Verjaardag, stranden en vrijheid!

Hallo allemaal,

Ik wil even een korte update geven van de afgelopen weken, voordat ik naar het Zuidereiland ga!

5 mei was Lizzie jarig! Ze was al weken af aan het tellen, maar nu was het zo ver. We vierden het met cake, kaarsjes en cadeautjes. Het was een leuke dag!

Donderdag begonnen Andrew en ik aan de lange hike. We reden naar Otaki Forks, vanuit waar we naar Field Hut wandelden. Dit is de plek waar ik maanden geleden al was geweest en waar 5 minuten verder een geweldig uitzicht zou moeten zijn, maar we niet door waren gelopen… Ik hoopte op een mooi uitzicht deze keer, maar ineens betrok de lucht en konden we nog niets zien…

We liepen verder, tot we uiteindelijk bij de sneeuw uitkwamen!

We zijn niet zo ver gelopen als dat we gehoopt hadden, omdat het weer tegenviel. Heel af en toe trok het open, maar dat was steeds net te kort om de camera te pakken… Blijkbaar staan deze bergen daar om bekend. Ze houden je nieuwsgierig naar de uitzichten, zodat je terugkomt ;)

Na ongeveer 6 uur en bijna 20 kilometer gelopen te hebben, waren we terug bij de parkeerplaats. Ondanks het weer was bijzonder om dit deel van de Tararuas te zien!

Het was moederdag in Nederland, maar ook in Nieuw-Zeeland! De kinderen en ik maakten chocolade wikkels voor Anna. Ben was niet al te enthousiast, maar schreef wel iets liefs.

Maandag hoorden we dat we vanaf donderdag naar level 2 zouden gaan. We mogen dus weer reizen, scholen zijn weer open, uit eten is mogelijk etc. Wel moet je nog steeds afstand houden van vreemden en moet je je overal waar je komt inschrijven, zodat ze contact-tracing kunnen toepassen. Het is niet dat ineens alles weer zoals vanouds is, maar er zijn wel weer meer vrijheden. Deze vrijheden brengen natuurlijk ook veel vragen met zich mee: Blijft het aantal besmettingen laag? Wat zijn activiteiten met een laag risico en waar kun je beter nog even mee wachten? Het schipperen tussen deze dingen blijft lastig, maar hopelijk blijft het virus onder controle in Nieuw-Zeeland en is er geen reden om me zorgen te maken.

Woensdag was het tijd voor een familie uitje: het strand!

Donderdag zijn we met een klein groepje au pairs gaan uiteten. Het was erg gezellig om weer met andere mensen te praten (buiten mijn familie hier).

Vandaag ben ik met een paar au pairs naar het strand gegaan. Ook dit was erg gezellig!

De dag dat ik hoorde dat we naar level 2 zouden gaan, heb ik de veerboot naar het Zuidereiland geboekt. Ik ben nu dan ook druk aan het plannen wat ik ga zien en doen. Veel toeristische bedrijven zijn failliet gegaan, dus niet alle plannen kunnen doorgaan. Toch is de schoonheid van het land natuurlijk niet verdwenen in deze 8 weken en hoop ik zoveel mogelijk te kunnen zien!

Mijn vluchten in juli zijn gecanceld. De kans dat ik dan naar huis kom / kan komen is klein… Immigratie heeft nog steeds niet laten weten wat er met mijn visum gaat gebeuren. De onzekerheid blijft dus nog wel even aanhouden… Hopelijk mag dit de pret niet drukken als ik op vakantie ga!

Hopelijk gaat het met jullie allemaal goed! Ik lees nog steeds al jullie lieve reacties op mijn blog!

Liefs,

Imke

Lockdown level 3 en 4

Hallo allemaal,

Hoe gaat het met jullie? Worden jullie al gek van het thuis zitten?

Mijn laatste blogpost schreef ik toen we net in lockdown gingen. Er zijn heel wat weken voorbij gegaan in level 4…

Maandag 20 april hoorden we of we in level 4 zouden blijven of dat we halverwege de week naar level 3 zouden gaan. De regering besloot er een halve week aan vast te plakken en op 28 april naar level 3 te gaan. Hier zullen we voor 2 weken in blijven en dan zal er besloten worden of we naar level 2 gaan.

Wat houdt level 3 in?

• De regering raadt aan zoveel mogelijk thuis te blijven.

• Sommige bedrijven mogen weer opereren, maar alleen als ze zich aan de 2 meter afstand-regel kunnen houden.

• Basisscholen zijn open voor kinderen waarvan de ouders buitenshuis moeten werken.

• Reizen wordt geminimaliseerd.

• Je mag naar het strand en de bergen als deze onder jouw regio vallen.

De regels zijn dus een klein beetje versoepeld, maar nog lang niet zoveel dat je kunt zeggen dat we het normale leven terug hebben. De minister-presidente Jacinda zei dat we de economie weer op de gang willen laten komen in level 3, maar ons sociale leven nog niet herpakt wordt. In de komende dagen zullen we gaan zien of het virus nog steeds onder controle is of dat door de versoepelde regels het weer uit de hand dreigt te lopen.

Voor nu blijft de onzekerheid dus nog wel even bestaan. Daar zit ik het meeste mee. Binnen ons gezin is het gezellig en we zorgen goed voor elkaar, maar de onzekerheid speelt regelmatig parten. Hopelijk wordt er snel iets duidelijk over mijn visum, vluchten etc.

Wat er precies gebeurd is op welke dag (qua activiteiten) weet ik niet meer en zou ook wel heel erg saai zijn om te lezen. Daarom hieronder een paar foto’s van deze weken.

De lockdown projecten van Lizzie (Ben wil niet graag op de foto):

Het sporten dat ik probeer vol te houden:

Het lockdown-bakken (we doen dit lockdown-bakken stiekem allemaal ) - Tan Square:

Een eng beest in je gordijn:

Rondjes op de ATV:

Wandelingen maken in de buurt:

Relaxen in het weekend:

Het Andrew-en-Imke-in-lockdown-level (twinning is winning en ja, het level wordt met de dag lager ):

Het thuisonderwijs is in volle gang. De kinderen krijgen iedere schooldag opdrachten van de leraren via hun iPads. Deze opdrachten zijn erg gevarieerd: luisteren naar een boek dat de leraar heeft ingesproken, gekke challenges, verhalen schrijven, rekenopdrachten maken, knutselen etc. Het lastige van thuis les geven, is dat de kinderen in hun eigen omgeving zitten en deze niet geassocieerd wordt met school. Het is dan ook een pittige klus ze iedere dag gemotiveerd te krijgen om aan het schoolwerk te beginnen. Daarnaast nemen ze dingen minder snel van je aan, omdat je geen leraar bent. Dit levert regelmatig strijd op. Ik zucht dan ook opgelucht als het schoolwerk klaar is.

Afgelopen woensdag zijn Andrew en ik eindelijk weer gaan hiken. We deden de No.1 Line, die we eerder ook al eens gedaan hebben. Het was heerlijk om weer in de natuur te zijn. Nadat we het uitzichtpunt bereikt hadden, liepen we nog een klein stukje door. Het pad slecht onderhouden, waardoor we letterlijk omringd waren met planten en bomen. Het was heerlijk!

Voor volgende week staat er ook een hike op de planning, maar deze zal iets moeilijker zijn… Meer dan 20 kilometer lang, waarvan een deel waarschijnlijk in de sneeuw. We moeten nog even afwachten of het weer goed genoeg zal worden, maar ik ben benieuwd!

Ik hoop dat het met jullie allemaal goed gaat. Het zijn geen makkelijke tijden en dat lijkt het nog wel even te blijven…

Stay safe!

Liefs,

Imke

Zuidereiland-trip en lockdown

Hallo allemaal,

Een nieuw verhaal om de tijd te doden!

Bij verveling kunnen jullie natuurlijk ook mijn oude blogposts lezen ;)

Donderdag was het zover: mijn Zuidereiland-trip ging van start. ‘s Morgens was ik heel erg zenuwachtig. Het was misschien nog wel erger dan voordat ik in het vliegtuig naar Nieuw-Zeeland stapte. 12 dagen helemaal alleen reizen, kon ik dat wel?

Ik reed naar Wellington, om vanuit daar met de veerboot naar Picton te gaan. Na een mooie en zonnige oversteek, stapte ik rond een uur of vier van de boot.

Nadat ik een paar boodschappen had gehaald en een rondje had gelopen, reed ik de Queen Charlotte Drive.

De uitzichten op deze kronkelige weg zijn heel erg mooi!

Vanuit de Queen Charlotte Drive, reed ik naar Mistletoe Bay Camping. Ook de weg hiernaartoe was prachtig.

De camping lag aan een mooi baaitje. Terwijl ik mijn avondeten aan het klaarmaken was, raakte ik aan de praat met een Nieuw-Zeelander die ook op de camping verbleef. Het grappige was dat hij in Palmerston North geboren was.

Na een leuk gesprek was het tijd voor de eerste nacht in mijn auto. Het was ruim genoeg om in te slapen.

Na een ietwat oncomfortabel nachtje, was het tijd voor het ontbijt. Vervolgens ging ik een hike doen. De start van de track grensde aan de camping en de eigenaar was zo lief dat ik de auto nog even kon laten staan.

De track startte in een bebost gebied. De wortels van de dikke bomen maakten een soort van natuurlijke trap treden, waardoor het niet al te moeilijk was de heuvels op te lopen.

Door de bomen heen kon ik een stukje van de fjorden zien. Deze hike beloofde wat!

Ik liep uit het beboste gedeelte en kreeg een prachtig uitzicht. Als een kind dat bij elke stap meer van de wereld ontdekt, liep ik de berg op.

Het uitzicht was adembenemend. Zeker een van de mooiste die ik hier in Nieuw-Zeeland heb gezien! Ik videobelde mijn host-familie, zodat die ook even konden meegenieten.

Terwijl ik dit deed, bereikte een andere wandelaar het uitzichtpunt. Nadat we foto’s hadden gemaakt, liepen we samen naar beneden. Het was erg gezellig om even met iemand te kunnen wandelen.

Terug bij de auto, kleedde ik me om en liep ik naar de baai. Hier nam ik een snelle duik in het koude water. Vervolgens sprong ik in de douche, om het zoute water van me af te wassen. Niet veel later was ik klaar om te vertrekken.

