imkefrijsinger.reismee.nl

Winter in het Zuidereiland & meer!

Hallo allemaal,

Ja, het is weer veel te lang geleden... Tijd om even bij te kletsen!


Vrijdagavond 7 augustus zijn Coral, Anna en ik naar Sister Act gegaan. Deze musical werd opgevoerd door een groep mensen uit Palmerston North. Het was heel erg goed, dus genieten was niet zo moeilijk!


Zaterdagmiddag 8 augustus ben ik samen met Verena (een Duitse au pair) naar Wellington gereden. Na een klein stukje gewandeld te hebben, was het tijd voor het avondeten.

Coral en Jess (twee andere au pairs) aten gezellig met ons mee. Daarna was het tijd om naar mijn eerste echte rugbywedstrijd te gaan. De nationale sport van Nieuw-Zeeland is natuurlijk rugby en het kon echt niet dat ik nog geen wedstrijd had gezien. Het spel zelf is best traag, maar de sfeer in het stadion was heel indrukwekkend. De Hurricanes (Wellington) wonnen en na afloop namen de spelers de tijd om met iedereen op de foto te gaan.


Dinsdagavond werd er ineens een persconferentie aangekondigd. Minister-president Jacinda Adern maakte bekend dat er nieuwe Covid besmettingen in de gemeenschap gevonden waren. De regering reageerde snel en streng (zoals al eerder) en dwong Auckland in lockdown (level 3) te gaan. De rest van het land moet zich aan de regels van level 2 houden.

Ik zou die zondag naar het Zuidereiland vertrekken met de auto en een week later zou mijn familie ook naar het zuiden gaan, maar of dat nog doorging, wisten we niet… We moesten de persconferentie van vrijdag afwachten.

Ondertussen keek ik met Lizzie ‘Dolfje Weerwolfje’. De film heeft helaas geen Engelse audio of ondertiteling dus de vertaling moest ik er zelf bij geven. Lizzie vindt het geweldig!


Vrijdagavond hoorden we dat alle nieuwe besmettingen gelinkt konden worden aan het cluster uit Auckland. Dit betekent dat Auckland in level 3 lockdown bleef en de rest van het land in level 2. De reis kon dus toch doorgaan!


Zaterdag 15 augustus gingen we met de hele familie naar Andrews ouders in Kapiti. Zij wilden graag ons oude tuinhuisje overnemen, dus dat was een goed project voor een zaterdag. Nadat ik Andrew geholpen had het huisje weer in elkaar te zetten en Lizzie en ik ons moe hadden gemaakt met buitenspelen, liep ik naar het strand. Het uitzicht op Kapiti Island blijft bijzonder.

Toen ik terug was, was het tijd om de spa pool in de aanhangwagen te laden. Deze zouden wij namelijk in ruil voor het huisje krijgen. Geen slechte deal als je het mij vraagt ;)

Rond een uur of zes waren we eindelijk thuis. In het donker haalden Andrew en ik de spa pool van de aanhanger af en zetten we het op de juiste plek in de tuin. Vervolgens moest ik alles voor mijn trip nog inpakken…


Zondagmorgen was het tijd om naar Wellington te gaan en de veerboot naar het Zuidereiland te nemen. Om kwart voor zes moest ik de deur uit… Het weer op de boot was heel fijn, dus buiten zitten was geen probleem. Opnieuw had ik het geluk dat ik dolfijnen zag zwemmen!

Rond een uur of twaalf kwam ik in Picton aan. Onder het genot van een koffie to-go ging ik de weg op. Ik stopte bij Paparoa Point. Het uitzicht was erg mooi!

De rest van mijn route die dag bestond uit allemaal andere mooie uitzichten.

Rond vijf uur kwam ik aan in Waiau. Hier sliep ik in een cabin op een camping. Dit is een soort van hutje met een bed en een verwarming (erg belangrijk!) Na het avondeten, was het tijd om te gaan slapen.


