizen op het Zuidereiland.

Ik zeg altijd tegen Lizzie dat er een ding is dat ze nooit meer mag vergeten: dat ik heel veel van haar hou. Toen ik afscheid nam en klaar stond om te vertrekken, zei Lizzie: ‘Ooh and Imke, I am gonna say something and you can never forget that. I love you’.


Mijn eerste stop was Kapiti. Hier wonen Andrews ouders. Omdat ik woensdagmorgen heel vroeg op de boot zou moeten stappen, was het handiger om bij hen te slapen.

’s Morgens vroeg reed ik het laatste stukje naar Wellington en checkte ik in voor de ferry. Ik parkeerde mijn auto in de rij en dacht nog even snel boterhammen te smeren voor onderweg. Wat ik echter niet gezien had, waren de auto’s die al begonnen te rijden. Pas toen de auto achter mij toeterde, begreep ik dat ik snel alles uit mijn handen moest laten vallen en moest gaan rijden. Oeps…

Eenmaal op de boot ging het allemaal iets gesmeerder. Het was wel heel erg koud, maar dat mocht de pret niet drukken. Pas toen ik de fjorden van het Zuidereiland en de dolfijnen die vrolijk rondzwommen, zag, kon ik eindelijk ontspannen. Ik beloofde mezelf te gaan genieten en wel te zien hoe alles zou lopen. Aan het alleen reizen moest ik toch nog even wennen.

Rond een uur of twaalf kwamen we in Picton aan. Ik stapte meteen in de auto en reed met een paar korte stops naar de Buller Gorge Swing Bridge. Het uitzicht onderweg was prachtig! Met name de wijngaarden, met gele bladeren en de bergen op de achtergrond, waren mooi om doorheen te rijden.

Omdat het een lange rit was, kwam ik pas rond 4 uur bij de Buller Gorge Swing Bridge aan. De mensen achter de kassa vertelde mij dat ze eigenlijk aan het sluiten waren. Maar… Ik kon wel de korte routelopen en dan via het hek naar buiten gaan. Ze zouden dit voor mij open laten.

Zo gezegd, zo gedaan. Ik liep over de enorme lange hangbrug en deed de 15 minuten durende track. Het was een mooi stukje bos en de ondergaande zon zocht zijn weg door de bladeren.

Toen ik terug kwam bij de ingang, moest ik door het hek dat de beheerder voor mij open had gelaten. Ik wist alleen niet zeker of ik het ook weer op slot moest doen. Voor de zekerheid heb ik dat maar niet gedaan. Stel de beheerder was ook nog in het park en had de sleutel nog in het kantoor liggen… Dan zou ik hem opgesloten hebben.

Na dit avontuur zocht ik een camping in Murchison. Er was helemaal niemand om even mee te kletsen en het was ijskoud. Ik dacht dat een warme douche net voor het naar bed gaan wel zou helpen. Ik stond klaar om de douche in te stappen en gooide het muntje in het (typische) camping apparaat. De douche bleef echter koud en nadat ik ook de andere douche geprobeerd had, besloot ik dan maar, trillend van de kou, terug te gaan naar mijn auto. Hier zou ik namelijk in slapen. Ik appte naar mijn host-familie dat als het de rest van de week zo zou zijn, ik snel weer terug naar huis zou komen. Zij zeiden dat het wel goed zou komen, maar ik was niet erg overtuigd.


Donderdagmorgen besloot ik er weer positief in te gaan staan en maakte ik mij klaar om op weg te gaan naar de westkust. Deze had ik proberen te bereiken in de trip voor de lockdown, maar dat was niet gelukt vanwege het Coronavirus. Ik kon dan ook niet wachten om deze kust eindelijk te zien! De weg naar Westport was erg mooi en heel mysterieus.

Ik kwam aan inCarters Beach: mijn eerste bestemming aan de westkust. Het was een mooi strand, maar nog niet heel veel ruiger dan de stranden in de buurt van Palmerston North.

Ik reed verder en stopte in Cape Foulwind. Hier begon ik aan de track naar de vuurtoren. Veel mensen beschrijven de westkust als ruig en ik zag eindelijk waarom!

Ik ontmoette twee Nieuw-Zeelanders op de track en samen liepen we de weg terug. Vervolgens stapte ik in de auto en ging ik op weg naar de zeehonden kolonie, die 10 minuten verderop zou zitten.

Er waren heel veel zeehonden en vooral ook veel baby’s. Ze speelden in het water, afgeschermd door de rotsen. Hierdoor leek het alsof ze een soort zwembadje hadden. Té schattig.

Na dit schattige tafereel gezien te hebben, liep ik terug naar mijn auto. Ik reed naar Punakaiki. De uitzichten onderweg waren weer waanzinnig! Aangekomen bij de Pancake Rocks werden die uitzichten alleen maar beter. Het was een korte wandeling, die je de interessante vormen van de rotsen liet zien.