Ik reed in ongeveer 2 uurtjes naar Nelson. Onderweg kwam ik het uitkijkpunt van de Queen Charlotte Drive tegen. Dit was zeker even de moeite waard om te stoppen.

In Nelson aangekomen parkeerde ik de auto aan de rand van een park. Het zogenaamde ‘centrum van Nieuw-Zeeland’ zou zich op een van de heuvels in het park bevinden. Ik liep de heuvel op en keek uit over de stad en de zee.

Na dit mooie uitzicht liep ik naar beneden en stapte in de auto. Ik had enorme trek in sushi en dat zou het dan ook worden. Met een gevulde maag reed ik naar een freedom camping. Helaas was deze al vol en moest ik een andere camping zoeken. Uiteindelijk vond ik er een net buiten Nelson. Ik checkte in en maakte me klaar voor mijn tweede nacht in de auto.

De volgende morgen waren de weersvoorspellingen voor de middag erg slecht. Ik besloot dan ook zo snel mogelijk te vertrekken, zodat ik mijn hike rondom de Nelson Lakes nog met mooi weer kon doen. De route was erg mooi en mysterieus.

Aangekomen bij het informatiecentrum gaf de man achter de toonbank mij routeaanwijzingen om aan het begin van een mooie wandeling te komen. Voordat ik bij de start kwam, kon ik het niet laten een selfie te maken met dit prachtige uitzicht.

De wandeling was niet erg heuvelachtig en zou uitkomen bij een enorme waterval. Ik begon met goede moed te lopen. Dit vogeltje bleef achter me aan vliegen voor een hele tijd. Alsof het me gezelschap wilde houden.

Het uitzicht was erg mooi: de bergen weerspiegelden in het water. Na een tijd kreeg ik een sms dat ik een gemiste oproep had van mijn host-vader. Ik had echter geen bereik meer en kon hem dus niet terugbellen. Een beetje bezorgd liep ik door. Ik was ook nog niemand tegengekomen in het volle uur dat ik aan het lopen was, ook dat zat me niet helemaal lekker.

Aangekomen bij de waterval zag ik gelukkig wel een paar mensen. Ik klom over de kleine watervalletjes om de grote waterval beter in zicht te krijgen. Het was prachtig!

De weg terug was een beetje saai zo in m'n eentje, totdat ik bereik kreeg en het appje van mijn host-vader zag… De Nieuw-Zeelandse regering wilde niet meer dat er binnenlands gereisd werd. De kans dat mijn vlucht de volgende week door zou gaan, was erg klein. Ik belde Anna en Andrew op en ze vertelden me dat ik zo snel mogelijk naar huis moest komen, voordat alle verbindingen tussen de eilanden verbroken werden. Ze boekten me op de eerste beschikbare boot terug. Deze ging op maandagavond. Mijn trip zou veel eerder ten einde komen dan gepland. De hele weg terug naar de auto stroomden de tranen over mijn wangen. Ik realiseerde me dat ik het risico van vastzitten op het Zuidereiland niet kon lopen, maar teruggaan vond ik ook helemaal niet leuk!

Terug bij de auto belde ik opnieuw naar huis. Andrew en ik maakte een plan voor de dagen tot en met maandag. Ik reed naar het tweede meer, maar van een mooi uitzicht kon ik niet echt spreken. Het weer was te slecht.

Vervolgens reed ik naar een camping, via de Saddle Hope Lookout. Ook hier was niet veel te zien door het slechte weer.

Op de camping leerde ik een aardig meisje uit Engeland kennen. Na een simpele maaltijd ging ik naar bed, doodmoe van de teleurstelling dat ik terug naar Palmerston North moest.

Zondagmorgen ging ik op weg naar Abel Tasman National Park. Ik zou eigenlijk naar de Westkust rijden, maar dit ging helaas niet door. De route naar Marahau was erg mooi.

Vanuit Marahau startte ik de track. Mijn plan was om naar Apple Tree Bay en terug te lopen. Het zonnetje scheen en de wandeling was prachtig: baaitjes, varens & zee, wat wil je nog meer?

Na een snelle duik in de zee bijApple Tree Bay, ging ik op weg terug naar de auto. Vanuit de parkeerplaats reed ik (via Nelson) naar een camping in Havelock. Dat was een lange, maar noodzakelijke rit. De dag daarna moest ik immers in Picton zijn voor de boot. Ik kon niet overnachten in een plaats die heel ver van Picton af lag.

De mensen op de camping waren super lief. Tijdens het maken van avondeten raakte iedereen met elkaar aan de praat, super gezellig!

Maandagmorgen reed ik via de Queen Charlotte Drive naar Picton.

In Picton parkeerde ik de auto aan het begin van de Snout Track. Deze track duurde ongeveer twee uur en had mooie uitzichtpunten.

Toen ik terugkwam bij de auto zag ik dat ik een appje van mijn host-ouders had. Ze zeiden dat Nieuw-Zeeland binnen 48 uur in een lockdown zou gaan en ik zo snel mogelijk naar de boot moest. Dit deed ik dan ook en zo vroeg mogelijk stond ik in de rij voor de check-in. Blijkbaar was er sprake dat de boot helemaal niet meer zou varen… Andrew had het bedrijf wel vijf keer gebeld om er zeker van te zijn dat ik thuis zou komen. Gelukkig had hij mij niet verteld dat er een kans was dat de boot niet zou varen, want dan was het stresslevel wel omhoog geschoten.

Na een paar lange uren wachten, mocht ik eindelijk de boot op. Rond een uur of 7 vaarden we richting het Noordereiland. Om 10 uur kwam ik dan eindelijk aan land. Het was nog twee uur rijden naar huis. Best wel lang, zo laat op de avond, maar ik wilde niets liever dan thuis komen.

Dinsdagmorgen liep ik het huis in. De kinderen knuffelden me bijna dood. Ze hadden mij heel erg gemist. Anna en Andrew waren ook super blij om mij te zien. Ze hadden zich heel erge zorgen gemaakt of ik wel thuis zou komen.

Vanaf deze dinsdag begon mijn lockdown eigenlijk al. We hadden nog anderhalve dag voordat de officiële lockdown inging, maar we wilden geen risico lopen en bleven thuis.

We zitten op level 4. De regels die hieraan verbonden zitten zijn de volgende:

• Je moet zoveel mogelijk thuis blijven, uitzonderingen zijn naar de supermarkt gaan en een frisse neus halen in de buurt. Dit mag alleen met mensen van je eigen huishouden. Als je onderweg mensen tegenkomt, moet je 2 meter afstand houden. Je mag niet naar het strand gaan of de bergen in.

• Scholen en bedrijven zijn gesloten.

• Reizen wordt geminimaliseerd.

• Er moet zo min mogelijk aanspraak gemaakt worden op de gezondheidszorg voor andere dingen dan het Coronavirus. Dit betekent dat ik bijvoorbeeld niet mag gaan mountainbiken, omdat dit voor ongelukken kan zorgen. Hetzelfde geldt voor autorijden, dit wordt tot een minimum beperkt.

Lizzie riep op dinsdag al dat ze zich verveelde. Het was dag 1 van mijn lockdown en ik zou het niet volhouden als ik de komende vier weken (op z’n minst) met een verveeld kind thuis zou zitten. Daarom maakte ik een schema voor de dag. De kinderen kunnen zelf kiezen wat ze wanneer willen doen. Het is niet dat ze gedwongen worden alles te doen, maar als ze zich vervelen, kunnen we naar het schema wijzen. Dan is er altijd wel iets om te doen.

Tot nu toe werkt dit heel erg goed! We zijn iedere dag met yoga begonnen. Lizzie lag er al helemaal klaar voor in haar onesie :)

Af en toe worden er wat school taakjes gedaan. Ben en ik hebben vrijdag een experiment gedaan. Via een app stuurde hij de resultaten, inclusief foto’s, naar zijn lerares. Deze was super enthousiast!

Andrew heeft een bokszak gekocht net voor de lockdown, zodat we onze training thuis kunnen voortzetten.

Een blokje rondom het huis rennen mag gelukkig wel. Dit hebben we gisteren gedaan.

Tot nu toe is de sfeer thuis goed. De kinderen zijn redelijk ontspannen en vermaken zich over het algemeen wel. Hoe dit over vier weken is, zien we dan wel weer.

Ik heb besloten om nog niet terug te komen naar Nederland. Naar het vliegveld gaan en in een vliegtuig stappen, brengt heel wat risico's met zich mee. Om nog maar niet te spreken over de overstap. Daarnaast kunnen ze me hier goed gebruiken. In Nederland heb ik geen school en werk, dus zou ik me alleen maar vervelen.

Ik weet niet of ik in juli al naar huis kan en wil komen. De vluchten zijn momenteel (naast risicovol) onbetaalbaar. De hele wereld staat op de kop en niemand weet hoe snel de ontwikkelingen zullen gaan en wat dit betekent voor het reizen.

Nieuw-Zeeland heeft minder besmettingen dan Nederland, maar forceert toch iedereen om thuis te blijven. Ik hoop dat dit de verspreiding van het virus tegengaat en dat we snel ons normale leven terughebben.

Hopelijk gaat het met jullie allemaal goed! Het zijn geen leuke tijden, maar we moeten er allemaal even doorheen bijten. Blijf zoveel mogelijk bij anderen uit de buurt en let allemaal een beetje extra op jezelf én elkaar.

Facetimen, Skypen en bellen via Whatsapp kan natuurlijk wel. Dat is net zoveel contact als ik het afgelopen half jaar met jullie kon hebben. De heimwee wordt hierdoor wel minder erg. Bovendien heb ik meer werk dan normaal hier. Dus ik blijf wel bezig ;)

Stay Safe!

Liefs,

Imke

Hikes, Forgotten Highway & Napier

Hallo allemaal,

Terwijl jullie lekker Vastelaovend aan het vieren waren, zat ik hier toch wel met heimwee… Het was een lastige week, waarin ‘overleven’ op de planning stond in plaats van ‘genieten’. Maar… dat ik dit nu online zet, betekent dat ik nog leef! En ik weer verder kan met het genieten.

Vrijdagavond ben ik met Jule en Cecilie uitgegaan, zodat ik mijn gedachten even kon verzetten.

Mijn host-familie wist dat ik het moeilijk zou hebben in de ‘Vastelaovestiéd’. Andrew had daarom een flinke hike gepland voor zaterdag. Deze zou zo steil zijn, dat ik niet eens aan de Vastelaovend kon denken.