Maandagmorgen startte ik aan de Lewis Pass. Deze weg gaat van kust naar kust.

Ik wilde de Lewis Tops Tracks gaan bewandelen. Deze zou beginnen aan de andere kant van de weg van de St James Walkway. Nadat ik de parkeerplaats had gevonden, ging ik op pad. Althans… Dat was mijn plan. Ik kon de start van de hike niet vinden…

Na een kwartier rondgekeken te hebben, besloot ik een of ander jeugd-kamp op te lopen. Na daar nog eens10 minuten rondgevraagd te hebben, kon iemand mij eindelijk vertellen dat de start van de hike wel aan de overkant van de St James Walkway was, maar wel het andere uiteinde van die Walkway… Ik moest dus een stukje verder rijden.

Toen ik het eindelijk gevonden had, bleek het langer te zijn dan ik dacht. Het bord zei namelijk 1,5 uur tot de bosrand, terwijl de website 1,5 uur tot de top zei… Na een paar ‘false summits’ kwam ik aan tot waar ik wilde komen. De track liep blijkbaar nog véél verder door. Het uitzicht was prachtig!!

Toen ik uiteindelijk ruim 3 en een half uur later weer terug bij de auto was, was ik moe maar voldaan. Ik moest nog ongeveer 2 uur rijden tot de camping waar ik die avond zou slapen. Ook deze keer had ik een cabin geboekt.

De zon was al bijna onder toen ik aankwam in Moana, maar gelukkig kon ik het laatste beetje nog op camera krijgen.


De volgende morgen was magisch. Ik werd wakker met een verassend mooi uitzicht!

Ik deed twee korte wandelingen.

Met name de tweede maakte me intens gelukkig. De reflectie van de bergen in het water, het zonnetje en het typische Nieuw-Zeelandse bos maakten dat ik niet kon stoppen met glimlachen. Moana is echt een magische plek.

Vervolgens reed ik naar de andere kant van Lake Brunner.

Ik liep naar de Carew Falls. Er was niemand anders te bekennen dus ik had deze waterval voor mij alleen!

Daarna begon ik aan de Arthurs Pass. Ook deze weg gaat van kust naar kust. Het is echt een prachige route!

Het tweede uitzichtpunt staat bekend om de Kea, die het rubber van auto’s afhalen. Toen ik aankwam bij de parkeerplaats, wilde er net een auto met een Kea op de motorkap weg rijden. De Kea probeerde het rubber van de ruitenwissers te pakken te krijgen en pas toen de auto al bijna van de parkeerplaats af was, besloot de Kea dat hij toch echt van de auto af moest gaan… Ondertussen had ik ook al een Kea op mijn auto rondlopen. Ik durfde bijna niet uit te stappen: Kea zijn best wel grote vogels! De twee andere vermaakten zich ondertussen ergens onder mijn auto… Nadat ik snel een foto van het prachtige uitzicht had gemaakt, sprong ik de auto weer in. In mijn spiegel zag ik dat het rubber van het dak half los hing… En de Kea liep ondertussen nog steeds over mijn dak heen. Ik wilde wegrijden, in de hoop dat de vogel het wel goed geweest vond, maar de Kea had het voor elkaar gekregen het meter lange stuk rubber helemaal los te krijgen. Ik rende de auto uit en pakte het stuk rubber (dat bewaakt werd door de twee andere Kea). Ondertussen zat Kea nummer 3 nog steeds op het dak. Met het rubber probeerde ik hem weg te jagen (ik heb het beest niet geslagen, ben maar niet bang). De Kea gaf natuurlijk geen kik. Opnieuw stapte ik mijn auto in en begon te toeteren. Ook dit was echt totaal oninteressant voor de vogel die nóg steeds op mijn dak zat. Ik besloot weg te rijden met het stuk rubber veilig in de stoel naast me. Eindelijk kreeg de Kea er genoeg van en het liet mijn auto met rust. Toen ik dit verhaal thuis vertelde, werd ik flink uitgelachen. Een toerist die met een stuk rubber een Kea weg probeert te jagen. Zien jullie het ook al voor je? ;)

Nadat mijn hartslag weer een beetje gedaald was, besloot ik naar de Devils Punchbowl Waterfall te lopen. Deze waterval is heel erg hoog!