Ik raakte aan de praat met twee Amerikanen. Ze hadden dezelfde route in het vooruitzicht, dus we wisselden contactgegevens uit. Als je alleen reist, is het erg leuk om af en toe iemand hebben om mee te kletsen ;)

Mijn volgende stop was Hokitika. Dit kleine en gezellige stadje staat bekend om het strand en de mooie zonsondergangen. Ik was nog net op tijd om dit te zien. De zon ging namelijk al snel onder. Het was helaas erg bewolkt, maar dat was niet zo erg.

Ik had er een mooie dag op zitten. Althans, bijna… Toen ik incheckte bij de camping, zei de medewerkster dat er 5 minuten verderop glowwormen te zien waren. Ik reed hier dan ook in het donker naartoe en ja hoor: honderden glowwormen gaven licht. Het was magisch!

Ik raakte aan de praat met een Engels meisje, dat ook alleen reisde. We hadden dezelfde route, dus zouden elkaar vast nog tegenkomen. Hopelijk herkenden we elkaar dan… Want het was natuurlijk donker bij de glowwormen. Ik reed terug naar de camping en na een leuk gesprek met een Amerikaans meisje en een lekkere maaltijd, was het tijd om naar bed te gaan.


Vrijdagmorgen ging ik op weg naar de Hokitika Gorge. Het water was erg grijs (op de foto’s is het altijd super blauw) vanwege de regen. Toch was het een mooie wandeling.

Vervolgens reed ik naar Franz Josef. De weg hiernaartoe was ook weer erg mysterieus. De bergen met hun watervallen werden zichtbaar toen de wolken een stukje opschoven. Het was regenachtig en bewolkt, maar dat is blijkbaar een van de kenmerken van de westkust en ik begreep dat ik dat dan maar ook moest inzien.

Nadat ik informatie op had gevraagd bij het bezoekerscentrum, maakte ik een paar kleine wandelingen rondom de gletsjer.

Het was tijd om naar Fox Glacier te gaan. Ik besloot in een hostel te slapen, omdat ik fit wilde zijn voor de volgende dag. Er stond namelijk een helikopter hike op de planning! Tijdens het koken raakte ik aan de praat met de zoon van de eigenaren van het hostel (Sam) en een andere reiziger. Sam zei dat er ook in Fox Glacier glowwormen te vinden waren en nam mij en de andere jongen mee op pad. We liepen een stukje het bos in en ja hoor! De kleine lichtpuntjes waren duidelijk te zien. Het is en blijft iets heel bijzonders.


Zaterdagmorgen was ik best zenuwachtig voor de heli hike. Het is weersafhankelijk, maar gelukkig scheen de zon en was er geen slecht weer voorspeld: we konden vliegen! Terwijl ik stond te wachten bij de balie van het bezoekerscentrum, kwam er een meisje binnen. Ze schreef haar naam op de lijst (dit moet vanwege contact tracing) en zag mijn naam staan. Ze keek op en zei dat ik de Imke van de glowwormen in Hokitika moest zijn. Ik lachte: dit was het Engelse meisje waar ik in het donker mee had gepraat. Het was toevallig dat we elkaar weer tegenkwamen.

Opeens stonden de twee Amerikanen voor mijn neus: nog meer mensen die je opnieuw tegenkomt. Ze hadden besloten ook de helihike te doen die morgen.

Het duurde een uur voordat alles geregeld was en we eindelijk de helikopter in konden klimmen. We werden in drie verschillende groepen verdeeld. Om de beurt zouden we naar de gletsjer vliegen. Ik mocht als eerste, samen met twee van de gidsen. Ze vertelden dat er in de afgelopen twee dagen niemand op de gletsjer was geweest, omdat er maar weinig toeristen waren. Dit betekende dat ze zelf moesten zoeken naar wat de makkelijkste stukken waren om te lopen etc. Daar stond ik dan, na een fantastische helikopter vlucht, op een gletsjer. Met maar twee andere personen. Op dat moment voelde ik mij het gelukkigste meisje op de wereld. Het was prachtig!

Nadat ook de andere groepen aangekomen waren, begonnen we in twee groepen te lopen. Onze gids nam ons mee naar de mooiste plekken van de gletsjer. We dronken gletsjerwater, zagen watervallen en liepen een grot in. Het was echt fantastisch!!!

Ook de terugreis was erg gaaf! Vliegen in een helikopter bevalt me wel. Zeker met die uitzichten ;)

Aan het begin van de middag waren we weer allemaal terug in het dorpje en na een snelle lunch, haalde ik Sam op. Samen liepen we rondom Lake Matheson, waarin de besneeuwde bergtoppen weerspiegelden.