We reden naar het begin van de track, waar we de auto parkeerden. We moesten tien keer een rivercrossing doen, voordat de hike echt begon. Dit betekende: natte schoenen! Nadat we alle tien de crossingen gedaan hadden, trokken we een paar droge sokken en schoenen aan en gingen op pad. Het was een pittige klim naar boven.

Aangekomen bij de hut, moest ik naar het toilet. Het was een van de smerigste dingen die ik ooit gezien had. Andrew vond het zo grappig dat hij het niet kon laten even een foto te maken. Deze laat ik voor iedereen toch maar achterwege ;)

Net voor de top werd de grond heel modderig. We moesten dan ook erg voorzichtig zijn en continu opletten waar we onze voeten plaatsten. Er waren zelfs stukken waar kleine watervalletjes over het pad naar beneden stroomden. Het landschap werd mysterieus en magisch.

De top had een mooi uitzicht over Kapiti Island aan de ene kant en de bergen aan de andere kant. De lucht was niet heel erg helder, maar het uitzicht was toch erg mooi.

De weg naar beneden was erg steil. Ik was voorzichtig, maar slipte en gleed van het pad af. Ik viel in een soort van klif, maar kon me nog op tijd ergens aan vastgrijpen. Omdat het geen gevaarlijke situatie was, begon Andrew keihard te lachen. Pas toen hij uitgelachen was, hielp hij me overeind. Buiten een paar schaafwondjes, was ik helemaal oké en ik kon er zelf ook om lachen.

Terug beneden stonden er nog vier rivercrossings op ons te wachten. Ongeveer 5 uur nadat we begonnen waren, stapten we in de auto en reden terug naar huis.

‘s Avond was ik ergens uitgenodigd voor een BBQ. Vervolgens was het tijd voor een ‘toga-party’. Ik trok een witte playsuit aan (ik dacht dat ik niet zou gaan, dus had geen toga gemaakt) en fietste naar de club. Het was een speciaal feest, georganiseerd voor de eerstejaars studenten. Gelukkig konden wij ook naar binnen. Het was gezellig!

Maandag begon mijn host-vader weer met het geven van colleges. Ik vond het wel leuk om te komen kijken, dus reed naar de universiteit. Omdat het het eerste college van het nieuwe schooljaar was, stelde Andrew zich voor aan zijn studenten. Ook liet hij een familiefoto zien. Hij zei: ‘this is my wife and these are my kids. Those two are my own and she is my daughter from another father’. Ik moest stiekem erg lachen, maar voelde me ook wel opgelaten in een collegezaal te zitten, waar iedereen naar jou foto aan het kijken is.

Een collega van Andrew had mij uitgenodigd zijn colleges bij te wonen, aangezien deze heel erg goed aansluiten op mijn studiekeuze. Maandagmiddag had ik het eerste college en woensdag het tweede. Vanaf nu ga ik proberen enkele woensdagmiddag colleges te volgen. En ik weet het… ik heb niet voor niets een tussenjaar, maar jullie kennen mij… ik laat dit soort kansen niet gauw schieten ;)

Woensdagmiddag rond een uur of twaalf was de Vastelaovend eindelijk voorbij. Ik ben nog nooit zo blij geweest dat het afgelopen was. Omdat ik nogal moeite heb met het verschil in de uitspraak van de woorden hat en head, dacht Andrew dat ik zei dat het hoofd van de prins om twaalf uur af wordt gehakt. In plaats van: de hoed wordt afgenomen.

Toen we om één uur klaar waren met boksen, vroeg Andrew: ‘so it’s over now? The head is taken off? The prince is dead?’ Ik wist precies wat hij bedoelde en begon te lachen: Vastelaovend was eindelijk voorbij!

Donderdag hadden de kinderen een zwemsportdag met school. Deze werd gehouden in het zwembad van het militaire kamp. Ik moest heel officieel mijn rijbewijs laten zien, voordat we naar binnen konden. Voor Ben zijn dit soort activiteiten best moeilijk, omdat het heel erg rumoerig en ongestructureerd is. Hij deed erg zijn best zich groot te houden en toen het zijn beurt was, zwom hij erg goed. Ook Lizzie deed een ‘good job’. Als Au Pair ben je dan stiekem toch wel erg trots op ‘jouw’ kinderen.

Anna was vanaf donderdag tot en met zondag in Sydney, dus ik hielp extra veel met de kinderen en het huishouden. Zaterdag nam Andrew deel aan de Race to the Brewery. Twee teams van de Fightshop deden hier aan mee en de deelnemers moesten stukken rennen, wandelen of fietsen. Nadat Andrew zijn stuk gerend had, haalden de kinderen en ik hem op en reden we naar de brouwerij. Hier kwamen allebei de teams heen, om te finishen en een lekker biertje te drinken.

‘s Avonds kwamen een paar mensen van de Fightshop naar ons huis voor een BBQ. Het barbecueën houdt niet op hier haha.

Zondag was het een relaxte dag. Ik bakte brownie met Lizzie en speelde met haar en Ben. Na de zwemles downloade ik Pokémon Go op mijn telefoon. De kinderen vonden dit geweldig!

De donderdag in de week daarop, hielp ik in de morgen mee op een basisschool. Ik kende een van de leerkrachten en deze was erg enthousiast om mij een handje te laten helpen. Het is heel erg interessant om de verschillen te zien tussen Nederlandse en Nieuw-Zeelandse scholen. De kinderen lopen hier bijvoorbeeld op hun blote voeten naar de bibliotheek, die eigendom van de school is. Ook hebben bijna alle basisscholen een eigen zwembad om zwemlessen in te geven.

Deze donderdag 5 maart waren Anna en Andrew 20 jaar getrouwd. Daarom bakten Andrew en ik een lekkere taart en kregen we heerlijk eten van een Mexicaans restaurant.

Vrijdagavond was de laatste mogelijkheid om uit te gaan met Jule, voordat ze naar het Zuidereiland vertrok. Dat moest natuurlijk gebeuren in de Irish pub in Feilding!

Zaterdag gingen Andrew en ik op pad voor een korte hike. Het was ongeveer 5 kilometer in totaal, maar best steil. Het uitzicht was het zeker waard!

De laatste dag van Jule in Feilding was aangebroken en Andrew en ik reden die zondag naar haar huis. Hier kwamen al haar vrienden bijeen om afscheid te nemen. Dat was toch wel een beetje emotioneel: Jule stond vanaf mijn eerste week altijd voor mij klaar, dan is afscheid nemen niet makkelijk…

Omdat ik twee weekenden in korte tijd werkte, kreeg ik dinsdag en woensdag vrij om de Forgotten Highway te rijden. Dit is een prachtige rit vanuit Stratford naar Taumarunui. Onderweg zijn we regelmatig gestopt om foto’s te maken.

In de Republiek van Whangamomona kreeg ik een stempel in mijn paspoort. Na een leuk gesprek met twee Duitse reizigers, reden we naar een waterval, die helaas helemaal opgedroogd was…

Vanuit Taumaranui reden we naar een camping in de buurt van Tongariro National Park. We wilden de Tongariro Crossing de dag erna doen. Na een nachtje geslapen te hebben in de auto, bleken de weersvoorspellingen voor de woensdagmiddag te slecht te zijn. We besloten een andere hike te doen, die niet gevaarlijk was met slecht weer.

Na een korte autorit met een prachtig uitzicht op het National Park, begonnen we aan de hike.

Het koste ons in totaal een dikke 4 en een half uur. Helemaal natgeregend kwamen we terug bij de auto. Nadat we ons omgetrokken hadden, reden we naar huis. Onderweg kwamen we een waterval tegen, zo gaat dat in Nieuw-Zeeland!

Bij thuiskomst, zei Lizzie wel tien keer hoeveel ze van me hield: ze had me gemist :)

Vrijdag stond er weer iets leuks op de planning: Napier! Er was een paardenevenement aan de gang en Anna wilde hier graag naartoe.

We verbleven twee nachtjes in een mooi Airbnb. Zaterdagmorgen liep ik een kort rondje in de buurt en genoot van prachtige uitzichten.

Daarna zetten we Anna af en reden Andrew, de kinderen en ik naar het strand! Ik genoot van de zon, het zwemmen en het zand in mijn haar.

‘s Middags gingen Lizzie, Andrew en ik naar de speeltuin.

Daarna kon ik mijn plannen voor mijn Zuidereiland-trip afmaken. Na een geslaagd weekend, reden we zondagmorgen terug naar huis.

En ja, jullie lezen het goed: mijn Zuidereiland-trip! Komende donderdag rijd ik met onze nieuwe (speciaal voor het Zuidereiland aangeschafte) auto naar Wellington en stap ik op de boot naar Picton. Vanuit daar ga ik hopelijk een hele mooie reis maken langs de Westkust. De auto is groot genoeg om in te slapen, dus in de avonden ben ik op campings te vinden.

De komende dagen ga ik me goed voorbereiden op deze 12-daagse trip!

Ik hoop dat mijn blogpost deze keer lang genoeg is om wat tijd te doden met alle restricties in Nederland. Het virus veroorzaakt hier vooral angst, maar gelukkig nog niet veel schade. Toch kan dat uit het niets omslaan. Hoe en wat er hier allemaal gaat gebeuren, weet ik dus allemaal ook niet.

Hopelijk houden jullie het uit daar!

Liefs,

Imke

Familie-vakantie, concert & surfen!

Hallo allemaal,

Ja, het heeft even geduurd… De kinderen hadden vakantie, dus ik had minder tijd om mijn verhalen te schrijven en alle foto’s uit te zoeken. Het leven hier is echt heel zwaar ;)

Helaas zijn er technische mankementen met deze website... Er zijn heel wat meer foto's te vinden onder 'Foto's en '6 Januari t/m 17 februari'. Check deze dus ook even!

Maandagmorgen 6 januari werden alle koffers in de auto geladen. We gingen op vakantie! Allereerst reden we naar de ouders van Andrew in Kapiti. Hier wandelden Anna en ik in het Queen Elizabeth Park. Het was prachtig! Heuvels en weilanden aan de ene kant & het strand aan de andere kant.