Vervolgens was de Avalanche Creek Waterfall aan de beurt. Deze wandeling was een stuk korter en de waterval was ook een stuk kleiner.

Ik verbleef in het Alpine Motel. Hier had ik een soort huisje met badkamer en keuken helemaal voor mezelf. Ik hoefde dus niet eerst naar buiten om de badkamer te gebruiken of avondeten te maken. Dat voelde zo luxe!


Woensdagmorgen was er een flinke storm aan de gang. Ik besloot Arthurs Pass Village zo snel mogelijk te verlaten. Een mooie ochtendwandeling zat er toch niet in.

Ondertussen was het een beetje opgeklaard. Dit betekende dat ik de Castle Hill Walkkon doen!

Mijn volgende stop was Methven. Hier was ik al een keer geweest en het hostel daar is echt super fijn. Ik bestelde een late lunch op het zonnige terras van de pub. Daarna checkte ik in in het hostel. Hier ontmoette ik een super aardig koppel. Altijd leuk om mensen te hebben om mee te kunnen praten!


Donderdag was de dag dat ik Jule eindelijk weer zou zien! Zij moest echter wel de hele dag werken, dus ik besloot een hike te doen. Het weer was prachtig en met goede moed begon ik aan de Peak Hill Track (Lake Coleridge). De wandeling was best zwaar, maar oh zo mooi!

Vervolgens dacht ik de top bereikt te hebben, maar dat bleek niet zo te zijn. Er waren nog een paar ‘false summits’ te gaan. Geen strafmet deze mooie uitzichten hoor!

Toen ik uiteindelijk bij de echte top aankwam, zat er een andere wandelaar van het uitzicht te genieten. Ik groette haar, maar ze leek me niet te horen. Toen ze me zag, gebaarde ze dat ze doof was. Mijn gebarentaal is echt heel erg slecht, maar op een of andere manier begrepen we elkaar best goed. Ze was heel erg grappig en toen ik de berg weer af wilde lopen, gebaarde ze of ze met me mee kon lopen. Natuurlijk kon dat! Het leverde een heel interessante situatie op. Ik hield haar goed in de gaten, want doordat ze doof was kon ze ook niet praten en vragen of ik mijn tempo aan kon passen.

We kwamen veilig terug bij onze auto’s. We typten op onze telefoons om wat dingen over elkaar te weten te komen en namen afscheid. Ik glimlachte toen ik in de auto stapte: wat een bijzondere ervaring.

Een klein uur later kwam ik aan bij de boerderij waar Jule werkt. Met een ‘Imke you are smaller than I remembered’ werd ik begroet en ik wist dat het tussen ons nog als vanouds was. We kletsten, aten en dronken. Ik ben heel blij met haar als vriendin hier in Nieuw-Zeeland!


Vrijdagmorgen namen Jule en ik afscheid en begon ik aan een lange en saaie autorit. Maar met een goed doel: ik zou mijn host-familieophalen van het vliegveld in Dunedin!

Met hun mondkapjes nog op, kwamen de kinderen op mij afgestormd. Het was maar een week, maar ik had ze erg gemist. We reden naar een cafeetje in Mosgiel.

Vervolgens gingen we onderweg naar Waipiata, om Anna’s zus te zien. Ons Airbnb lag op maar een halfuurtje rijden van de pub, zodat we wat tijd met Nikki konden doorbrengen.


De zonsopgang de volgende morgen was erg mooi!