Vervolgens zei Sam dat hij het mooiste uitzichtpunt van het dorp wilde laten zien. Hij kreeg gelijk: de bergen en gletsjer waren prachtig.

Ik besloot nog een nachtje in het hostel te blijven en na een lekkere maaltijd, sliep ik als een roosje. Het was een geweldige dag geweest.


Zondag was het tijd weg te gaan uit Fox Glacier en daarmee ook de westkust achter me te laten. Ik ging op weg naar de Haast Pass. De route hier naartoe was al erg mooi en op een paar plekken stopte ik om even een foto te maken.

De Haast Pass zelf was erg gaaf! Er waren een aantal hele mooie watervallen en ook de Blue Poolswaren erg mooi. Bij een van de watervallen vroeg ik een jongen of hij een foto van mij wilde maken. Hij keek me aan en zei dat hij dat geen probleem vond en vroeg vervolgens waar hij mij eerder was tegengekomen. Verbaasd keek ik hem aan en samen kwamen we erachter dat we elkaar in het bezoekerscentrum van Franz Josef hadden gezien. Zo zie je maar weer dat je steeds dezelfde mensen tegenkomt tijdens het reizen!

Na de Haast Pass wilde ik een hike gaan doen, maar het was al later dan gepland en de track zou ook langer duren dan dat ik in gedachten had. Ik besloot naar Wanaka te rijden en daar wat te gaan eten. Ik was vergeten hoe mooi Wanaka is. Met de familie ben ik hier in de zomer al geweest, maar ook het winterse uitzicht met de besneeuwde bergtoppen is adembenemend mooi. Nadat ik een restaurantje gevonden had en het eten ook al voor me had staan, kleurde de lucht ineens roze. Deze zonsondergang moest ik vast leggen, dus ik vroeg een van de medewerkers even op mijn eten en tas te letten. Vervolgens liep ik naar buiten en zag dit perfecte plaatje recht voor me. Het leek op een hele goede gefotoshopte foto, die heel groot opgehangen was. Wanaka blijkt niet alleen heel mooi, maar magisch te zijn.

Nadat ik mijn (al bijna koude) eten had opgegeten, reed ik naar de camping waar ik die nacht zou slapen. De Argentijnse jongen (van de waterval) zou daar ook zijn, dus dan hadden we beiden in ieder geval iemand om mee te praten. De eigenaresse van de camping was super aardig en beloofde mij dat het uitzicht van de camping erg mooi zou zijn, die volgende morgen.


Het was maandagmorgen 25 mei. De zonsopkomst viel tegen door alle wolken, maar het beloofde uitzicht was wel erg mooi. Nadat ik had ontbeten, was het tijd voor een wandeling op Mount Iron. En zoals een echte Nieuw-Zeelander, heb ik ook tussen de struiken geplast. Voor mij was dat een hele uitdaging. Als ik wist dat ik de volgende dag zou gaan hiken, dronk ik veel te weinig, zodat ik niet in de struiken hoefde te plassen. Er zijn namelijk niet veel toiletten te vinden op de Nieuw-Zeelandse tracks. Anna en Andrew lachten me altijd een beetje uit als ik zei dat ik niet kon plassen in het bos. Iedere Nieuw-Zeelander kan dat vanaf kinds af aan, was hun reactie dan. Ze hebben me uiteindelijk zover gekregen dat ik het mezelf aan moest leren en toen ik geplast had op deze track in Wanaka, appte ik hen lachend dat het was gelukt :)

Na deze ‘overwinning’ stond Queenstown op de planning. Onderweg stopte ik bij een paar mooie uitzichtpunten en in Arrowtown. Het had een hele herfstachtige uitstraling met bomen in verschillende kleuren.

Aangekomen in Queenstown liep ik naar het water en genoot van het mooie, bergachtige landschap. De Fergburger is dé hamburger van Nieuw-Zeeland en je kunt hier niet zijn geweest zonder deze te hebben geproefd. Ik besloot er dan ook een te halen en bij het water op te eten. En eerlijk is eerlijk: de burger was echt heel lekker.

Toen de burger op was, was het tijd om naar Glenorchy te rijden. Deze route was prachtig, zeker met de ondergaande zon.

Na een paar stops, reed ik naar een DOC camping. Deze camping wordt beheerd door de regering en heeft alleen maar toiletten en geen andere faciliteiten. Er was niemand anders op de camping en het lag in de middle of nowhere. Ik vond dat ik mezelf moest overwinnen en er toch moest gaan slapen, want wat zou mij hier kunnen gebeuren (ik sloot de auto af als ik ging slapen)? Bovendien lag de camping heel dicht bij de start van de track die ik de dag daarna wilde gaan doen.


