Hallo allemaal,

Lekker van de zon aan het genieten? Hier is het iets minder warm…

Gelukkig heb ik ook met deze winterse temperaturen weer genoeg avonturen beleefd!

Vrijdag 21 mei reden Liv en ik naar New Plymouth om daar familie van haar te bezoeken. Ik was hier al een keer eerder geweest, dus het was erg leuk om iedereen weer te zien!

Zaterdagmorgen begon ik aan mijn klim naar de Pouakai Tarns. Het was een fantastische dag en de uitzichten waren waanzinnig! Helaas kon ik de spiegeling van de berg niet in het meertje zien, maar dat maakte niet zoveel uit, want wat waren de uitzichten mooi!

’s Middags bezochten we Livs nichtje, zo’n lieve meid!

Zondag reden Liv, haar vader en ik naar het café waarvan Livs stiefmoeder de eigenaar is. Na een korte wandeling was het alweer tijd voor lunch. Jaja, we doen hier niets anders dan eten ;) Er kwamen vrienden van de familie langs, waarvan er een zelfs een verslaggever bij het journaal is. Zo ontmoet je nog eens mensen haha. Na de lunch was het tijd om weer naar huis te gaan!

De woensdag daarop was het vroeg dag. Ik moest namelijk rond acht uur in Wellington zijn om de veerboot te halen. Het was mijn laatste Zuidereiland vakantie voordat ik weer naar Nederland kom! Dat bracht een heel dubbel gevoel met zich mee… Het was zo fijn om voor een laatste keer van dit prachtige Zuidereiland te genieten, maar dat het de laatste keer is (voor nu), maakt het ook verdrietig. Gelukkig zorgen de prachtige landschappen er wel voor dat je niet anders kunt dan genieten!

Nadat ik in Picton aangekomen was en een kersenflap bij de Nederlandse bakkerij geschoord had, was het tijd om naar Okiwi Bay te rijden. Deze plek ligt echt in de middle of nowhere! Ik sliep in mijn autoop een camping, maar kwam er al snel achter dat dat niet het beste idee van de vakantie was geweest… Het was zo enorm koud!! Toen ik wakker werd was het amper 3 graden! Dat werd dus in hostels slapen in het vervolg.

Ik reed naar de French Pass. Dit is een hele lange weg die naar het noordelijkste puntje van de Marlborough Sounds gaat. Het was prachtig! De weg zelf is op een begeven moment super smal en onverhard, maar met wat geduld kom je er wel. Er moest een stel schapen naar een ander weiland geleid worden, dus ik moest even wachten tot die weer van de weg waren. De boer maakte nog een praatje met me en hup daar gingen ze!

Aangekomen bij de French Pass lookout, zie je precies waar de twee wateren met kracht tegen elkaar opbotsen.

Ik liep naar een verlaten strandje. Het voelt dan echt even alsof je helemaal alleen op de wereld bent.

Daarna vervolgde ik mijn weg naar Nelson. Al bij het inchecken in het hostel voelde ik me niet helemaal super, maar dit werd erger naarmate de dag vorderde. Ik besloot maar naar bed te gaan en af te wachten wat de volgende dag zou brengen.

De volgende dag was niet veel beter… Ik besloot toch maar even langs een dokter te gaan en deze vroeg me in zelfisolatie te gaan vanwege de covid-test. Dat was niet fijn aangezien ik dan niet in een hostel kon verblijven en mijn vakantieplannen op hold moest zetten, maar het was voor een goed doel.

Gelukkig voelde ik me na een paar dagen niks doen een stuk beter en kon ik zondagmorgen weer op pad. Uiteraard met een negatieve coronatest-uitslag op zak! Ik reed naar Wharariki Beach, waar ik een paar zeehonden, pauwen en hele mooie uitzichten te zien kreeg.

Daarna reed ik naar het noordelijkste puntje van het Zuidereiland: Farewell Spit. Het was echt even een besef momentje dat ik dit weer in mijn eentje bereikt had!

Ik reed een stukje terug en wandelde over het strand. Vanuit hier kun je het einde van het eiland zien!

Het airbnb dat ik voor die avond had geboekt, was een beetje anders dan verwacht. De eigenaren woonden namelijk in hetzelfde huis als waar de gasten verbleven. Gelukkig bleken ze heel aardig te zijn!

Maandagmorgen was het tijd om kilometers te maken. Ik reed naar Mapua voor een koffie en een kijkje in de haven.