We reden we naar Naseby om te gaan schaatsen. Helaas was de schaatsbaan dicht en moesten we een andere activiteit verzinnen. We besloten een korte wandeling te gaan maken. Daarna was het tijd voor lunch in de pub. Het werd ineens heel erg druk, dus Anna en ik hielpen uit. Zo houd ik die horecaskills toch nog een beetje op peil ;)


Zondag stond er een lange autorit op de planning. We gingen namelijk naar Wanaka. De plek tussen de kinderzitjes in is erg smal, dus ik was blij toen we eindelijk bij de Snow Farm aankwamen. Hier gleden we met banden van een besneeuwde heuvel af. Ben en ik maakten een sneeuwpop en zonder een sneeuwballen gevecht konden we natuurlijk niet naar huis gaan. De kinderen vonden het geweldig en ik vond het misschien zelfs nóg leuker.

We lunchten in het Cardrona Hotel. Daarna was het tijd om te relaxen in ons nieuwe Airbnb.


Maandagmorgen liepen Andrew en ik de Isthmus Track.

’s Middags namen we de kinderen mee naar de speeltuin. Rond een uur of vijf kwamen vrienden van Anna en Andrew langs. We besloten met z’n allen uit te gaan eten. Dit was super gezellig!


Dinsdag gingen Anna en ik op weg naar het Cardrona Hotel. We hadden namelijk ‘horse trekking’ geboekt. Dit is paardrijden in een groep en met gids. Nadat de nodige voorbereidingen waren getroffen, stapten we de paarden op en gingen we op pad. We reden in het prachtige, bergachtige landschap. Ik had weleens op Anna’s paard gereden, maar was nog nooit op een paard heuvels op en af gegaan en had ook nog nooit rivieren overgestoken. Het was echt heel erg gaaf!

Op de weg terug moest ik natuurlijk even een foto maken van het oh zo bekende bh-hek. Hoe deze bh’s hier in de eerste plaats zijn gekomen, is niet helemaal duidelijk, maar vandaag de dag wordt er geld mee opgehaald voor het goede doel.

’s Middags was het tijd voor ‘een korte wandeling’. Ik was even vergeten dat een korte wandeling voor Andrew nooit een rondje in het park betekent… Uiteindelijk waren we ongeveer 2 uur weg. Het was het wel zeker waard, want wat een uitzichten!

De weg terug was veel modderiger dan gedacht en op sommige stukken ook heel erg steil. Maar dan komt het echte klimmen aan bod en dat vind ik altijd wel leuk.


De woensdagmorgen startte voor Anna, de kinderen en mij in de speeltuin en aan het water. Voor Andrew was dat niet het begin van zijn dag. Hij had namelijk al een 16km hike erop zitten...

Na de speeltuin was het tijd voor lunch. En na de lunch was het tijd voor mini-golf. We dachten dat de kinderen dat wel leuk zouden vinden, maar de competitieve Lizzie dacht daar iets anders over… Het duurde dan ook niet lang tot we weer in de auto zaten.

Onze volgende stop was Tarras. Dit kleine plaatsje ligt aan het begin van de Lindis Pass. Deze Pass is prachtig!

De laatste bestemming van de dag was Omarama. Dit kleine plaatsje bestaat uit niet veel meer dan een paar huizen, een tankstation, een supermarkt, een klein winkeltje en natuurlijk een pub. Het was dan ook de pub, waar we uiteindelijk wat te eten vonden.


Donderdag was het weer tijd om naar een andere plaats te gaan. Dunedin stond op de planning, maar niet zonder een paar leuke stops onderweg.

De eerste stop waren de Clay Cliffs. Deze rotsformatie ziet er heel erg bijzonder uit.

De volgende stop wasLake Benmore.

De derde stop waren Maori rotstekeningen. Helaas is het bijna helemaal vergaan en hebben mensen veel later eigen teksten over de tekeningen heen gekrast.

