Hallo allemaal,

De afgelopen weken is het aardig druk geweest met werk en tripjes! Ik zal jullie weer op de hoogte brengen van al mijn avonturen!

Vrijdagavond 16 april reden Liv, James en ik naar Auckland. Rond middernacht kwamen we bij het huis van Livs moeder aan.

Zaterdagmorgen wilde ik snel een douche nemen, maar ik had me nog niet aan iedereen voorgesteld de avond daarvoor… Het is best ongemakkelijk om je in een pyjama aan wildvreemden voor te stellen haha. Ik werd opgehaald door Jess, die ik in Queenstown had ontmoet en we reden naar een leuk restaurantje voor ontbijt. Daarna gingen we naar Devonport, waar we een van de heuvels beklommen.

Na een lekkere wandeling werd ik afgezet bij het huis van Livs moeder. Niet veel later was het alweer tijd om de deur uit te gaan, want we hadden een drukke planning. We gingen namelijk lunchen, ja: nog meer eten, met Livs vriendinnen. Het was heel leuk om deze meiden te leren kennen! Na een korte wandeling over het strand, was het tijd om afscheid te nemen. James haalde ons op en we reden naar zijn ouderlijk huis. Ook hier bleven we niet lang hangen. Er was namelijk een feestje voor James zijn verjaardag gepland bij een van zijn vrienden thuis. Het was erg gezellig en heel leuk om al zijn vrienden te ontmoeten!

Zondagmorgen zetten Liv en James me af bij het treinstation. Ik reed met de trein het centrum van Auckland in, om vanuit daar met de veerboot naar Rangitoto te gaan. Rangitoto is een vulkaan die zich in de zee bij Auckland bevindt. De wandeling naar de top van het eiland was interessant vanwege al het vulkanische gesteente.

Niet veel later was ik alweer op de weg terug naar Auckland. Liv haalde me op van het treinstation en we reden terug naar het huis van James’ ouders. Toen ik binnenkwam liep James’ vader bijna direct naar me toe en vroeg of hij me even kon spreken. Ik werd er heel zenuwachtig van. Hij klonk namelijk heel erg serieus. Ik liep met hem mee naar het deel van het huis waar zijn vrienden zaten. Hij stelde me aan hen voor en vertelde dat een deel van hen in Nederland gewerkt heeft. Ze begonnen allemaal wat Nederlandse woorden door elkaar te roepen en ik haalde opgelucht adem. Ik had dus niets verkeerd gedaan ;)

Het was al laat in de middag toen een van James’ vrienden met het idee kwam om te gaan bowlen. Zo gezegd, zo gedaan. Nadat de meiden overduidelijk van de jongens hadden verloren, was het tijd om ergens wat te gaan eten. We besloten voor ramen te gaan. Dit is een traditioneel Aziatisch gerecht. Daarna was het natuurlijk tijd voor een toetje: ijs! Helaas viel er iets wat ik die dag gegeten had niet helemaal goed, dus konden de anderen om mijn ijsje vechten.

Maandagmorgen werden we door James’ ouders meegnomen voor een traditioneel Chinese brunch: Dim Sum. De verschillende gerechten hadden interessante smaken en texturen.

Nadat we afscheid hadden genomen van James’ ouders, reden we terug naar Palmy.

Woensdag 28 april reden we naar Kapiti om Andrews ouders te bezoeken. De zee voelde heerlijk en de zonsondergang was fantastisch.

’s Avonds sliep ik met Lizzie in de auto. Ze wilde al heel erg lang eens kamperen. Helaas was het om tien uur toch niet zo heel comfortabel en besloot ze in het huis te gaan slapen.

De volgende morgen gingen Lizzie en ik naar het zwembad. Ik vroeg haar om een schone onderbroek klaar te leggen, zodat ik die in mijn tas kon stoppen. Toen we eenmaal aan het zwemmen waren, zag ik opeens dat ze haar onderbroek onder haar zwemkleding aan had gelaten. Ik vroeg haar waarom ze dat gedaan had. Lizzie keek me met grote ogen aan. Ze was vergeten de onderbroek uit te trekken, maar ook om een schone klaar te leggen. Natuurlijk had ik ook in de gaten dat ze geen nieuwe klaar had gelegd, dus had ik er eentje in mijn tas gestopt. Opgelucht begon ze te lachen om hoe vergeetachtig ze was.

Nadat we meer dan vijf keer van de glijbaan af waren gegaan, besloten we dat het tijd was om terug naar het huis van haar opa en oma te gaan. Vanuit daar reden we terug naar Palmy.

Zondag 2 mei gingen Andrew en ik eindelijk Mt Ruapehu beklimmen! Dit stond al een hele lange tijd om mijn to-do lijst. Gewapend met ice-axes and cleats, zoals we dat hier noemen, gingen we op pad. Het eerste stuk van onze hike was gemarkeerd.