Vanuit Kapiti reden we naar het vliegveld inWellington. Hier kregen de kinderen geen genoeg van de gigantische draak die ons op stond te wachten bij de bagageband. Ook de roofvogels aan het plafond van de vertrekhal vielen in de smaak. Wat iets minder gunstig was, was dat net voordat we gingen boarden omgeroepen werd dat het kon zijn dat we niet landen in Dunedin. Mocht het weer zo slecht zijn dat landen geen optie was, dan zouden we terugvliegen naar Wellington. Na nagedacht te hebben, besloten we toch het vliegtuig in te stappen. Met vertraging en een baby op schoot kwamen we gelukkig veilig aan in Dunedin. De passagier naast mij had zo’n schattig kindje dat ik het niet kon laten haar te vragen het even vast te mogen houden. Zij was alleen maar dankbaar, aangezien een draagzak omdoen en tegelijkertijd een baby in je handen hebben niet helemaal werkt.

Vanuit het vliegveld reden we in onze huurauto naar het AirBnB in Dunedin.

Dinsdag reden we naar Kakanui om familie van Andrew te ontmoeten. Het waren allemaal super lieve mensen! We kregen een lekkere lunch voorgeschoteld. Wij hadden natuurlijk ook eten meegenomen. Zo hoort dat in de Nieuw-Zeelandse cultuur! Ik houd wel van lekker eten dus ik kan me zeker vinden in deze traditie ;) De familieleden hadden allemaal jonge kinderen, dus toen ik (opnieuw) twee baby’s vast mocht houden, was mijn dag al geslaagd.

Na de lunch gingen we op weg naar de zus van Anna. Zij woont op een prachtige plaats op het Zuidereiland! Onderweg stopten we bij de Moeraki Boulders. Een van de toeristische attracties hier in Nieuw-Zeeland.

Aangekomen bij Nikki, was het tijd om uit te rusten én om kennis te maken met Louis & Frank. Dit zijn de huisdieren: een alpaca en een schaap. Op een of andere manier vond ik het lastig een band op te bouwen met Louis… Hij begon elke keer te spugen.

Woensdagmorgen maakten Andrew, de kinderen en ik een korte wandeling in Waipiata. De uitzichten waren (opnieuw) prachtig! De kinderen vonden het echter geen succes… Zij wilden zo snel mogelijk terug de auto in.

Tegen de middag begonnen Andrew en ik aan een wandeling. Vanwege de blaar die maar dooretterde (opgelopen de zaterdag voor de vakantie), dachten we maar een klein stukje te gaan. Vanuit het uitzichtpunt zagen we de groene heuvels en het weidse landschap. Het was zo mooi dat ik niet al terug wilde lopen en we gingen verder. Op een begeven moment kwamen we een hek tegen: onbevoegd terrein. Andrew en ik besloten de gok te wagen en we klommen over het hek. Dit was de beste keuze van die dag! Het landschap was zo ongelooflijk mooi en er was zoveel variatie!

Andrew en ik maakten ons rondje af en reden terug naar Nikki’s huis. Vervolgens reden Lizzie, Andrew en ik naar Ranfurly om op het schoolplein van Nikki’s school te spelen. Nadat we naar de supermarkt waren geweest, reden we terug.

Donderdag zetten Anna, de kinderen en ik Andrew af voor zijn hike. Wij reden door naar Alexandra. Hier gingen we naar het museum. Dit was het meest random wat ik tot dan toe in Nieuw-Zeeland gezien had. Het bestond uit voorwerpen die mensen uit de buurt geschonken hadden, wat voor een eigenaardige combinatie zorgde.

Na deze bijzondere ervaring ;) was het tijd voor lunch en de ‘shaky bridge’. Vervolgens reden we terug naar St Bathans, waar de kinderen stenen in Blue Lake gooiden. Toen Andrew terugkwam van zijn hike, plonsde hij in het water. Ook ik besloot in nummer 1 van de meren te zwemmen. Andrew had mij uitgedaagd: als ik in 5 van de 6 'lakes' op vakantie zwom, kreeg ik nieuwe renschoenen. Het water in alle meren was ijskoud, omdat het vanuit de gletsjers komt.

Terug in Nikki’s huis, vroeg Mark (man van Nikki) of ik de daaropvolgende avond in zijn pub mee wilde helpen. Ze kwamen een persoon tekort. Natuurlijk kon ik geen nee zeggen en de deal was gemaakt.

Vrijdagmorgen gingen we curlen. Ook dit was een van die random dingen hier in NZ. Na een vage instructievideo en een veel te lange uitleg van een van de medewerkers konden we eindelijk beginnen. De kinderen waren het op dat moment al moe. Andrew en ik besloten wel nog een potje te spelen. Natuurlijk won ik ;)

‘s Middags reden Andrew en ik naar een andere mountainrange. De berg die we op wilden klimmen, lukte qua tijd niet. We besloten daarom maar gewoon omhoog te gaan. Dit ging vrij goed totdat we bij een stuk kwamen waar een klif achter zat. Ik wilde verder omhoog lopen, maar Andrew zei dat hij niet zou kijken en het echt niet aanraadde. Toen ik zijn ongeruste gezicht zag, besloot ik niet verder te gaan en we daalden af. Ik zocht steun bij een steen die ongeveer twee keer zo groot was als mijn hoofd. Deze rolde echter weg en viel ver naar beneden… Op dat moment begreep ik waarom Andrew me niet verder had laten lopen en dat er een grote slip was...

Gelukkig kwamen we veilig beneden en we haasten ons naar de pub, zodat ik mijn ‘shift’ kon beginnen. Het was vanaf moment één super druk en chaotisch. Mijn taak was het doen van de afwas, maar ineens moest ik ook eten wegbrengen. Daar liep ik dan in een pub waar ik één keer eerder was geweest met eten in mijn hand waarvan ik geen idee had wat het was en waar het heen moest. Als je in NZ iets besteld, krijg je een nummer mee, dat je op jouw tafel zet. De tafelnummers veranderen continu… Niet echt handig dus.

Het was de drukste avond die de pub ooit had gehad: 6 vaten bier waren erdoorheen gegaan en 300 maaltijden uitgeserveerd. Nadat ook het personeel wat gegeten had, werd ik bij het huis van Nikki afgezet. Moe stapte ik mijn bed in. Daar lag het liefste briefje ooit: ‘I love you’ ~ Lizzie

Zaterdagmorgen pakten we onze spullen en reden we naar Wanaka. Onderweg stopten we in Clyde. Daarna hadden we lunch met vrienden van mijn host-ouders in Bennockburn. Natuurlijk moest ik ook even op de foto met het fruit in Cromwell.

In Wanaka hadden we een prachtig AirBnB. Ik zou er zo in kunnen wonen! Nadat de kinderen gesetteld waren, pakte ik mijn camera en liep ik naar het meer met de bekende boom (Wanaka Tree). Er was een storm op komst, waardoor er een mysterieus landschap ontstond.

Terug in het AirBnB vroeg Andrew of ik Royce Peak wilde gaan beklimmen. Hij kon niet met me mee vanwege de tijd, maar het zou goed te doen zijn in mijn eentje. Ik kon deze kans niet laten gaan. Opnieuw tapeten we die eeuwige blaar in en ik zette mijn wekker om 4:30 uur…

Om 5 uur ‘s morgens bracht Andrew me naar het begin van de track. Het was nog donker en ik liep het eerste stuk dan ook met een lamp op mijn hoofd. Het was een prachtige hike! De zonsopgang boven het meer was spectaculair. Ik had echter niet goed gepauzeerd en gegeten en gedronken, waardoor het vrij pittig was, maar zo de moeite waard! Na twee uur kwam ik bij het bekende viewpoint. Toch wilde ik verder naar de top. Vanuit hier had ik een 360 graden uitzicht dat aan alle kanten even speciaal was!

Het was een van de hoogtepunten (letterlijk en figuurlijk) in Nieuw-Zeeland tot nu toe. Check dus zeker even de foto's!

Om 10 uur (precies 5 uur later) was ik weer beneden en mijn liefste Nieuw-Zeelandse familie stond me op te wachten. Snel kleedde ik me om en doken Andrew en ik in Lake Wanaka. Het was ijskoud! Snel reden we door naar Hawea, waar het tijd was voor meer nummer 3. Het was woester dan de zee vanwege een sterke wind. Ik werd dan ook flink onderuit gehaald, maar: nummer 3 was in de pocket!

We reden naar Queenstown. Onderweg hadden we lunch bij het Cardrona Hotel. De route was opnieuw prachtig. Anna en Andrew stopten regelmatig, zodat ik foto’s kon maken en van de uitzichten kon genieten.

Bens iPad had het in Central Otago begeven. Onze eerste stop in Queenstown was dan ook het kopen van een nieuwe tablet. Lizzie en ik bleven in de auto wachten. Dan heb je wat: ik zette Lizzie achter het stuur. Zij vond het geweldig haha.

Ik wilde heel graag in de gondola in Queenstown. De rest van de familie was echter niet zo enthousiast. Toch wilden ze mij de kans geven en zetten me af bij de kassa. Op het allerlaatste moment besloot Lizzie toch mee te gaan. Met z’n tweeën stapten we in een karretje. Lizzie vond het geweldig! Ze keek haar ogen uit. Boven aangekomen was het uitzicht nóg veel mooier!

Vanuit Queenstown reden we naar Kingston: het was weer tijd voor een duik in een meer. Ook Lake Wakatipu was super koud! En het aantrekken van een nog natte bikini helpt daar niet echt bij ;)

We reden door naar de boerderij van een vriendin van Anna. Toen we eindelijk aankwamen, bleek er geen wifi te zijn… Hier hadden de kinderen het toch wel heel moeilijk mee.

De volgende morgen reden we dan ook naar het dorp, zodat de kinderen wat dingen konden downloaden. Vervolgens bekeken we het prachtige meer bij Te Anau. Ik weet zeker dat dit een van de mooiste plekken op aarde is!

Terug op de boerderij, was het tijd voor een ritje op de tractor. Ik mocht zelf rijden! Daarna kregen we een rondleiding over de boerderij. We gingen een weiland in en opeens stonden er 600 koeien om ons heen. Dat had ik nog niet meegemaakt ;)

Dinsdagmorgen zette Andrew mij af in Te Anau. Hier nam ik een watertaxi naar de andere kant van het meer.

