VERVOLG

Voordat ik me helemaal op het frisbee-golf kon storten, moest ik afscheid nemen van de familie. Zij gingen op weg naar Christchurch om terug naar Palmy te vliegen en ik zou anderhalve week later met de veerboot terugkomen. Nadat ook ik uitcheckte bij het airbnb, werd ik opgepikt door Guus. Twee van zijn Amerikaanse vrienden waren met hem meegekomen en konden niet wachten om te beginnen met het frisbee-golfen. De spelregels zijn simpel en het is eigenlijk gewoon golf maar met een frisbee in plaats van een bal en een club. Na nummer 5 vond ik het wel goed geweest, maar de anderen waren iets enthousiaster dan ik… Uiteindelijk speelden we 18 rondes frisbee-golf… Echt een aanrader, not ;)

Guus en ik gingen lunchen bij het meer en de uitzichten waren echt prachtig. We liepen naar een afgelegen strandje en namen een duik in het heerlijke water!

Dinsdagmorgen stond er iets heel gaafs op de planning: een waterfall climb!!! Voordat we begonnen met klimmen kregen we allerlei instructies. Daarna mochten we dan echt langs de waterval op klimmen! Sommige stukken waren heel erg steil. Op de bruggen mochten we ons zelfs loslaten en hingen we boven een denderende waterval. Het was echt magisch!!!

Aangekomen bij het stuk vanwaar we terug naar beneden zouden lopen, mocht je een duik nemen in de waterval. Dat liet ik me geen twee keer zeggen!

Ook voor de woensdag stond er iets heel leuks op de planning. Ik reed naar Mount Aspiring National Park. De weg ernaartoe was al een heel avontuur. Er lagen enorme zandhopen op de onderverhuurde weg en ik moest door diepe plassen heen rijden. Gelukkig kwam ik veilig bij de start van de hike aan. Het was een mooie en vlakke wandeling in een vallei. Er was helaas geen schaduw te bekennen. Na 2,5 uur kwam ik bij de hut aan, vanwaar ik weer terug zou lopen.

Ik denk dat de foto’s genoeg zeggen over de uitzichten, want wat was dit fantastisch!

Donderdagmorgen zei ik Guus gedag en was het tijd om Wanaka te verlaten. Ik reed via de Lindis Pass naar Mount Cook en startte daar met de Tasman Glacier Walk.

Nadat ik mijn auto geparkeerd had op de camping in het Mount Cook gebied, begon ik aan de Hooker Valley Track. Ik had veel verhalen over deze wandeling gehoord, dus de verwachtingen waren hoog. Het was een mooie track met verschillende soorten uitzichten.

Op de camping raakte ik aan de praat met een jongen die al jaren in Nieuw-Zeeland woont. Oorspronkelijk komt hij uit een plaats in de buurt van Venlo. Zo zie je maar weer: de wereld is kleiner dan je denkt. De sandflies maakten ons het heel moeilijk om een gesprek gaande te houden, dus ik vluchtte snel mijn auto in. Toen ik bijna in slaap viel, hoorde ik een gek geluid in de buurt van de auto. Ik was een beetje geïrriteerd, want wie was er om 11 uur ’s avonds nog aan het koken? Opeens bedacht ik me dat het ook een kea kon zijn en dat ik een plastic voorraaddoos buiten had laten staan… Gewapend met een hoofdlantaarn, stapte ik de auto uit. Ja hoor: een grote kea schrok van het licht en keek me recht in mijn gezicht aan. De vogel ging er snel vandoor en ik legde de doos in de auto. Die kea blijven me maar achtervolgen hier haha.

De volgende morgen kwam de kea nog even gedag zeggen. Ik gaf hem een geïrriteerdde blik, maar het dier leek zich er niet veel van aan te trekken ;)

Ik had een lange autorit voor de boeg. Ik zou Verena namelijk in Christchurch gaan zien.

Laat in de middag kwamen we allebei aan in het hostel. We liepen naar onze kamer en probeerden de stank die er hong niet te veel in te ademen. Gelukkig hadden we een privé-kamer, want de gedeelde kamers zagen er heel oncomfortabel uit…

We besloten ons snel om te kleden en naar het centrum te gaan om wat te eten. Vanuit een terras klonk er vrolijke muziek. Het zag er enorm gezellig uit! Een dj draaide oude vinyl platen en ondertussen genoten we van een lekkere burger. Mensen dansten en zongen, echt een goede sfeer! Toen het feestje op zijn einde liep, besloten we nog naar een andere bar te gaan. Het was echt een hele leuke avond!

En dat bleek de daaropvolgende morgen ook wel… We sliepen enorm uit en het ontbijt werd een late lunch. We maakten ons klaar voor een tweede avond uit. Verena en ik hadden namelijk kaartjes voor het Six60 concert! Een van mijn favoriete Nieuw-Zeelandse bands (Drax Project) speelde in het voorprogramma. Ze waren echt geweldig! Six60 was daarna aan de beurt en ook zij speelden heel erg goed! Bijna alle Nieuw-Zeelanders houden van deze band, dus de sfeer zat er lekker in!

Zondagmorgen checkten we uit en ontbeten we met een vriendin van Verena. Daarna moest ik helaas afscheid nemen van Verena, want zij ging op weg naar haar nieuwe baan in Wanaka. Ik reed naar Westport en stopte onderweg bij Springs Junction en een mooie waterval.

Maandag reed ik naar Karamea en de start van de Heaphy track. Dit is het meest noordelijke puntje dat je kunt gaan vanuit de westkust. Ik deed een deel van de track en dat was echt waanzinnig!!!

Op het strand bleef ik even stilstaan. Het liep heel steil af, dus ik was al een beetje bang dat ik naar beneden zou glijden en ineens zag ik een vin… Een haai?! Er doken twee orca’s omhoog! Wat een prachtige dieren zijn dit toch en hoeveel geluk was het dat ik net op dat moment op het strand was!

Ik liep terug naar de auto. Het was een avontuur op zich om bij mijn volgende stop aan te komen. De zandweg was heel erg hobbelig en stijl. Gelukkig kwam ik zonder problemen bij de hike die ik wilde gaan lopen. Het was een enorme door de natuur gevormde boog.

Ik besloot toch ook nog naar de tweede ‘arch’ te lopen. Je moest door een grot opening heen klimmen en dan stond je ineens onder de boog. Het zag er echt heel gaaf uit!

Mijn laatste stop was de nummer 3 beste camping in Nieuw-Zeeland. Het had een heel mooi uitzicht!

Dinsdag zou het de hele dag gaan regenen, dus ik reed helemaal naar Picton. Woensdag was het weer een stuk beter. Ik liep naar een strandje, waar bijna niemand anders te bekennen was. Hier heb ik bijna de hele dag gechilld. Heerlijk om na zoveel gereisd en gezien te hebben even een relax-dag te hebben.

Mijn laatste vakantiedag was aangebroken. Ik nam de veerboot terug naar Wellington. Vanuit daar reed ik aan een stuk door naar de school van de kinderen, om ze als verrassing op de te halen. Ze waren zo blij om me weer te zien!

Hoe is het met jullie? Hopelijk gaat alles goed!

Ik heb de afgelopen weken nog meer gedaan, maar wilde dit alvast online zetten. Genoeg leesmateriaal om even mee vooruit te kunnen ;)

Veel liefs,

Imke