Toen we bij het einde van de kabelbaan aankwamen, werd het helaas iets lastiger… Gelukkig waren er genoeg voetstappen die we konden volgen. Totdat… we geen voetstappen meer zagen. We besloten nog een stukje omhoog te gaan en niet veel later hadden we de ijsbijlen nodig om niet naar beneden te glijden. We hadden ze eigenlijk alleen meegenomen voor de zekerheid en gingen er niet vanuit dat we ze moesten gebruiken. We probeerden nog wat hogerop te komen, maar Andrew trok het niet meer. Hij heeft hele erge hoogtevrees en we bleken op een hele steile klif terecht te zijn gekomen. Nadat ik hem uit paniekmodus had gekregen, besloten we voorzichtig naar beneden te gaan. Dat was het moment dat ik in paniek schoot, want wat als ik slipte en weggleed. Ik besloot op het ijs te gaan zitten en mijn voeten in Andrews voetstappen, die bijna als traptreden dienden, te zetten. Dit zorgde voor een kunstwerk aan blauwe plekken op mijn billen. Op een begeven moment moest ik wel rechtop lopen om aan de overkant van een paar steile stukken te komen. Iedere keer dat ik een stap zette, schoot mijn linkervoet weg in de sneeuw. Ik moest maar hopen dat mijn cleats op een begeven moment grip zouden krijgen en ik niet helemaal naar beneden zou vallen. Gelukkig gebeurde dat en kwamen we veilig in het vlakkere gedeelte terecht.

We kwamen heelhuids terug bij de kabelbaan en besloten dat we het laatste stuk niet meer wilde lopen. De mannen die er werkten, waren super lief en lieten ons gratis naar beneden gaan. De inspanning en paniek had een grote impact op ons lichaam gehad en doodmoe kwamen we weer bij de auto aan. Of ik hier in Nieuw-Zeeland af en toe iets spannends meemaak? Nee… helemaal niet! ;)

Woensdag 5 mei was het Lizzies verjaardag! Nadat ze cadeautjes op bed had gekregen, moest ze helaas naar school. Na school was het tijd voor leuke dingen. Ze had een cadeaubon van een winkel met knutselspullen gekregen. Ik denk dat we bijna een uur op en neer in de winkel hebben gelopen, voordat Lizzie eindelijk iets had uitgekozen. Wel grappig dat ze dat deed, want ik was en ben nog steeds geen haar beter wat dat betreft ;) ’s Avonds kwamen Liv en James langs om Lizzie te feliciteren en aten we fish & chips met z’n allen.

De vrijdag daarop haalden Liv en James mij om om naar Napier te gaan. Hier wonen Livs grootouders. Haar opa en oma stonden ons al met een warme knuffel en heerlijk eten op te wachten. Zo lief!

Zaterdagmorgen hadden we afgesproken met een van James’ vrienden. Hij is een van de zonen van het Nederlandse stel dat ik op Great Barrier Island heb ontmoet.

Lizzie en ik waren een tijd terug een boek aan het lezen en het standbeeld van een van de figuren in het boek staat in Napier. Natuurlijk moest ik even een foto maken voor Lizzie!

We reden Bluff Hillop en genoten van de uitzichten.

Daarna was het tijd om NZ made honing te proeven en een hele schattige snoepwinkel te bezoeken.

’s Avonds was er een typische kiwi-avond gepland: een roast en een rugby wedstrijd! Het was zo gezellig! Net voordat ik naar bed ging, kwam Livs oma nog even naar mij toe. Ze vond het zo leuk dat ik meegekomen was om hen te ontmoeten en ze gaf me een hele dikke knuffel.

Zondagmorgen liepen we naar een heuvel achter het huis en gleden we op stuk karton naar beneden. Het was echt super grappig om te doen. Na een lekkere lunch reden we naar een cider brouwerij om een proeverij te doen. Daarna was het tijd om weer naar huis te gaan.

Afgelopen weekend zijn Liv, James en ik naar Dannevirke gereden. De Nederlanders die op Great Barrier Island woonden, zijn daarheen verhuisd. Een van hun zonen was op vakantie in Nieuw-Zeeland (vanuit Australië) en aangezien hij een goede vriend van James is, was het een goede gelegenheid om eens naar Dannevirke te gaan. Na een lekkere lunch met verse erwtensoep, reden we naar de Waihi Falls.

Terug in Dannevirke begonnen de jongens op een doelwit te schieten. Dat wilde ik ook weleens proberen!

Later op de avond leek het ons een goed idee om een kijkje te gaan nemen in de pub in Dannevirke… Natuurlijk namen we de afkorting door de weilanden en over het spoor, want zo gaat dat blijkbaar op het platteland. We hadden al vrij snel in de gaten dat we niet helemaal thuishoorden in de pub en besloten weer terug naar huis te gaan.

Zondagmorgen genoten we van een warme herfstdag. We gingen ergens lunchen en reden daarna terug naar huis.

Bedankt voor alle lieve reacties op mijn vorige blog!

Ik hoop dat alles goed gaat daar!

Liefs,

Imke