Na de nacht op de afgelegen camping, stond ik vroeg op om aan de Routeburn track te beginnen. Het zou een flinke wandeling worden en ik wilde niet terug hoeven te lopen in het donker. Nadat de zandvliegen mij het leven even moeilijk hadden gemaakt, ging ik op pad. Het was een mooie, maar soms ook pittige track. In de eerste 2 uur ben ik helemaal niemand tegengekomen. Bij de hut kwam ik een Nederlandse jongen tegen. Hij liep het laatste stuk me naar boven. Het was heel gaaf (met name het laatste uur), maar opeens werd het heel erg bewolkt. Het uitzicht werd bijna onzichtbaar. Aangekomen bij Harris Saddle besloten we in de shelter te wachten. Hier probeerden we op te warmen en hoopten we dat het weer zou verbeteren. Helaas gebeurde dit niet en moest ik toch echt weer terug naar beneden. Als ik te lang zou wachten zou het namelijk donker worden. Na 7 uur en 45 minuten was ik terug bij de auto. Doodmoe, maar voldaan.

Ik reed naar Queenstown om daar in een hostel te slapen. Dit zou goedkoper zijn dan een camping dus ik dacht dat dat een goede optie was. De gedeelde kamer stonk enorm naar rook en degene waar ik de kamer mee deelde, had al op alle bedden gezeten… Ik draaide me om en liep terug naar de receptie. Moe van het lange wandelen, vroeg ik voor een privé kamer. Die rekende ik af en nadat ik mijn spullen uit de auto had gehaald kon ik eindelijk ontspannen.


Woensdagmorgen had ik spierpijn in mijn hele lijf… Dat krijg je, als je voor bijna 8 uur aan de wandel gaat. Ik stond op en ging in bad. Dit had ik al maanden niet gedaan, dus kun je nagaan hoe blij ik was dat ik een bad in deze kamer had! Na een relaxte morgen liep ik terug naar mijn auto. Met een paar pauzes bij de mooie uitzichten reed ik naar Te Anau.

Daar liep ik op mijn dooie gemak een rondje bij het water. Ook hier waren de uitzichten prachtig.

Ik vervolgende mijn weg naar de boerderij van een vriendin van Anna. Zij en haar man hebben een Airbnb en boden deze slaapplek aan mij aan. Het is een fijn huisje dat van alles voorzien is. Ze hadden me uitgenodigd voor het avondeten en rond een uur of zes reed (ja, hun landgoed is vrij groot) ik naar de boerderij. Het was erg gezellig en na een lekkere maaltijd was het tijd om naar bed te gaan.


Donderdagmorgen was het dan eindelijk tijd om naar Milford Sound te gaan. Dit is een gebied in Fjordland met hoge bergen en mooie wateren. Het was super mistig en vanwege de overstromingen in februari waren bijna alle wandelroutes gesloten. Ik baalde een beetje maar reed door. Opeens ging ik een heuvel over en was het super helder met een strakblauwe lucht. De rest van de route was prachtig!

Ik kwam aan bij de camping, die super luxe en schoon was. Ik nam de tijd om wat foto’s uit te zoeken en op mijn gemak te koken. Na een leuk gesprek met twee reizigers, was het tijd om naar bed te gaan.


De volgende ochtend reed ik naar Milford Sound en liep ik een korte track. Ik denk dat ik een Kea zag en een Weka. In eerste instantie twijfelde ik of het geen kiwi was, maar dat was het dus echt niet, helaas ;)

Vervolgens liep ik de korte Lookout track. Het meisje bij het informatiecentrum zei dat als ik iets verder door zou lopen, er een mooier uitzicht zou zijn. Het was echter wel modderig. Aangezien het een hele korte track was, dacht ik dat het wel oké was in normale kleren. Ik liep naar het eerste uitzichtpunt en vanuit daar een stukje verder. Het was inderdaad heel modderig, maar ook niet echt duidelijk waar het pad was. Ik dacht dat het een beter idee was om terug te lopen en dat deed ik dus ook. Echter, er waren opeens 3 verschillende routes… oeps. Ik koos gelukkig de goede weg terug naar het uitzichtpunt. Dat heb ik weer. Ik kan wel 8 uur wandelen zonder problemen, maar ik verdwaal bijna als ik maar 10 minuten hoef te lopen…

’s Middags was het tijd voor de cruise. Het was super zonnig en onbewolkt, waardoor we de bergtoppen heel goed konden zien. Er waren minder watervallen dan normaal, aangezien het 200 dagen per jaar regent in Milford en het al een paar dagen droog was geweest, maar dat maakte het landschap niet minder mooi.

