Hallo allemaal,

Ik ben sinds een paar weken terug in Nederland, maar ik wil nog één blog plaatsen over mijn laatste avonturen in Nieuw-Zeeland (voor nu)!

De woensdag na mijn vakantie was het tijd voor mijn eerste coronavaccinatie. In het weekend ging ik lunchen met Liv, James en Liv’s moeder, die vanuit Auckland naar Palmy gevlogen was. Liv had die vrijdag daarvoor een echo, want ze is zwanger! Zo leuk!

De week daarop nam Lizzie deel aan het Kapa Haka festival, dat gehouden werd om Tamariki (het Maori nieuwjaar) te vieren. De kinderen zongen liedjes in Te Reo Maori, dansten en voerden zelfs de haka op!

Tegen de avond gingen Andrew en ik een stuk wandelen bij de Gorge.

Die avond kwam Lizzie bij mij in de sleep-out slapen. Voordat we naar bed gingen, moesten we natuurlijk een kussengevecht houden en door de kamer heen dansen. Het was heel gezellig!

Zaterdagmorgen begon onze ‘girls-day’. Lizzie en ik hadden een hele lijst gemaakt met alle dingen die we nog samen wilden doen. We begonnen met het laten lakken van onze nagels. Anna en een vriendinnetje van Lizzie waren ook mee. We gingen shoppen en lunchten in een café. Lizzie en ik vonden het een heerlijke dag!

’s Avonds gingen Andrew en ik samen stappen. Hij had dat niet meer gedaan sinds Ben geboren was en dacht dat het wel leuk was om dat een keer te doen, voordat ik terug naar Nederland zou gaan. Het was heel gezellig! Andrew kende alle liedjes die de countryband speelde en genoot er stiekem enorm van.

Als afscheidscadeautje had ik trouwens een matchende (iconische kiwi) jas gekregen. Hoe grappig is dat!

De zondag moest ik afscheid nemen van Andrews ouders. Zijn moeder werd heel emotioneel. De daaropvolgende week werd er ook veel afscheid genomen: ouders op de school van de kinderen, leraren en mensen bij de Fightshop.

De daaropvolgende donderdag reed ik naar Wellington om een doos met spullen af te leveren. Deze wordt door een containerschip naar Nederland vervoert. ’s Avonds was ik uitgenodigd om bij Sam (van de Fightshop) en zijn vrouw Ashleigh te komen eten. Zij hebben een paar maanden geleden een dochtertje gekregen, dus het was meteen ook een kraambezoek om de super schattige baby te zien!

Vrijdagmorgen heel vroeg belde ik met drie meiden in Nijmegen om te kijken of ik in hun studentenhuis zou passen. Na een kwartiertje belden ze me terug en vroegen ze of ik bij hen wilde komen wonen. Dat was een goede start van mijn dag! Daarna ging ik met Lizzie naar de speeltuin om de hoek, die eindelijk verbouwd en weer open was! Lizzie vond het heerlijk om nog voor een laatste keer gek te doen en door de speeltuin heen te rennen.

In mijn laatste weekend in Nieuw-Zeeland, reden Liv, James en ik naar Mount Ruapehu om te gaan snowboarden. We vertrokken om 4:30 uur en kwamen rond een uur of 8 aan. Het bleef de hele dag sneeuwen, dus we konden op verse sneeuw snowboarden! Het was echt super gaaf! ’s Morgens had ik een les en ’s middags hielp James me een beetje mee. Het lukte best aardig! Toen ik de wat hogere skilift in ging, werd het wel iets moeilijker, maar door de verse sneeuw was het niet al te pijnlijk als je viel ;)

Zondag organiseerde ik een brunch voor vrienden als afscheid. Het was heel erg dubbel, want afscheid nemen is natuurlijk nooit leuk… Vooral het afscheid van Liv en James was heel erg moeilijk. Zij hebben altijd voor me klaargestaan en we hebben zoveel mooie herinneringen samen gemaakt. Hopelijk kan deze vriendschap ook op afstand blijven bestaan!

Maandagmiddag stapten de kinderen, Anna, Andrew en ik de auto in om naar Ohakune te gaan. Vanuit daar reden we op dinsdag naar Mount Ruapehu om in de sneeuw te gaan spelen. Het sleeën was heel erg leuk! Een fijne laatste trip met de kinderen.

’s Middags gingen Andrew en ik nog een stuk wandelen. Het was zo prachtig en zo fijn dat we dat nog een keer konden doen. We moesten trouwens ook nog een paar rivieren oversteken. 'Even een stukje wandelen' blijkt met Andrew altijd een avontuur!

Woensdag reden we naar Auckland. Hier verbleven we in het huis van Marc en Shona. Bijna twee jaar geleden haalden Anna, Andrew en de kinderen me op van het vliegveld in Palmerston North. We kregen die avond Indiaas te eten en zover ik wist, had ik dat toen nog nooit gehad. Deze laatste avond in Nieuw-Zeeland aten we ook Indiaas om de cirkel rond te maken.

