Hallo allemaal,

Het is weer een tijdje geleden dat ik een blog heb geschreven. Ik zal jullie bijpraten, want ik heb weer hele leuke dingen gedaan!

De vrijdagmiddag van 9 oktober stapte ik in de auto om naar New Plymouth te gaan. Verena had een week vrij gehad en we zouden elkaar in New Plymouth weer zien. De camping lag aan het strand en nadat ik ingecheckt had, gingen Verena en ik naar de pub om wat te eten. We raakten aan de praat met een stel Nieuw-Zeelandse mannen die ons een plek in hun huurhuis aanboden. Wij wisten wel beter en bedankten vriendelijk. In onze auto’s zouden we vast ook wel heel comfortabel slapen ;)

Zaterdagmorgen was het enorm bewolkt en regenachtig. We hadden een grote hike op de planning staan, maar het weer was niet goed genoeg. We konden Mt Taranaki zelfs niet zien door alle wolken. Na het ontbijt liepen we een rondje over het strand. Ondanks het weer wilden we wel graag even gaan zwemmen om onze nieuwe wetsuits uit te testen. Ons plan was om surfboards te huren, maar geen enkele winkel deed dit die zaterdag. Toen we in het water waren, dat helemaal niet zo koud was als dat we dachten, bood een vriendelijke man een surfboard aan. Zijn dochter vond het te koud, dus die gebruikte het toch niet. Nadat ook dochter nummer twee het goed genoeg vond, kregen we nog een board te leen. Wij vermaakten ons wel! Ik had pas een keer eerder gesurft, maar het is zo leuk!

Nadat we boodschappen hadden gedaan, was het tijd om te koken. Ook hier raakten we weer aan de praat met mensen. Het was een gezin met twee kinderen. Toen de vader vroeg waar we vandaan kwamen en ik Nederland antwoordde, zei hij iets terug in het Nederlands. Het is grappig dat je overal Nederlanders tegenkomt.

Na het eten liepen we naar de Te Rewa Rewa Bridge.

Zaterdagmorgen was het weer ook niet zo goed als gehoopt. We besloten een paar kleine wandelingen te doen in plaats van de grote hike die voor het weekend op de planning stond. De eerste wandeling was de top van de Paritutu Rock. Deze klim heb ik een jaar geleden ook al gedaan, maar de uitzichten blijven prachtig! Het waaide enorm. Op handen en voeten kwamen we weer veilig beneden aan.

Daarna reden we via de Surf Highway naar Opunake. We stopten in verschillende plaatsen om even van het uitzicht te genieten.

Na een koffie en een typisch Nieuw-Zeelandse ‘pie’ reden we naar Kaupokanui Heads. Dit strand was erg ruig, zoals de meeste stranden aan de Westkust.

Onze volgende stop was de Dawson Falls. Op het moment dat we bij Mount Taranaki aankwamen, begon het enorm te regenen. Toch besloten we de 10 minuten-wandeling te doen. Met al die regen moest de waterval wel spectaculair zijn. In de regen liepen we het pad af. We hadden echter het bordje met ‘uitzichtspunt’ gemist. Waardoor we weer terug bij de weg kwamen… In de stromende regen liepen we terug en vonden we het uitzichtpunt.

We begonnen aan de terugreis naar huis. In Whanganui stopten we bij een Japans restaurant. Het eten was heerlijk! Een goede afsluiter voor een gezellig weekend!

De week die daarop volgde was iets minder leuk. Ik moest naar de dokter voor mijn keel en zij besloot ook een covid-test te doen. Gelukkig was deze negatief! Toen mijn keelpijn op zondag nog steeds niet weg was, moest ik weer terug. Ik kreeg nieuwe pillen en gelukkig voelde ik me de week daarna stukken beter!

Dat was ook wel nodig, want donderdagavond vertrokken Coral, Verena, Amelia en ik (allemaal au pairs) naar Coromandel. Maandag 26 oktober was Labour Day en we hadden dus genoeg tijd om vanalles te zien! Rond 1 uur ‘s nachts kwamen we in het hostel in Tauranga aan. De nachtwaker liet ons binnen en vertelde dat het hostel nog geen week open was. Gloednieuw dus!