Daar startte ik met mijn wandeling naar de Luxmore Hut (dit is een deel van de bekende Kepler Track). Andrew zou de auto bij het begin van de track (6km verder) parkeren en naar de top van Luxmore rennen. Onderweg naar boven haalde hij mij in.

Ongeveer twee uur nadat ik gestart was, kwam ik aan bij de hut. Daar zag ik een prachtige Kea.

Ik liep door naar de grotten, maar ik durfde er niet te ver in te gaan in mijn eentje.

Vervolgens begon ik aan mijn tocht naar beneden. Andrew haalde mij opnieuw in en vanuit toen liepen / renden we samen naar de parkeerplaats.

Voordat we daar aankwamen was het tijd voor duik nummer 5! We hadden het zo warm van het rennen dat we niet zo veel moeite hadden met het koude water.

‘s Avonds hadden we een BBQ in het huis van Anna’s vriendin. Nadat ik de kinderen in bed had gelegd, was het tijd om te gaan slapen.

‘s Morgens gingen we op weg naar Bluff: het zuidelijkste puntje van het Zuidereiland. Onderweg stopten we bij een oude brug en enkele uitzichtpunten.

In Bluff had ik de tijd zelf een rondje te lopen. Ik was nog zo moe van de Kepler dat ik een korte wandeling uitzocht. Mijn blaar was nog steeds niet geheeld en ik besloot op de slippers (hier noemen ze het ‘jandals’) te gaan.

Nadat ik de vuurtoren en het zuidelijkste punt had gezien, liep ik de heuvel op.

Het pad ging door een mooi bos en ondanks de vermoeidheid was het de moeite waard.

De terugweg was echter geen succes… Het was veel verder dan gepland en ik moest aan de kant van de weg lopen. De bochten waren erg scherp en onvoorzichtige automobilisten zouden mij misschien over het hoofd zien. Toch was het de snelste optie en besloot ik door te lopen. Gelukkig kwam ik veilig beneden en liep ik terug naar het AirBnB.

Vanuit Bluff reden we op donderdag naar Dunedin via de Catlins Forest. Hier stopten we bij de Niagra Falls. Deze naam is een grap, omdat de waterval de kleinste van NZ is.

We stopten bij een leuk café, waarna we doorreden naar een uitzichtpunt in de Catlins.

Vervolgens was het tijd voor een echte waterval.

Aangekomen in Dunedin bleek het AirBnB heel dicht bij het strand te liggen. Het was dan ook tijd voor een korte wandeling. De zee was erg wild en de golven hoog. Op momenten scheen de zon er zo op dat er een regenboog te zien was. Dit was magisch!

De volgende morgen liepen Andrew, Ben en ik een rondje over het strand.

Vervolgens werd ik afgezet om de ‘highlights’ van het centrum van Dunedin te kunnen bekijken. Dit waren er (zoals in de meeste steden hier) niet zo veel.

Andrew en de kinderen pikten mij weer op en het was tijd voor een ijsje op het strand.

Daarna zetten ze mij af bij Tunnel Beach. Dit was heel mooi, maar als je door de tunnel liep nog veel mooier! Na een lang gesprek met twee Nederlanders die ik op het strand ontmoette, liep ik snel de berg weer op.

‘s Avonds kwamen kennissen van Andrew en Anna bij ons eten. Dat was erg gezellig!

Zaterdagmorgen reden we naar het vliegveld en vlogen we terug naar Wellington. Daar aangekomen wilden mensen op de foto met een paar andere passagiers uit ons vliegtuig. Ik vraag me nog steeds af wie het waren en waarom mensen met hen op de foto wilden.

Vanuit Wellington reden we naar Kapiti om Andrews ouders hallo te zeggen en we vervolgden onze weg naar huis.

De vakantie was voorbij en het uitpakken en de was en boodschappen doen, kon beginnen.

Zondag en maandag was ik vrij. Ik hielp Andrew met het opzetten van het zwembad. Dit is vrij groot, omdat er allemaal regels van de regering aan verbonden zitten. Het moet heel ondiep of juist zo hoog dat peuters er niet zomaar in kunnen klimmen. Ze controleren dat zelfs met drones…

Twee Nederlanders die ook in Palmy wonen, kwamen naar mijn huis voor een BBQ. Dat was heel gezellig! Maandag kon ik eindelijk weer naar de Fightshop om te boksen. ‘s Middags ging ik met wat andere Au Pairs naar het strand.

Op woensdag gingen we naar Kapiti Island. Andrews ouders en Jule gingen ook mee. Vroeg in de morgen reden we naar Kapiti, waar we in een boot stapten en vanwaar we naar het eiland werden gebracht.

Eerst kregen we een uitleg over de vogels en dieren op het eiland. Vervolgens begonnen we de wandeling naar de voederplaats. De kinderen klaagden de hele weg, maar hebben het wel gedaan!

Jule en ik liepen door naar de top, waar we totaal geen uitzicht hadden… We konden niet eens zien hoe hoog we waren.

Nadat we ons naar beneden hadden gehaast en ik ook nog op mijn billen was gevallen (door die haast), lieten Andrews ouders mij een Takahe zien. Deze is heel zeldzaam!

Na deze bijzondere ervaring, stapten we op de boot en vaarden we terug naar het vasteland. Vanuit daar reden we terug naar huis.

Donderdag 23 januari verzamelden een paar andere Au Pairs en ik in Feilding om de verjaardag van een van ons te vieren. Dat was super gezellig!

Zaterdag was het eindelijk zover: het concert van Six60! Deze Nieuw-Zeelandse band heeft heel wat hits hier. Tegen de middag reden Jule, Pauline, Leonie en ik naar Wellington. We dropten onze spullen in het hostel en zochten een restaurantje om snel iets te eten. Daarna stapten we in de auto en wilden we naar Lower Hutt rijden, waar het concert plaatsvond. Het duurde echter een kwartier om de auto uit de parkeerplaats te krijgen…

Toen het eindelijk gelukt was, gingen we op weg. Aangekomen in Lower Hutt konden we geen parkeerplaats vinden… Het was zo druk dat we zelfs aan mensen vroegen of we de auto op hun oprit konden zetten. Helaas ging dat feest niet door. Uiteindelijk vonden we een gratis plek, die ook nog eens heel dichtbij het concertterrein was. Win-win dus!

Eenmaal op het terrein, zochten we een super chille plek uit. Het voorprogramma begon rond zes uur. Paige en Mitch James waren leuk, maar Drax Project was nog veel beter! Ik heb deze band ook al met oud op nieuw gezien en ik ben nog steeds verliefd. De sfeer was heel goed en relaxed! Alsof we op een festival stonden in plaats van op een concert. Rond negen uur begon Six60. Ook zij waren erg goed!

Terug in het hostel bleek dat we een aardbeving gemist hadden. Dat gebeurd hier wel vaker en ik heb er nog nooit een gevoeld. Leonie en ik besloten naar bed te gaan terwijl de twee andere nog uit gingen. ‘s Morgens gingen we naar een pub voor een lekker English Breakfast. Daarna reden we Mount Victoria op en genoten we van het uitzicht.

Terug in Feilding aten we een dik ijs en zette ik iedereen af. Het was weer heerlijk om thuis te zijn.

Dinsdag bakte ik samen met Anna een taart voor mijn verjaardag. Het was een hele klus!

Woensdag 29 januari was het zover: mijn verjaardag in Nieuw-Zeeland. ‘s Nachts was ik al gebeld door pap en mam en ‘s morgens kreeg ik hele lieve cadeautjes van mijn familie hier. Ook hadden ze een speciaal ontbijt voor mij gehaald, zo lief!

Om 12 uur ging ik boksen met Andrew. Na de lunch (de heerlijke, zelfgemaakte chocoladetaart) gingen we met z’n allen naar het strand. Het is heel bijzonder om mijn verjaardag hier in de zomer te vieren met mensen waar ik heel veel van ben gaan houden!

Op het strand vonden we een gewonde vogel. We probeerden het diertje te redden en reden naar de dierenarts, maar het overleed in de auto.

Thuis aangekomen, maakten we ons klaar om uit te gaan eten bij Brew Union. Andrew liet een speciale verjaardagscocktail voor me maken en het eten was heerlijk!

Ik ben in Nieuw-Zeeland en had nog nooit Lord of the Rings gekeken. Daar moest verandering in komen… Mijn verjaardag was een goede dag om dit te doen.

Het was een hele fijne dag!

Donderdag gingen de kinderen weer naar school. Natuurlijk waren ze een beetje gespannen voor het nieuwe schooljaar, maar uiteindelijk hadden ze een fijne dag. Ik ben gaan lunchen met iemand van de Fightshop. ‘s Avonds nam ik afscheid van het Nederlandse meisje hier in Palmy. Ze is klaar met het deel van haar studie dat ze hier deed en is op het moment aan het reizen door dit prachtige land!

Vrijdagavond was het tijd om uit te gaan in Feilding samen met de andere Au Pairs.

Zaterdag was het ‘matchday’. Er waren bokswedstrijden en twee mensen van de Fightshop namen deel. Andrew en ik besloten te gaan kijken en reden rond een uur of twaalf naar Hastings. Het was heel warm: meer dan 30 graden! We kwamen uit op een of ander afgelegen industrieterrein aan de rand van de stad. Andrew zei dat hij nog nooit een wedstrijd had gezien die zo afgelegen en vaag was. Ook waarschuwde hij mij dat ik niemand in de ogen kon kijken als ik in mijn eentje was. Er komen blijkbaar nog wel eens wat types op deze wedstrijden af…

Allereerst waren de kinderen aan de buurt. Toen een jongetje van 7 een bloedneus had opgelopen door een flinke klap, wilde ik het liefst weglopen. Het was niet helemaal mijn ding, maar daarentegen wel een hele ervaring om te zien hoe zo iets gaat. Naarmate de tijd verstreek, werden de boksers ouder. Beide leden van de Fightshop wonnen hun gevecht. Iedereen was super blij! Het is echt een hechte club mensen in de Fightshop en bij zo’n wedstrijd komt dat zeker naar voren.

Na de wedstrijd gingen Andrew en ik richting huis. Omdat het zo warm was, stopten we onderweg bij het strand. In het eerste deel konden we niet zwemmen, dus reden we door. Na een nieuwe poging, namen we een snelle duik. Vervolgens haalden we wat te eten en reden we naar huis.