Vervolgens reed ik naar Stillwater, aan de westkust. Toen ik bij het airbnb aankwam, zag het er best griezelig uit. De westkust heeft bijna altijd grijze wolken en een donkere sfeer, dus dat hielp niet echt mee. Na wat zoeken vond ik waar ik moest zijn. Ik zag de motoren in de woonkamer staan en vroeg me af waar ik beland was… Gelukkig waren de eigenaren lieve mensen en was het uiteindelijk een fijn verblijf!

Dinsdag was de dag dat ik Verena weer zou zien! Daar moest ik wel nog heel wat uren voor in de auto zitten. Ik had heel erg geluk met het weer en de uitzichten aan de westkust waren geweldig. Ik stopte een paar keer om de prachtige natuur vast te leggen in foto’s.

Aangekomen bij de Franz Josef Glacier, was het tijd voor een korte wandeling. De vorige keer dat ik hier was, regende het pijpenstelen. Nu scheen de zon en had ik een geweldig uitzicht op de gletsjer!

Om vanuit de westkust in Wanaka uit te komen, moet je over de Haast Pass rijden. Ook deze weg bestaat uit prachtige uitzichten. Ik liep de Haast Pass Lookout Track en genoot van al het moois om me heen.

Nadat ik alle wegwerkzaamheden gepasseerd had (en geloof me, dat zijn er een heleboel in Nieuw-Zeeland), kwam ik eindelijk in Wanaka aan. Verena begon te huilen toen ik het hostel in liep. Het was zo fijn om elkaar weer te zien!

Die avond speelden we wat spellen en maakte ik kennis met een heleboel andere mensen in het hostel. Ik kende er al een paar en het was dan ook erg leuk om iedereen weer te zien!

Woensdagmorgen gingen Verena en ik naar een café om lekker uitgebreid te ontbijten.

Daarna klommen we een deel van een berg op om van de uitzichten over het meer te kunnen genieten.

’s Middags en ’s avonds was het tijd om te relaxen en nog meer spellen te spelen.

Donderdag had Verena een brunch georganiseerd met de andere mensen van het hostel. Het was echt super gezellig om met z’n allen in de keuken te staan. Na de brunch liepen Verena en ik naar het meer om te chillen. Daarna had ik met Guus afgesproken. ’s Avonds kookten we met wat mensen van het hostel en was het tijd om te gaan stappen. Er was niet veel te doen, maar het was toch gezellig! Met de zin ‘your mom is your dad’ (uitgesproken door een random guy in een van de bars) sloten we de avond af en was het overduidelijk tijd om naar bed te gaan.

Vrijdagmorgen reden Verena en ik naar Queenstown, vanwaar Verena op vakantie zou gaan op het Noordereiland. Ik besloot naar Moke Lake te rijden. Dit was een geweldige beslissing, want wat waren de uitzichten mooi! De weerspiegeling van de bergen in het water leverde prachtige plaatjes op!

Na deze wandeling checkte ik in bij het hostel. Hier heeft iedereen zijn eigen pod, dat met een gordijntje wordt afgeschermd van de rest van de kamer. Een meisje kwam binnen en stelde zich voor als Amy. Zij was een student in Dunedin en kwam hier ook voor het weekend. Na een leuk gesprek was het tijd om wat eten klaar te maken. Toen ik alleen aan een tafel zat, vroegen een paar mensen waarom ik niet bij hen kwam zitten. Het was een gezellige groep bij elkaar. Een van de jongens had zijn zinnen op mij gezet en binnen 10 minuten was zijn hand al door mijn haar gegaan… Het was wel duidelijk wat voor type het was, maar helaas voor hem had ik geen interesse. De andere jongens in de groep lagen dubbel van het lachen. Ik was de zoveelste die hij probeerde geïnteresseerd te krijgen.

Zaterdag stond mijn trip naar Doubtful Soundop de planning!! Ik had al zo vaak geprobeerd deze plek te bezoeken, maar de tour werd iedere keer gecanceld. Deze vakantie ging het eindelijk door! Om 7 uur verzamelden iedereen zich bij de bus en we reden naar Lake Manapouri. Hier stapten we op een boot en voeren we naar de andere kant van het meer.

Daarna stapten opnieuw op de bus, om over een van de meest afgelegen wegen van Nieuw-Zeeland te rijden. De natuur langs de weg was erg mooi!

Na een rit van ongeveer driekwartier waren we er dan eindelijk! Hier begon Doubtful Sound. In een boot voeren we over het fjord. Het regende pijpenstelen, maar dat is geen verrassing hier. De grijze, mistige en regenachtige sfeer draagt bij aan hoe bijzonder deze plek is. Zo ongerept en magisch!