Vrijdagmorgen ontbeten we op het balkon, dat een prachtig uitzicht had op het water. De eigenaar kwam ook nog even een praatje maken, om te zien of er nog suggesties waren die het hostel nóg beter konden maken. Na een leuk gesprek en een lekker ontbijt was het tijd om te vertrekken.

We reden naar Mount Maunganui. Hierliepen we de heuvel op en genoten van de prachtige uitzichten! Ik denk dat de foto’s wel genoeg zeggen.

Na een warme wandeling was het tijd om af te koelen in de zee. Ik genoot met volle teugen van de zon en het water. Verena en ik zwommen wat verder en kwamen terecht in kleine, aan elkaar verbonden baaitjes. Ik voelde me intens gelukkig!

Van het zwemmen hadden we honger gekregen. Het was tijd voor ijs! Heerlijk deze vroege zomerdagen!!

Onze volgende stop was Waihi Beach. Ook dit strand was erg mooi!

We gingen de weg weer op en kwamen bij een mooi uitzichtpunt.

Vervolgens reden we naar Paku, waar Verena en ik de berg op klommen. Ook deze uitzichten waren weer fantastisch!

We hadden honger gekregen en reden naar een brouwerij. De pizza hier was heerlijk en de bartender liet ons vanalles uit de brouwerij proeven. Hij had zoveel gasten uit zoveel verschillende landen gezien, dat hij wel wist hoe hij tegen een Engelse, Duitse, Amerikaanse en Nederlandse moest praten. De grappen over onze thuislanden bleven maar komen!

De laatste stop van die dag was de camping bij Hot Water Beach. In het donker zetten we de tent op.

Zaterdagmorgen braken we de tent weer af en liepen we naar het strand. We ontbeten in het zonnetje. Na het ontbijt liepen we een stukje de zee in. Door de geothermische activiteit is het water onder het zand (bij eb) warm. We groeven onze voeten in waardoor onze tenen erg warm werden en onze benen ondertussen in het koude water stonden.

Onze volgende stop was er eentje die hoog op de bucketlist stond: Cathedral Cove. We parkeerden de auto en namen een shuttle naar de start van de wandeling. De uitzichten waren nu al waanzinnig!

Ook het uitzicht op de eerste baai was super mooi!

Na ongeveer een half uurtje kwamen we bij Cathedral Cove aan. Het water was enorm helder en de uitzichten waren ook hier weer fantastisch! Het is normaal een vrij toeristische plek, maar ondanks het lange weekend, viel de drukte nog best mee.

Het was warm genoeg om zonder wetsuit in de zee te zwemmen! Coral, Verena en ik zwommen een grot in. Het had een soort van strand, waardoor je dus ook in de grot kon staan.

De uitzichten waren echt heel erg mooi. Zelfs toiletten waren zo gemaakt dat je een prachtig uitzicht had op zee.

Na een chille morgen was het tijd om weer verder te gaan. We namen nog snel een kijkje bij Hahei Beach en stapten opnieuw de auto in.

Een local raadde ons Lonely Bay aan, dus we besloten daar ook even te stoppen.

Vanuit Lonely Bay reden we naar Coromandel Town. Onderweg stopten we bij een uitzichtpunt. Een motorrijder stopte ook en besloot een biertje open te trekken. Ondertussen was er een vrouw in een rokende auto aangekomen en ook zij besloot een pilsje te drinken. Ze wist dat haar auto rookte, maar het leek haar niet zoveel te schelen. Soms snap ik helemaal niks van de Nieuw-Zeelanders…

Eenmaal aangekomen in Coromandel Town was het tijd voor avondeten en natuurlijk kan dat het beste bij een typisch Nieuw-Zeelandse ‘fish and chip shop’.We moesten nog een flink stuk rijden en het werd al laat. Toen we Coromandel Town uit reden, zagen we het bordje: ‘gravel road, next 26km’. Ik heb al heel wat zandpaden gereden in Nieuw-Zeeland, maar 26 kilometer was toch wel echt de langste…

We stopten in Amodeo en Fantail Bay. Vanuit Fantail Bay was het nog een half uur rijden naar de camping en de zon was al onder… De weg was nog steeds onverhard en de cliffs aan de zijkanten waren heel erg hoog. Bovendien hebben ze hier negen van de tien keer ook geen vangrails. We besloten 20 in plaats van 30 minuten te rijden en op de camping in Port Jackson de tent op te zetten. Dit was een goede keuze, want de volgende dag bleken die laatste 10 minuten nog best een tocht te zijn…

Mijn zondagmorgen begon met een duik in het frisse water. De zee voelde aan de Westkust een stuk kouder aan dan de dag ervoor aan de Oostkust.