Met een mooie zonsondergang reed ik na de boottocht terug naar de boerderij. Pas toen had ik weer bereik. Anna en Andrew wisten wel waar ik was, maar ik was vergeten te vertellen aan pap en mam dat ik anderhalve dag geen bereik zou hebben… Dat was niet zo’n slimme zet. Gelukkig waren ze er via Andrew achtergekomen dat er niks aan de hand was. Zo zie je maar, ik leer mijn lesjes wel, door het alleen reizen ;)


Zaterdagmorgen ging ik op weg naar de Catlins. Toen ik in het plaatsje Gore kwam, werd ik gestopt door de politie. Ik moest een alcoholtest doen. In plaats van te blazen, moest ik in een apparaat tot 10 tellen. Ik werd een beetje zenuwachtig en dacht dat ik de nummers in het Engels door de war zou halen, maar dit gebeurde gelukkig niet. Met een ‘it’s that easy mate’ was ik geslaagd en mocht ik doorrijden.

Curio Bay was mijn eerstvolgende stop. Het was erg wild en mooi.

De volgende stop was een korte wandeling naar een hele mooie waterval.

Vervolgens reed ik naar een meertje, om daar een rondje omheen te lopen.

Daarna was Nugget Point aan de beurt. Dit stond al heel lang op mijn To Do list en eindelijk was ik er. En het was ook wel echt heel erg mooi.

Op de terugweg ging de zon langzaam onder en de hele lucht kleurde roze en paars. Nieuw-Zeeland is echt magisch!

De camping waar ik verbleef, lag in Kaka Point. Er was een hele lieve vrouw die me een kruik aanbood en me haar telefoonnummer wilde geven, voor het geval van nood, aangezien zij op het Zuidereiland woonde. Nadat ik lekker gekookt had, was het tijd om te gaan slapen.


Vanuit Kaka Point reed ik naar Dunedin. Hier ben ik direct de Peninsula opgegaan. Mijn eerste stop, Sandfly Bay, was heel erg mooi. Ik ontmoette twee Nieuw-Zeelanders en al pratend liepen we samen het strand op. Hier lagen de zeeleeuwen te chillen in de zon. Ze waren echt gigantisch.

Terug bij mijn auto raakte ik aan de praat met een Engelse jongen in de auto naast me. Het is grappig om te zien met hoeveel vreemden ik heb gepraat in deze afgelopen weken.

Sandymount was mijn tweede stop. Het was een leuke wandeling met hele mooie uitzichten.

Om half 6 stonden de pinguïns op de planning. Ik had wat tijd over en besloot met een boekje op het strand te gaan zitten. Het is hier natuurlijk laat in de herfst / begin winter, dus het was absoluut niet zo warm als dat het klinkt, maar de frisse wind deed me goed. Even voor 5 reed ik naar het Royal Albatross Centre. Om half zes liepen we naar de vlonder en wachtten we tot de pinguïns uit de zee zouden komen. De nesten lagen namelijk onder en rondom de vlonder. Daar kwamen ze, in een grote groep het water uit gelopen. Het was echt een van de schattigste dingen die ik ooit gezien heb.

Ik raakte aan de praat met een stel en hun schattige dochtertje. Nadat de meeste pinguïns veilig in hun nest lagen, liepen we samen terug naar de parkeerplaats. Ik zat al in de auto toen de vrouw (Kate) aanklopte. Ze vond het maar niks als ik op een camping in de koude auto zou gaan slapen en zei ze een slaapplek over hadden. Ik zei dat ik daar heel blij mee zou zijn en reed achter hen aan naar hun huis.

We dronken thee en aten een Turks ontbijt. Dit is een combinatie van borrelhapjes. In Turkije eten ze dit blijkbaar als ontbijt. Hakan is van Turkse afkomst en nadat hij Kate ontmoette, is hij naar Dunedin verhuisd. Het was erg gezellig en ik was heel erg dankbaar dat ze een bed voor mij hadden.


Om een uur of half 8 's morgens klopte het schattige dochtertje op de deur van de kamer. Ze kwam een boekje voorlezen terwijl ik me klaarmaakte. We liepen naar de keuken en maakten ons ontbijt. Nadat ik afscheid had genomen, was het tijd om naar Lake Benmore te gaan. Dit was een flinke rit, maar het was het zeker waard. In Benmore had ik namelijk afgesproken met Jule! Eindelijk waren we herenigd. Jule is namelijk naar het Zuidereiland verhuisd. We kletsen en wandelden.

Helaas moesten we allebei een andere kant op en was het tijd om afscheid te nemen. Ik reed naar Lake Ohau. Het was zo mistig dat ik me bijna om wilde draaien, maar ik dacht dat ik beter toch nog maar even door kon rijden. Opnieuw was de mist uit het niks verdwenen en was het enorm helder. De uitzichten rondom het meer waren erg mooi.