Het was een hele ervaring dit boksevenement mee te maken en ik ben blij dat ik het een keer heb kunnen zien. Hoewel pap en mam nu bang zijn dat ik zelf de boksring in wil…

Zondagavond was het tijd voor mijn verjaardags-BBQ! Nadat ik aan de kassa in de winkel had gestaan zonder portemonnee en Andrew me moest komen redden, was alles klaar voor onze gasten. Rond een uur of zes kwam iedereen binnen. Het eten was heerlijk en het was heel gezellig! Andrew had als nagerecht een carrot cake gebakken, zo lief!

Maandagavond ben ik met Anna naar dogtraining geweest. Dat was leuk om eens te zien, maar niet helemaal mijn ding… Dinsdag ben ik met haar gaan paardrijden. Dit ging heel goed! ‘s Avonds was het weer tijd voor de wekelijks Au Pair-meeting, erg gezellig!

Donderdag was het een nationale feestdag. Dat betekende dat ik vrij was. Samen met iemand van de Fightshop heb ik de Sledge Track gelopen. Dit was heel mooi!

Zaterdag zouden we de Tongariro Crossing gaan lopen, maar het weer was (opnieuw) te slecht. Ik besloot daarom ‘s morgens naar de Fightshop te gaan en voor de eerste keer in mijn leven te gaan sparren. Dat was een hele ervaring. Ik werd een paar keer flink geslagen, maar wist niet zo goed hoe ik mezelf kon verdedigen...

‘s Middags gingen Jule, een vriendin van haar en ik op zoek naar glowworms. We liepen een stuk en dachten bij een grot uit te komen, maar helaas was dit niet het geval. Geen glowworms voor ons dus. We besloten lekker uit te gaan eten bij de Thai in Feilding.

Sinds het weekend is iedereen in huis heel erg verkouden. Alsof het midden in de winter is in plaats van zomer… Hopelijk gaat het snel over. Leuker nieuws is dat ik weer een trip naar het Zuidereiland aan het plannen ben! 19 maart ga ik met de veerboot naar het andere eiland en daar ga ik de westkust zien in twaalf dagen. 30 maart vlieg ik terug vanuit Queenstown. Ik kan al bijna niet meer wachten, ook al vind ik het mega spannend in mijn eentje op pad te gaan.

Dinsdag waren Jule en ik uitgenodigd bij Cecilie (een Deense Au Pair) en haar host-familie te komen eten voor haar verjaardag. Het was heel erg lekker en gezellig!

Woensdagavond was het tijd voor een nieuwe poging: de glowworms. Ik reed met een leuke groep Au Pairs naar de plek waar het zou moeten zijn en waar we al eerder waren geweest. Na een korte wandeling stokte onze adem: glowworms bevonden zich overal om ons heen. Het was magisch!

Toen we terug bij de auto waren, zagen we de prachtige en extreem heldere sterrenhemel. Ook dit was waanzinnig!

Vrijdagavond hadden we met een groep Au Pairs bij Jule afgesproken. Het was tijd voor een lekkere BBQ met gezellige mensen!

Zaterdag reden Cecilie, Jule en ik naar Opunake. Daar checkten we in in ons AirBnB en liepen we een rondje in het dorpje en over het strand. Om een uur of negen wilden we gaan eten, maar alles was al dicht… We konden nog net op tijd een kleine supermarkt inrennen en kochten frietjes, die al de hele dag in de bak hadden gelegen… Nadat we gegeten hadden, was het tijd voor een potje pool.

Zondagmorgen reden we naar het Cape Egmont Lighthouse. Het waaide zo hard dat we amper rechtop konden staan. Na een ander uitzichtpunt, een lekkere lunch en een laatste potje pool, reden we naar het strand.

Hier wachtte onze surfinstructeur ons op. Nadat we wat uitleg hadden gekregen op het strand was het tijd om het water in te gaan. Het is veel moeilijker dan het eruit ziet, maar wel heel erg leuk! Ik heb een paar keer op het bord kunnen staan. Om er daarna natuurlijk af te vallen ;)

Na deze vette ervaring reden we terug naar huis. Het was een geslaagd weekend!

Ik hoop dat mijn volgende verhaal iets minder lang op zich laat wachten!

Hopelijk gaat met jullie alles goed en genieten jullie van alle voorbereidingen op de Vastelaovend. Have fun in ut stedje van lol en plezeer!

Liefs,

Imke

NY-trip en Maharhara Track

Hallo allemaal,

Mijn laatste blogpost is nog niet zo heel lang geleden online gekomen, maar ik wil jullie toch graag vertellen over mijn nieuw jaar-trip voordat ik zometeen opnieuw vertrek!

Zaterdag 28 december ging ik met de bus naar Taihape, waar Ivet mij ophaalde. We gingen op tijd slapen, want de zondag zou een lange dag worden. Om 5 uur ging de wekker en we reden naar Anna. Vanuit hier vertrokken we naar Hicks Bay, dat aan de oostkust van het Noordereiland ligt.

De weg ernaartoe was (zoals bijna overal in Nieuw-Zeeland) erg mooi en ook Hicks Bay was de lange autorit waard!

We gingen op weg naar ons hotel dat een stukje zuidelijker aan de oostkust lag. Onderweg stopten we nog bij wat uitzichtpunten en baaitjes.

Het hotel had een ‘hot spring’. Hierdoor rook je de zwavelgeur in alle kamers… Nadat we gegeten hadden, zijn we snel naar bed gegaan. Rond een uur of half 10 klopte er iemand op mijn deur. Het waren gedeelde kamers, dus ik dacht dat het misschien iemand was die het andere bed geboekt had. Met mijn slaperige hoofd stapte ik uit bed en ... gleed uit. Met een harde bonk viel ik op de grond. Nadat ik zo snel mogelijk weer rechtop was gaan staan, maakte ik de deur open. Het gezicht van de man stond op standje bezorgd. Hij had die val natuurlijk ook gehoord haha. Gelukkig kon ik zeggen dat het prima ging. De man was naar iemand op zoek, maar ik had geen idee over wie hij het had, dus was voor niets opgestaan…

Na het ontbijt reden we op maandagmorgen naar Anaura Bay. Hier was het zo mooi dat we een paar uurtjes op het strand lagen en zwommen in de zee.

Ook de volgende baai, Tolega Bay, was prachtig!

Vanuit hier reden we naar Gisborne, waar we de Kaiti Hill op gingen. Overal waren drinkende mensen te vinden, die waarschijnlijk niet heel veel later naar het festival Rhythm and Vines zouden gaan.

In het centrum van Gisborne hebben we nog wat geshopt. Vervolgens reden we naar de boerderij waar we zouden slapen. Hier aten we wat en gingen vroeg naar bed.

31 December: de laatste dag van 2019! Ivet, Anna en ik maakten ons klaar deze dag op het festival (R&V) door te gaan brengen. Rond een uur of 3 liepen we het terrein op. Het was super gaaf om een festival te hebben in de wijngaarden van Gisborne. Op ons gemak zijn we een rondje gelopen om alles (inclusief gekke outfits) te bekijken. Er was zelfs een soort van buikschuifbaan, waar mensen met of zonder kleren vanaf gleden. Ook werd er rugby gespeeld… Ik ben immers in Nieuw-Zeeland.

Op het hoofdpodium kwam Ziggy Alberts en daarna Drax Project. Van beide had ik nog nooit gehoord, maar ze waren echt heel goed! Na deze twee super leuke acts zijn we nog even naar een ander podium gegaan. Hier stonden de bandleden rokend op het podium en dat leek niemand wat te doen. Nadat ik ook de kakkerlak op de wc had doorstaan, gingen we op de heuvel voor het hoofdpodium staan. Het aftellen kon bijna beginnen! Net voor 12 uur werd er een video met gebeurtenissen uit 2019 afgespeeld. Op het moment dat het over de aanslag in Christchurch ging, werden alle festivalgangers stil. Het was heel indrukwekkend om te zien hoeveel impact deze gebeurtenis op Nieuw-Zeelanders heeft.

Op een of andere manier kreeg de organisatie van het festival het niet voor elkaar om fatsoenlijk af te tellen. Het vuurwerk startte precies om 12 uur, maar ondertussen stond er op de klok dat het nog 3 minuten zou duren… De dag erna zette R&V zelf op insta: ‘R&V, you had one f*cking job’. Ze zagen zelf dus ook wel in dat er iets mis was gegaan ;)

De sfeer op het festival werd er echter zeker niet minder op! Het was heel gaaf om oud op nieuw eens op deze manier én in de korte broek te vieren.

Toen we te moe waren om nog door te feesten, zijn we met de auto naar het strand gereden. Hier probeerden we nog een paar uurtjes te slapen, wachtend op de eerste zonsopkomst van de wereld.

Na dit bijzondere moment, reden we terug naar de boerderij en sliepen een paar uurtjes. Rond een uur of 1 reden we naar de Rockslide. Dit was een soort van buikschuifbaan, maar dan geheel natuurlijk ontstaan door rotsen. Ik ben een paar keer in een zwemband naar beneden gegleden. Het was heel leuk! Ook wel een beetje pijnlijk, zeker toen mijn zwemband bleef hangen en ik met mijn rug over de rotsen gleed, maar het was het waard!

Het bezoekje aan de Rere Falls was het ook zeker waard! We hebben hier nog wat in de zon gelegen en gezwommen. Ook kan ik eindelijk zeggen dat ik in een echte waterval heb gestaan! Een geslaagde eerste dag van het nieuwe jaar dus!

Op 2 januari zijn we heel vroeg naar Napier vertrokken. Na rondgelopen te hebben in dit gezellige stadje, gingen we op weg naar huis.

We reden langs ontelbare wijngaarden in een prachtig landschap. Ivet en Anna zetten me af in Palmerston North. Het was heerlijk om thuis te komen. De hele familie was blij om mij weer te zien en Lizzie kon niet stoppen me te knuffelen. Altijd fijn als je weet dat ze je gemist hebben.