Donderdagmorgen 15 juli was het dan zo ver. Anna, Andrew en de kinderen zetten mij af op Auckland Airport. Ben wilde de auto niet uit en verstopte zich onder zijn dekentje. Het leek alsof hij het allemaal al een beetje verwerkt had en was dan ook de enige die niet huilde. Nadat ik afscheid van hem had genomen, nam ik de huilende Lizzie in mijn armen. Het was zo ongelofelijk moeilijk om gedag te zeggen tegen de kinderen, waar je het afgelopen jaar en 10 maanden lief en leed mee hebt gedeeld. Gedag zeggen tegen Anna was ook niet makkelijk. Zij had zich de dagen daarvoor heel erg groot gehouden, maar besefte op dat moment dat ik echt weg zou gaan. Andrew hielp mij met mijn koffers. Zijn schouders schokten toen we gedag zeiden. Ik had niet gedacht dat het zo moeilijk zou worden. Ik had bijna twee jaar geleden al een keer gedag gezegd tegen alles wat ik tot dan toe kende. Het viel echter enorm tegen. Nadat Andrew weggelopen was, liep ik de vertrekhal in. Ik zou dan echt naar Nederland gaan vliegen. Zelfs als ik dit aan het typen ben, pink ik nog een traantje weg. Ik ben enorm veel van de Dicksons gaan houden en ben hen enorm dankbaar voor alles wat ze voor mij gedaan hebben.

Ik was erg vroeg, dus wachtte ik buiten tot ik in kon checken. Toen de incheckbalie open was, was de rij enorm. Mensen zouden vanuit Singapore naar verschillende landen vliegen. Ieder land heeft eigen corona-regels, wat betekent dat je verschillende dingen (zoals een testafname of het invullen van een gezondheidsverklaring) gedaan moet hebben, voordat je het vliegtuig in mag. Helaas wisten sommige mensen dit niet en duurde het eeuwen voordat iedereen dan eindelijk ingecheckt was.

Na het boarden, stegen we op. Ik had drie stoelen voor mezelf, waardoor ik lekker de hele vlucht kon liggen. Na meer dan 10 uur vliegen, kwam ik in Singapore aan. Hier liepen we vanuit het vliegtuig een hal in. Deze hal mochten we niet uit en alle winkels waren gesloten. Na 2 uur stond er dat ik mocht gaan boarden. De in corona-pakken ingepakte medewerkers gaven me een paars bandje en ik liep naar mijn gate. Aangezien dit bijna een kwartier duurde, begon het boarden bijna meteen toen ik aankwam. Nadat alle mensen met paarse bandjes het vliegtuig in waren gelopen, mochten ook de mensen, die wel een corona risico met zich meebrachten, boarden. Dat is vrij raar, aangezien je in het vliegtuig dus wel ziet wie er corona kan hebben, maar je niet op veilige afstand met deze mensen kunt blijven. Gelukkig had ik wel weer drie stoelen voor mezelf, dus kon ik lekker (met een mondkapje op) proberen wat te slapen. Na 13 uur landden we in Amsterdam. Toen ik op mijn bagage aan het wachten was, zag ik pap, mam, Juulke en Stan al staan. Het was zo’n onwerkelijk moment. Er gingen zoveel verschillende emoties door me heen. Nadat ik mijn bagage had opgehaald, mocht ik eindelijk naar ze toe. Niet veel later zag ik ook mijn lieve vriendinnen staan.

Toen we langzaam naar de uitgang wilden lopen, kwam er ineens rook bij het treinstation vandaan. We liepen maar snel naar buiten, want de brandweer zette een gebied in het vliegveld af. Een lekker begin van de dag haha. Toen we thuis kwamen, bleek er ook nog eens hoogwater te zijn. Een betere dag om thuis te komen, had het echt niet kunnen zijn. Gelukkig bleek het allemaal mee te vallen!

De dagen daarna vierden we mama’s verjaardag en heb ik vooral heel veel mensen gezien en gesproken. Ik moest echt echt even landen toen ik terugkwam. Nederland is zo anders dan Nieuw-Zeeland! Gelukkig ben ik mijn draai weer aan het vinden. Natuurlijk zijn er dagen dat ik Nieuw-Zeeland en mijn familie en vrienden daar heel erg mis, maar ik heb ook heel veel leuke dingen hier om naar uit te kijken!

Dit zijn alle plaatsen die ik bezocht heb in het afgelopen jaar en 10 maanden!

Ik wil jullie heel graag bedanken voor het volgen van al mijn avonturen! Het heeft me enorm goed gedaan al jullie lieve reacties te lezen en te weten dat ik gemist werd door zoveel van jullie. Dan weet je ook waar je voor terugkomt Tot snel (in het echt)!

Heel veel liefs,

Imke