Na een ontbijt op het strand, reden we de laatste 10 minuten naar Fletchers Bay.Er stonden borden met ‘fjord’ langs de weg. Het bleek dat we door water moesten rijden. Verena liep er voor de zekerheid doorheen en toen het er niet al te diep uitzag, reden we voorzichtig door het water. Nieuw-Zeelandse wegen zijn soms best wel ruig!

In Fletchers Bay besloten Verena en ik een kleine heuvel op te lopen. We hadden een prachtig uitzicht op de volgende baai en ook Great en Little Barrier Island waren goed te zien.

Verena was op haar slippers en besloot terug te gaan naar de anderen. Ik wilde nog wel even verder en zei dat ik na de volgende heuvel ook terug zou lopen. Helaas bleek de track helemaal niet die heuvel op te gaan. Maar ik wilde natuurlijk nog meer zien en bleef doorlopen. De uitzichten waren echt onbeschrijfelijk mooi! Ik dacht dat ik wel ongeveer alle soorten landschappen in Nieuw-Zeeland had gezien, maar toch was het weer anders. Ik genoot met volle teugen!

Een Frans meisje, dat ik onderweg tegenkwam, zei dat de volgende baai maar een halfuurtje verder was en ook weer een ander soort baai was dan de voorgaanden. Ik kon het niet laten om snel een kijkje te nemen. De track veranderde naar bosachtig en ik was blij dat ik even in de schaduw kon lopen. Ik dacht dat ik maar een half uurtje weg zou blijven en had daarom geen water meegenomen… Niet zo slim aangezien het heel erg warm was.

Het Franse meisje kreeg gelijk. De baai was veel rotsachtiger dan de anderen. Ik raakte aan de praat met een Engelse jongen en de tijd vloog voorbij. Verena, Coral en Amelia wisten niet dat ik een heel stuk verder gelopen was en zij hadden geen bereik. Ik moest maar snel maken dat ik terugkwam, voordat ze ongerust werden.

Aan het einde van de track, toen ik nog snel een stukje van het pad af ging om een foto van de baai te maken, haalde een meisje me in. Ze had mij geprobeerd bij te benen vanaf de rotsachtige baai, maar ik was haar net te snel af. Samen liepen we het laatste stukje.

Verena, Coral en Amelia waren blij dat ik eindelijk terug was. Ze vonden het wel goed geweest op het strand. Ik was ondertussen super blij dat ik wel was gaan lopen, want deze uitzichten had ik echt niet willen missen!!!

Vanuit Fletchers Bay reden we naar Thames. Onderweg stopten we bij een uitzichtpunt, vanwaar we zelfs de Sky Tower in Auckland konden zien.

Die avond zouden we weer in de tent slapen en we hadden dan ook een soort van camping geboekt. ‘Een soort van’ inderdaad… Aan de telefoon had de eigenaar gezegd dat er wel plek zou zijn voor onze tent. Toen we de ‘camping’ op reden, zagen we alleen campers en geen gras om de tent op te zetten. De jongen die er werkte, zei dat er plek was naast de boekwinkel. We liepen door de poort en keken elkaar stomverbaasd aan. Er was geen schutting tussen het gras en de weg. We zouden dus min of meer op de stoep kamperen. We konden ons lachen niet meer inhouden. Wat voor types zouden er wel niet even langskomen in onze tent als we dat deden?

We liepen terug naar de jongen van de ‘camping’ en Coral nam het woord. Ze zei dat de tent te groot was. Het zou echt niet passen, sorry. We beten op onze lip om het lachen in te houden. Natuurlijk zou de tent wel passen, maar wij waren niet van plan om op een oprit van een of andere boekenwinkel te gaan kamperen.