Ik reed naar een camping Twizel, waar ik de nacht zou verblijven. Een Nederlandse kennis van Jule werkt in Twizel en hij vroeg dan ook of ik het gezellig vond om wat te gaan drinken. In de bar waar we afgesproken hadden, bleek een andere Nederlander te werken. Het was stiekem toch wel fijn om even Nederlands te praten. Guus, jongen achter de bar, hoefde de dag erna pas om half 6 te werken. Hij was enthousiast om de hike die op mijn planning stond, mee te doen. We spraken af dat ik hem rond 8 uur op zou halen.

Het zou die nacht -3 graden worden. Ik had me op en top voorbereid: de dekens lagen klaar en mijn 2 kruiken waren beide gevuld met warm water. Tot mijn verbazing heb ik best lekker geslapen die nacht. Alleen de morgen was een beetje koud, maar voor de rest was het prima te doen.


Dinsdagmorgen was het vroeg dag. Ik maakte me klaar en haalde Guus op. De weg naar de Mount Cook Village was erg mooi. Opnieuw was het heel mistig en ineens super helder. We startten de Mueller Hut track.

Tot aan het eerste uitzichtpunt waren dit alleen maar trappen. En geloof me, het waren een heleboel traptreden. Maar het uitzicht was het meer dan waard.

Na het eerste uitzichtpunt begon het echte klimmen. Op een begeven moment waren we zo hoog dat er ook ijs op de track lag. Ik had spikes voor onder mijn schoenen, zodat ik meer grip had, maar Guus had deze helaas niet. Hij besloot dat ik door zou lopen naar de hut en hij op mij zou wachten. Zijn schoenen hadden te weinig grip en hij wilde het risico niet nemen. Ik ging op weg naar de hut. Het was echt een hele gave klim. Het ijs werd sneeuw en het landschap veranderde. Het was echt prachtig! De bergen waren bedekt met sneeuw en er was zelfs een gletsjer te zien. Het was echt een van de mooiste dingen die ik hier heb gezien. Ik weet dat ik dat vaker zeg, maar het was echt heel erg mooi!

Aangekomen bij de hut at ik snel een boterham en besloot ik weer naar beneden te gaan. Guus was aan het wachten en een grote grijze wolk kwam richting de hut. Het duurde niet lang voordat we weer samen op pad waren. Ik verzwikte echter mijn enkel tijdens de afdaling. Gelukkig viel het mee en kon ik nog lopen. Na 6 uur en een kwartier waren we weer bij de auto.

Het meer dat die morgen niet te zien was door de mist, was super helder en een mooie zonsondergang was de bonus van de dag. Een paar jongens die we onderweg tegen waren gekomen, vertelden ons dat een Ranger naar de hut was gelopen om iedereen mee naar beneden te nemen. Er zou de volgende dag namelijk een storm op komst zijn, waardoor mensen de hut niet meer konden verlaten. Guus en ik waren maar wat blij dat we de track die dag gepland hadden en niet een dag later. Ik zette hem af bij zijn werk en ging zelf terug naar de camping. Na het eten dronk ik nog iets in de bar waar ik de dag daarvoor ook was geweest.


Ik had een relaxte woensdagmorgen en haalde Guus weer op. Hij zou meegaan naar Tekapo en vanuit daar teruggaan naar Twizel. Tekapo was erg mooi en het was weer een zonnige dag.

Ik liet Guus achter en reed via Fairlie naar Geraldine. Het waren geen bijzondere plaatsjes, maar Geraldine had wel een leuk café, met een hele gave wc.

Vanuit Geraldine reed ik naar Mount Somers en vanuit daar naar Mount Hutt. Onderweg stopte ik om een paar foto’s te maken.

Uiteindelijk kwam ik uit in Methven, waar ik in een super mooi hostel sliep. De eigenaren waren super aardig! Ze hadden het hostel pas 3 jaar geleden helemaal verbouwd en dat was zeker ook te zien.


Donderdagmorgen reed ik naar de Rakaia Gorge. Het weer was niet heel erg goed, dus ik besloot niet verder dan naar het uitzichtpunt te lopen.

Vervolgens ging ik naar Hamner Springs, waar ik had afgesproken met twee mensen uit Christchurch. Ik had deze Nieuw-Zeelanders kort gesproken in de Haast Pass en ze zeiden dat ik altijd welkom was bij hen in Christchurch. Aangezien ik graag naar de Hot Pools in Hamner wilde gaan en zij daar ook graag kwamen, spraken we daar af. De spa baden waren heerlijk, maar met de mensen werd het steeds ongemakkelijker. Toen zij terug in hun campervan waren en ik met mijn auto naar dezelfde camping zou rijden, besloot ik dat ik beter met een smoesje ervandoor kon gaan. Ik voelde me zo ongemakkelijk dat de avond niet erg gezellig kon worden. Ik vertelde dat ik er ineens vandoor moest, vanwege familie omstandigheden en nam de benen.