Zaterdagmorgen ben ik met mijn host-moeder meegegaan naar haar paard Dawn. Eindelijk mocht ik er op rijden en dat ging heel goed! Zonder hulp kon ik in draf. ‘s Middags stond er nog een activiteit op de planning: een flinke klim in het Ruahine Forest Park. Mijn host-vader en ik reden 40 minuten naar de start van de hike. Vervolgens moesten we stukken land van een boer over om bij het begin van het bos te komen. Volgens het bord zou de heenweg ongeveer 3 uur duren. Het werd een pittige, maar prachtige klim. Sommige stukken waren zo steil, dat je met alleen je voeten er niet kwam. Bijna kruipend probeerden we omhoog te komen, ons vasthoudend aan de stenen en bomen om ons heen. Het pad was nauwelijks zichtbaar. Ondanks de moeite en de dikke blaar, was het het zeker waard. Een stuk van de track was net alsof je door het sprookjesbos liep. Andrew was al lang blij dat hij iemand had gevonden die eindelijk met hem mee wilde. De top viel wel tegen… Het uitzicht was niet wat we gehoopt hadden, maar we hadden het gehaald. Na 3,5 uur waren we weer terug bij de auto. Best een nette tijd dus. Andrew zei dat dit echt een hike was die toeristen bijna nooit doen. Ik ben benieuwd wat hij voor mij in petto heeft op het Zuidereiland!

Gisteren ben ik nog wat gaan drinken met een Nederlandse jongen die stage gaat lopen in Palmerston North. Ook heeft de hele familie de koffers en tassen ingepakt, want vandaag gaan we met z’n vijven op vakantie! Daar heb ik heel veel zin in!

Ik hoop dat jullie allemaal eenfijne jaarwisseling hebben gehad!

Tot snel weer!

Liefs,

Imke

Zuidereiland met Guusje en kerst met de fam

Hallo allemaal,

Hopelijk hebben jullie allemaal genoten van de kerst! Ik heb in ieder geval wel enorm genoten van mijn weekje Zuidereiland met Guusje!

Dinsdagmorgen bracht mijn host-vader me naar het vliegveld in Palmy. Omdat het een binnenlandse vlucht naar Christchurch was, hoefde ik geen paspoort te laten zien en stegen we een kwartiertje nadat het boarden was begonnen op. Het uitzicht tijdens de vlucht was prachtig! Het leek alsof je in een atlas aan het kijken was. Onderweg gingen de stewardessen rond met wat te drinken en wat lekkers. Een jongetje vroeg verlegen of hij hen mocht helpen en ze zeiden enthousiast ‘ja’. De dag van de jongen kon in ieder geval niet meer stuk!

Aangekomen in Christchurch moest ik wachten totdat Lobke en Guusje er waren. Zij hadden voor drie weken met z’n tweeën gereisd en Lobke zou die dag terugvliegen naar Nederland. Nadat we afscheid van haar hadden genomen, gingen Guusje en ik op het vliegveld het plan voor de week maken. Ook moesten we de boot boeken, die ons van het Zuidereiland terug zou brengen naar het Noordereiland. We hadden alleen niet bedacht dat de normale tickets uitverkocht zouden zijn en we dus een veel te duur flexibel ticket moesten boeken om nog op tijd thuis te zijn voor kerst… Dat was toch even een tegenvaller.

Het weer in Christchurch viel ook tegen: het was winderig en regende heel hard. We zijn een klein rondje gelopen door de stad. We zagen hele grote gravity flessen en een monument voor de slachtoffers van de aardbeving van 2011. Alle 185 doden hebben een eigen witte stoel gekregen.

Ook zagen we een kerk die gemaakt was van karton. Deze kerk staat symbool voor het doorgaan met leven na de aardbeving.

Om op te warmen zijn we lekker gaan eten bij Dux Central. Zeker een aanrader!

Toen we klaar waren met eten, was het al zo laat dat we de parkeergarage bijna niet meer in konden. Gelukkig waren we nog op tijd en we reden net voordat de receptie zou sluiten naar onze camping. DitTop 10 Holiday Park was de Center Parcs van Nieuw-Zeeland. Het was super luxe voor een camping hier. We sliepen in de bus van Guusje terwijl het buiten maar bleef regenen. Er waren zelfs wegen afgesloten door het slechte weer...

‘s Morgens besloten we nog een nachtje op deze fijne camping te verblijven en namen een duik in het zwembad. We maakten een uitgebreid ontbijt in de keuken en gingen op weg naar Akaroa. We namen de tourist drive en hadden een prachtig uitzicht. Gelukkig scheen de zon ook even en konden we volop genieten. Guusje was een perfecte chauffeur, want op alle mooie plekjes zette ze de bus snel aan de kant zodat we foto’s konden maken.

Aangekomen in Akaroa parkeerden de bus. We slenterden door het Franse dorpje en aten een lekker dik ijs. Nadat we de vuurtoren van dichtbij hadden gezien, zijn we omgedraaid en liepen weer langs het water terug.

Guusje wilde heel graag hét roze huis van Akaroa zien, dus dat probeerden we te vinden. Onderweg kwamen een wit met paarse kerk tegen en dit gekke kersthuis, maar het roze huis liet zich niet zien.

Omdat we een super gezellig restaurantje tegenkwamen en het al laat begon te worden, trakteerden we onszelf op een mix tussen Indisch en Aziatisch eten. Het was heerlijk en tijdens het eten wisselden we verhalen uit met een Duits stel dat met hun baby in een camper door Nieuw-Zeeland reisde.

Na het eten dachten Guusje en ik nog snel naar een waterval in de buurt te rijden. Het was ondertussen 21.00 uur en het begon al te schemeren. We moesten op een hele smalle, kronkelige weg omhoog en sommige bomen langs de weg waren omgevallen. In de hoop dat er niet toevallig een op onze bus zou vallen, reden we naar waar de waterval zich zou bevinden. We parkeerden de bus en liepen snel naar de waterval. Dit was de teleurstelling van de dag… Er was slechts een klein stroompje water te zien… Dat we daarvoor naar boven waren gereden op die enge weg! Ik kan er nu trouwens wel erg om lachen: weer een leuk verhaal ;)

Guusje en ik reden na het zien van deze ‘enorme’ waterval terug naar de camping en gingen al snel slapen.

Toen we wakker werden hebben we ons snel klaargemaakt en vertrokken we naar Kaikoura. Alle stukken die je van de ene naar de andere plaats rijdt op het Zuidereiland zijn prachtig! Zwemmen met dolfijnen kon helaas niet meer, maar voor een whale watching tour waren we nog niet te laat. Om 15.00 uur werden we bij de start van de tour verwacht en Guusje en ik besloten nog heel snel een wandeling te maken over de Peninsula Banks. Omdat het veel te mooi was en alle zeehonden wel heel erg leuk waren, liepen we veel te ver door en moesten we terug rennen om nog op tijd te zijn voor de tour. In de haast rende ik veel te dichtbij een zeehond die ik helemaal niet gezien had. De zeehond begon tegen me te grommen en alle andere wandelaars keken me boos aan, omdat ik zo dichtbij de zeehond was. Gelukkig bleef het bij een luide grom en Guusje en ik maakten ons gauw uit de voeten.

Precies op tijd kwamen we aan bij de whale watching tour en op de borden stond een ‘strong sailing sickness’. Voor de zekerheid hebben we toen toch pilletjes gekocht en omdat we na het ontbijt niets meer gegeten hadden, leek het ons goed wat te eten voordat we aan boord gingen. Na een korte busrit kwamen we aan bij de boot en gingen we aan boord. De golven waren enorm! We zagen vanuit de verte al twee dolfijnen zwemmen. Ondanks de pilletjes werd ik enorm misselijk en was ik blij toen we eindelijk naar buiten mochten. Het was een leuke tour, maar genieten is erg moeilijk als je met een kotszakje over de reling hangt… Gelukkig ging het steeds net goed en werd er een walvis (Sperm whale) gespot. De schipper ging met een meetinstrument in het water en bepaalde aan de hand van het geluid waar we heen moesten varen om het dier te zien. Een deel van de walvis stak boven het wateroppervlak uit. De vin en de gerimpelde huid waren te zien. De walvis ademde een of twee keer per minuut uit en het water spoot omhoog. Een leuk weetje over walvissen is dat je aan de hand van hun tanden kunt bepalen hoe oud ze zijn.

Het moment waar iedereen op wachtte, was dat waar de staart te zien zou zijn. We werden op tijd gewaarschuwd en hielden onze camera's in de aanslag. Hier het resultaat:

Onderweg zijn we waarschijnlijk ook nog een haai tegengekomen (we zagen slechts een vin). Toen we naar de kust vaarden, sprongen er opeens allemaal dolfijnen uit het water. Ook de baby’s zwommen en sprongen mee.

We vaarden nog naar wat rotsen waar een paar zeehonden lagen te chillen. Hoe ze zo hoog kwamen, is voor mij nog steeds een raadsel. De terugweg was prachtig: de zon ging onder achter de heuvels en reflecteerde in de zee.

Toen we weer veilig op het land waren, allebei nog steeds niet helemaal bijgetrokken van de heftige golven, stapten we in de bus. We wilden die avond in Nelson aankomen en hadden nog heel wat kilometers voor de boeg. De route was echter niet vervelend om te rijden. Sommige stukken leken bijna een landschap gemaakt van lichtgroene watten.

We stopten in Blenheim om bij de Mac te eten en reden door naar Cable Bay, waar onze camping was. Het zou in Kaikoura gaan stormen en we dachten hieraan te ontkomen, maar opeens brak het los. In het donker en met mega harde wind en regen reden we het laatste stuk. Rond 00.00 kwamen we aan bij de camping zonder te kunnen zien waar we ergens terecht waren gekomen. Guusje zei onderweg steeds: ‘ooh Imke het zal hier vast zo mooi zijn en wij rijden hier in het donker’. Hoe mooi het was, dat zagen we pas toen we wakker werden…

Toen we opstonden scheen de zon en bij het openen van de deur van de bus hoorde je een riviertje stromen. Ik liep naar buiten… Een prachtig uitzichtstond op ons te wachten!

Na een lekkere douche liepen we naar het strand, waar het uitzicht nog veel mooierwas. We ontbeten in een super knus cafeetje.

Toen we terugkwamen op de camping zeiden twee Nederlanders dat we die dag maar daar moesten blijven en dat we wel met hen mee konden eten. Ons eten was namelijk zo goed als op. Guusje en ik besloten naar de top van een heuvel te wandelen en na te denken over dit toch wel aantrekkelijke voorstel. Het uitzicht vanuit boven was nóg mooier dan dat van beneden en we genoten enorm.