Vervolgens reden we naar Oamaru. Hier hadden we een lekkere lunch en speelden we nog even in de speeltuin.

Onze laatste stop was Shag Point. De zeehonden lagen hier te chillen op de rotsen.

Na een lange dag kwamen we in Dunedin aan. Het huis was ijskoud, maar we probeerden er het beste van te maken.


Vrijdagmorgen namen Andrew en ik de kinderen mee naar de steilste straat van de wereld.

Boven aangekomen, stond Jacinda Adern met haar motto (let's keep moving) op ons te wachten. De kinderen waren het daar niet mee eens, die waren blij dat ze boven waren en zetten geen stap verder ;)

Tussen de middag gingen we naar een cafeetje en na een lekkere lunch maakten we een korte wandeling over het strand.

Tegen de avond haastten we ons naar de peninsula, waar het Royal Albatross Centre zich bevindt. We gingen namelijk naar pinguïns kijken. Ik had dit de vorige keer dat ik in Dunedin was al gedaan, maar de kinderen hadden nog nooit pinguïns in het wild gezien.

Zaterdag was het tijd om afscheid te nemen. Ik zwaaide mijn familie uit op het vliegveld en ging op weg naar Jule. We hadden afgesproken in Ashburton. Jule’s Nederlandse vriend Wessel was er ook bij.

Na het eten reden we terug naar de boerderij en gingen we vroeg naar bed. Ik moest de dag erna namelijk om half zeven ’s morgens naar Methven vertrekken…


Ik ging namelijk snowboarden op Mount Hutt!! Om kwart voor acht stapte ik in de bus en een half uurtje later stond ik in een ski gebied. Ik had twee lessen gepland die dag. Het snowboarden was super moeilijk, maar echt heel erg leuk! En de uitzichten waren ook echt genieten!

Na een geslaagde dag op de berg reed ik (opnieuw) naar het leuke hostel. Toen ik aan het koken was, kwam er een koppel binnen. Ik begroette ze en wilde al verder gaan met koken, toen de jongen ineens zei: ‘Wait, you are the nanny, right?’ Ik herkende hem totaal niet en het duurde even totdat ik besefte dat ik deze mensen op een camping in Havelock had leren kennen, toen ik halsoverkop terug naar het Noordereiland moest vanwege het coronavirus. Nieuw-Zeeland is echt een dorp wat dat betreft ;)


Maandag stond er een lange auto-rit op de planning. Mijn eerste stop was een Franse bakkerij in Amberley. Vervolgens reed ik tot aan Kaikoura. De wegen en de omgeving rondom Kaikoura zijn heel erg mooi.

Ik overnachtte in een hostel in Picton, waar ik aan de praat raakte met een Franse reiziger.


De volgende ochtend reed ik naar de Nederlandse bakkerij om een kersen- en appelflap te kopen. Niet veel later wachtte ik in de rij om de veerboot op te gaan. Mijn vakantie zat er helaas op.


Woensdag 2 september startte Bens schoolkamp. Andrew ging met hem mee en dat betekende dat de meiden het huis voor zichzelf hadden. Ik had Lizzie beloofd bij haar in het stapelbed te slapen. Donderdagmorgen was ze goed uitgeslapen. Ik daarentegen had geen oog dichtgedaan door haar gesnurk. Het au pair-leven is niet altijd even makkelijk ;)


Mijn weekend begon goed: de spa pool kon gebruikt worden! Daarna was het tijd voor een koffie met de andere au pairs. Verena en ik reden die middag naar Foxton. Er is daar een heel leuk Nederlands museum dat laat zien hoe verschillende Nederlanders in Nieuw-Zeeland terecht zijn gekomen. Het sjoelen was het hoogtepunt van mijn dag ;)

Na het bezoekje aan het museum moesten er natuurlijk inkopen gedaan worden in de Nederlandse winkel en geluncht worden in het Nederlandse restaurant. Via het strand reden we terug naar huis.