Aangezien het al laat was en ik niet ver wilde rijden, kwam ik uit in Rotherham. Een van de meest random plaatsen waar ik in Nieuw-Zeeland ben geweest. Ik sliep in een heel typisch, ouderwets hotel.


Donderdagmorgen reed ik naar Kaikoura. De weg daarnaartoe was erg kronkelig en ik voelde me niet helemaal lekker toen ik aankwam. Ook was het weer te slecht om de hike te doen die ik op de planning had staan. Ik besloot naar de zeehonden kolonie te lopen. Het was veel verder dan gedacht, maar de wandeling deed me goed. Er waren enorm veel zeehonden. Eentje zat in het gras verstopt. Als je verder wilde lopen, kwam je tussen hem en de zee in te staan. Hierdoor werd hij een beetje boos, maar gelukkig bleef hij op afstand.

Terug bij de auto besloot ik een late lunch te hebben verdiend. Ik reed naar een leuk cafeetje. Daarna was ik zo moe dat ik besloot boodschappen te doen en dan naar de camping te gaan. De camping bleek een hottub te hebben, dus daar heb ik zeker even gebruik van gemaakt. Ik maakte pizza als avondeten en ging vroeg naar bed. Het uitzicht van de camping was trouwens ook erg mooi!


Zaterdag besloot ik de Fyffe Hut track te doen, die ik de dag daarvoor niet had gedaan. Het was veel steiler dan gedacht en het schoot niet echt op. Om 2 uur zou er een soort van storm komen. Ik besloot dat als ik om 1 uur nog niet bij de hut zou zijn, ik terug zou lopen. Gelukkig was ik er op tijd en een mooi uitzicht was mijn beloning. Ik voelde de wind harder worden en besloot naar beneden te gaan. Uiteindelijk ging dat veel sneller dan gedacht en heb ik er 3 uur en 40 minuten over gedaan. Op internet stond ongeveer 5 uur, dus ik had het, ondanks de langzame start, best snel gedaan.

Terug bij de auto begon het te regenen. Ik was net op tijd! Ik stapte in en reed naar Picton. Onderweg stopte ik in Ohau. Hier stonden veel auto’s geparkeerd, dus de nieuwsgierigheid won en ook ik zette mijn auto aan de kant van de weg. Ik keek richting de zee en ineens zag ik allemaal zeehonden op de rotsen liggen. Dat is nog eens een leuke verassing.

Ik ging op weg naar Blenheim, at wat en reed door naar Picton. Hier vond ik een camping en na een lekker warme douche, ging ik naar bed.


Zondag was het tijd om terug naar huis te gaan. Ik stond rustig op, maakte ontbijt en parkeerde de auto in het centrum. Ik besloot in een cafeetje wat te gaan drinken. Nadat ik op een bankje in de zon een boekje gelezen had, werd het tijd om een broodje te halen en richting de boot te gaan.

Met heel veel vertraging mochten we eindelijk de boot op. De zonsondergang was prachtig.

Nadat we bijna anderhalf uur later aankwamen dan gepland, reed ik naar huis. Rond 9 uur liep ik het huis in. Ben was nog wakker en schreeuwde van blijdschap zo hard mijn naam dat ook Lizzie wakker werd. Met kleine oogjes kwam ze naar me toe om me ook een flinke knuffel te geven. ‘Imke, you are back’, zei ze met een grote glimlach op haar kleine gezichtje.

In de tijd dat ik weg was, had Lizzie een familiefoto uitgeprint en erbij geschreven: this is Imke - family! Een keer vroeg ze of ze mij kon bellen. Ze was zo verdrietig. Ik vroeg haar waarom zo ineens zo verdrietig was: ze miste mij heel erg. Ook Ben had mij enorm gemist. Ik zou een dag voor zijn verjaardag terugkomen en daar keek hij meer naar uit dan naar zijn verjaardag.

Het was een reis waarin ik heel veel heb gezien, maar ook mezelf heb overwonnen. Ik ben voor twee en een halve week echt alleen op pad geweest en heb er ook nog eens van genoten.


Maandag was het de tiende verjaardag van Ben. Het was een gezellige dag. De kinderen gingen naar school en ik moet zeggen dat dat wel gek was. Ik ging natuurlijk weg toen de kinderen nog niet naar school waren en de ‘bubbel’ er nog was.


Dinsdag ben ik eindelijk weer gaan boksen. Het was heel fijn om weer terug te zijn in de Fightshop. ’s Avonds was er een au pair meeting. Gezellig om iedereen weer te zien. Helaas kreeg ik ook een iets minder leuk telefoontje die avond, waardoor ik thuis toch wel miste.