Na deze onverwacht mooie overnachtingsplaats, besloten we toch door te rijden naar Nelson. Daar hebben we een kerkje bezocht waar zestig kerstbomen stonden. Deze waren allemaal op een andere manier versierd en je kon stemmen op je favorieten.

Nadat Guusje en ik wat gedronken hadden bij een café, gingen we op weg naar de camping net onder het Abel Tasman National Park. Ook de route hier naartoe was weer prachtig! Aangekomen bij Fernwood (in Motueka) maakten we couscous en gingen naar bed.

‘s Morgens was het tijd voor een echt campingontbijt onder een strakblauwe lucht.

Vervolgens reden we naar Abel Tasman. Onderweg stopten we bij de Te Waikoropup? Springs. Het water was super helder!

De rest van de route duurde veel langer dan gepland. Het was zo mooi dat we continu wilden stoppen. Chauffeur Guusje is ondertussen heel handig geworden in het plotseling aan de kant zetten van de bus als ik riep: ‘hier is het ZO mooi!’.

De kerstmuziek onderweg kwam niet helemaal overeen met onze werkelijkheid: ‘baby it’s cold outside’ in de zon.

We reden zo ver mogelijk in het National Park en kwamen uit bij Totaranui. Het strand met het gouden zand was prachtig.

Na een tijdje daar gelegen te hebben, wilden Guusje en ik naar Awaroa rijden. Dit lag net een andere kant op in Abel Tasman. Halverwege stond er echter een bord dat de weg te smal was voor campervans. We wilden geen risico lopen met het busje en reden terug. Vanuit Totaranui liepen we deCoast Track zo ver mogelijk. Helaas konden we niet verder dan Goat Bay vanwege de tijd, maar het was een prachtige wandeling.

Het begon alweer laat te worden en Guusje en ik reden Abel Tasman uit. De weg naar de camping was opnieuw zo mooi dat de bus gestopt werd op de meest onmogelijke plekken.

In de buurt van Pohara Beach stond een bord met ‘pas op voor pinguïns’. We wilden het strand op lopen, maar mensen die al 25 jaar in deze plaats kwamen, hadden nog nooit een pinguïn gezien. Guusje en ik besloten door te rijden naar The Barn (onze camping). Hier aangekomen zetten we snel wat eten in elkaar en op het laatste moment vielen de boterhammen van Guusje op de grond. Natuurlijk met de chocoladepasta kant naar beneden… Ze besloot de test te doen hoe schoon de campingkeuken was en de boterhammen werden gewoon gegeten.

‘s Morgens stonden we vroeg op: we zouden gaan kayakken. We reden naar Kaiteriteri, waar onze gids ons al op stond te wachten. De tour ging naar de Split Apple Rock, waar de gids ons de mythe die de ‘split’ van de rots zou kunnen verklaren, vertelde. We hielden pauze op een strandje en gingen daar ook de kleine grotten in.

Teruggekomen van een leuke kayak trip gingen we wat drinken bij een strandtentje. Uit het niets wees een man naar mij en zei tegen ons: ‘doe de groeten aan Limburg’. Zijn vrouw zwaaide nog even en ze fietsten weg zonder nog iets anders te zeggen. Stomverbaasd begonnen Guusje en ik te lachen.

Na nog een dik ijs reden we naar Kina Beach. Een vriendin van Guusje was al anderhalf jaar aan het reizen en toevallig in de buurt. We dronken thee en kletsten honderduit. Nadat we afscheid hadden genomen, reden we via Nelson naar Picton. De zonsondergang was prachtig. Veel te laat kwamen we op de camping aan. Gelukkig was de eigenaar net zijn laatste ronde aan het doen en konden we het terrein nog op.

Om 5 uur ‘s morgens ging de wekker: we wilden de zonsopgang zien. Helaas was het super bewolkt. Het uitzicht was gelukkig wel mooi en na wat foto’s reden we Picton in. Hier hebben we een oliebol en appelflap gekocht in een Nederlandse bakkerij.

Om 7 uur checkten we in voor de veerboot en om 8 begonnen we te varen. Ondanks de kou en de wind bleven we buiten om foto’s maken. Het was heerlijk uitwaaien met zo’n uitzicht! Ineens stootte iemand mij aan en zei: ‘look a whale!’. De walvis dook super snel weer naar beneden. Later zagen we ook wat dolfijnen en een zeehond.

Helaas werd de stroming wat heviger en werd iedereen een beetje misselijk. Guusje en ik waren opgelucht toen we in Wellington aankwamen. Nadat we eindelijk een parkeerplaats hadden gevonden, moesten we afscheid nemen. Guusje bleef nog een nachtje in Wellington en ik werd opgehaald door mijn host-moeder en Lizzie. Het was echt een supergave week met heel wat schoonheid van Nieuw-Zeeland!

Maandagavond bleef Lizzie in de sleep-out slapen. Ze had de avond van haar leven: na een 'danceparty', het passen van mijn kleren en een kussengevecht viel ze heerlijk in slaap.

Dinsdag liepen Lizzie en ik een rondje over de square. Op de foto staat Lizzie naast een 'New-Zealand Christmas Tree'.

Kerstavond hebben wij hier niet gevierd, maar eerste kerstdag zeker wel! Om 7 uur mochten de stockings worden geopend. De kinderen konden niet langer wachten. Ook het pakket van pap en mam mocht eindelijk open worden gemaakt. Hiervoor werd natuurlijk even naar huis gebeld, zodat ze daar ook konden horen of ze er blij mee waren. En dat waren ze zeker! Gedurende de hele dag werden er cadeautjes opengemaakt.

Het mooiste cadeau dat ik kreeg was een ketting die symbool stond voor de binding tussen verschillende culturen. Heel toepasselijk!

De familie (opa’s en oma, tantes en ooms, neefje en nichtje) kwam in de middag en er werd (zoals dat hier gaat) gebarbecued. Een kerst met een zonnetje en twintig graden heb ik nog nooit meegemaakt! Als toetje hadden we Pavlova, Brandy Snaps en Christmas Trifle,allemaal erg lekker!

Tweede kerstdag is hier ‘Boxing Day’. Buiten dat er een enorme sale is in alle winkels, is er niet veel speciaals aan deze dag. Dit was dan ook wel de dag waarop iedereen in Nederland nog kerst heeft en ik mijn familie en vrienden toch wel erg miste… Dat hoort er natuurlijk ook bij en kun je niet voorkomen! Gelukkig was ik 's avonds door een paar andere Au Pairs uitgenodigd voor het avondeten. Dat was erg gezellig!

Ik hoop dat jullie allemaal een hele fijne kerst hebben gehad en wens jullie alvast een heel mooi 2020. Maak er een jaar van om niet snel te vergeten! Dat heb ik met 2019 gedaan en is zeker aan te raden! Hopelijk wordt 2020 er ook eentje om te onthouden!

Heel veel liefs,

Imke

Korte update voordat... ik naar het Zuidereiland vlieg!

Hallo allemaal,

Even een korte update voordat ik naar het Zuidereiland vertrek!

De week van 2 december was mijn host-vader een paar dagen naar Auckland voor werk. Dit betekende dat ik de kinderen mee in bed legde en ook de vrijdag aan het werk was. Dat was natuurlijk geen probleem. Al helemaal niet als je je bedenkt dat ik morgen voor ongeveer een week weg ga!

Dinsdag 3 december hadden we een Secret Santa met de andere Au Pairs van de wekelijks meeting. We hadden een tijd geleden lootjes getrokken en zouden voor NZ$ 25 wat leuke cadeautjes kopen. Het was een gezellige avond!

Zaterdag 7 december ben ik gaan lunchen met iemand uit Palmerston North. Het is goed om wat contact te maken met de locals en de verschillen in culturen te leren kennen!

Ik kan nu ook meedoen aan ‘help mijn Au Pair is een schilder’ (in plaats van het klussen van de week daarvoor), want ik heb deze week de poort geschilderd. Lekker in het zonnetje met een muziekje aan...

Woensdag 11 december was het tijd voor‘Prizegiving’. We gingen met de hele familie naar ‘Boys High’, de middelbare school voor jongens in Palmerston North. Hier werden prijzen uitgegeven aan de kinderen van de basisschool van Ben en Lizzie. Ik denk dat ik tot dat moment nog niet echt een cultuurshock heb gehad, maar deze ceremonie zorgde daar wel voor. Kinderen van vijf tot elf jaar werden met elkaar vergeleken op verschillende punten: sport, academische vaardigheden en agrarische cultuur. Natuurlijk wonnen steeds dezelfde kinderen de prijzen en was het overgrote deel van de basisschool teleurgesteld… Blijkbaar is dit iets heel typisch in Nieuw-Zeeland, maar ik kan er met mijn hoofd niet bij waarom je dit zou doen. Kinderen van die leeftijd horen niet tegen elkaar opgezet worden door een of andere ‘prizegiving’, maar die moeten lekker kunnen spelen en zich kunnen ontwikkelen zonder dat dit verstoord wordt door een competitie.

Gelukkig was er die avond ook iets leuks: mijn pakket was aangekomen! Het thuisfront had twee dozen aan elkaar getapet. Eentje was er voor mij en de andere was voor de familie. Die van de familie is nog ingepakt… deze komt namelijk onder de kerstboom te staan! Ik kon natuurlijk niet meer wachten en heb mijn pakketje meteen opengemaakt. De lekkerste en leukste dingen zaten erin! Vooral de pepernoten had ik erg gemist! Al moet ik zeggen dat wanneer chocolade pepernoten beginnen te smelten in de zon, je ze eigenlijk niet in het goede seizoen aan het eten bent ;) .

Vrijdag ben ik de laatste kerstinkopen gaan doen. Zondagavond ben ik na een lekkere bbq opnieuw wat gaan drinken met de local van de zaterdag ervoor. Vanmorgen ben ik gaan rennen, maar voelde me helaas totaal niet fit. Hopelijk gaat dat na een dagje rust een stuk beter, want morgen vlieg ik natuurlijk naar Christchurch. Het weer lijkt vreselijk te worden op het Zuidereiland, dus Guusje en ik passen onze route aan op waar de voorspellingen het gunstigste lijken. Wat we dus allemaal precies gaan zien, blijft nog even een verrassing!

Het is gek dat het al bijna kerstmis is… De tijd vliegt!

Ik probeer snel weer een nieuwe blog te schrijven over hoe onze Zuidereiland trip verloopt!

Liefs,

Imke