Coral was de eerste die hardop zei dat we toch maar beter een hostel konden gaan zoeken. We waren doodmoe en niemand wilde voor een tweede keer een oprit aangeboden krijgen. Iedereen stemde daarmee in en we kwamen uit bij een super lieve vrouw die ons een hele fijne kamer gaf.

Nadat iedereen eindelijk gedouched was (we hadden al een paar dagen geen douche meer gezien), liepen we naar een Thais restaurant. Het eten was erg lekker en voldaan liepen we terug naar het hotel.

Maandagmorgen: de laatste dag van onze roadtrip was aangebroken. We liepen door Thames om een ontbijtje te scoren, maar dit was moeilijker gezegd dan gedaan. Het was namelijk Labour Day en de meeste cafeetjes waren gesloten. We kwamen uit bij een onaantrekkelijke eettent en besloten toch maar naar binnen te gaan, we hadden immers trek. Achteraf gezien hadden we dat beter niet kunnen doen. Ik ben geen moeilijke eter, maar dit roerei was echt heel vies. Gelukkig was de koffie wel goed!

De film ‘Falling Inn Love’ is grotendeels opgenomen in Thames. We spotten dan ook de gebouwen die terugkwamen in de film.

Dit uitzichtpunt was onze laatste stop in Thames, waarna we onze weg vervolgden naar Paeroa.

Hier staat een grote L&P fles. Deze frisdrank is typisch Nieuw-Zeelands en heel erg lekker!

Matamata staat bekend om Hobbiton: de filmset van Lord of the Rings. Het informatiecentrum van het stadje heeft dan ook de vorm van een hobbithuisje. Het lag op de route naar huis, dus we stopten even voor een foto.

Ook de Blue Springs lagen op de route. Het water is enorm helder en de kleuren van de planten zijn hierdoor super goed te zien.

Vanuit de Blue Springs reden we terug naar Palmerston North. We waren allemaal doodmoe, maar het was een geslaagde trip!

Jule heeft weer een baantje als au pair in de buurt van Palmy en vrijdag 30 oktober zagen we elkaar eindelijk weer! Zij en haar vriend Wessel blijven tot en met de kerst hier. Zogezellig!!

Vrijdagavond gingen we met bijna alle au pairs uit in Feilding. Wanneer ik in de kroeg sta, moet ik toch wel aan jullie denken. Hopelijk gaat het met het coronavirus in Nederland snel de goede kant op!

Zaterdag waren de paardenraces! Dit is een event waar bijna alle jonge mensen uit Palmerston North en omstreken heen gaan. Iedereen doet enorm zijn best om er leuk uit te zien. We zouden om 11 uur bij mij verzamelen, maar omdat het nogal laat geworden was de avond daarvoor, werd dat een beetje later...

Uiteindelijk kwamen we om 3 uur bij de races aan. We konden wel nog op een paard wedden. Ik vond dat ik dat toch één keer in mijn leven gedaan moest hebben, dus wedde ik op een van de paarden. Natuurlijk won het paard niet, maar het was wel leuk om ernaar te kijken.

Na de races namen we een taxi naar het Indiaas restaurant. Sam (een Engelse au pair) en ik gingen daarna naar huis. De rest ging de stad nog in en zou later bij ons in bed ploffen.

Afgelopen vrijdag ben ik naar de film geweest. Gisterenmorgen had ik met Jule, James en Liv afgesproken om te brunchen. Nu blijkt dat Liv en James een straat verderop een huis hebben gekocht! Altijd leuk om vrienden dichtbij te hebben wonen.

‘s Avonds kwamen Jule en Wessel barbecuen. Hier komen we namelijk langzaam in het BBQ-seizoen! Kan niet wachten tot het echt zomer is. Lizzie was ook helemaal in de zomerstemming vandaag en vulde haar regenlaarzen met water om er vervolgens in te gaan dansen. Het water klotste alle kanten uit en lol dat ze had!

Volgende week heb ik een lang weekend vrij en ga ik 46 kilometer lopen in 2 dagen… Het is een van de Great Walks! Ik ben heel benieuwd hoe dat gaat zijn!

Hopelijk gaat met jullie alles z’n gangetje en blijft de gezondheid ook goed!

Liefs,

Imke