Dit weekend heb ik rustig aan gedaan. Zaterdagavond ben ik met een paar andere au pairs gaan uiteten. Dat was heel gezellig! Woensdag ga ik op een familie-tripnaar Auckland! Daar heb ik echt zin in!

En ja, jullie lezen het goed! We zijn sinds maandag op dinsdagnacht (van vorige week) naar level 1 gegaan. Dit betekent dat het normale leven zo goed als terug is. De grenzen zijn nog gesloten, maar er zijn op dit moment geen actieve Covid-19 besmettingen! Heel goed nieuws dus!

Ik hoop dat het met jullie allemaal goed gaat. Laat zeker een reactie achter! Vind ik altijd leuk om te lezen.


Liefs,

Imke


Reacties

Reacties

Gidian

Waaw Imke, wat un geweldige reis, ik heb op aafstand mei genaote van dien verhaol en prachtige foto’s! Wat un euverwinning veur dichzellef! En now weer verder geneete beej dien bonus femilie! Leefs😘

Boukje

Ha Imke

De foto’s zijn nog mooier dan maar te verwachten is Of die we al gezien hebben.
Ongelooflijk mooi en zijn super trots dat je op solotrip bent gegaan! Wat een overwinningen!

Als Timon die pinguins ziet.......

Lieve Imke dank voor delen van al dit moois. Je weet dat we mega jaloers zijn, maar vooral heeeel trots op je en blij dat je deze keus hebt gemaakt!!!!!

Liefs van ons

Maartje Duijkers

Hoi Imke,

Veel herkenbare stukjes van je reis en de prachtige foto's.
Zo te zien heb ook jij genoten van de ontelbare uitzichtpunten, watervallen, bergen, bossen, wandelroutes, enz. Nieuw-Zeeland is zo mooi!!

Groetjes Maartje

Kim

Stoere tante bis se! Te gek!
Fijn um te laeze det Ut good geit met dich en haopelik in ut Venlose thoés auk alles weer baeter. 😘

Guusje

WAUW! Ik heb echt genoten van iedere foto! Het is echt ADEMBENEMEND! Zo mooi ook in de winter en wat heb je geluk gehad met het weer. Lijkt een perfecte rit te zijn geweest met heel veel avonturen en overwinningen! Ik weet zeker dat er te veel momenten waren waarbij je adem even stokte zoals in de Christchurch Peninsula ;). Geniet er nog van daar en de groeten aan je lieve family! Xx

Vera Sas

He Imke,

Wat een geweldige ervaring zeg! En jezelf overwonnen, maar dat kan je! Wat dapper en een geweldige reis zo, super!!

Geniet nog van alles wat komen gaat daar! Heb je al een idee wanneer je weer naar Nederland komt?

Geniet van je tijd daar, topper!

Groetjes,
Vera Sas

Inge Spanbroek

Wauw Imke, geweldig wat je allemaal doet en mee maakt! Een tijd om nooit te vergeten!
Geniet nog daar!
Groetjes Inge

Astrid Bom

Hoi Imke,
Pfffff......wat ein trip zeg. Fantastiesssss. Óngeluiflikke moeije foto's. En waat ein belaevenis. Allein...........beej vraemde minse in de wage stappe mósse ech neet mièr doon huur. Ouk al hebbe ze ein kind beej zich. En jao......ik laes vuuël krimies. :-))))))))
Hald dich en geneet veural. Hertelikke groete van mich.....

Elly en Jacq

Hoi Imke,
Wat un lef hebs dich um allein zón trip te make en klasse conditie.
Alle respek.!
Prachtige foto's, ut zuidereiland haet van verschillende lande un bietje.
Un bietje Noorwegen, un bietje Ierland of Schotland en ouk wat Van Oëstenriék.
Zoeë hebs ze alles in eine kier gezeen.
Det vergits se noeits mier..
Geneet d'r nog van, gr. óet Venlo

Marij

Wat un fantastisch land. Stoere dinger die se meimaks. Zalse noeit mier vergaete! Ik haop wal desse oeit nog truuk kumps ;)

Sandra

Nou nou wat ein prachtige reis en waat ein stoere onderneming um dit hielemaol allein te doon. Moeij um te laeze/zeen desse zoë kins geneete van dien reis en os laots meigeneet 😘

EriKa

Prachtig Imke, zowel het verhaal als de foto’s. Liefs uit Venlo

Gerda

Beetje later goed gelezen en van je reisverslag genoten! Wat maak je toch mooie herinneringen....en super om dit alleen te doen..
Heb het goed en geniet.

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!

Deze reis is mede mogelijk gemaakt door:

Travel Active