We dronken water van een waterval, zo schoon! Het had ondertussen zoveel geregend dat ik door en door nat was, maar dat mocht de pret niet drukken. Het voordeel van al deze regen was dat er op de terugweg tientallen watervallen te zien waren! Waar je ook keek, er was wel een waterval te vinden! Zo magisch dat de natuur dit allemaal voor elkaar krijgt!

Rond een uur of acht was ik, nog steeds doorweekt, terug in het hostel. Ik was zo moe dat ik niet van plan was nog iets te doen, maar de mensen in het hostel haalden me over om mee te gaan stappen. De jongen, die met zijn hand door mijn haar was gegaan, had zich voor de hele groep voor schut gezet en excuus brieven geschreven. Ik maakte een grapje over hem en een van de andere jongens werd zogenaamd jaloers en zei dat we dan maar moesten trouwen. Lachend stemde ik in. Toen we in de rij stonden te wachten tot we de bar in mochten, begon een meisje mijn ‘man’ bijna te knuffelen. Toen ze mij zag zei ze sorry dat ze mijn vriend een knuffel gaf. Ik dacht: dan speel ik het maar mee en antwoordde dat hij mijn man was. De jongen kwam amper bij van het lachen.

Zondag reed ik naar Waipiata, waar Anna’s zus en schoonbroer wonen. ’s Avonds kwamen Anna, Andrew en de kinderen daar ook aan. Ze waren die dag vanuit het Noordereiland naar het zuiden gevlogen.

Maandagmorgen beklommen Andrew en ik een berg in het Hawkdun gebergte. Het was een steile klim, maar oh zo mooi!

's Avonds zag ik de mooiste sterrenhemel die ik ooit heb gezien!

Dinsdag was het Bens verjaardag. ’s Avonds kwamen Nikki en vrienden van Anna en Andrew langs om dat te vieren. Ik heb Bill en Jenny al een paar keer gezien toen we weer eens op het Zuidereiland waren, dus dat was heel gezellig!

Woensdag was het tijd om te relaxen en een kort wandelingetje te maken.

Donderdagmorgen vertrokken Anna, Andrew en de kinderen naar het vliegveld. Ik laadde de spullen in de auto’s wilde terug de Lodge in lopen, maar ik liep tegen het houten standbeeld aan… Het viel om en ik moest Anna bellen om te vertellen dat het beeld op de grond lag… Goed begin van de dag (not!)...

Ik reed naar Queenstown en startte aan de Ben Lomond Track. Deze klim was pittig, maar absoluut de moeite waard! Op de terugweg gleed ik uit in de modder… Ongelukje nummer twee van vandaag!

Toen ik weer in mijn auto zat en naar het hostel wilde gaan, reed ik achteruit tegen een paal aan… Ik weet niet waarom deze dag nóg meer ongelukken nodig had!

Aangekomen in het hostel was het gelukkig wel gezellig om iedereen (inclusief mijn ‘man’ haha) weer te zien!

Vrijdag begon ik richting het noorden te rijden, zodat ik op zondag weer thuis zou zijn. Het was een lange rit, maar gelukkig sleepten de mooie uitzichten mij erdoorheen!

Ik verbleef in het fijne hostel in Methven, waar ik al meerdere keren was geweest. De eigenaren hadden in de tussentijd zelfs een baby gekregen! Heel grappig om dit soort dingen mee te krijgen als je vaker terugkomt in dezelfde plaats.

Zaterdag stopte ik in Kaikoura en ik vervolgde mijn weg naar Picton.

Hier verbleef ik de nacht en op zondag stapte ik op de veerboot. De zee was best ruw en er gingen allerlei alarmbellen af omdat de medewerkers een brandoefening moesten doen… Niet zo’n fijne terugreis dus! Gelukkig was er geen echte brand en kwamen we veilig aan in Wellington. Vanaf hier reed ik naar huis. Dat was dan echt mijn laatste keer in het Zuidereiland voor nu.

Woensdag 16 juni heb ik mijn eerste coronavaccinatie gekregen. Dat is super fijn gezien het feit dat ik door verschillende landen heen moet reizen om terug naar huis te kunnen komen.

Afgelopen weekend ben ik vooral veel bij Liv en James geweest en zaterdagavond ben ik gaan stappen met de andere au pairs. Langzaam maar zeker moet ik spullen gaan sorteren en een koffer in gaan pakken… 15 juli stap ik in Auckland op het vliegtuig en 16 juli zal ik in Amsterdam aankomen. De tijd begint nu echt te tikken, maar ik probeer vooral heel erg te genieten van de weken die ik nu nog heb!

Heel veel liefs,

Imke