Zondag was een chill-dag. De spa pool werd goed gebruikt!


Maandagmorgen had ik mijn Nieuw-Zeelandse praktische toets voor de auto. Na een jaar mag je namelijk niet meer op een internationaal rijbewijs rijden… Gelukkig was het lang niet zo moeilijk als in Nederland en haalde ik het in één keer!


Woensdag had ik mijn eerste Kick-boks les. Tot nu toe heb ik alleen 'normaal' boksen gedaan en het werd tijd om eens iets nieuws te proberen. Dit leverde meteen de nodige verwondingen op... Gelukkig ziet het er erger uit dan het is!


Donderdagavond was ik uitgenodigd voor een etentje bij iemand van de Fightshop. Een van zijn vrienden was acht jaar geleden ook als au pair naar NZ gekomen en is nog steeds hier...

Zaterdag hebben Verena en ik de Manawatu Scenic Drive gereden. Deze weg is niet erg bekend, maar absoluut de moeite waard!

's Middags zijn we met de andere au pairs naar de film geweest en hebben we gezellig samen pizza gegeten.

Vandaag zijn we met de hele familie naar het museum in Foxton geweest. Het is leuk om de kinderen een beetje van mijn cultuur mee te geven. Natuurlijk was het sjoelen opnieuw het hoogtepunt!

Vandaag is het precies een jaar geleden dat ik bij de Dicksons aankwam. Ik ben nog steeds super blij dat ik voor dit gezin heb gekozen! Ze zijn echt mijn tweede familie geworden. En dat ik zoveel van ze zou gaan houden, had ik alleen maar durven dromen.


Wij zitten hier nu midden in het voorjaar. Hebben jullie een fijne zomer gehad?


Liefs,

Imke

Reacties

Reacties

Jacqueline Ploum

Leuk weer um te laeze Imke!!! Volges mich bisse ut nog lang neet meúg daor!!!

Boukje

Ha Imke,
dat idee krijg ik ook meteen.... volgens mij zou je er wel kunnen blijven...En daar goed aarden!
Dan heb je wel nog even wat werk te verzetten met je familie hier vrees ik... want ik las al dat opa je anders komt halen!
Geweldig weer alles wat je meemaakt...
Alles is daar mogelijk lijkt het!
Hiken, zeehonden spotten, snowbaorden, schaatsen, watervallen bewonderen, sjoelen en boksen! En dan het landschap!
En zo’n fijne hostfamilie!
Echt super. Nu al een jaar om nooit te vergeten!
En wij genieten mee van al de avonturen!
Geniet ervan en een hele dikke x van ons

Albert

Wow Imke! Wat prachtige verhalen over jouw ervaringen! Hoee ga jij ooit nog wennen aan Venlo? ;-)
Heel veel groetjes!!!

Vera Sas

Wat een mooie avonturen weer! Geniet maar weer lekker daar! Ben inderdaad benieuwd hoe je straks hier weer gaat wennen ;-)! Geniet ervan en blijf gezond!

pat erprath@hetnet.nl

Ha imke wat weer fijne fotos heb ze weer gemak hoe is met dich in venlo is t 35 grade warm morgen wordt 27 grade dat is dan wat minder veel groetjes opa PIERRE TOT GAUW .

Maartje Duijkers

Told ya: Once you go outside in NZ, your day can't be boring! Jij bewijst het maar weer.
Die klompenfoto blijft grappig en lekker ongemakkelijk! Weer veel herkenbare plekken al dan niet met een laagje sneeuw erop, het blijft mooi. Beginnen de voorbereidingen voor de kerst daar al bijna?

José

Ha Imke, en waer ein moeij verhaol met moeije foto's. Geweldig um te zeen en te laeze wie ut dich geit. Hiel vuul groetjes.

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!

Deze reis is mede mogelijk gemaakt door:

Travel Active